ΚΛΑΙΡΗ ΘΕΟΔΩΡΟΥ-Η ΑΠΟΙΚΙΑ ΤΗΣ ΛΗΘΗΣ-ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΨΥΧΟΓΙΟΣ

      Οι γιορτές δεν ήταν ποτέ μια ευχάριστη περίοδος για μένα... Κάθε άλλο!  Μεγαλώνοντας σε ένα περιβάλλον αποστειρωμένο και ψυχρό, με έναν πατέρα απλό θεατή απέναντι στις τρικυμίες της ψυχής μου και σε συνδυασμό με την ξεθωριασμένη ανάμνηση της μάνας και του αδερφού μου, οι μέρες των Χριστουγέννων δεν φάνταζαν ποτέ ιδιαίτερα θελκτικές. Ίσα-ίσα η περίοδος αυτή του χρόνου ενέτεινε πολύ περισσότερο τη μόνιμη αίσθηση της απώλειας και της μοναξιάς,  αίσθηση που με στοίχειωνε ούτως ή άλλως καθημερινά.  Το τυπικά στολισμένο δέντρο,  τα καλοτυλιγμένα πακέτα,  τα λαμπάκια που αναβόσβηναν αδιάκοπα ήταν σαν να βρίσκονταν εκεί για να εξυπηρετήσουν έναν και μοναδικό σκοπό: να με χλευάσουν!  Να μου τονίσουν ακόμα περισσότερο την επίφαση της ευτυχίας και της οικογενειακής θαλπωρής που λόγω των ημερών θα έπρεπε να  μας διακατέχει, να γιγαντώσουν τα μυστικά και τα ψέματα που μόλυναν σαν μικρόβια την ύπαρξή μας.
      Σήμερα ευτυχώς οι μέρες των γιορτών έχουν ξαναβρεί το χαρμόσυνο νόημά τους. Αγκαλιά με τις κόρες μου και τον Στέφανο στο πλευρό μου νιώθω αλώβητη. Ο προσωπικός μου Γολγοθάς έχει πια τερματιστεί οριστικά. Είναι σαν να έχω ξαναγεννηθεί. Ξέρω επιτέλους ποια είμαι,  ποια ήμουν και ποια θέλω να είμαι στο μέλλον. Και τίποτα πλέν δεν μπορεί να επισκιάσει τη χαρά μου τα Χριστούγεννα.  Βιώνω την κάθε στιγμή σαν πεντάχρονο παιδί, γεμίζω γεύσεις και αρώματα,  δέχομαι και προσφέρω απλόχερα αγκαλιές.  Μεγάλο πράγμα τελικά η ισορροπία που πηγάζει από τη γνώση της αλήθειας,  όποια κι αν είναι αυτή!
      Εύχομαι λοιπόν η καινούρια χρονιά να δώσει την απάντηση στις αναζητήσεις και τη λύτρωση στις αγωνίες όλων μας, να είναι γεμάτη φως, αγάπη,  ελπίδα, υγεία και δημιουργικότητα.

Έλλη ηρωίδα του βιβλίου "Η αποικία της λήθης'' της κ.Κλαίρης Θεοδώρου που κυκλοφορεί από τις  ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΨΥΧΟΓΙΟΣ - PSICHOGIOS PUBLICATIONS!!!

                                                                                   
  Λέρος 1975. Ένα αρματαγωγό του Πολεμικού Ναυτικού προσεγγίζει το λιμάνι του μικρού, ακριτικού νησιού. Μέσα του, δεμένοι χειροπόδαρα, άντρες και γυναίκες, επιβάτες σε ένα ταξίδι χωρίς επιστροφή με προορισμό την «Αποικία», όπως αποκαλούν οι ντόπιοι το ίδρυμα, που, παρά την αποστροφή που τους προκαλεί, τους εξασφαλίζει το ψωμί τους. 

Ανάμεσα στα ανθρώπινα ράκη που καταφθάνουν στο νησί είναι και ο δεκαεξάχρονος Άλκης. Ο δικός του εγκλεισμός όμως, όπως και κάποιων άλλων που νοσηλεύονται στη Λέρο, ουδεμία σχέση έχει με κάποια ψυχική ασθένεια. Οικογενειακά μυστικά που δεν μπορούν να βγουν στο φως της συντηρητικής κοινωνίας, ανίερα ερωτικά πάθη και αναπηρίες κάθε μορφής θάβονται εκεί μια για πάντα. Άνθρωποι ξεγραμμένοι, με το κλειδί της τύχης τους πεταμένο στα αζήτητα, καλούνται να συμβιώσουν σε ένα περιβάλλον εχθρικό και τρομακτικό συνάμα. 

Χρόνια αργότερα, η νεαρή Έλλη προσπαθεί απεγνωσμένα να ξεδιαλύνει το θολό παρελθόν της οικογένειάς της. Εγκλωβισμένη σε έναν κυκεώνα σκοτεινών μυστικών, αμφιταλαντεύεται μεταξύ αλήθειας και ψέματος, έρωτα και απελπισίας. Η Έλλη παλεύει να καταλάβει, να συγχωρέσει, να προχωρήσει. Μονάχα όμως η αλήθεια, όσο σκληρή κι αν είναι, μπορεί να της χαρίσει μια φυσιολογική ζωή. Γιατί είναι πολύ άσχημο να μην έχει κανείς μέλλον, είναι όμως κυριολεκτικά αφόρητο το να μην έχει παρελθόν.