ΕΛΕΝΗ ΒΑΗΝΑ-Η ΠΡΙΓΚΙΠΙΣΣΑ ΤΗΣ ΕΠΤΑΛΟΦΟΥ

                                                   Ένα ζευγάρι κόκκινα παπούτσια
              Η Ηλέκτρα πήγαινε στο σχολείο παλεύοντας να νικήσει το Βαρδάρη που έσπρωχνε το λιανό κορμάκι της προς την αντίθετη κατεύθυνση. Προχωρούσε με το κεφάλι της σκυφτό , πεισμωμένη θαρρείς , αποφασισμένη να τον νικήσει. Είχε τα χέρια χωμένα στις τσέπες του μεταχειρισμένου της πανωφοριού, στη πλάτη της κουβαλούσε μια παλιά καφέ σάκα φορτωμένη βιβλία και βιαζόταν να φτάσει στο προορισμό της.  Κρύωνε πολύ και το χειρότερο από όλα ήταν τα πόδια της που είχαν βραχεί. Τα παλιά στραβοπατημένα παπούτσια που είχε κληρονομήσει από τη μεγαλύτερη της αδελφή είχαν τρυπήσει. Έφτασε καθυστερημένη και μπήκε κατευθείαν στη τάξη. Έτρεξε στο θρανίο της , κρύφτηκε πίσω από το κοριτσάκι που καθόταν μπροστά της και έτριψε τα χέρια της για να τα ζεστάνει, όμως τα πόδια της ήταν ξυλιασμένα. Μπήκε η δασκάλα τους και ευδιάθετα καλημέρισε τους μικρούς της μαθητές. Ήταν χαρούμενη γιατί σε δυο μέρες θα έκαναν τη σχολική τους γιορτή και θα έκλειναν για τις γιορτές των Χριστουγέννων. Η τάξη ήταν στολισμένη και η διάθεση όλων ήταν γιορτινή, η δασκάλα ρωτούσε έναν έναν τους μαθητές της ποιο ήταν το δώρο που θα ήθελαν να τους φέρει ο Άγιος Βασίλης. Όλα τα παιδιά ζητούσαν παιχνίδια, κούκλες, τραινάκια, αυτοκίνητα. «εσένα Ηλέκτρα τι θα ήθελες να σου φέρει ο Άγιος Βασίλης;» ρώτησε η δασκάλα το μικρό κοριτσάκι που μαζεμένο στη γωνία του δεν μιλούσε , ούτε συμμετείχε στις χαρές και στα γέλια των υπόλοιπων παιδιών. Ήταν ένα αδύνατο, καστανό κορίτσι, ψηλό, με μεγάλα μελιά μάτια και μαλλιά μακριά, πάντα ανακατεμένα και αχτένιστα. Ήταν ολοφάνερη η φτώχεια της  και ίσως αυτό να ήταν που τη παρακινούσε να αποκτήσει όλο το πλούτο που της έδιναν τα βιβλία. Η κυρία Ματίνα, η δασκάλα της, είχε εντυπωσιαστεί γιατί για μεγάλη της έκπληξη μια μέρα την βρήκε στη τάξη να διαβάζει Μενέλαο Λουντέμη αντί να βγει στο διάλλειμα αλαλάζοντας  όπως έκαναν τα άλλα παιδιά. «που το βρήκες αυτό το βιβλίο;» τη ρώτησε «το δανείστηκα» απάντησε η μικρή και μαζεύτηκε ακόμη περισσότερο. Η κυρία Ματίνα έκανε μια προσπάθεια να την προσεγγίσει γιατί ήταν ολοφάνερο ότι το παιδί αυτό υπέφερε από κάτι, ωστόσο στάθηκε αδύνατον να της πάρει κουβέντα. Της χάριζε βιβλία και ένιωθε πόσο πολύ η Ηλέκτρα το εκτιμούσε και χαιρόταν με αυτό. Εκείνη τη μέρα επέμενε στην ερώτηση της «έλα Ηλέκτρα , μην ντρέπεσαι να μας πεις τι δώρο θέλεις να σου φέρει ο Άγιος Βασίλης, όλα τα παιδιά του ζητήσανε κάποιο δώρο. Η  Ηλέκτρα έσκυψε το κεφάλι της και κοίταξε θλιμμένη τα παλιά της παπούτσια. «ένα ζευγάρι κόκκινα παπούτσια κυρία» ψέλλισε και ευθύς ντράπηκε τόσο που ήθελε να ανοίξει η γη να τη καταπιεί. Ακόμη περισσότερο όμως ντράπηκε η κυρία Ματίνα παρατηρώντας τα τρύπια παπούτσια του κοριτσιού. Την είχε φέρει σε δύσκολη θέση άθελα της. Άλλαξε μεμιάς θέμα και άρχισαν να τραγουδούνε όλοι μαζί ένα χριστουγεννιάτικο τραγούδι. Κανείς δεν ξαναέδωσε σημασία στην Ηλέκτρα και τα τρύπια παπούτσια της, ούτε εκείνη τη μέρα, ούτε τις επόμενες. Το σχολείο έκλεισε για τις γιορτές και η Ηλέκτρα καθόταν όλη τη μέρα δίπλα στη ξυλόσομπα που είχαν σε ένα δωμάτιο του σπιτιού για να ζεσταίνονται και διάβαζε για να περάσει τις ώρες της. Δεν περίμενε κανένα δώρο, ούτε από το Άγιο Βασίλη, ούτε από κανένα άλλο. Το μόνο που περίμενε ήταν να μεγαλώσει, να σπουδάσει και να φύγει από αυτό το σπίτι και το περιβάλλον που την έπνιγε. Δεν γνώριζε τότε ότι αυτό ακριβώς το περιβάλλον ήταν που έχτιζε το δυνατό  χαρακτήρα της. Χτύπησε το κουδούνι, ήταν ο ταχυδρόμος. Περίεργο, είχε φέρει ένα δέμα που παραλήπτη είχε αυτήν. Στη θέση του αποστολέα έγραφε Άγιος Βασίλης. Το άνοιξε με χέρια που έτρεμαν και τα μάτια της γέμισαν δάκρυα όταν αντίκρυσε ένα ζευγάρι κόκκινα παπούτσια, ήταν δερμάτινα , δετά και από μέσα ξεπρόβαλε μια απαλή γουνίτσα, δεν είχε δει ποτέ άλλοτε στη ζωή της κάτι τόσο όμορφο. «Ηλέκτρα ποιος σου έστειλε τα παπούτσια;» επέμενε να τη ρωτάει η μητέρα της που δεν ήξερε τι σημαίνει δώρο , «ο Άγιος Βασίλης μαμά, το γράφει και επάνω» απάντησε η μικρή και γέλασε , αυτά θα ήταν τα καλύτερα Χριστούγεννα της ζωής της. Εκείνο το βράδυ κοιμήθηκε με τα παπούτσια, ήταν τόσο μεγάλη η χαρά της που δεν ήθελε να τα βγάλει από τα πόδια της. Από εκείνη τη μέρα δεν θα πάσχιζε μόνο για να προοδεύσει  αλλά θα ονειρευόταν κιόλας, αυτή και τα όνειρα της θα περπατούσαν φορώντας ένα ζευγάρι υπέροχα κόκκινα παπούτσια.


Η Ηλέκτρα ηρωίδα του βιβλίου  ''Η πριγκίπισσα της Επταλόφου'' και η συγγραφέας του, κ.Ελένη Βαηνά εύχονται:
Όλα τα παιδιά του κόσμου , ακόμη και τα πιο φτωχά, δικαιούνται και πρέπει να έχουν τα στοιχειώδη αγαθά, ζεστασιά, φροντίδα, πρόσβαση σε σχολείο, ειρήνη. Τα παιδιά κυρίως πρέπει να είναι ευτυχισμένα και να ονειρεύονται.

Κάθε γυναίκα έχει μια Ηλέκτρα μέσα της κι ας μην το ξέρει…
Είναι η ιστορία της γυναίκας που πάλεψε για να επιβιώσει και να κυνηγήσει τ’ όνειρό της…

Αυτή είναι η ιστορία της Ηλέκτρας, μιας δυναμικής γυναίκας που μέχρι τα είκοσι πέντε της χρόνια πρόλαβε να γνωρίσει τα πιο παράξενα παιχνίδια της ζωής...
Γεννημένη στις φτωχογειτονιές της δυτικής Θεσσαλονίκης και μεγαλωμένη σε μια οικογένεια με έναν πατέρα βάναυσο και μια μητέρα υποταγμένη, γνωρίζει από παιδί την ψυχολογική και τη σωματική βία.
Αναζητώντας απεγνωσμένα διέξοδο, η Ηλέκτρα κάνει από νωρίς την επανάστασή της και αποφασίζει να πάρει τη ζωή στα χέρια της, με όπλο την οικονομική ανεξαρτησία. Σε ηλικία δεκαέξι ετών στήνει την πρώτη δική της «επιχείρηση»...
Με χιούμορ, οξυδέρκεια και δίψα για ζωή, η Ηλέκτρα σχολιάζει, κριτικάρει, παλεύει, απογοητεύεται, ξαναστέκεται στα πόδια της και ποτέ δε διστάζει να πει τα πράγματα με το όνομά τους.

«Η γιαγιά Ευγενία κοίµιζε το µωρό κουνώντας το πάνω στα πόδια της κι αυτό την κοιτούσε στο στόµα, µε τα µάτια του ορθάνοιχτα. Άκουγε το σλάβικο ερωτικό τραγούδι θαρρείς µε προσήλωση. Ένας χείµαρρος αναµνήσεων κατέκλυσε την Ηλέκτρα. Θυµήθηκε τα δικά της παιδικά χρόνια. Με τα ίδια τραγούδια είχε µεγαλώσει κι αυτή. Τώρα που έφευγε, προσπαθούσε να κρατήσει µέσα της το απόσταγµα των όµορφων στιγµών. Θα τις φυλούσε στο θησαυροφυλάκιο της ψυχής της για να τις έχει περιουσία και παρακαταθήκη για το µέλλον. Αλλά και όλα τα υπόλοιπα που την είχαν βασανίσει την είχαν κάνει δυνατότερη. Της είχαν δώσει µαθήµατα ζωής και δύναµη να αντιµετωπίσει οτιδήποτε. Όποτε χρειαζόταν, θα ανέσυρε από µέσα της, από τον πιο βαθύ τόπο του είναι της, εκείνο τον άγνωστο εαυτό που µπορεί να κάνει τα πάντα προκειµένου να είναι νικητής. Γιατί, αν κάτι είχε µάθει µέχρι εκείνη τη στιγµή στη ζωή της, ήταν να δίνει µάχες και να τις κερδίζει».