ΙΦΙΓΕΝΕΙΑ ΤΕΚΟΥ ΓΙΑ ΤΟ "Ο ΑΝΤΡΑΣ ΜΕ ΤΙΣ ΚΟΥΚΛΕΣ" ΑΠΟ ΤΙΣ ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΨΥΧΟΓΙΟΣ

 ΙΦΙΓΕΝΕΙΑ ΤΕΚΟΥ

για το "Ο ΑΝΤΡΑΣ ΜΕ ΤΙΣ ΚΟΥΚΛΕΣ"

από τις εκδόσεις ΨΥΧΟΓΙΟΣ.

Το έναυσμα για να ξεκινήσω να γράφω αυτό το  μυθιστόρημα δόθηκε από το δοκίμιο «Κούκλες» του Ράινερ Μαρία Ρίλκε όπου πρωταγωνιστικό ρόλο έχουν τα κέρινα δημιουργήματα της γνωστής κουκλοποιού Λότε Πρίτσελ. Η αγάπη του ποιητή για τα παιχνίδια σε συνδυασμό με την πεποίθησή του για την επιζήμια επίδρασή τους στην παιδική ψυχή και στη σχέση που αναπτύσσει το παιδί με τους γύρω του, η εικόνα της σιωπηλής κούκλας  να είναι έρμαιο στα χέρια του παιδιού μα και συνάμα ο χειριστής του...αποτέλεσαν για μένα το πρώτο κομμάτι της έμπνευσης.

Στη συνέχεια, προσπάθησα να συνδέσω αυτή τη γνώση με τις δικές μου προσωπικές αναμνήσεις και μέσα σε αυτό το πλαίσιο  θυμήθηκα πόσο με φόβιζαν οι κούκλες όταν ήμουν μικρή, την αδικαιολόγητη ανησυχία μου ότι τα μάτια τους με παρακολουθούσαν καθώς  και την εμμονή μου να τις γυρίζω πάντα με το πρόσωπό τους προς τον τοίχο προτού κοιμηθώ για να μη με «βλέπουν». Το ξέρουμε καλά όλοι μας-έτσι δεν είναι;-ότι οι κούκλες είναι τρομαχτικές. Ακόμα κι αν δεν συνοδεύονται από παράξενες ιστορίες με κατάρες και άλλα ανεξήγητα μεταφυσικά στοιχεία, η αίσθηση ότι κάποιος διαρκώς σε παρακολουθεί με τα απόκοσμα μάτια του καρφωμένα στο κενό μπορεί με μεγάλη ευκολία να εξελιχθεί σε φοβία.

Την τελική  ώθηση, ωστόσο, μου την έδωσαν οι γιαπωνέζικες κούκλες κοκέσι, οι ξύλινες και πολύχρωμες αυτές κούκλες χωρίς άκρα που θεωρούνταν οι φύλακες των ψυχών των παιδιών, δεδομένου ότι στην Ιαπωνία κατά την περίοδο Έντο (1603-1868) πολλές γυναίκες κατέφευγαν στη βρεφοκτονία ή την άμβλωση λόγω μεγάλης φτώχειας και λιμού. Ακόμα όμως και στην περίπτωση που το παιδί γεννιόταν και έφτανε ως την ενηλικίωση, οι Ιάπωνες πίστευαν πως η παιδική ψυχή έμπαινε στην κούκλα, αφήνοντας πια το σώμα ελεύθερο για να εισέλθει η ενήλικη ψυχή. Το τελετουργικό κάψιμο της ξύλινης φιγούρας ήταν τότε απαραίτητο για να ελευθερωθεί η νεαρή ψυχή, ώστε να επιστρέψει πίσω στα βουνά, στον αρχικό τόπο κατοικίας της.

Χρησιμοποίησα λοιπόν το συγκεκριμένο κομμάτι  της γιαπωνέζικης παράδοσης το οποίο διαθέτει τα στοιχεία για να το κατατάξουμε στους θρύλους και το εξέλιξα μέσα στο μυαλό μου προσθέτοντας μία δόση μυστηρίου. Συμπρωταγωνιστής  των κοκέσι δεν θα μπορούσε να είναι άλλος από τον άντρα που τις έφτιαχνε και τις χρησιμοποιούσε για τους δικούς του σκοτεινούς λόγους.

Να αναφέρω σε αυτό το σημείο ότι παρόλο που η ιστορία μου θα μπορούσε να  διαδραματιστεί σε οποιοδήποτε μέρος και χρονική στιγμή,  θεώρησα ότι η επιλογή των ελληνόφωνων χωριών της Κάτω Ιταλίας στην περιοχή Γκρέτσια Σαλεντίνα όπως ονομάζεται από το 1966 σε συνδυασμό με τη δύσκολη περίοδο της ανασυγκρότησης  για το ιταλικό κράτος μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο αποδίδουν καλύτερα το κλίμα που ήθελα να αποδώσω. Τα έντονα συναισθήματα των ηρώων μπλέκονται με την ιδιαίτερη αύρα του τόπου και την ιστορική συγκυρία.

«Έκλεισε την ξύλινη Ρέμα στο σκοτεινό ντουλάπι της κουζίνας μαζί με τον ξύλινο Λάζαρο. Χαρά! Πόση χαρά! Τα μάτια του, το πρόσωπό του...έκαιγαν. Ολόκληρος φλεγόταν  καθώς αισθανόταν ότι βρισκόταν πιο κοντά στον στόχο του. Για λίγα λεπτά τα κομμάτια της ραγισμένης του καρδιάς ενώνονταν ξανά και μπορούσε να ακούσεις τους χτύπους της. Πόσο γρήγορα έφευγαν αυτά τα λεπτά, όμως η ανάμνησή τους ήταν τόσο έντονη που τον ωθούσε να δημιουργήσει ξανά τις συνθήκες ώστε να αισθανθεί το ίδιο όμορφα!

Η ζώνη βγήκε από το παντελόνι. Η ώρα της τιμωρίας είχε φτάσει. Πόνος! Πόνο που σβήνει τις ενοχές, που σβήνει τον πόνο, που σβήνει τον ίδιο».

Δείτε περισσότερα για το βιβλίο και την συγγραφέα ΕΔΩ

Ιούλιος 1948. Η δεκαεξάχρονη Αλεμίνα αναγκάζεται να εγκαταλείψει το σπίτι της στο όμορφο Κιέτι και να ζήσει στο εξής στο Σαλέντο της Κάτω Ιταλίας. Εκεί συναντάει για πρώτη φορά τον παράξενο παππού της, διεισδύει στα σκοτεινά μυστικά της οικογένειας Κοντότι και γνωρίζει τον έρωτα στο πρόσωπο ενός γλύπτη.

Στην ίδια περιοχή, ένας άντρας δολοφονεί με απεχθή τρόπο τους δωσίλογους συνεργάτες των Γερμανών. Για κάθε θύμα φτιάχνει μια ξύλινη κούκλα χωρίς άκρα, όπου, σύμφωνα με έναν ιαπωνικό θρύλο, παραμένει η ψυχή αυτού που φεύγει.
Θα φτάσει η στιγμή που οι φαινομενικά διαφορετικοί δρόμοι αυτών των δύο ανθρώπων θα διασταυρωθούν και τότε θα τεθεί το κρίσιμο ερώτημα: Ποιος έχει το δικαίωμα να ξεχωρίσει το καλό από το κακό, το δίκαιο από το άδικο; Τι θα γίνει όταν πέσουν οι μάσκες και έρθει η κάθαρση;

Ένας συναρπαστικός χορός γεγονότων και απρόσμενων εξελίξεων, μια «ταραντέλα» έρωτα, προδοσίας, εκδίκησης και απονομής δικαιοσύνης στα δύσκολα χρόνια μετά το τέλος του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου.

ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ

Η ΙΦΙΓΕΝΕΙΑ ΤΕΚΟΥ γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Αθήνα. Σπούδασε γαλλική φιλολογία στο Πανεπιστήμιο της Αθήνας και πήρε μεταπτυχιακό τίτλο από το Οικονομικό Πανεπιστήμιο Αθηνών στη Διοίκηση Επιχειρήσεων. Εργάστηκε ως διοικητική υπάλληλος για αρκετά χρόνια σε πολυεθνικές εταιρείες, ενώ πλέον κάνει μεταφράσεις και παραδίδει ιδιαίτερα μαθήματα σε παιδιά.