ΡΕΝΑ ΡΩΣΣΗ-ΖΑ'Ι'ΡΗ ΓΙΑ ΤΟ "ΟΛΙΒΙΑ" ΑΠΟ ΤΙΣ ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΨΥΧΟΓΙΟΣ.

 ΡΕΝΑ ΡΩΣΣΗ-ΖΑ'Ι'ΡΗ 

για το "ΟΛΙΒΙΑ"

από τις εκδόσεις ΨΥΧΟΓΙΟΣ.

«Ήταν μια μικροκαμωμένη, αδύνατη κοπέλα με κάτι μεγάλα γαλάζια εκφραστικά μάτια και μαύρα μαλλιά, κουρεμένα αγορίστικα. Το βλέμμα της ήταν έξυπνο, σπινθηροβόλο», έγραφα στο «Τιρκουάζ», το περσινό μου βιβλίο, για την Ολίβια, την υπαστυνόμο. Ήταν ένας από τους δευτερεύοντες χαρακτήρες, αυτούς που εμφανίζονται λίγο για να επηρεάσουν την πλοκή, για να με βοηθήσουν να ξεσκεπάσω μυστικά που κόβουν την ανάσα.

Μεμιάς με συνάρπασαν τα αντιφατικά στοιχεία της προσωπικότητάς της,  ο κοινωνικός της ρόλος. Ακτινοβολούσε δυναμισμό αυτή η κοπέλα και δεν ήταν μόνο εμφανίσιμη εξωτερικά, η ομορφιά της ψυχής της ήταν ολοφάνερη.

Κι όσο περισσότερο τη «χρησιμοποιούσα», τόσο πιο πολύ κέρδιζε τον θαυμασμό μου. Φαινόταν ευφυής, δυναμική και ταυτόχρονα ευάλωτη. Υπεύθυνη, γεμάτη αυτοπεποίθηση, με άριστες επικοινωνιακές δεξιότητες, είχε μάθει να θέτει από την αρχή τα όριά της. Το επάγγελμα που είχε διαλέξει ήταν δύσκολο, απαιτητικό. Το είχε επιλέξει συνειδητά όμως, γιατί μεγάλωσε μαζί του, έμαθε να το αγαπάει. Ερχόταν καθημερινά αντιμέτωπη με το σκοτάδι, ισορροπούσε σε μια λεπτή γραμμή, ανάγκαζε το μυαλό της να παίρνει γρήγορες στροφές. Έθετε σε κίνδυνο τον εαυτό της παλεύοντας να αντικρίσει το φως.

Ήταν αστυνομικός, «γένους θηλυκού».

Κι όπως όλες οι συνάδελφοί της, αργά ή γρήγορα, θα έπρεπε να συνδυάσει τον ρόλο της με αυτόν της μητέρας και της συζύγου.

Να συνδυάσει το μπιμπερό με το όπλο.

Ξαφνικά συνειδητοποίησα πως δε μπορούσα να σταματήσω να γράφω για εκείνη, πως θα ήταν η βασική ηρωίδα του επόμενου μυθιστορήματός μου.

Και κάπως έτσι γεννήθηκε η Ολίβια.

Βούτηξα στο παρελθόν της, συμμερίστηκα όλα τα εμπόδια στο διάβα της, ένιωσα περήφανη για εκείνη, πάλεψα να ανακαλύψω τα κρυμμένα μυστικά της ζωής της.

Υπάρχουν άραγε αλήθειες, αμείλικτες αλήθειες, που δεν πρέπει να λέγονται; Αλήθειες που τρομοκρατούν, που γράφονται με ανεξίτηλα γράμματα στις καρδιές, που τις ματώνουν;

Και στα παιδιά μας; Πρέπει άραγε να λέμε την αλήθεια, να τα φέρνουμε αντιμέτωπα με τη σκληρή πραγματικότητα; Μήπως τα  ψέματα είναι προτιμότερα; Υπονομεύουν άραγε τη σχέση μας μαζί τους; Ωφελούν ή βλάπτουν την ψυχική τους υγεία;

Το χάρηκα αυτό το μυθιστόρημα, κρύβει τόσες ανατροπές στις σελίδες του, παλεύει με σχέσεις ασπρόμαυρες. Τίποτα όμως δεν είναι απόλυτο. Κανένας χαρακτήρας δεν είναι προβλέψιμος.

Με οδήγησε σε έρωτες που μας χαρίζουν πολλά και μας κοστίζουν άλλα τόσα. Ανοίγουν πληγές μέσα μας, μας αναγκάζουν να μπερδέψουμε τη χαρά με τη θλίψη, το γέλιο με το κλάμα. Βιώνουμε τι θα πει συντροφικότητα κοντά τους, αλλά και προδοσία, όπως όταν εκστομίζουμε το «σ’ αγαπώ», σε ανθρώπους που δεν το αξίζουν, όπως όταν επιβιβαζόμαστε σε ένα αυτοκίνητο χωρίς φρένα.

Με προέτρεψε να αναρωτηθώ ποια ευθύνη είναι μεγαλύτερη για μια μητέρα. Απέναντι στο παιδί της ή απέναντι στον εαυτό της;

Και να πασχίσω να ανακαλύψω τη συγχώρεση και τη δύναμή της, εκείνη την προσωπική διαδρομή κάθαρσης που οδηγεί στην απελευθέρωση. Τότε που φτάνει η στιγμή να προχωρήσουμε παρακάτω συγχωρώντας όσους μας πλήγωσαν ή και τον ίδιο μας τον εαυτό ακόμα.

Αλλά και να αναρωτηθώ τι συμβαίνει άραγε όταν δεν καταφέρνουμε να κυριαρχήσουμε στο τέρας που έχει τρυπώσει μέσα μας, το τέρας της ζήλιας. Γιατί  παθαίνουμε τέτοια εμμονή με ανθρώπους που μας απορρίπτουν και γιατί συνηθίζουμε να θέλουμε αυτό που δεν μπορούμε να έχουμε;

Κάθε ταξίδι, οποιοδήποτε ταξίδι, έρωτας είναι, έρωτας του καινούργιου, του διαφορετικού. Μια αίσθηση πραγματικής ελευθερίας, ένας τρόπος να μάθουμε λίγο καλύτερα τον εαυτό μας. Η Ολίβια ταξιδεύει στην Αμοργό, στο Αγκίστρι, στην Απόνησο, στον Άγιο Αχίλλειο, στις Μικρές Πρέσπες, στην Καστοριά, στην Πάργα, στη Νάξο. Αλλά και στο Μιλάνο, στη Βενετία, στην Ίμπιζα, στο Ντουμπάι, στο Άμπου Ντάμπι, στην Τουλούζη, στο Αλμπί, στη Σρι Λάνκα και στην καρδιά του αραβικού κόσμου, το Κάιρο.

Πιότερο απ’ όλα όμως πασχίζει να ταξιδέψει στην ίδια την καρδιά σας, στα πιο βαθιά συναισθήματά σας.

Πιστεύω πως όλες οι γυναίκες κρύβουμε μια Ολίβια μέσα μας, πως η ηρωίδα μου καταφέρνει να μας φέρει αντιμέτωπους με τον εαυτό μας, προσπαθώντας να μας πείσει πως αγάπη είναι ο δικός μας ήλιος. Το μόνο αληθινό μας ταξίδι.

Και πως ο κόσμος μας υπάρχει μονάχα όταν τον μοιραζόμαστε…

 

Ρένα Ρώσση - Zαΐρη 

Δείτε περισσότερα για το βιβλίο και την συγγραφέα ΕΔΩ

Μικρούλα ήταν η Ολίβια όταν οι αστυνομικοί συνέλαβαν τον πατέρα της και τον έκλεισαν στη φυλακή. Ένας απ’ αυτούς τη λυπήθηκε. Και την υιοθέτησε. Για χάρη του μεταμορφώθηκε σε άγγελο δικαιοσύνης, έγινε κι εκείνη αστυνομικός. Στα μάτια του Αντώνη συνάντησε τον έρωτα. Τον δυνατό, τον σαρωτικό. Ώσπου ήρθε αντιμέτωπη με τα κρυμμένα μυστικά της ζωής της, αλλά και με την Ελεάννα και την εκδικητική της μανία. Και τότε ήταν που την κατηγόρησαν για ανθρωποκτονία!

Υπάρχουν αλήθειες αμείλικτες, που δεν πρέπει να λέγονται; Μήπως είναι προτιμότερα τα ψέματα; Κι είναι άραγε η αγάπη το μόνο αληθινό μας ταξίδι;

Ένα μυθιστόρημα που πλημμυρίζει τη λέξη «έρωτα» με φως.

ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ

Η ΡΕΝΑ ΡΩΣΣΗ-ΖΑΪΡΗ γεννήθηκε στην Αθήνα. Είναι κόρη του Νικόλαου Ρώσση, των φερώνυμων εκδόσεων, ενώ παππούς της ήταν ο φιλόλογος και συγγραφέας Ιωάννης Θ. Ρώσσης. Αποφοίτησε από το Αμερικανικό Κολέγιο Θηλέων, τη Σχολή Νηπιαγωγών Αθηνών και το Lοndon Montessori Centre. Εργάστηκε ως νηπιαγωγός, αλλά και ως υπεύθυνη εκδόσεων. Έχει γράψει 15 βιβλία για ενηλίκους και πάνω από 150 παιδικά βιβλία. Το 2015 της απονεμήθηκε το Βραβείο Λογοτεχνίας από τον Όμιλο Γυναικών Πειραιά «Εξάλειπτρον» για το συγγραφικό της έργο, σε συνδυασμό με τη μεγάλη απήχησή του και τη διαδραστική της σχέση με τους αναγνώστες της, καθώς και το βραβείο κοινού των βιβλιοπωλείων PUBLIC, στην κατηγορία «Ο πιο ερωτικός χαρακτήρας», για το μυθιστόρημά της ΔΙΔΥΜΑ ΦΕΓΓΑΡΙΑ, το οποίο μεταφέρθηκε και στην τηλεόραση. Όλα τα μυθιστορήματά της κυκλοφορούν από τις Εκδόσεις ΨΥΧΟΓΙΟΣ. Είναι παντρεμένη και έχει δύο παιδιά.