Έναυσμα για το νέο της βιβλίο, όπως αναφέρει στην εισαγωγή του , ήταν ένα κορίτσι με το οποίο συνταξίδευε στο αεροπλάνο και κρατούσε στα χέρια του ένα μικρό πληγωμένο σαλιγκάρι και η επιθυμία της να γράψει για την πιο ξέγνοιαστη παραλία του κόσμου στην οποία έγινε πράξη το καλοκαίρι της αγάπης! Την παραλία που συνδέθηκε με τους χίπηδες, με την αθωότητα, την αγνότητα, την αγάπη, την ανεμελιά, την ελευθερία (σελ.10) τα Μάταλα της Κρήτης !
Ένα μυθιστόρημα για ένα κορίτσι που πίστευε πως η μεγαλύτερη ελευθερία της καρδιάς είναι να μπορεί να ανήκει, κι ένα αγόρι που δεν μπορούσε να ερωτευτεί, που ζούσε για το σήμερα !
Μάρτιος του 1969 η Υπατία ταξιδεύοντας από το Λονδίνο-στο οποίο σπουδάζει γιατρός - στην Αθήνα, θα γνωρίσει στο αεροδρόμιο τον Χάρι που είναι γιατρός, θα την βοηθήσει να βρει φαρμακείο για το ...πληγωμένο σαλιγκάρι που κρατά στη χούφτα της, θα την κερδίσει με το χαμόγελο και την ευγένεια του και γοητευμένη ( ή μήπως να πω κεραυνοβολημένη) από την παρουσία του θα αποδεχθεί την πρόταση-πρόσκληση του για μια εκδρομή στον τόπο όπου εργάζεται και ζει, στα Μάταλα της Κρήτης.
Εκεί η Υπατία, Πάτυ όπως θα την "βαφτίσει" ο Χάρι, θα γνωρίσει τη μεγάλη "οικογένεια" του Χάρι τους χίπιδες, θα μαγευτεί από τη μοναδική αυτή παραλία με τις διάσημες σπηλιές, το ξεχωριστό μωβ ηλιοβασίλεμα της , τα τραγούδια γύρω από τις φωτιές και θα μείνει ως το Μάιο να περιμένει μαζί με τα παιδιά των λουλουδιών το καλοκαίρι της αγάπης, το οποίο όμως για την Υπατία δεν ήρθε ποτέ!Ένα αποτρόπαιο έγκλημα θα συγκλονίσει την τοπική κοινωνία και η Υπατία θα βρεθεί στο μάτι του Κυκλώνα μια και οι εμπλεκόμενοι στο έγκλημα αυτό, συνδέονται με το παρελθόν της!
Η συγγραφέας με την ξεχωριστή, γλαφυρή, κινηματογραφική γραφή της με ταξίδεψε μοναδικά σε μια περιοχή που εδώ και χρόνια επιθυμώ να επισκεφτώ, εντάθηκε η επιθυμία μου αυτή, αλλά ταυτόχρονα μου δημιουργήθηκε η αίσθηση πως "έζησα" κι εγώ εκεί όλες τις μαγικές εκείνες στιγμές την άνοιξη του 1969.Κοιμήθηκα μαζί με την Πάτυ στις σπηλιές, αντίκρυσα μοναδικά μωβ ηλιοβασιλέματα, τραγούδησα γύρω από φωτιές τραγούδια της Τζόνι Μίτσελ, των Μπήτλς , μου έκανε κι εμένα τατουάζ ο Τσάρλι ένα υπέροχο σχέδιο της Νατάλια, απόλαυσα τους χυμούς και τις λιχουδιές που ετοίμαζε η Μάμα, ήμουν καλεσμένη σ'έναν γάμο που έγινε στην παραλία, γνώρισα ανθρώπους απ'όλο τον κόσμο ...
Το μυθιστόρημα αυτό της κ.Κουρτζή εκτός από το μοναδικό ταξίδι στο χώρο και το χρόνο, στα Μάταλα του 1969, ήταν κι ένα ταξίδι στο χώρο των συναισθημάτων μια και είναι ένα ξεχωριστό ψυχογράφημα πολλών και διαφορετικής ψυχοσύνθεσης ανθρώπων, κάποιους από τους οποίους ο αναγνώστης, θα θαυμάσει, θα αγαπήσει κι άλλους θα αντιπαθήσει. Προσωπικά, βρήκα πως έχω αρκετά κοινά στοιχεία με την Πάτυ, μια και συχνά κλείνομαι στο καβούκι μου και δεν μοιράζομαι εύκολα τα συναισθήματα μου, την θαύμασα που τόλμησε να πει στον Χάρι "Σε θέλω δικό μου. Δεν αντέχω πια να σε μοιράζομαι .Προτιμώ να μη σε έχω καθόλου αν δεν ανήκεις μόνο σε εμένα." αν και ήξερε πως ο Χάρι ήταν υπέρ των ελεύθερων σχέσεων, με γοήτευσε κι εμένα η προσωπικότητα του Χάρι, αγάπησα τον Λιο , θα ήθελα για φίλους τον Σόλωνα και την Καλάμιτι Τζέιν , να κάνω παρέα με την Λέμον, ενώ δεν θα ήθελα καν να γνωρίζω ανθρώπους όπως ο Γιώργος, ο Δημητρός, η Άλμα....
Ευχαριστώ Πηνελόπη για το υπέροχο ταξίδι, ευχαριστώ που έφερες το καλοκαίρι σ'ένα χειμώνα που διαρκεί ένα χρόνο τώρα, ένα καλοκαίρι που δεν θα ξεχάσω ποτέ και που ανυπομονώ να το ζήσω κάποια στιγμή εκεί που το έζησαν η Πάτυ, ο Χάρι και τ'άλλα παιδιά!!!
Συστήνεται ανεπιφύλακτα ΑΦΟΥ!!!
Λίγα λόγια για το βιβλίο
«Σε θέλω δικό μου. Δεν αντέχω πια να σε μοιράζομαι. Προτιμώ να μη σε έχω καθόλου αν δεν ανήκεις μόνο σε εμένα».
Ο τόνος ήταν απολογητικός, η φράση απλή και χιλιοειπωμένη. Όμως καμία δεν είχε τολμήσει να του το πει μέχρι εκείνη τη στιγμή. Αλλά του το είπε. Εκείνη. Το κορίτσι με το σαλιγκάρι.
Έφτασε στο αεροδρόμιο του Ελληνικού από το Λονδίνο στις 26 Μαρτίου του 1969. Έφτασε κρατώντας στη χούφτα της ένα μικρό, πληγωμένο σαλιγκάρι. Και από εκεί, πάντα με το μικρό σαλιγκάρι προστατευμένο στην κλειστή παλάμη της, πήγε στα Μάταλα. Εκεί όπου της είχαν υποσχεθεί ότι βρισκόταν ο παράδεισος της φύσης. Και των χίπηδων. Στα Μάταλα, τον παράδεισο της ελευθερίας. Και της Τζόνι Μίτσελ. Και του Χάρι. Προπαντός του Χάρι. Έμεινε μέχρι τον Μάιο του 1969, περιμένοντας, μαζί με τα παιδιά των λουλουδιών από όλο τον κόσμο, το καλοκαίρι της αγάπης. Μα αυτό δεν ήρθε ποτέ... Γιατί εκείνο τον Μάιο έγινε ό,τι έγινε.
Ένα μυθιστόρημα για ένα κορίτσι, που πίστευε πως η μεγαλύτερη ελευθερία της καρδιάς είναι να μπορεί να ανήκει, και για ένα αγόρι, που δεν μπορούσε να ερωτευτεί. Στην πιο ξέγνοιαστη παραλία του κόσμου, τα φημισμένα Μάταλα. Κάτω από τον μοναδικό ήλιο της Κρήτης, με τον αέρα της Αφρικής να φυσάει στο Λιβυκό Πέλαγος, διώχνοντας μακριά τις ιστορίες της τότε καθωσπρέπει κοινωνίας.
Ο τόνος ήταν απολογητικός, η φράση απλή και χιλιοειπωμένη. Όμως καμία δεν είχε τολμήσει να του το πει μέχρι εκείνη τη στιγμή. Αλλά του το είπε. Εκείνη. Το κορίτσι με το σαλιγκάρι.
Έφτασε στο αεροδρόμιο του Ελληνικού από το Λονδίνο στις 26 Μαρτίου του 1969. Έφτασε κρατώντας στη χούφτα της ένα μικρό, πληγωμένο σαλιγκάρι. Και από εκεί, πάντα με το μικρό σαλιγκάρι προστατευμένο στην κλειστή παλάμη της, πήγε στα Μάταλα. Εκεί όπου της είχαν υποσχεθεί ότι βρισκόταν ο παράδεισος της φύσης. Και των χίπηδων. Στα Μάταλα, τον παράδεισο της ελευθερίας. Και της Τζόνι Μίτσελ. Και του Χάρι. Προπαντός του Χάρι. Έμεινε μέχρι τον Μάιο του 1969, περιμένοντας, μαζί με τα παιδιά των λουλουδιών από όλο τον κόσμο, το καλοκαίρι της αγάπης. Μα αυτό δεν ήρθε ποτέ... Γιατί εκείνο τον Μάιο έγινε ό,τι έγινε.
Ένα μυθιστόρημα για ένα κορίτσι, που πίστευε πως η μεγαλύτερη ελευθερία της καρδιάς είναι να μπορεί να ανήκει, και για ένα αγόρι, που δεν μπορούσε να ερωτευτεί. Στην πιο ξέγνοιαστη παραλία του κόσμου, τα φημισμένα Μάταλα. Κάτω από τον μοναδικό ήλιο της Κρήτης, με τον αέρα της Αφρικής να φυσάει στο Λιβυκό Πέλαγος, διώχνοντας μακριά τις ιστορίες της τότε καθωσπρέπει κοινωνίας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου