Προσέχουμε το σώμα, το τρέφουμε, το ντύνουμε, το παινεύουμε! Ξετυλίγουμε το δώρο κι ο νους μας είναι κολλημένος στο περιτύλιγμα. Πιο μέσα όμως, βαθύτερα, στα ενδότερα του , υπάρχει κάτι πιο σημαντικό που είναι πλασμένο από αέρινο υλικό, μα διαφεντεύει το σώμα αθόρυβα... ΨΥΧΗ το λένε και το έχουμε όλοι κι ας μην του δίνουμε ιδιαίτερη σημασία. Όταν νοσήσει όμως φωνάζει δυνατά, ουρλιάζει, και ξεκουφαίνει τη σάρκα που δεν αντέχει την πίεση της και αφήνεται, κουράζεται, μεταμορφώνεται σε άμορφη μάζα. Όλα αυτά θα τα συναντήσουμε στο εξαιρετικό βιβλίο της Βασιλικής Διαμαντή! Ένα μυθιστόρημα που κρούει το καμπανάκι στη σάρκα και την προειδοποιεί να μην κοιτάζει μόνο μέσα της μα να βλέπει κιόλας! Αδύναμη και δυνατή μαζί η κεντρική της ηρωίδα η Αλεξία, που συνειδητοποιεί πως δεν περνάνε όλα, και η κάθε νίκη επί ψυχής έχει το τίμημα της. Κι εκεί παίρνει τα ηνία της βασανισμένης της ζωής ένας λαμπρός επιστήμονας που δεν πειραματίζεται μόνο με τους ασθενείς του, αλλά βοηθάει με όλη τη σημασία της λέξης. Υπάρχει βέβαια κι ο αιώνιος έρωτας, που κάνει όπως πάντα τα θαύματα του. Τα λάθη των γονιών που πληρώνουν τα παιδιά τους σ' ένα μεγάλο μέρος της ζωής τους. Τα κρυμμένα κάτω από τα χαλιά προβλήματα που κάποια στιγμή αρχίζουν να μυρίζουν σαπιλα και τότε πρέπει κάποιος να τα σαρώσει και να τα πετάξει. Η γνώριμη στρωτή γραφή της Βασιλικής παιδεύει με την έννοια της διδαχής και παιδευεται με την έννοια της δυσκολίας που σίγουρα θα συνάντησε αφού καταπιάστηκε με ένα τόσο λεπτό και ντελικάτο θέμα. Και σίγουρα τη βρήκε την κλωστή της ψυχής που όταν δέσει γερά ανθρώπους και συναισθήματα γίνεται δυνατή κι ανίκητη! "Ψυχής κλωστή"! Ένα βιβλίο που με κέρδισε, με συνάρπασε, με δίδαξε! Ένα μεγάλο μπράβο αγαπημένη μου Βασιλική Διαμαντή!
Δεν είναι το αίμα που ενώνει τους ανθρώπους… Είναι η αύρα των ψυχών που, σαν αόρατη κλωστή, τους δένει μεταξύ τους. Λαμπερή σαν ήλιος πρωινός και σαν φεγγάρι το βραδάκι, πάλλεται δίνοντας ρυθμό σε δυο
καρδιές, σβήνοντας τον χρόνο και τις αποστάσεις. Ο πόνος σημάδεψε ένα κορίτσι από την ημέρα που γεννήθηκε ή ίσως το σημάδεψε πολύ πριν γεννηθεί. Πόσα μπορεί ν’ αντέξει η ψυχή του; Κι αν δεν αντέξει και λυγίσει; Μπορεί με μια ψυχής κλωστή να ράψει τις πληγές της και να επιστρέψει στο φως και στη ζωή; «Είναι και κάποιες μάχες που δεν κερδίζονται. Όσο και να παλέψεις, όσο και να ματώσεις, είναι κάποια φρούρια που παραμένουν απόρθητα και κάποιες πόρτες που δεν μπορείς ν’ ανοίξεις, γιατί κανένα απ’ τα κλειδιά που κρατάς δεν θα μπορέσει να τις ξεκλειδώσει. Αλλά εσύ να το παλεύεις για ν’ ανοίξουν! Ξέρω πολύ καλά πως πονάει να είσαι διαφορετικός, γιατί η μοίρα, η ζωή και η κληρονομιά άφησαν ένα σημάδι πάνω σου να ξεχωρίζεις… Όμως, εσύ να ονειρεύεσαι… Ξέρω, πονάει να παλεύεις με εφιάλτες και σκιές αλλά δεν γίνεται ν’ αλλάξουν όλα. Και να θυμάσαι, Αλεξία… Δεν περνάνε όλα, καρδούλα μου, και μην ακούς τι λένε… Ούτε νικάς τα πάντα, αλλά εσύ να προσπαθείς να τα νικήσεις! Εσύ να μάχεσαι για την αγάπη…»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου