ΝΙΚΟΣ ΑΓΑΘΑΓΓΕΛΙΔΗΣ ΓΙΑ ΤΟ "ΗΜΙΖΩΕΣ" ΑΠΟ ΤΙΣ ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΥΔΡΟΠΛΑΝΟ

 ΝΙΚΟΣ ΑΓΑΘΑΓΓΕΛΙΔΗΣ

για το "ΗΜΙΖΩΕΣ"

από τις εκδόσεις ΥΔΡΟΠΛΑΝΟ.

Με την ψυχή του συγγραφέα

 

ΑΦΟΥ πρόκειται για κάτι σαν… γράμμα προς τους αναγνώστες ας ξεκινήσουμε με την κατάλληλη προσφώνηση:

 Αγαπητέ αναγνώστη/αγαπητή αναγνώστρια,

 Είμαι ο Νίκος Αγαθαγγελίδης και είμαι ο συγγραφέας του μυθιστορήματος «ΗΜΙΖΩΕΣ» που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις ΥΔΡΟΠΛΑΝΟ. Είμαι απόφοιτος του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, του Τμήματος Φιλοσοφίας και Παιδαγωγικής με κατεύθυνση στον τομέα της Φιλοσοφίας.

Και τώρα που γνωριστήκαμε λίγο καλύτερα, μπορώ ελεύθερα να εκφράσω τις βαθύτατες ευχαριστίες μου που κρατάς (ή ενδεχομένως κρατήσεις στο μέλλον) στα χέρια σου το μυθιστόρημά μου. Σε θεωρώ συνοδοιπόρο σε τούτο το λογοτεχνικό ταξίδι.

Πλέον οι «ΗΜΙΖΩΕΣ» είναι μια ιστορία που μας συνδέει κατά κάποιον τρόπο. Για χρόνια, ως αναγνώστης αισθανόμουν αυτόν το περίεργο δέσιμο, όχι μόνο με τους χαρακτήρες ενός βιβλίου, αλλά και με τον ίδιο τον συγγραφέα. Εσωστρεφής από τη φύση μου –χαμένος στον κόσμο μου, δηλαδή–, αυτή η οικειότητα που είχα με έναν άνθρωπο τον οποίο κοίταζα μόνο από μια μικρή φωτογραφία στο οπισθόφυλλο (ή ούτε και αυτό), μόνο με έναν τρόπο θα μπορούσε να χαρακτηριστεί: μαγική.

Αν το έχεις νιώσει, καταλαβαίνεις πολύ καλά τι εννοώ. Και τώρα βρίσκομαι στην χαρούμενη θέση να ατενίζω τούτο τον δεσμό από την άλλη άκρη του νήματος: από την πλευρά του συγγραφέα. Και η μαγεία δεν έχει εξασθενίσει, το αντίθετο: φουντώνει στην καρδιά και στο μυαλό μου, μου δίνει μεγαλύτερη δύναμη να προχωρήσω έχοντας εσένα πλάι μου. Και ποιος ξέρει άραγε αυτό το ταξίδι πού θα μας οδηγήσει; Αλήθεια, ποιος;

Πώς εμπνεύστηκα την ιστορία του βιβλίου: βασικά, δε νομίζω ότι υπήρξε μια έμπνευση σαν αυτές που πιστεύουμε ότι μας χτυπάνε κατακέφαλα σαν αστροπελέκια. Και αυτό γιατί η ιστορία δεν ξετυλίχτηκε μπροστά μου από την πρώτη στιγμή. Χρειάστηκε να γνωριστώ με τους χαρακτήρες, να τριφτώ μαζί τους για να δημιουργηθεί αυτή η ολότητα που αποτέλεσε τις «ΗΜΙΖΩΕΣ».

Στο κάτω κάτω η έμπνευση έχει άπειρα πρόσωπα και μπορεί να χτυπήσει την πόρτα σου ανά πάσα στιγμή. Δεν μπορείς να την ελέγξεις ούτε να την κατευθύνεις. Το μόνο που μπορείς να κάνεις είναι να επιλέξεις αν θα της ανοίξεις την πόρτα. Πολλές φορές έρχεται και σου κάθεται στο σβέρκο, δε σε αφήνει να ηρεμήσεις και τότε εύχεσαι η μέρα να είχε 48 ώρες για να μπορείς να γράφεις ασταμάτητα. Και υπάρχουν φορές που η έμπνευση έρχεται και φεύγει, ίσα μέχρι να ανοιγοκλείσεις τα βλέφαρα. Αυτό είναι το καπρίτσιο της έμπνευσης και, δυστυχώς, όλοι μας οφείλουμε να το αποδεχθούμε.

 Και για να έχουμε καλό ερώτημα: Τι είναι οι λεγόμενες «ΗΜΙΖΩΕΣ», τέλος πάντων; Είναι μια σύνθετη έννοια την οποία θα προσπαθήσω να απλοποιήσω χωρίς, ωστόσο, να οδηγηθώ στα άκρως ενοχλητικά spoilers για την εξέλιξη της ιστορίας.

Ημιζωή είναι η κατάσταση ενός ατόμου στην οποία για θελημένους ή –κυρίως– αθέλητους λόγους, χάνει τον έλεγχο της ζωής του. Σε αυτή την κατάσταση, παύει να είναι κύριος του εαυτού του και μετατρέπεται σε έρμαιο μιας πραγματικότητας από την οποία πρέπει να ξεφύγει αν θέλει να κατακτήσει την ευτυχία, να μπορέσει να ζήσει την ζωή του δίχως περιορισμούς.

Η απελευθέρωση από μια Ημιζωή είναι μια προσπάθεια που απαιτεί κόπο και θάρρος και πολλές φορές πηγαίνει παρέα με την απώλεια και τον πόνο. Ωστόσο, είναι ο μοναδικός δρόμος (παρότι δύσβατος) προς την ατόφια και πραγματική ευτυχία. Διότι το να σπάσεις τα δεσμά και να αναρριχηθείς προς ένα καλύτερο μέλλον, ένα μέλλον που αξίζει ο καθένας, η πορεία είναι πάντα δύσκολη. Θα ματώσεις, αγαπητέ αναγνώστη, το μόνο σίγουρο. Αλλά θα είσαι ελεύθερος. Σταματώ εδώ, αν και οι «ΗΜΙΖΩΕΣ» είναι πολλά περισσότερα τα οποία ευελπιστώ ότι θα ανακαλύψεις στην πορεία της ανάγνωσης.

 Τι με ώθησε να καταπιαστώ με αυτό το θέμα: Οι «ΗΜΙΖΩΕΣ» πραγματεύονται μια μεγάλη γκάμα θεμάτων που αφορούν την σύγχρονη πραγματικότητα: ρατσισμό (φυλετικό, πολιτισμικό, οικονομικό), την καταπάτηση των ανθρώπινων δικαιωμάτων, σωματική και ψυχολογική βία (σε όλα τα επίπεδα), κρίση ηθικών αξιών σε μια (κατά τα φαινόμενα) ευνομούμενη κοινωνία. Επίσης, σε αρκετά σημεία θίγεται και το ζήτημα της ψυχικής υγείας και ό,τι αυτή μπορεί να επιφέρει ως επακόλουθο. Αυτά είναι μονάχα ορισμένα από τα θέματα που πραγματεύεται.  Στο βιβλίο θα ανακαλύψεις πολλά περισσότερα, σου το εγγυώμαι. Ίσως αναρωτηθείς, αγαπητέ αναγνώστη: όλα αυτά σε ένα βιβλίο μυστηρίου; Σου απαντώ: ναι. Και θα τονίσω ξανά: και πολλά περισσότερα…

Έτσι, λοιπόν, η απάντηση στο τι με ώθησε προς αυτά τα θέματα είναι πολύ απλή: διότι μας αφορούν όλους!

 Λίγα λόγια για τους ήρωες. Είναι δύσκολο. Όχι το να πω κάτι, αλλά αυτό το «κάτι» να είναι λίγο. Πρόκειται για βιβλίο με πολλούς πρωταγωνιστές. Ή για να το θέσω καλύτερα: δεν υπάρχει κανένας πρωταγωνιστής μιας και βλέπουμε την ιστορία από διαφορετικές σκοπιές.  Αυτό ήταν βασικό συστατικό για τη δημιουργία των χαρακτήρων. Γενικά, δεν επιθυμώ να είμαι από τους συγγραφείς που σηκώνουν το δάχτυλο και να λένε στον αναγνώστη: «ιδού ο καλός και ο κακός».

Η ιστορία ξετυλίγεται και σου δίνει την ελευθερία να ταχθείς υπέρ ή κατά οποιουδήποτε. Οι ήρωες μου έχουν ταλέντα, ικανότητες αλλά και πάθη. Θα δούμε πολλές φορές να διαπρέπουν ή και να χάνουν αντίστοιχα. Θα δούμε να σφάλουν και να πληρώνουν το τίμημα ή να κάνουν αυτό που θεωρούν σωστό και να λυτρώνονται.

(Pro tip: πολλές φορές το «σωστό» ενός χαρακτήρα αντιτίθεται σε αυτό που ο περισσότερος κόσμος θα χαρακτήριζε «σωστό» με όλη τη σημασία της λέξης. Όμως όχι, δε θα μου πάρεις άλλη κουβέντα, αγαπητέ αναγνώστη).

 Τα συναισθήματα κατά την συγγραφή. Έντονα. Πάντα έντονα. Πάντα με άρπαζαν και με παρέσερναν· άλλοτε με έστελναν στον παράδεισο και άλλοτε καρφί στην ίδια την κόλαση. Στο παρελθόν είχα αναφέρει ότι δεν ηρεμώ όταν γράφω. Ποτέ! Η ηρεμία έρχεται μετά, αλλά κατά τη διάρκεια της συγγραφής τα συναισθήματα, το μυαλό και η ψυχή μου αφυπνίζονται περισσότερο από οποτεδήποτε.

Υπήρξαν στιγμές που μισούσα τον εαυτό μου γιατί ένιωθα λίγος. Αισθανόμουν ότι υπήρχε κάτι σπουδαίο που με περίμενε κάπου χαμένο και εγώ δεν ήμουν έτοιμος να το δω. Εξοργιζόμουν, δε μπορούσα να ηρεμήσω. Και μετά, λυνόταν όπως ένα μαθηματικό πρόβλημα: σπας το κεφάλι σου για ώρες χωρίς να βρίσκεις λύση. Έπειτα κλείνεις τα μάτια, παίρνεις δυο βαθιές ανάσας και όταν τα ανοίξεις έχεις ήδη την απάντηση.

Με τον καιρό έμαθα να χαλιναγωγώ το επιθυμητικό μου. Η οργή προς τον εαυτό μου έγινε στωικότητα. Η κατηγορία ότι δε θα τα καταφέρω έγινε κατανόηση ότι θα τα καταφέρω, αλλά δεν είναι ακόμη η ώρα. Δούλεψε.

Το ξέρω ότι δούλεψε γιατί ο συγγραφέας το νιώθει όταν οι απαντήσεις που έρχονται είναι οι σωστές. Μπορεί να αρέσουν, μπορεί και όχι, δεν έχει σημασία. Παραμένουν οι σωστές, έτσι και αλλιώς. Και αυτή η αίσθηση είναι από τις μεγαλύτερες ηδονές που έχω γευτεί στη ζωή μου. Είναι λες και κάποιος σου κρατά το κεφάλι κάτω από το νερό και εσύ πασχίζεις να πάρεις ανάσα. Εκείνη η στιγμή που δίνεται η λύση στο βιβλίο είναι η πρώτη ανάσα.

Είμαι σίγουρος ότι καταλαβαίνεις πολύ καλά τι εννοώ, αγαπητέ αναγνώστη. Αν έχεις καταπιαστεί με τη συγγραφή θα ξέρεις πολύ καλά σε ποια αίσθηση αναφέρομαι. Άλλωστε για τούτη την ηδονή δεν συνεχίζουμε να γράφουμε; Ο καθένας την ορίζει διαφορετικά, αλλά στον πυρήνα της είναι το ίδιο πράγμα: η ικανοποίηση ότι λες μια ιστορία που όφειλε να ειπωθεί. Διότι εμείς είμαστε απλά ο «δίαυλος», ένα φτενό μέσο μετάδοσης. Τίποτα παραπάνω.

 Τα συναισθήματα κατά την έκδοση. Ε, εδώ τι να πούμε… όταν έλαβα το πρώτο e-mail ότι το βιβλίο είχε εγκριθεί από τον εκδοτικό ήταν ένα μοναδικό συναίσθημα . Ήταν Δεκέμβρης και ήταν προπαραμονή Χριστουγέννων (Κυριακή αν θυμάμαι καλά). Ήμουν στη δουλειά όταν έλαβα το mail στο κινητό μου. Δεν μπορούσα να το πιστέψω. Έλεγα: «απλά δεν συμβαίνει». Όμως συνέβη…

Πίστευα ότι η χαρά της έγκρισης θα ήταν η μεγαλύτερη που θα βίωνα κατά τη διάρκεια  της έκδοσης. Έκανα λάθος. Διότι η ευτυχία ερχόταν με απανωτά κύματα ξανά και ξανά: συγκίνηση την ημέρα που υπογράψαμε το συμβόλαιο στις εκδόσεις ΥΔΡΟΠΛΑΝΟ. Ταξίδεψα 560 χιλιόμετρα μόνο για να γνωρίσω από κοντά τους υπέροχους ανθρώπους που θα γίνονταν οι συνεργάτες μου. Να δω από κοντά το εκδοτικό μου σπίτι. Και το ταξίδι άξιζε με το παραπάνω…

Η χαρά μου ήταν ακόμη μεγαλύτερη όταν ξεκίνησε η διαδικασία της έκδοσης. Σε περίπτωση που δεν το γνωρίζεις, αγαπητέ αναγνώστη, ένα βιβλίο είναι μια επίπονη και χρονοβόρα διαδικασία όχι μόνο για τον δημιουργό, αλλά και για μια ολόκληρη ομάδα επαγγελματιών που δουλεύουν πάνω στο βιβλίο ώστε να φτάσει στα χέρια του αναγνώστη –τα δικά σου χέρια– στην μέγιστη  ποιότητα. Έτσι, λοιπόν, η διαδικασία της έκδοσης μού άφησε μόνο γλυκές αναμνήσεις. Βήμα το βήμα ολοένα φτάσαμε σε ένα αποτέλεσμα που μας γέμισε περηφάνια. Όταν ανακοινώθηκε και η επίσημη κυκλοφορία με κατέκλυσε για μια ακόμη φορά η ευτυχία. Θα ήταν εκεί το τέλος; Όοοοοχι!

Θέλω να είμαι ειλικρινής: υπήρξε μια στιγμή που ξεπέρασε όλες τις υπόλοιπες. Και αυτή ήταν απλή και ταυτόχρονα τόσο μα τόσο μοναδική. Πρόκειται για τη στιγμή που ο άνθρωπος στον οποίο αφιέρωσα τις «ΗΜΙΖΩΕΣ» κράτησε στα χέρια του ένα αντίτυπο του βιβλίου.

Είναι η μητέρα μου. Οι λόγοι που το πρώτο μου βιβλίο ήθελα να είναι αφιερωμένο σε εκείνη είναι άπειροι: πολλούς μπορείς να τους υποθέσεις. Άλλους δεν μπορείς να τους φανταστείς. Ωστόσο, αυτό που μπορώ να σου πω είναι ότι τούτη η γυναίκα αποδείχθηκε πιο δυνατή από κάθε άλλο άνθρωπο που γνωρίζω εγώ προσωπικά. Έτσι, το να μνημονευθεί στην αφιέρωση ήταν ο ελάχιστος φόρος τιμής, όχι γιατί είναι μητέρα μου, αλλά γιατί ένας υπέροχος και συνάμα γενναίος άνθρωπος, η οποία με δίδαξε το πώς να στέκομαι περήφανα απέναντι σε κάθε δυσκολία.

 Μια χαρακτηριστική φράση από το βιβλίο: αυτό και αν είναι πρόκληση. Δεν ξέρω αν θα τη χαρακτήριζα «χαρακτηριστική», ωστόσο μου αρέσει πολύ:

Ο θρήνος του κύλησε στην επιφάνεια των νερών, διέσχισε τους δρόμους των ανθρώπων, διαχύθηκε ανάμεσα στα δέντρα του δάσους. Χώθηκε μέσα στις τρύπες στο έδαφος και πέρασε πάνω από κάθε βράχο. Το λευκό σαν κόκαλο φεγγάρι τον άκουσε. Μετά έσβησε κι εκείνο…

 Ποιο είναι το μήνυμα του βιβλίου: ενδιαφέρουσα ερώτηση αν και νομίζω ότι κρύβει μια παγίδα. Βλέπεις, αγαπητέ αναγνώστη, δεν αποσκοπώ στο να περάσω τις ιδέες και τα πιστεύω μου μέσα από την ιστορία. Προτιμώ εσύ να βγάλεις τα δικά σου μηνύματα.  Αν τα καταφέρεις τότε για μένα το βιβλίο είναι επιτυχία και εγώ ένα χαρούμενος και ευγνώμων συγγραφέας.

Θα μπορούσα να σου πω ποια είναι τα μηνύματα του βιβλίου για μένα. Αλλά αυτό θα ήταν λίγο εγωιστικό και υπερφίαλο από πλευράς μου, δε θα ήταν; Επομένως, θα τολμήσω να σου προτείνω μια συμφωνία: θα ήθελα ΕΣΥ να μοιραστείς μαζί μου το μήνυμα ή τα μηνύματα που εξήγαγες. Νομίζω ότι σε τούτη την ερώτηση αξίζει να ακουστεί περισσότερο η δική σου φωνή και όχι η δική μου. Τι λες;

 Γιατί να προτείνω να το διαβάσει κανείς: και αυτή η ερώτηση θα έπρεπε να απαντηθεί από εσένα, αγαπητέ αναγνώστη, μιας και είναι στενά συνδεδεμένη με την άνωθεν. Ωστόσο, θα αποτολμήσω μια απάντηση. Η ουσία του βιβλίου είναι ότι ατενίζουμε ζωές ανθρώπων· όχι τέλειων και εξιδανικευμένων, αλλά με κάθε είδους ελαττώματα και ανασφάλειες. Και παρά τις ιδιάζουσες καταστάσεις στις οποίες βυθίζονται, αυτό που κυριαρχεί από την πρώτη ως την τελευταία σελίδα είναι η τροπή που παίρνει η ζωή καθενός από την πραγματικότητα που βιώνει. Για μένα το πιο ενδιαφέρον είναι η πορεία που παίρνει ο καθένας, πού οδηγείται και τελικά τι αντίκτυπο έχει αυτό στους συνανθρώπους του.

Με αυτές τις δράσεις συντίθεται ένας ολόκληρος κόσμος, ένα ολάκερο σύμπαν όπου η ισορροπία είναι τόσο λεπτή και εύθραυστη, ώστε ένα άτομο είναι αρκετό να αλλάξει τα πάντα (άλλες φορές για το καλό και άλλες όχι). Όταν αυτό συμβαίνει στην πραγματική ζωή μας συγκλονίζει. Όσον αφορά των κόσμο των «ΗΜΙΖΩΩΝ»… ε, το μόνο που μπορώ να πω είναι ότι εύχομαι να απολαύσεις το ταξίδι, αγαπητέ αναγνώστη.

 Σε ευχαριστώ από καρδιάς και εύχομαι κάθε λογοτεχνικό ταξίδι να σου αφήνει τις πιο γλυκές σκέψεις. Να χαμογελάς και να ονειρεύεσαι, αγαπητέ αναγνώστη. Κανένας δεν μπορεί να σου το στερήσει αυτό. Σου αξίζει!

Νίκος Αγαθαγγελίδης

Δείτε περισσότερα για το βιβλίο και τον συγγραφέα ΕΔΩ

 

«Νομίζω πως τα άψυχα μάτια της κοιτούν εμένα. Θέλουν να ουρλιάξουν. Πώς αισθάνθηκες όταν είδες τον Θάνατο να πλησιάζει, μικρή μου;» Το Βέλβετ Ρόου έχει μείνει στην ιστορία ως «η πόλη των χιλίων χαμόγελων». Ωστόσο, πίσω από τα ψεύτικα χαμόγελα ελλοχεύουν σκοτεινά μυστικά. Όταν ο εγκληματολόγος Άλαν Ράσελ αναλαμβάνει την υπόθεση δυο δολοφονημένων κοριτσιών, γνωρίζει ότι η ζωή του θα αλλάξει για πάντα. Τούτη η ιστορία θα είναι η τελευταία του δοκιμασία και ο μοναδικός δρόμος προς την προσωπική του εξιλέωση. Σε έναν αγώνα ενάντια στον χρόνο, αλλά και σε όσα στοιχειώνουν το παρελθόν του, ο Άλαν θα κληθεί να αντιμετωπίσει ένα κακό που καλπάζει ξέφρενο. Ο δολοφόνος βρίσκεται κάπου εκεί έξω και δε θα αργήσει να χτυπήσει ξανά… Συμφέροντα και ολέθρια πάθη, ψέματα και δίψα για εξουσία συνυφαίνουν έναν κόσμο όπου τίποτα δεν είναι όπως φαίνεται, τον κόσμο των Ημιζωών.

ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ

Ο Νίκος Αγαθαγγελίδης γεννήθηκε το 1995 στη Βέροια. Αποφοίτησε από το Τμήμα Φιλοσοφίας και Παιδαγωγικής του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης με κατεύθυνση στον κλάδο της Φιλοσοφίας. Κατά τη διάρκεια των σπουδών του, ολοκλήρωσε τις πρώτες λογοτεχνικές του απόπειρες. Εργάστηκε ως φιλόλογος, αλλά η ανάγκη για μια ζωή κοντά στη φύση τον έκανε να επιστρέψει στη Βέροια, όπου κατοικεί μέχρι σήμερα. «Είμαι μελισσοκόμος και νιώθω τυχερός που το επάγγελμά που επέλεξα ξεκουράζει την ψυχή μου. Με ηρεμεί· με βοηθάει να αφουγκράζομαι καλύτερα τον Νίκο μέσα μου». Μελετητής της Φιλοσοφίας και της Ιστορίας, αλλά πρωτίστως της ανθρώπινης ψυχής, ο Νίκος Αγαθαγγελίδης αποτυπώνει μέσω της γραφής του την πραγματικότητα ως έχει, απογυμνωμένη από το απατηλό της φαίνεσθαι. Προσωπική του επιδίωξη και φιλοδοξία είναι να φέρει τους ανθρώπους κοντά στη λογοτεχνία, να τους κάνει συνοδοιπόρους σε τούτο το μαγικό ταξίδι. «Ένα ταξίδι που δεν τελειώνει ποτέ, είναι ένα ταξίδι που αξίζει να το μοιραστείς, άλλωστε».