ΚΑΛΛΙΟΠΗ ΓΙΑΚΟΥΜΗ ΚΟΥΓΙΩΝΗ ΓΙΑ ΤΟ "ΜΑΤΩΜΕΝΗ ΑΝΑΜΝΗΣΗ" ΑΠΟ ΤΙΣ ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΥΔΡΟΠΛΑΝΟ.

ΚΑΛΛΙΟΠΗ ΓΙΑΚΟΥΜΗ ΚΟΥΓΙΩΝΗ

για το "ΜΑΤΩΜΕΝΗ ΑΝΑΜΝΗΣΗ"

από τις εκδόσεις ΥΔΡΟΠΛΑΝΟ.

Το παρελθόν μας είναι αυτό που μας ορίζει, μας επηρεάζει και μας χαρακτηρίζει. Κάποιοι από μας, ειδικά αν αυτό είναι οδυνηρό, για τους δικούς του λόγους ο καθένας, προσπαθούν να το διαγράψουν. Αυτό δεν γίνεται… Μόνο αν κλείσουμε τους λογαριασμούς μαζί του,
αν τακτοποιήσουμε τα κουτάκια στο μυαλό και στην καρδιά μας σωστά, τότε μόνο θα κλείσουν και οι πληγές εξαιτίας του, αλλιώς όσο και αν προχωρήσουμε, πάντα κάτι θα τις ματώνει και θα μας προκαλεί ξανά πόνο..Όλοι πρέπει να βρούμε το θάρρος να αντιμετωπίσουμε τους εφιάλτες μας και τον σωστό τρόπο να τους διαχειριζόμαστε. Επίσης δεν πρέπει να καταλήγουμε σε εύκολα συμπεράσματα και να κρίνουμε τους άλλους επιφανειακά ή εξαιτίας ενός μόνο γεγονότος ή με αφορμή τα όσα ακούσαμε για αυτόν. Δεν
ξέρουμε την προηγούμενη ζωή του, τους λόγους που τον ώθησαν να κάνει κάτι ή την πορεία του και τον προσωπικό του αγώνα, μέχρι την στιγμή που μπήκε στην ζωή μας.

Η ηρωίδα μου, η Σοφία, όταν ήταν στην ηλικία των 14 ετών γυρίζοντας στο σπίτι μετά από μια βόλτα, βρίσκει την μητέρα της δολοφονημένη. Ο δολοφόνος δεν έχει προλάβει να φύγει και επιτίθεται και στην ίδια. Πολλές αλλαγές συμβαίνουν στην ζωή της εξαιτίας αυτού του γεγονότος, αλλαγές που την κρατούν για χρόνια μακριά από την γενέτειρα της. Η μοίρα όμως συνεχίζει να παίζει μαζί της και έτσι ένα αναπάντεχο γεγονός την αναγκάζει να επιστρέψει μετά από πολλά χρόνια. Αυτή την φορά λοιπόν η Σοφία μου, είναι έτοιμη να αντιμετωπίσει το παρελθόν της. Επιστρέφει πιο δυνατή και αποφασισμένη να μάθει την αλήθεια και να βάλει ένα τέλος στους εφιάλτες που γεννά αυτή η «ματωμένη ανάμνηση» και που την κυνηγούν όλα αυτά τα χρόνια..

Προσπάθησα να γράψω αυτό το βιβλίο με γνώμονα του τι θα ήθελα εγώ να έχει ένα βιβλίο, για να με κρατήσει, να μην με κουράσει, να χαρώ μαζί του το ταξίδι και ταυτόχρονα να μου περάσει και τα μηνύματά του. Θεωρώ δυνατά του στοιχεία τους διαλόγους που ζωντανεύουν το κείμενο και δημιουργούν μια αμεσότητα, τις προσωπικότητες των ηρώων μου που συνθέτουν ένα σκηνικό οικείο για τον αναγνώστη και προσπάθησα να μην του λείψουν και κάποια άλλα χαρακτηριστικά όπως αγωνία, αινιγματική πλοκή, δράση, ένταση, μυστήριο, ανατροπές, κρυμμένες αλήθειες..Φρόντισα επίσης όσο καλύτερα μπορούσα, να κρατάει το μυστικό του ως το τέλος.

Δείτε περισσότερα για το βιβλίο και την συγγραφέα ΕΔΩ

Όταν άνοιξε τα μάτια της ήταν ήδη οι πρώτες ώρες της αυγής. Το σκοτάδι είχε αρχίσει να χάνει την απόλυτη ως τώρα κυριαρχία του, λες και κάποιος ζωγράφος είχε πάρει την απόφαση να προσθέσει λίγο φως σε έναν πολύ σκούρο καμβά, ξεκινώντας από κάτω προς τα πάνω. Το φως κέρδιζε σιγά αλλά σταθερά τη μάχη με το σκοτάδι. Ήταν μια από τις εκατομμύρια μάχες του σε έναν προαιώνιο πόλεμο ανάμεσά τους. Ποτέ κανείς τους δεν υποχωρούσε και σε κάθε ξαπόσταμα του ενός, ο άλλος έβρισκε πάντα την ευκαιρία να υπερτερήσει. Η Σοφία δε φοβόταν το σκοτάδι πια… Τώρα τα ταξίδια του ονείρου της δεν την οδηγούσαν πάντα σε εφιάλτες. Ο ήχος της απαλής αλλά ρυθμικής βροχής, που έπεφτε έξω, έφτανε στα αφτιά της σαν ένα υπέροχο τραγούδι που μόλις είχε συνθέσει μόνο γι’ αυτήν ένας πολύ ταλαντούχος συνθέτης. Ήταν μια πολύ γλυκιά μελωδία από πολλά και διαφορετικά όργανα έτσι όπως ακουγόταν καθώς έπεφτε πάνω στην άσφαλτο, στις τέντες, στους κάδους, στα αυτοκίνητα και στα φυλλώματα των δέντρων. Μια μελωδία αποπλάνησης που την οδηγούσε ξανά σε ένα ταξίδι στο παρελθόν και αυτή τη φορά ένιωθε ότι θα ήταν ένα εύκολο ταξίδι. Πλέον καμιά ανάμνηση δε θα μπορούσε να τη γεμίσει με ακόμα περισσότερο μίσος. Τίποτα πια δε θα τη βούλιαζε πιο βαθιά στον απόλυτο φόβο που τρεφόταν μέσα της χρόνια τώρα από μια άγνωστη απειλή για την ίδια της τη ζωή. Ένιωθε έτοιμη πια και ήθελε να τα θυμηθεί όλα απ’ την αρχή ως το τέλος. Ήθελε να το παλέψει, να το νικήσει, να μπορέσει επιτέλους να συνεχίσει τη ζωή της χωρίς αυτό. Να μάθει την αλήθεια, να βρει τον ένοχο και να τον κάνει να πληρώσει. Ίσως έτσι να έκλειναν και οι πληγές. Ίσως έτσι να σκόρπιζαν οι εφιάλτες. Ίσως έτσι να λυτρωνόταν…

ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ

Γεννήθηκα μια μέρα του Ιουνίου στο όμορφο νησί της Ρόδου. Ήμουν πολύ μικρή και από τότε δε μεγάλωσα αρκετά. Όμως, παντρεύτηκα, έκανα τρία παιδιά και ταξίδεψα ως τη μακρινή Κοζάνη, όπου ζω μέχρι σήμερα με τον άντρα και τα παιδιά μου. Ακόμα δεν ψήλωσα αρκετά, παρότι νιώθω πολύ περήφανη για την οικογένειά μου. Το πάθος μου για τα βιβλία ήταν ανέκαθεν μεγάλο. Αρχικά, τα πρώτα χρόνια, τα έτρωγα –μια πραγματική βιβλιοφάγος– μετά τα έσκιζα και για αρκετό καιρό τα ζωγράφιζα, θέλοντας να αποτελειώσω ένα έργο που οι δημιουργοί του είχαν αφήσει μισό. Και μετά έμαθα να διαβάζω και έμαθα να γράφω, έμαθα τα γράμματα, έμαθα τις λέξεις. Αυτό που ήθελα, έμαθα να το λέω. Αυτό που δεν ήθελα όμως, ποτέ δεν έμαθα να το κάνω. Η ανάγνωση μου δίδαξε πως πίσω από την πόρτα υπάρχει η ελευθερία και η γραφή μου έμαθε πώς να την ανοίγω. Από τότε ο μοναδικός μου χάρτης είναι το βιβλίο, το μοναδικό μου σύνορο, ο ορίζοντας. Αρχικά, στον χάρτη μου βάδιζα μόνη. Μετά ήρθαν κι άλλοι. Τελικά, γίναμε πολλοί. Αφήσαμε τις πιο όμορφες ιστορίες να μας παρασύρουν σαν τον άνεμο στα πελάγη της λογοτεχνίας. Πολλά ταξίδια ζήσαμε και πολλές τρικυμίες, μα τα κελάρια μας γεμίσαμε με θησαυρούς κι εμπειρίες. Τώρα ήρθε η δική μου ώρα ν’ ανοίξω τον ασκό μου και με τον δικό μου Ζέφυρο να σπρώξω τα πανιά σας.