Η ΕΠΟΜΕΝΗ ΣΤΑΣΗ-ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΟΛΙΤΗΣ-ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΙΑΜΒΟΣ

ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΟΛΙΤΗΣ
για το "Η ΕΠΟΜΕΝΗ ΣΤΑΣΗ" από τις εκδόσεις ΙΑΜΒΟΣ.
















Ένα πολύ σημαντικό γεγονός στη ζωή μου, ένα συγκεκριμένο περιστατικό τον Ιούλιο του 2006 στις  Βρυξέλλες που με έφερε πολύ κοντά στο θάνατο, στάθηκε αιτία κι αφορμή να γράψω την «Επόμενη Στάση». Τους διάφορους ήρωες και τις ιστορίες τους, τους ανακάλυψα σταδιακά, καλά καμουφλαρισμένους  στο υποσυνείδητό μου, παρατηρώντας κάθε πρωί στο μετρό προσεκτικά γύρω μου τους άγνωστους συνταξιδιώτες και συνταξιδιώτισσές μου, στο δρόμο για τη δουλειά. Διερωτώμενος τι είδους ιστορίες  μπορεί να κρύβει ο καθένας κι η καθεμιά τους. Διερωτώμενος αν κάποιος ή κάποια από αυτούς είχε ζήσει μια παρόμοια συγκλονιστική εμπειρία σαν και τη δική μου, κι αν ναι, πώς την αντιμετώπισε. Κι όταν άρχισα να γράφω τις πρώτες σελίδες, όλα αυτά τα ερωτήματα ήρθαν σιγά-σιγά κι απαντήθηκαν από μόνα τους, σχεδόν μαγικά.  Έτσι, κατόρθωσα να δημιουργήσω επτά πολύ διαφορετικούς χαρακτήρες να επιβιβάζονται καθένας σε διαφορετικές στάσεις,  στο ίδιο βαγόνι του μετρό των Βρυξελλών, ένα συνηθισμένο χειμωνιάτικο πρωινό, ένα πρωινό όπως όλα τ' άλλα. Μια σκηνή απόλυτα καθημερινή, που θα μπορούσε να συμβεί στο οποιοδήποτε μετρό του κόσμου. Άτομα εντελώς άγνωστα μεταξύ τους - όλοι κι όλες τους  προέρχονται  από διαφορετικές εθνικότητες, με διαφορετική ηλικία, διαφορετική παιδεία, διαφορετική μόρφωση κι ανατροφή. Κουβαλώντας καθένας και καθεμιά τη δικιά τους πολύ προσωπική ιστορία βασισμένη σε πολύ διαφορετικό παρελθόν και βιώματα, ανήκοντας σε εντελώς διαφορετικές κοινωνικές ομάδες. Παρ' όλη τη φαινομενική διαφορετικότητά τους όμως, υπάρχει στο βάθος κάτι κοινό που τα ενώνει:  κάθε ένα από τα επτά αυτά άτομα έχει ζήσει στο παρελθόν μια  παρά τρίχα συνάντηση με το θάνατο. Όλοι κι όλες τους με διαφορετικό τρόπο, έχουν κατορθώσει να επιβιώσουν και να βγουν αλώβητοι από αυτή την επικίνδυνη περιπέτειά τους, την οποία όμως έχουν αντιμετωπίσει κι έχουν  καταγράψει στη ζωή τους ο καθένας κι η καθεμία τους πολύ διαφορετικά. 'Αλλοι με απίστευτη δύναμη, θάρρος και στωικότητα, άλλοι με μίσος, κακία και πίκρα, άλλοι με ανακούφιση κι ανείπωτη χαρά. Έτσι, δίχως να το γνωρίζουν, είναι άρρηκτα συνδεδεμένοι μέσω αυτής της μοιραίας, σχεδόν καρμικής σχέσης τους με το θάνατο. Στη διάρκεια του γραψίματος του βιβλίου, ανακάλυψα κι άλλα υπέροχα πράγματα: ανακάλυψα πώς να δημιουργήσω άλλες πτυχές πολύ ξεχωριστές κι ιδιαίτερες από τις προσωπικές τους ιστορίες  και τις κάνω να διασταυρωθούν. Δημιουργώντας απροκάλυπτα στενές υπόγειες διασυνδέσεις μεταξύ τους οι οποίες τους ενώνουν, ένα γεγονός που οι ήρωες και οι ηρωίδες μου αγνοούν παντελώς εκείνο το πρωί που μοιράζονται το ίδιο βαγόνι. Αυτό το έκρινα απαραίτητο για να δημιουργήσω μια στέρεη δομή και μια ενδιαφέρουσα πλοκή. Ειδάλλως, θα είχα γράψει επτά διαφορετικές, ανεξάρτητες νουβέλες. Έτσι, πέρα από τις δραματικές προσωπικές ιστορίες των επτά πρωταγωνιστών, τα διλήμματά τους, τον αγώνα τους και τις αγωνίες τους να καταλήξουν ο καθένας τους κι η κάθε μια τους στις σωστές αποφάσεις, μετέτρεψα δίχως να το καταλάβω το μυθιστόρημά μου σ’ ένα διαλογισμό-πρόκληση για την αόρατη διασύνδεση μεταξύ ανθρώπων, την περίφημη θεωρία των «έξι σταδίων διαχωρισμού» (six degrees of separation). Που όσο απίθανη κι αν φαίνεται στον αδιάφορο, εγωκεντρικό κι αποσυνδεδεμένο κόσμο του σήμερα, μπορεί να υπάρχει και να λειτουργεί σε πολλαπλά επίπεδα. Θέλω κι ελπίζω το βιβλίο μου να κάνει τον αναγνώστη να σκεφτεί σοβαρά την πιθανότητα να συνδέεται με τον/την τυχαίο, άγνωστο συνεπιβάτη/συνεπιβάτιδα που βρίσκεται δίπλα του στο μετρό, στο λεωφορείο, στο τρόλεϊ… Και του υπενθυμίζω ότι όλοι μας, μοιραζόμαστε λίγο-πολύ  μέσα μας την ίδια υπαρξιακή ανησυχία για τη σχέση μας με τον τελικό μας προορισμό, την τελική στάση στο ταξίδι της ζωής μας, τον θάνατο. Προσπάθησα να περιγράψω την  αφόρητη  μοναξιά της καθημερινότητα που με τη βοήθεια της κατάχρησης της ψηφιακής τεχνολογίας γίνεται ολοένα και περισσότερο εκκωφαντικά αποχαυνωτική. Κάνοντας τους ανθρώπους να βουλιάζουν μέσα στον εσωτερικό τους κόσμο, ανίκανους να επικοινωνήσουν, να νοιώσουν τα ανθρώπινα «παραδοσιακά» συναισθήματα που ταιριάζουν στα παλιά και σε «προγενέστερες γενιές» , που όμως μας έδιναν έναν τρόπο να χαλιναγωγούμε τον θυμό, την οργή και τον πανικό μας και να συγχωρούμε δίχως να καταφεύγουμε στη λεκτική ή την ψυχολογική βία, να  εξασφαλίζουμε πιο ανθρώπινα την για όλους μας πολυπόθητη επιβίωση. Μου δόθηκε η ευκαιρία να αποδείξω το πόσο ο σύγχρονος άνθρωπος αποκομμένος από το επιτακτικό ένστικτο της αυτοσυντήρησης βρίσκεται πάλι έρμαιο των ορμέμφυτών του. Να εξετάσω από κοντά αυτό το υπαρξιακό κενό του σύγχρονου πολιτισμένου ανθρώπου στις αχανείς μεγαλουπόλεις σε αντιδιαστολή με τον ακαταλάγιαστο καθημερινό φόβο των «εισβολέων»  προσφύγων/μεταναστών που δεν έχουν εξασφαλίσει τίποτα. Που δεν διαθέτουν ουδεμία βεβαιότητα για κάτι, μήτε για το πολύτιμο αλλά δυστυχώς αφαιρέσιμο δώρο της ζωής, όπως φαίνεται στο πρώτο κεφάλαιο του μυθιστορήματός μου, προτού το τραίνο της ιστορίας μου πάρει να μετράει τους σταθμούς του.  Το συγκεκριμένο πρωί της Τετάρτης λοιπόν που λαμβάνει χώρα η ιστορία του βιβλίου, βρίσκει τους επτά πρωταγωνιστές  στριμωγμένους  σε ένα κατάμεστο βαγόνι του μετρό, το έναν δίπλα από τον άλλο σε απόσταση αναπνοής. Η πλοκή της  ΕΠΟΜΕΝΗΣ ΣΤΑΣΗΣ συνδέει τον καθένα και την καθεμία με ένα διαφορετικό σταθμό της γραμμής 1 του μετρό των Βρυξελλών, σύμφωνα με το σταθμό της επιβίβασής τους.  Ένας από τους κύριους χαρακτήρες, ο Ιρλανδός Κηθ Μακφάρλαντ, ο πρώτος από τους 7 που μπαίνει στον πρώτο σταθμό του μετρό βοηθάει με τις σκέψεις του τον κύριο αφηγητή. Παρακολουθεί τους υπόλοιπους πρωταγωνιστές  έναν-έναν και μία-μία καθώς επιβιβάζονται στο βαγόνι. Παρατηρεί και κρίνει αρχικά τον καθένα και τη κάθε μία από απόσταση, από αυτό που βλέπει εξωτερικά κι επιφανειακά. Στη συνέχεια του βιβλίου, οι ξεχωριστές  αλλά και κατά κάποιο τρόπο κοινές ιστορίες των πρωταγωνιστών ξετυλίγονται κεφάλαιο με κεφάλαιο, λέξη με λέξη, για ν’ αποκαλύψουν τον κάθε ήρωα και την προσωπική του ιστορία στον αναγνώστη. Μεταφέροντάς τον  από την καμένη γη και τα  άγονα βράχια  της Παλαιστίνης στα καταπράσινα λιβάδια και τα ειρηνικά βοσκοτόπια της Ιρλανδίας, από τις πολύχρωμες Ιταλικές πηγές του Abruzzο στους λευκούς παγωμένους Πολωνικούς χειμώνες, από τα λαμπερά γραφεία της Ευρωπαϊκής Επιτροπής μέχρι τα σκοτεινά και σκονισμένα λαγούμια του μετρό των Βρυξελλών. Γιατί σε οποιοδήποτε μέρος της γης κι αν βρισκόμαστε, όποιον αέρα κι αν αναπνέουμε, κατά βάθος μοιραζόμαστε όλοι μας λίγο πολύ τα ίδια άγχη, τις ίδιες χαρές, τις ίδιες λύπες, τους ίδιους φόβους, τις ίδιες ανησυχίες.

Δείτε περισσότερα για το βιβλίο και τον συγγραφέα  ΕΔΩ

Ο κύκλος της καθημερινότητας επαναλαμβάνεται αμείλικτος, απαράλλακτος, πολλές φορές αδυσώπητος. Ξυπνάμε κάθε πρωί, περνάμε τη μέρα μας ο καθένας με τον τρόπο του, πέφτουμε στο ίδιο κρεβάτι για να ξανακοιμηθούμε, να ξαναξυπνήσουμε και για να ξαναπεράσουμε μια πανομοιότυπη μέρα. Από το φόβο της απόρριψης, χτίζουμε τείχη ανάμεσά μας. Προσπαθούμε απλά να επιβιώσουμε, από τη μια μέρα στην άλλη, δημιουργώντας την ψευδαίσθηση ότι δεν ανήκουμε πουθενά. Για να αισθανόμαστε τάχα πιο ασφαλείς μέσα σε αυτή την απομόνωσή μας, ξεκομμένοι από έναν κόσμο, όπου συχνά μας πιάνει αμηχανία κι ίσως και φόβος όταν βρισκόμαστε ανάμεσά του.

Αισθάνονται έτσι άραγε κι ο κολλημένος στο κινητό του νεαρός στο μετρό με το ξυρισμένο κεφάλι, η καλοδιατηρημένη,  αψεγάδιαστα μακιγιαρισμένη πενηντάρα ή, ο στραπατσαρισμένος και καμπουριασμένος μετανάστης με το καχύποπτο και φοβισμένο βλέμμα που στέκονται δίπλα μας στο λεωφορείο; κι οι χιλιάδες άγνωστοι κι άγνωστες, που μας περιβάλλουν κάθε στιγμή από παντού, σ' αυτή τη μοναχική, συχνά αφόρητη καθημερινότητά μας;

Οι ήρωες της «Επόμενης Στάσης»,  θα σας ταξιδέψουν στη δική τους καθημερινότητα, στη δική τους απομόνωση, στις δικές τους συγκλονιστικές προσωπικές ιστορίες. Όπου τα χέρια της μοίρας και τα πλοκάμια του πεπρωμένου δημιουργούν τις πιο απρόσμενες κι απίστευτες συμπτώσεις, τις πιο δυνατές εκπλήξεις και συναισθήματα.