Τη συζήτηση θα συντονίζει ο δημοσιογράφος Γιάννης Κεσσόπουλος.
Για το βιβλίο θα μιλήσουν οι
Λένα Παπαθανασίου,
Κατερίνα Νικολάου, Δημοσιογράφος
Μέχρι τότε ας γνωρίσουμε την συγγραφέα κ. Έλενα Χουσνή μέσω του βιογραφικού της και μερικών ερωτήσεων μου που με προθυμία δέχθηκε να απαντήσει και την ευχαριστώ πολύ!!!!
ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ
Η Έλενα Χουσνή γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Πέλλα. Εργάστηκε ως δημοσιογράφος στις εφημερίδες "Έθνος" και "Έθνος της Κυριακής", ως υπεύθυνη του Γραφείου Τύπου της Περιφέρειας Βορείου Αιγαίου και ως επικεφαλής του Γραφείου Ευρωπαϊκής Πληροφόρησης Europe Direct Βορείου Αιγαίου, ενώ σήμερα εργάζεται στο Δήμο Σάμου στη θέση της «Συμπαραστάτη του Δημότη και της Επιχείρησης». Διηγήματά της έχουν φιλοξενηθεί σε συλλογικά έργα, ενώ το βιβλίο της "Άλικο σαν το ...Αίμα" έλαβε το Α΄ Βραβείο στον Πανελλήνιο Λογοτεχνικό Διαγωνισμό της Πανελλήνιας Ένωσης Λογοτεχνών (ΠΕΛ, 2012). Από την ΠΕΛ εξ άλλου έχει βραβευθεί με το Α΄ Βραβείο Θεατρικού έργου (2009) και με το Γ΄ Βραβείο Μυθιστορήματος (2009). Έχει λάβει διακρίσεις και βραβεία σε πολλούς πανελλήνιους διαγωνισμούς. Το 2014 εξέδωσε το πρώτο της βιβλίο "Στα άδυτα.. των δυτών" από τις εκδόσεις Δίαυλος. Από τις εκδόσεις ΚΥΦΑΝΤΑ έχουν εκδοθεί τα βιβλία της «Χρυσή Εκδίκηση», «Το παιδί με τη Ριγέ Μπλούζα» και το παρουσιαζόμενο «Καταραμένες Πολιτείες». Από τον Ιανουάριο του 2015 έγινε μέλος της ΕΛΣΑΛ (Ελληνική Λέσχη Συγγραφέων Αστυνομικής Λογοτεχνίας)
ΕΡΩΤΗΣΗ:1)Σε ποια ηλικία ήταν η πρώτη επαφή σας με το βιβλίο. Θυμάστε το πρώτο βιβλίο που διαβάσατε; Διάβαζα μανιωδώς και βουλιμικά από τη στιγμή που κατάφερα να αυτονομηθώ από την «μητρική ανάγνωση». Δεν θυμάμαι ποιο ήταν το πρώτο βιβλίο που μόνη μου διάβασα αλλά θυμάμαι ότι με την μητέρα μου διαβάζαμε τα βράδια, στο κρεβάτι της, το «Ένα παιδί μετράει τ`άστρα». Τα πρώτα πάντως διαβάσματα ήταν ελληνική κλασσική λογοτεχνία κατά «τας υποδείξεις» φιλολόγων και των λίγων ανθρώπων στο περιβάλλον μου που αγαπούσαν το διάβασμα. Μέχρι να αυτονομηθεί κανείς και να αποκτήσει τις δικές του αναγνωστικές συνήθειες και «γούστα» και ειδικά αν δεν προέρχεται από ένα περιβάλλον που διαβάζει, οι αναγνωστικές διαδρομές είναι άναρχες και χωρίς κριτήριο. Αυτό είναι κάτι που χτίζεται με τον καιρό και βέβαια με την ανάγνωση.
ΕΡΩΤΗΣΗ:2) Έχετε συγκεκριμένη προτίμηση στα λογοτεχνικά σας αναγνώσματα;
Προφανώς αγαπώ την αστυνομική λογοτεχνία με πάθος. Άλλωστε εκτός από το τελευταίο βιβλίο, τις «Καταραμένες Πολιτείες», τα τρία πρώτα ήταν μια αστυνομική τριλογία με φόντο την οικονομική κρίση στη χώρα μας. Ωστόσο, θεωρώ ότι η ανάγνωση δεν πρέπει να είναι «μονοκαλλιέργεια». Αγαπώ την επιστημονική φαντασία, τα ιστορικά μυθιστορήματα αλλά και πιο δοκιμιακά αναγνώσματα. Επίσης αγαπώ πολύ τα διηγήματα και χαίρομαι που τα τελευταία χρόνια στη χώρα μας βλέπουμε να εκδίδονται – επιτέλους μετά από πολύ καιρό- έξοχοι διηγηματογράφοι.
ΕΡΩΤΗΣΗ:3)
Θα μπορούσατε να μου πείτε μερικούς από τους αγαπημένους σας συγγραφείς ή σας ...βάζω δύσκολα;
Θα πω με μεγάλη ευκολία τον Καραγάτση! Τον αγάπησα όταν τον πρωτοδιάβασα στην εφηβεία και συνεχίζω να τον αγαπώ, επανερχόμενη με ευλάβεια στα έργα του πολύ συχνά. Πρόκειται για μια μοναδική περίπτωση στα ελληνικά γράμματα. Από τους συγγραφείς που όχι μόνο είχαν μια πολύ ισχυρή και δομημένη συγγραφική ταυτότητα αλλά που άλλαξαν κυριολεκτικά την ελληνική λογοτεχνία. Από εκεί και πέρα αρχίζουν… τα δύσκολα. Είναι τόσες οι επιλογές, άλλοτε για το σύνολο του συγγραφικού έργου άλλοτε για μεμονωμένα έργα που δεν μπορώ πραγματικά να κάνω επιλογή.
ΕΡΩΤΗΣΗ:4)Τι αποτέλεσε το έναυσμα για να ξεκινήσετε να γράφετε;
Δεν υπήρξε συγκεκριμένο γεγονός ή αφορμή. Μου άρεσε πάντα να ακούω ιστορίες και να φτιάχνω ιστορίες. Μικρή χρησιμοποιούσα ως «δομικά υλικά» τους ανθρώπους και τα γεγονότα της ζωής μου, τον μικρόκοσμό μου. Αλλά τους έδινα άλλες ιδιότητες και στις ιστορίες τους άλλο περιεχόμενο. Αυτές οι μικρές ιστορίες άρχισαν σιγά – σιγά να καταγράφονται. Με τα χρόνια έγιναν μεγαλύτερες, δραπέτευσαν από τα στενά όρια του δικού μου κόσμου, και κατά κάποιο τρόπο αυτονομήθηκαν. Από εκεί και πέρα το στοίχημα ήταν να πειστώ να τις μοιραστώ. Πέρασαν χρόνια συστολής και προβληματισμού μέχρι να το κάνω.
ΕΡΩΤΗΣΗ:5)Πως ξεκίνησε η συγγραφή του βιβλίου σας "Οι Καταραμένες Πολιτείες" και γιατί επιλέξατε αυτόν τον τίτλο και αυτό το εξώφυλλο;
Όλα ξεκίνησαν από μια έρευνα για το Λεπροκομείο στο Καρλόβασι της Σάμου. Ένα κτίριο που πάντα μου κινούσε το ενδιαφέρον. Μαζί με τρεις άλλους φίλους αποφασίσαμε να κάνουμε μια έρευνα τόσο για το ίδιο το κτίριο αλλά κυρίως για τους ασθενείς που φιλοξένησε, για τις συνθήκες νοσηλείας τους, για τις ανθρώπινες ιστορίες. Καταφέραμε και βρήκαμε εν ζωή έναν ασθενή αλλά και πολλούς που θυμούνταν ιστορίες από τότε. Όσο η έρευνα προχωρούσε, και παράλληλα όσο μελετούσα για την ιστορία της ασθένειας, τις κοινωνικές και συναισθηματικές προεκτάσεις της, το βαρύ στίγμα που αυτή έφερε, άρχισε να γεννιέται και μια άλλη ιστορία. Αν και είναι τελείως φανταστική, το κτίριο που περιγράφεται είναι αυτό του Λεπροκομείου Καρλοβάσου. Το εξώφυλλο είναι μια φωτογραφία που πρόεκυψε κατά την διάρκεια της έρευνας. Οι δύο κυρίες που απεικονίζονται με κιθάρα και μαντολίνο, οι κυρίες Πρατσινάκη και Χουβαρδά, εξήντα χρόνια πριν πήγαιναν στο Λεπροκομείο και διασκέδαζαν τους ασθενείς με μουσική. Όταν «σκόνταψα» σε αυτή την φωτογραφία ένιωσα ότι δεν θα μπορούσε παρά να γίνει το εξώφυλλο του βιβλίου. Οι δύο κυρίες είναι εν ζωή, και μου έκαναν την μεγάλη τιμή να παραβρεθούν στην πρώτη παρουσίαση του βιβλίου που έγινε μπροστά στο Λεπροκομείο και να μας τραγουδήσουν τραγούδια που έλεγαν τότε. Όσο για τον τίτλο, «Καταραμένες Πολιτείες» ονόμαζαν τόσο τα λεπροκομεία όσο και γενικότερα τα σανατόρια την εποχή του Μεσαίωνα. Καμιά πρωτοτυπία λοιπόν εδώ….
ΕΡΩΤΗΣΗ:6)Πρόκειται για το τέταρτο βιβλίο σας. Τι πιστεύετε ότι προκαλεί τον αναγνώστη να σας διαβάσει, να σας γνωρίσει? Το εξώφυλλο? Το οπισθόφυλλο? Πείτε μου δυο λόγια για την ιστορία..... Θα σας απαντήσω με βάση το δικό μου κριτήριο. Όταν πιάνω στα χέρια μου ένα βιβλίο, καταρχήν διαβάζω το κείμενο στο οπισθόφυλλο. Αλλά σίγουρα έχει παίξει σημαντικό ρόλο τόσο ο τίτλος όσο και το εξώφυλλο, η αισθητική του, στο να μου κεντρίσει το ενδιαφέρον. Στη συνέχεια διαβάζω ενδεικτικά 3-4 σελίδες από διάφορα σημεία του βιβλίου για να πάρω μια πρώτη γεύση γραφής, ύφους, όσο μπορείς να το κάνεις αυτό. Σίγουρα πάντως αυτό που είναι σημαντικό για μένα είναι το θέμα του. Ο κάθε αναγνώστης λειτουργεί διαφορετικά. Ο συστηματικός αναγνώστης λαμβάνει υπόψη του περισσότερες παραμέτρους. Η ιστορία του βιβλίου κινείται σε δύο χρόνους, την δεκαετία του `50 και το σήμερα. Το φόντο είναι σταθερά το Λεπροκομείο και το δράμα των ασθενών αλλά περισσότερο η ιδιότυπη και πολύ ανθρώπινη κοινωνία που είχαν δομήσει εκεί μέσα και στην οποία πρώτη θέση είχαν η αλληλοβοήθεια και η αλληλεγγύη. Υπάρχει μια κεντρική ιστορία αγάπης, υπάρχουν δευτερεύουσες ιστορίες ηρώων και υπάρχει μια ιστορία που έμεινε ατελείωτη και μεταφερόμενη στο τώρα θα δημιουργήσει δραματικές παρενέργειες και πράξεις. Ξέρετε, το παρελθόν όταν δεν κλείσει τις πληγές πάντα βρίσκει τρόπο να «αναβλύσει» στο μέλλον. Όταν δε αυτές οι πληγές είναι μεγάλες τότε θα αναζητήσουν πιο πιεστικά κάθαρση.
ΕΡΩΤΗΣΗ:7)Ποιον ήρωα ξεχωρίζετε από το έργο σας και γιατί?
Μου είναι πάντα δύσκολο να ξεχωρίσω κάποιον. Όταν γράφεις μια ιστορία, όταν φτιάχνεις στο μυαλό σου τους ήρωες σε πρώτο χρόνο έχεις στο μυαλό σου μια εικόνα τους. Τους έχεις δουλέψει βέβαια πολύ, ξέρεις σχεδόν τα πάντα γι` αυτούς. Όσο όμως η ιστορία προχωρά, οι ήρωες πολλές φορές αυτονομούνται, μέσα από τις πράξεις τους, ακόμη και την καθημερινότητά τους, γίνονται πιο ολοκληρωμένοι. Κι εσύ ζεις μαζί τους καθημερινά και γίνονται κομμάτι και της δικής σου καθημερινότητας. Κι έτσι ακόμη κι εκείνοι που είναι αποκρουστικοί, ακόμη και όταν διαφωνείς με όλα όσα σκάφτονται, κάνουν ακόμη και αισθάνονται καταλήγεις να τους αγαπάς. Δεν μπορώ, λοιπόν, να ξεχωρίσω κάποιον.
ΕΡΩΤΗΣΗ:8)Το τελευταίο σας δημιούργημα κυκλοφόρησε πρόσφατα , αλλά θα τολμήσω να ρωτήσω αν έχετε ήδη ξεκινήσει να προετοιμάζετε/γράφετε κάτι καινούριο? Μήπως έχετε και άλλες ανέκδοτες ιστορίες?
Πάντα υπάρχει κάτι στα σκαριά και βέβαια υπάρχουν και ιστορίες ανέκδοτες που παραμένουν στα ηλεκτρονικά «συρτάρια» γιατί νιώθω ότι δεν ήρθε ακόμη η ώρα τους. Αυτές είτε είναι απλώς ιδέες, είτε σχεδιαγράμματα ιστοριών, είτε ολοκληρωμένες ιστορίες που τις βάζω στην άκρη να «ανασάνουν» για να επανέλθω όταν νιώσω ότι θέλω και μπορώ. Αυτή την εποχή κάνω έρευνα και επομένως είμαι σε πολύ αρχικό στάδιο για κάτι που έχω στο μυαλό μου. Δεν ξέρω αν αυτή θα οδηγήσει τελικά στην συγγραφή γιατί δεν συμβαίνει πάντα. Ή πολλές φορές ξεκινώ έχοντας στο μυαλό μου κάτι και στη διαδρομή λοξοδρομώ. Αυτό που όμως έχει πάντα μεγάλη σημασία για μένα και αποτελεί την γραμμή εκκίνησης είναι το θέμα. Αυτό μου κινεί το ενδιαφέρον και με ενεργοποιεί συγγραφικά. Το μόνο που ίσως μπορώ να σας πω είναι ότι θα είναι ένα πολιτικό θρίλερ.
ΕΡΩΤΗΣΗ:9)Ποιο βιβλίο διαβάζετε αυτό το διάστημα;
Διαβάζω πολύ και διαβάζω διαφορετικά είδη. Τις τελευταίες δύο εβδομάδες διάβασα πέντε βιβλία αλλά θα ήθελα να αναφερθώ σε αυτό που μου άφησε την πιο ωραία γεύση για την πληρότητα, την πρωτοτυπία, την ατμόσφαιρα, την σφιχτή ιστορία του. Είναι οι «Μυημένοι» του Τομά Μπροντέκ, ένα συναρπαστικό μυθιστόρημα για το πολιτικοοικονομικο-τραπεζικό παρασκήνιο.
ΕΡΩΤΗΣΗ:10)Θα ήθελα να μοιραστείτε με τους αναγνώστες του blog μας, τη φράση που σας εκφράζει, το τραγούδι που σας αντιπροσωπεύει και την αγαπημένη σας ταινία.Ίσως είναι περισσότερα από ένα, αλλά πείτε τα πρώτα που σας έρχονται στο μυαλό για το καθένα από αυτά.. Εδώ τα βρίσκω όντως δύσκολα και φοβάμαι ότι θα σας απογοητεύσω. Μου είναι πάντα αδύνατον να ξεχωρίσω ένα από μια ολόκληρη κατηγορία. Θα μπορούσα να σας πω ένα από όλα αυτά, αλλά αμέσως θα το μετάνιωνα γιατί θα είχα αδικήσει όλα τα τραγούδια που έχω αγαπήσει και αγαπώ, όλες τις φράσεις που είναι κομμάτι μου και όλες τις ταινίες που μου άφησαν ένα αποτύπωμα. Θα σας πω μόνο κάτι που λένε στην Ικαρία, όταν τα πράγματα είναι δύσκολα. «Θα περάσει και αυτό…». Και ίσως σε αυτό συμπυκνώνεται με τον πιο απλό και σοφό τρόπο, μια ολόκληρη κοσμοθεωρία και στάση ζωής. Και μια ευχή για όλους όσους έχουν την υπομονή να διαβάσουν αυτή την συνέντευξη!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου