ΑΜΑΛΙΑ-ΣΠΥΡΟΣ ΠΕΤΡΟΥΛΑΚΗΣ-ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΜΙΝΩΑΣ

Διαβάζοντας το οπισθόφυλλο του βιβλίου του κ.Πετρουλάκη ΑΜΑΛΙΑ υπέθεσα πως πρόκειται για κάτι τελείως....διαφορετικό από τα προηγούμενα έργα του όσο αφορά τη θεματολογία μια και θεώρησα πως πρόκειται για ένα  αστυνομικό με έντονα στοιχεία θρίλερ? ..τρόμου ? βιβλίο!!Τι άλλο να υποθέσω όταν βλέπω  πως αφορά έναν serial killer που εκτελεί τελετουργικά τα ανήλικα θύματα του και αφήνει ως υπογραφή μια κάρτα ταρό καθώς και τη μυστηριώδη εξαφάνιση της γιαγιάς της Αμαλίας η οποία έρχεται αντιμέτωπη με μια ιδιότυπη κληρονομιά που είναι ίσως ευχή ή κατάρα!!!Για να είμαι ειλικρινής δίσταζα να το ξεκινήσω μια και δεν συνηθίζω να διαβάζω βιβλία αυτής της θεματολογίας,είμαι ...φοβιτσιάρα ΑΦΟΥ.

Και οφείλω να ομολογήσω πως σε αρκετά σημεία της ανάγνωσης φοβήθηκα-τρόμαξα.Και ποια ήταν αυτά τα σημεία?'Ήταν εκείνα τα οποία αποτελούν το..αστυνομικό κομμάτι της θεματολογίας του βιβλίου και στο οποίο ο κ.Πετρουλάκης μετά από πολύ έρευνα (αναφέρονται οι πηγές στο τέλος του βιβλίου)μας  περιγράφει πολύ παραστατικά την ανακάλυψη των δολοφονημένων ανήλικων κοριτσιών.
Δυστυχώς δεν μπορώ να αναφέρω τις σκέψεις μου κατά τη διάρκεια της ανάγνωσης φοβάμαι πως θα κάνω spoiler, θα αποκαλύψω στοιχεία που δεν πρέπει.Γι'αυτο θα πω μόνο πως είναι ένα βιβλίο που δεν θα το αφήσετε από τα χέρια σας αν δεν φτάσετε στην τελευταία σελίδα.Και στην Αμαλία ο κ.Πετρουλάκης χρησιμοποιεί έξυπνα την εναλλαγή χρόνου σε κάθε κεφάλαιο(από το σήμερα στο χθες και συγκεκριμένα 35 χρόνια πριν ,και το αντίστροφο) και καταφέρνει έτσι να κρατήσει τον αναγνώστη από το πρώτο ως το τελευταίο κεφάλαιο.Αποκαλύψεις που έρχονται στο φως σιγά-σιγά χτίζουν το προφίλ των ηρώων,ανατρέπουν την εικόνα που είχε σχηματίσει γι'αυτούς ο αναγνώστης και τον κάνουν να αναθεωρεί ότι σκεφτόταν γι'αυτούς μέχρι την προηγούμενη σελίδα(μια τεχνική που χρησιμοποίησε και στο προηγούμενο βιβλίο του και προσωπικά μου αρέσει πολύ) .Και αν κάποιοι συνηθίζετε να διαβάζετε το τέλος(εγώ δεν το κάνω ποτέ)θα σας έλεγα να μην το κάνετε γιατί το βιβλίο τελειώνει με μια φράση που με άφησε,να το πω όπως το σκέφτομαι με το ...στόμα ανοιχτό.Η τέλεια ανατροπή!!!
Δεν θα αναλύσω το προφίλ των πρωταγωνιστών,τις σκέψεις,τις πράξεις τους αλλά θα σας προτρέψω να τα ανακαλύψετε μόνοι σας και μόνοι σας να τους κρίνετε....Αν μου ζητούσατε πάραυτα να κατατάξω σε κάποια κατηγορία το βιβλίο με την έννοια αν είναι αστυνομικό,κοινωνικό κλπ θα έλεγα πως είναι ένα κοινωνικό(αναλύονται μοναδικά οι ήρωες,...οι χαρακτήρες,....οι πράξεις και οι σχέσεις μεταξύ τους...)και αστυνομικό, μια και έχουμε  δολοφονίες νεαρών κοριτσιών με ένα ιδιαίτερο τελετουργικό,αλλά και αισθηματικό ναι -πόση ευαισθησία κρυβόταν σ'ένα κουτάκι στο συρτάρι του αστυνόμου Καπαρου!!! αλλά και ένας οδηγός με τους κινδύνους του διαδικτύου ένας εξ'αυτών η επικοινωνία με αγνώστους(ποτέ δεν μπορείς να ξέρεις αν αυτός με τον οποίο συνομιλείς είναι αυτός που σου παρουσιάζεται!!!).Η Αμαλία είναι ένα πολυδιάστατο μυθιστόρημα γεμάτο ανατροπές μέχρι την τελευταία σελίδα ή για να ακριβολογώ μέχρι την τελευταία φράση  που  λόγω όλων των παραπάνω αποτελεί πλεον το πιο αγαπημένο μου ως τώρα μυθιστόρημα του κ.Πετρουλάκη!!

Λίγα λόγια για το βιβλίο

«Δεν ξέρω αν πίσω από τα φαινόμενα ζει και σαλεύει μια μυστική, ανώτερή μου ουσία.
Κι ούτε ρωτώ, δε με νοιάζει».
Νίκος Καζαντζάκης

ΣHΜΕΡΑ:
Ένας serial killer εκτελεί τελετουργικά τα θύματά του, όλα ανήλικα κορίτσια, αφήνοντας ως υπογραφή μια κάρτα ταρό που απεικονίζει τον Πεντάκτινο Ιππότη.
Ο αστυνόμος Αριστείδης Καππαρός, αντιμέτωπος με τη δυσκολότερη υπόθεση της καριέρας του, κυνηγά τον δολοφόνο ισορροπώντας στα όρια του χρόνου.
Καθώς η κλεψύδρα αδειάζει, ζωές κρέμονται από μια λεπτή κλωστή…

35 ΧΡΟΝΙΑ ΠΡΙΝ, ΟΡΕΙΝΗ ΚΟΡΙΝΘΙΑ:
Μετά τη μυστηριώδη εξαφάνιση της γιαγιάς της, η Αμαλία έρχεται αντιμέτωπη με μια ιδιότυπη κληρονομιά.
Ωστόσο, ούτε η ίδια γνωρίζει αν πρόκειται για ευχή ή κατάρα.
Το δάσος, που ως τότε ήταν το καταφύγιό της, πλέον δεν μπορεί να την κρύψει.
Τώρα τρέχει.
Για να σωθεί…

«Ιδιαίτεροι» άνθρωποι εξουσιάζουν τους αδύναμους.
Μπορούν να ορίσουν το Καλό και το Κακό;

Ο συγγραφέας παρασύρει τους αναγνώστες σε ένα μυστηριακό μονοπάτι σωστών επιλογών και πλάνης.
Άραγε ένα αχνό φως, σαν την καύτρα του τσιγάρου, είναι ικανό να φωτίσει αρκετά το σκοτάδι;