ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΕΛ. ΤΖΙΤΖΙΚΑΚΗΣ ΓΙΑ ΤΟ "ΑΝΕΜΟΓΕΡΤΟΣ" ΑΠΟ ΤΙΣ ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΚΑΚΤΟΣ

 ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΕΛ. ΤΖΙΤΖΙΚΑΚΗΣ 

για το "ΑΝΕΜΟΓΕΡΤΟΣ"

από τις εκδόσεις ΚΑΚΤΟΣ.

Ξεκινώντας, θα πρέπει να σας πω ότι το ύφος γραφής του «Ανεμόγερτου» είναι τρυφερό και συνάμα κωμικό κατά σημεία· αυτό συνέβη διότι κατά την καταγραφή του βρήκα πιο εύκολο να καταγράψω το πρόβλημα για το οποίο μιλάει, με αρκετές δόσεις σαρκασμού και κάμποσες παύσεις, ενώ δεν περίμενα ποτέ ότι στη διάρκεια της ημερολογιακής καταγραφής του (πάνω από δυόμιση χρόνια) θα κατέληγε μια μέρα να γίνει βιβλίο. Έγινε όμως, πήρε τη μορφή ενός μυθιστορήματος, έχει έρθει στα χέρια σας από τις εκδόσεις Κάκτος και είναι πλέον στη διάθεσή σας για να το διαβάσετε, να το βαθμολογήσετε ως άξιο ή όχι, να το σχολιάσετε, να το αγαπήσετε ή να το μισήσετε. Σε οτιδήποτε από τα παραπάνω, εγώ θα είμαι ικανοποιημένος, εάν μέσα στις γραμμές του βρείτε ένα μικρό κομμάτι από τον εαυτό σας, αν νιώσετε κι εσείς λιγάκι «Ανεμόγερτοι».

          Τι είναι, όμως, ο «Ανεμόγερτος»;

          Ο «Ανεμόγερτος» αποτελεί ένα βιβλίο βασισμένο σε πραγματικά γεγονότα, όταν μετά από ένα σοβαρό πρόβλημα υγείας που είχα, αναγκάστηκα να κάνω μια εγχείρηση (κατά την οποία κάτι πήγε πολύ στραβά), κατόπιν αναγκάστηκα να υποστώ τις παρενέργειες των όσων συνέβησαν, και εντέλει να εγκλωβιστώ σε μια κατάσταση μόνιμου τρόμου και στρες κατά την οποία δεν μπορούσα να μιλήσω και να αρθρώσω κανονικά τον λόγο, αλλά ούτε και να κάνω συγκροτημένες σκέψεις τις οποίες μπορούσα να γράψω. Ένιωσα, λοιπόν, πως έχασα εμένα τον ίδιο, και όλο αυτό με τρομοκράτησε, ενίσχυσε τις καταθλιπτικές τάσεις που πάντοτε ως άνθρωπος είχα και με ώθησε στο να σκέφτομαι σοβαρά ως ενδεχόμενο την αυτοκτονία. Χρειάστηκε να βουτήξω μέσα στο μυαλό μου και να με τραβήξω έξω από αυτό για να με σώσω κάπως, ενώ εντέλει επέλεξα για κάποιους μήνες να απομονωθώ από τη σύγχρονη ζωή της πόλης και να ζήσω σαν ερημίτης σε μια παραλία της Κρήτης. Εκεί, πάλεψα με τους δαίμονές μου, και κάποιους τους νίκησα, με κάποιους συμβιβάστηκα, ενώ άλλοι ακόμα με τυραννούν (όμως καταφέρνω αρκετά συχνά να τους βγάζω τη γλώσσα και να τους κοροϊδεύω).

          Γράφοντας τα παραπάνω, νιώθω πως ακούγομαι κάπως ελαφρύς μιλώντας για τόσο σημαντικά και βαριά θέματα, και ίσως κάποιος να θεωρήσει πως όσα αναφέρονται μέσα στον «Ανεμόγερτο» αποτελούν  μυθοπλασία –μακάρι να αποτελούσαν!–, όμως σε μεγάλη βάση είναι αληθινά και έχουν συμβεί. Μάλιστα, υπάρχουν μέρες και νύχτες που το πρόβλημα είναι εδώ και επανέρχεται δυνατότερο, ενώ έχω μέρες καλές και μέρες χάλια, που στις μοναχικές μου στιγμές με κάνουν να νιώθω ότι για πάντα θα τσαλαβουτώ τα ποδάρια μου μέσα στο πρόβλημα. Θα πρέπει να καταλάβω (κι εγώ, κι εσύ, φίλε μου...) ότι η θλίψη, το στρες και οι ήττες μας, όλα είναι κομμάτια της ζωής μας και για όλους μας αποτελούν την ίδια θάλασσα που ενίοτε, στα δύσκολά μας, θα μας πνίγει, να ξέρεις όμως ότι βουτιά τη βουτιά, αν μάθεις τα νερά και τα ρεύματα αυτής της θάλασσας, θα καταφέρεις κάποτε και να βουτάς μέσα της γελώντας και να σε δροσίζει αντί να σε πνίγει.

          Μάθε μέσα από το πρόβλημα να γίνεσαι δυνατότερος!

          Όσο, για μένα; Σήμερα, αν και μπορώ πλέον να μιλήσω κανονικά και να επικοινωνήσω με τους άλλους, έρχονται μέρες που το σύστημά μου «κρασάρει» και πολύ συχνά νιώθω πως έχω χάσει ένα μεγάλο κομμάτι του Γιώργου που δεν θα επιστρέψει ποτέ. Κάθε φορά που το συνειδητοποιώ αυτό, βυθίζομαι σε μια λύπη, όμως δεν την αφήνω να με πάρει από κάτω, διότι γνωρίζω ότι η απόγνωση δεν θα με οδηγήσει σε φωτεινούς δρόμους και δεν θα προσφέρει λύσεις.

          Γιατί τα λέω όλα αυτά;

          Γιατί θα πρέπει να καταλάβω (τόσο εγώ, όσο και εσύ που διαβάζεις αυτές τις γραμμές!) ότι για την κατάσταση που βίωσα δεν φταίει κανένας άλλος πέρα από εμένα. Εγώ είμαι εκείνος που ζω μέσα μου και εγώ με πίεσα σε τέτοιο σημείο, κάνοντας σημαντικές τις ήττες μου και όχι τις νίκες μου, ώστε μια μέρα να μην μπορώ να τις διαχειριστώ και να με καταπλακώσουν. Δεν είμαι ο πρώτος (ούτε κι εσύ!) που έχασα, ατύχησα, ή εξαπατήθηκα στη ζωή, όμως η ζωή συνεχίζεται και πάντα τρως χαστούκια τα οποία καλείσαι να αντέξεις, να τρίψεις το μάγουλο της ψυχής σου και να φωνάξεις του εαυτού σου: «Πάμε, μάγκα μου! Προχώρα!» Τι να κάνουμε; Αυτό είναι η ζωή... Ας τη ζήσουμε!

Δείτε περισσότερα για το βιβλίο και την συγγραφέα ΕΔΩ

Ο Ανεμόγερτος είναι ένα μυθιστόρημα γεμάτο τρυφερότητα που, άλλοτε κωμικά και άλλοτε τραγικά, εξιστορεί τον αγώνα ενός ανθρώπου να αναμετρηθεί με την αδικία, να ζυγίσει τις δυνάμεις του και να προχωρήσει τη ζωή του. Αποτελεί καταγραφή βασισμένη σε πραγματικά γεγονότα και μιλάει για την παγίδα των προσδοκιών, τις συνέπειες ενός κρυμμένου τραύματος και τη διατήρηση της ελπίδας.

Ο ήρωας αυτού του βιβλίου είναι ένας άνθρωπος που βίωσε την απώλεια και την ολοκληρωτική καταστροφή των ονείρων του. Όταν συνέβη αυτό, αναγκάστηκε να αποδεχτεί την ήττα του –κάτι που θα μπορούσε να τον τρελάνει και εν μέρει το κατάφερε–, ενώ υπομένοντας τον πόνο του, κατέφυγε σε μια άλλη πραγματικότητα ώστε να μπορέσει να ζήσει. Στην πορεία, αναμετρήθηκε με δεκάδες ατυχίες που του συνέβησαν, γνώρισε απίθανους τύπους (φίλους μα και εχθρούς) και όλο αυτό τον δίδαξε πώς να διαχειριστεί τον εαυτό του, το τραύμα του, τις αλλεπάλληλες κρίσεις πανικού και την κατάθλιψη.

Ένα βιβλίο που εξυμνεί τη ζωή και μιλά για όλες εκείνες τις φορές που αδικούμαστε, γονατίζουμε, και σηκωνόμαστε πάλι στα πόδια μας ώστε να κερδίσουμε μια επόμενη μάχη.

ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ

Ο Γεώργιος Ελ. Τζιτζικάκης γεννήθηκε το 1981, ζει στην Αθήνα και κατάγεται από τα Χανιά. Έχει σπουδάσει Διοίκηση Επιχειρήσεων και Δημόσιες Σχέσεις, από το 2008 κατέχει τον τίτλο του Reiki Therapist of Usui System of Natural Healing, και έχει δραστηριοποιηθεί επαγγελματικά στον χώρο της καλλιτεχνικής βιβλιοδεσίας. Η ενασχόλησή του με τη συγγραφή ξεκινά από τα εφηβικά του χρόνια. Στα δεκαεπτά του κερδίζει βραβείο από την Πανελλήνια Ένωση Λογοτεχνών για το διήγημά του «Ο Ζητιάνος» και εκδίδεται το πρώτο του βιβλίο με τίτλο «Σιωπή... η δυνατότερη κραυγή» Έκτοτε, έχει γράψει μυθιστορήματα, συλλογές διηγημάτων, θεατρικά έργα, παραμύθια και στίχους για τραγούδια. Συνεργάζεται με εκδοτικούς οίκους της Ελλάδας ως αξιολογητής κειμένων και σύμβουλος εκδόσεων και αρθρογραφεί για θέματα που αφορούν στη λογοτεχνία, τη μουσική και το θέατρο, ενώ επί σειρά ετών έχει ασχοληθεί με την παραγωγή μουσικών εκπομπών στο ραδιόφωνο. Το 2015 και 2016, τα μυθιστορήματα «Τ' αηδονιού το δάκρυ» και «Ένα δράμι δύναμης», ψηφίστηκαν από τους αναγνώστες στα Βραβεία Βιβλίου Public και κατέκτησαν το καθένα από μια θέση ανάμεσα στα δέκα επικρατέστερα στις κατηγορίες «Ελληνικό Μυθιστόρημα» και «Ηρωίδα Έμπνευση». Ο «Παραθεριστής» είναι το όγδοο βιβλίο του συγγραφέα και αποτελεί ένα auto-fiction μυθιστόρημα, βασισμένο σε πραγματικές εμπειρίες, η καταγραφή του οποίου αποτέλεσε για τον ίδιο ένα πρότυπο θεραπευτικό πείραμα.