ΜΑΡΙΑ ΛΟ'Ι'ΖΙΔΟΥ ΓΙΑ "ΤΟ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΟ" ΑΠΟ ΤΙΣ ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΨΥΧΟΓΙΟΣ.

 ΜΑΡΙΑ ΛΟ'Ι'ΖΙΔΟΥ 

για  "ΤΟ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΟ"

από τις εκδόσεις ΨΥΧΟΓΙΟΣ.

Καθόμουν ένα απόγευμα και κοίταγα τα σύννεφα. Ήταν γεμάτα βροχή και πλησίαζαν. Παλιά, θα ενθουσιαζόμουν. Θα φορούσα τις κατακόκκινες μπότες μου κι ας μου ήταν ένα μέγεθος μεγαλύτερες. Θα πηδούσα μέσα στις λίμνες που θα άφηνε πίσω της η βροχή. Στο χωριό μου, τα σύννεφα ξαπόσταιναν πάντα. Και ύστερα, πιο ανάλαφρα συνέχιζαν τον δρόμο τους. Τα σύννεφα του Χειμώνα, έχουν μια γλυκάδα μέσα τους. Μεταφέρουν τα Χριστούγεννα. Ένα μικρό, φρεσκοκομμένο δέντρο στηνόταν στη γωνιά του καθιστικού που καμάρωνε τα λαμπιόνια του. Οκτώ φιγούρες  κάθονταν γύρω του και έλεγαν ιστορίες. Κι αν κοβόταν το ρεύμα, τότε η νύκτα φωτιζόταν περισσότερο  από γέλια, αινίγματα και παιχνίδια. Δεν θυμάμαι καν τι δώρο έπαιρνα τα Χριστούγεννα. Δεν είχε καμιά σημασία.

Εκείνη τη μέρα, τα σύννεφα δεν μου είχαν κάνει καμία εντύπωση. Σκεφτόμουν πως αν έβρεχε, η μπουγάδα πάλι δεν θα στέγνωνε και ίσως να έπρεπε τελικά να μαγειρέψω σούπα. Δεν είχα πια κατακόκκινες μπότες. Και  δεν θυμάμαι καν πότε είδα τελευταία φορά τις λίμνες βροχής. Το δέντρο περίμενε ακόμη στην αποθήκη, παρέα με τα αμέτρητα στολίδια που έμειναν κλεισμένα στις κούτες τους. Και το καθιστικό; Πόσες φιγούρες να χωράει φέτος; Πόσα δώρα να έπαιρνα; Πότε θα πήγαινα στα καταστήματα; Θα χρειαστώ κι άλλα λαμπιόνια φέτος;

 Άρχισα να σκέφτομαι πού να χάθηκε αυτό που με μάγευε τότε τις γιορτές. Και τα παιδιά; Θα έχουν κάτι πολύτιμο να θυμούνται όταν μεγαλώσουν;

Η ιστορία του Χριστούγεννου άρχισε να ξετυλίγεται σιγά σιγά μπροστά μου. Αν ήταν ένα και μοναδικό Χριστούγεννο που είχε τη δύναμη να μαζεύει τους ανθρώπους κάτω από το δέντρο και να ανταλλάζουν ευχές; Κι όταν το Χριστούγεννο είχε χάσει τη δύναμή του, το μόνο που θα μπορούσε να το σώσει ήταν η ανιδιοτελής ευχή ενός παιδιού: «Μακάρι όλοι οι άνθρωποι να είχαν ένα Χριστούγεννο κοντά τους να μην φοβούνται το σκοτάδι». 

Ίσως το Χριστούγεννο να μην είναι τελικά μια ιδέα. Ίσως να είναι μια αληθινή ιστορία. Πάντα στο εμείς δεν λάμπουν τα πρόσωπά μας; Στο εμείς δεν κρύβεται και η δύναμη του; Αυτή που μας κάνει να απλώνουμε το χέρι στον άλλο; Αυτή που χαρίζει Αγάπη;  Ίσως απέναντι στα Θαύματα, πρέπει να στεκόμαστε μικροί. Αλλιώς μας φοβίζει το σκοτάδι.

«Όταν ξέρεις να αγαπάς, όταν νιώθεις την ώρα που αγκαλιάζεις, όταν τολμάς να ελπίζεις, τότε είσαι πολύ πιο γενναίος από όσο νομίζεις. Γενναιότερος από κάθε σκοτάδι»

Δείτε περισσότερα για το βιβλίο και την συγγραφέα ΕΔΩ

Η ιστορία του Χριστούγεννου γεννήθηκε στην χούφτα ενός μικρού χεριού. Κάποιοι λένε πως έμοιαζε με λάμψη, κάποιοι με μελωδία, μα όλοι συμφωνούν πως το Χριστούγεννο ανέδιδε ζεστασιά. Μέχρι που στην πόλη έφτασαν καινούρια πράγματα, τα καινούρια πράγματα έφεραν καινούριες συνήθειες και το Χριστούγεννο δεν το θυμόταν πια κανείς. Σχεδόν κανείς… ώσπου απλώθηκε ένα βαθύ, πυκνό, σκοτάδι. Μπορεί η ευχή ενός παιδιού να ξυπνήσει ξανά τη δύναμη του Χριστούγεννου;
Μια ιστορία για το πραγματικό νόημα των Χριστουγέννων.

ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ

Η ΜΑΡΙΑ ΛΟΪΖΙΔΟΥ κατάγεται από την Κύπρο. Είναι παντρεμένη και έχει δύο μικρά παιδιά. Σπούδασε στο Πανεπιστήμιο Κύπρου στο Τμήμα Επιστημών της Αγωγής κι έπειτα ακολούθησε μεταπτυχιακές σπουδές στην Κοινωνιολογία της Εκπαίδευσης στο Λονδίνο. Τώρα εργάζεται ως δασκάλα στα δημοτικά σχολεία της Κύπρου. Ασχολείται με την παιδική λογοτεχνία και ποίηση. Παράλληλα, δραστηριοποιείται ως εμψυχώτρια σε ομίλους παιδικής λογοτεχνίας. Το 2015 κέρδισε διάκριση στον διαγωνισμό Ανέκδοτου Παιδικού Παραμυθιού του Κυπριακού Συνδέσμου Παιδικού και Νεανικού Βιβλίου.