ΣΟΦΗ ΘΕΟΔΩΡΙΔΟΥ ΓΙΑ ΤΟ "ΑΓΡΑΦΟΣ ΝΟΜΟΣ" ΑΠΟ ΤΙΣ ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΨΥΧΟΓΙΟΣ

 ΣΟΦΗ ΘΕΟΔΩΡΙΔΟΥ

για το "ΑΓΡΑΦΟΣ ΝΟΜΟΣ"

από τις εκδόσεις ΨΥΧΟΓΙΟΣ.

Από καιρό κάτι μέσα μου με παρακινούσε να ασχοληθώ πιο εμπεριστατωμένα με τη θέση της γυναίκας στην ελληνική κοινωνία του παρελθόντος, σε μια περίοδο που ο λόγος του άντρα έπρεπε να θεωρείται από τη γυναίκα ΑΓΡΑΦΟΣ ΝΟΜΟΣ. Είχα αγγίξει και σε άλλα μου βιβλία το συγκεκριμένο θέμα, μα θέλησα να εστιάσω περισσότερο σ’ αυτό και ν’ αναφερθώ στα όσα απίστευτα βίωσαν γυναίκες ηλικιωμένες, τις ιστορίες των οποίων είχα φροντίσει να καταγράψω. Όταν έκρινα, λοιπόν, ότι είχε φτάσει το πλήρωμα του χρόνου, άρχισα τη συγγραφή του. Έμπνευσή μου υπήρξε η πραγματική ζωή, οι ιστορίες που μου είχαν αφηγηθεί. Ως ιστορικό πλαίσιο επέλεξα τη μεταξική δικτατορία, τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, την Κατοχή και τον Εμφύλιο, καθώς θεωρώ ότι είναι περίοδοι έντονα δραματικές με πλήθος γεγονότων.

Τα γεγονότα επιδρούν πάνω στους ήρωές μου, άλλους τους συνθλίβουν, άλλους τους πεισμώνουν, αλλάζουν συχνά το πεπρωμένο τους, υπάρχουν όμως και οι περιπτώσεις όπου το πεπρωμένο τους το αλλάζουν οι δικές τους επιλογές.

 Κεντρική μου ηρωίδα είναι η Αιμιλία, η οποία ως νήπιο έχει βιώσει τους άγριους διωγμούς στον Πόντο, γι’ αυτό και κατατρύχεται από σκληρές μνήμες. Όταν γνωρίζει τον μουσικό και τραγουδοποιό Δάμο, αφήνουν την Αθήνα και φεύγουν για το χωριό του, το Δίλατο, όπου συμβιώνουν σλαβόφωνοι Έλληνες και πρόσφυγες, ώστε να παντρευτούν εκεί, ενώ ο Δάμος τής υπόσχεται ότι αργότερα θα στήσουν τη ζωή τους στη Σαλονίκη. Στο Δίλατο η Μελανία, μάνα του Δάμου, αντιμετωπίζει εχθρικά την πρωτευουσιάνα νύφη της, ενώ η κουνιάδα της Κατινούλα τη δέχεται με αγάπη. Από την άλλη, ο πεθερός της Σίμος, άντρας σκληρός και δύσκολος, την αντιμετωπίζει με αδιαφορία και απαξία, μια κι είναι γυναίκα.

Την επομένη, η Αιμιλία γνωρίζει τη χήρα Σόνια, διάσημη μοδίστρα νυφικών, και εντυπωσιάζεται από την προσωπικότητά της. Η Σόνια πιστεύει ότι οι γυναίκες υποδουλώνονται μέσα απ’ τον γάμο, γι’ αυτό και υποδέχεται τις μέλλουσες νύφες με τη σιβυλλική φράση «ακόμη μια».

Μία εβδομάδα μετά τον γάμο, ακολουθούν κάποια τραγικά γεγονότα που έχουν ως συνέπεια ο Δάμος να εγκαταλείψει την Αιμιλία με τους γονείς του και να φύγει για τη συμπρωτεύουσα, όπου βρίσκει δουλειά ως μπουζουξής. Εκείνη, κυριευμένη από λαθεμένο αίσθημα ευγνωμοσύνης, το δέχεται αναντίδραστα, ώσπου φθάνει ο Οκτώβρης του ’40 κι ο Δάμος, πριν φύγει για τον πόλεμο, της αποκαλύπτει κάτι που μέχρι τότε της κρατούσε μυστικό και την ικετεύει να τον συγχωρήσει. Την νύχτα που εκείνος φεύγει για τον πόλεμο συμβαίνει το αδιανόητο κι η Αιμιλία εγκαταλείπει το σπίτι των πεθερικών της και καταφεύγει σ’ αυτό της Σόνιας.

Ελπίζω να με συγχωρήσετε που δεν αποκαλύπτω περισσότερα. Θεωρώ ότι η μαγεία ενός μυθιστορήματος βρίσκεται στο άγνωρο που περιέχουν οι σελίδες του. Θα συμπεριλάβω όμως ένα μικρό απόσπασμα του βιβλίου, που δείχνει πώς σκέφτονταν ακόμη κι οι γυναίκες εκείνη την εποχή.

«Η βρομιάρα, η καλτάκα, η οροσπού!» την έβριζε με οργή στην Αιμιλία, τον μοναδικό άνθρωπο που μπροστά του εκφραζόταν ελεύθερα. «Σίγουρα τον περιτριγύριζε από καιρό με νάζια και κουνήματα», έριχνε τις ευθύνες στο δικό της φύλο, μπολιασμένη απ’ την ανατολίτικη νοοτροπία.

«Είναι άδικο να τα ρίχνεις όλα σ’ αυτήν», τόλμησε να παρατηρήσει η Αιμιλία μαλακά μια μέρα, θεωρώντας ότι είναι αμαρτία ακόμη κι οι ίδιες οι γυναίκες να ρίχνουν την ευθύνη στις ομόφυλές τους αντί στους άντρες. «Εκείνος δε φταίει καθόλου; Αυτός ήταν αρραβωνιασμένος μαζί σου, αυτός θα έπρεπε να σε νοιαστεί».

Σήκωσε πάνω της τα δακρυσμένα μάτια της με έκπληξη η Κατινούλα. «Τι να κάνει αυτός;» τη ρώτησε πνιχτά. «Άντρας είναι!»

 

Θα σας ομολογήσω τώρα πως τα συναισθήματά μου, κάθε φορά που τελειώνω ένα βιβλίο μου, κυμαίνονται μεταξύ χαράς που ένα νέο μου εγχείρημα ολοκληρώθηκε και θλίψης γιατί έφτασε η ώρα να αποχωριστώ τους ήρωές μου. Τη θλίψη μου όμως αυτή μαλακώνει η σκέψη πως θα ’ναι πάντα εκεί, μες στο βιβλίο, όταν πια θα έχει εκδοθεί, και πως αρκεί να ανατρέξω στις σελίδες του κάθε φορά που θα θελήσω να τους ανταμώσω, έχοντας ωστόσο την επίγνωση πως δε θα έχω πια τη δυνατότητα ν’ αλλάξω τη μοίρα τους, όπως συμβαίνει στη διάρκεια της συγγραφής του.

Κλείνοντας αυτό το κείμενο, θα ήθελα να σας ευχαριστήσω, ΑΦΟΥ μου δίνεται η δυνατότητα να επικοινωνήσω με τους αναγνώστες του blog σας. J 

Δείτε περισσότερα για το βιβλίο και την συγγραφέα ΕΔΩ

Μια μικρή επαρχία, όπου κυριαρχούν ο άντρας και η πεθερά. Κορίτσια, που από μικρά ονειρεύονται τον γάμο και εξελίσσονται σε γυναίκες καταπιεσμένες, εξουθενωμένες απ’ τη δουλειά και πικρόχολες. Σ’ αυτή την κοινωνία θα βρεθεί η Αιμιλία, αφήνοντας την πρωτεύουσα το 1937, όταν δέχεται να παντρευτεί τον μουσικό και τραγουδοποιό Δάμο. Στο χωριό του, όπου συμβιώνουν μετά την Ανταλλαγή ντόπιοι και πρόσφυγες, οι κάτοικοι στην πλειοψηφία τους θα την αντιμετωπίσουν με καχυποψία και θα την αποκαλέσουν «η Πρωτευουσιάνα». Εκεί θα γνωρίσει και θα δεθεί με τη Σόνια, τη διάσημη μοδίστρα νυφικών, την προδομένη απ’ τον αρραβωνιαστικό της Κατινούλα, τη νεαρή Αννίτα, που για μια νεανική αμυαλιά υποχρεώνεται να παντρευτεί έναν άντρα που δεν αγαπά, και τη Νίνα, που έχει τα κότσια να ζήσει τη ζωή της όπως θέλει.
Είναι μια εβδομάδα παντρεμένη, όταν η φωτιά, που αφάνισε τις αδελφές της στον Πόντο, της καταστρέφει ξανά τη ζωή. Ο Δάμος την εγκαταλείπει στους γονείς του και πηγαίνει στη Σαλονίκη. Ωστόσο, ο πόλεμος που θα έρθει θα αλλάξει τις ζωές όλων τους καταλυτικά και θ’ ανατρέψει πολλά κατεστημένα.

ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ

Η ΣΟΦΗ ΘΕΟΔΩΡΙΔΟΥ κατάγεται από την Αλμωπία, μια μικρή επαρχία του Νομού Πέλλας. Σπούδασε νηπιαγωγός στη Θεσσαλονίκη κι εγκαταστάθηκε κατόπιν στην περιοχή καταγωγής της, όπου διαμένει μέχρι σήμερα με την οικογένειά της. Λατρεύει τη ζωγραφική και τη λογοτεχνία, και πιστεύει πως η αγάπη της για την τελευταία την οδήγησε τελικά στη συγγραφή.