ΠΑΣΧΑΛΙΑ ΤΡΑΥΛΟΥ ΓΙΑ ΤΟ "Η ΙΕΡΕΙΑ ΜΕ ΤΟ ΤΑΤΟΥΑΖ" ΑΠΟ ΤΙΣ ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΔΙΟΠΤΡΑ

 ΠΑΣΧΑΛΙΑ ΤΡΑΥΛΟΥ

για το "Η ΙΕΡΕΙΑ ΜΕ ΤΟ ΤΑΤΟΥΑΖ"

από τις εκδόσεις ΔΙΟΠΤΡΑ.

Η ιέρεια με το τατουάζ ίσως να είναι το πιο πρωτότυπο βιβλίο μου καθώς αποτελεί συγκερασμό ποικίλων ερεθισμάτων και ετερόκλητης έμπνευσης. Θα τολμούσα να πω πως είναι το αποτέλεσμα ενός καταιγισμού πληροφοριών, συναισθημάτων, επινοήσεων και γεγονότων που έπρεπε να τα τιθασεύσω και να τα βάλω σε μια σειρά, ώστε να δημιουργήσω πλοκή και μηνύματα.

Βασικά δομικά συστατικά του βιβλίου με τα οποία φλέρταρα συγγραφικά για αρκετό καιρό αποτελούν αφενός ο μύθος των Αμαζόνων που δεν είναι εντέλει και τόσο μύθος αφού η αρχαιολογική σκαπάνη και η επίσημη ιστορία με τη βοήθεια της γενετικής έχουν πλέον αποδείξει πως αυτές οι αγέρωχες γυναίκες ήταν πρόσωπα υπαρκτά, αφετέρου η μούμια του Ουκόκ όπως έχει ονομαστεί η ιέρεια με τα τατουάζ που εντοπίστηκε στα Αλτάια όρη.  

Τα δύο αυτά δεδομένα απαιτούσαν απίστευτη δουλειά, έρευνα, σχεδιασμό, αρχιτεκτονική, σβήσιμο και ξαναγράψιμο τουλάχιστον τέσσερις φορές για να δώσουν σχήμα και πνοή στην ιστορία και τους ήρωες που έχουν την ιδιαιτερότητα να κινούνται σε δυο εποχές και να διαδραματίζουν ποικίλους αλλά αλληλένδετους ρόλους σε δύο χωροχρονικούς άξονες: το σύγχρονο παρόν και 3000 χρόνια πρωτύτερα, στην τωρινή Ελλάδα και την αρχαία Σκυθία.

Η ίδια η δομή του βιβλίου επιτρέπει στον αναγνώστη να αντιληφθεί πως δεν μιλάμε απλώς για ένα μυθιστόρημα κοινωνικό, ιστορικό ή ψυχογραφικό. Διαθέτει όλα αυτά τα στοιχεία αλλά επιπλέον έχει ένα έντονο συμβολιστικό προφίλ, ιδίως στο δεύτερο μέρος, που μοιάζει σε πρώτο επίπεδο με παραμύθι αλλά στην ουσία πρόκειται για ένα μύθο οικοδομημένο σε θρύλους, παραδόσεις και μύθους της αρχαίας Ελλάδας και της αρχαίας Σκυθίας και με κυρίαρχο στοιχείο την διαχρονική μάχη των δύο φύλων.

Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο δεν στάθηκα στην απλή αφήγηση ενός παραμυθιού αλλά θέλησα το συγγραφικό νυστέρι μου να προχωρήσει ακόμη βαθύτερα, σε διαχρονικές φιλοσοφικές αναζητήσεις και φεμινιστικές ανησυχίες ιδωμένες με πιο εξισορροπιστική ματιά, στον ρόλο της μητρότητας για τη διαμόρφωση της γυναικείας προσωπικότητας, στον τρόπο που γεννιούνται οι μύθοι και τι εντέλει αντιπροσωπεύουν διαχρονικά για τον άνθρωπο, στο αέναο ή μη της ανθρώπινης ύπαρξης. Θα τολμήσω να πω πως αυτό το βιβλίο είναι η συνισταμένη πολλών και ετερόκλητων προβληματισμών και ψυχικών κραδασμών μου που προκλήθηκαν από το ενδιαφέρον μου για τον άνθρωπο ως κέντρο ενός μυστηριώδους σύμπαντος το οποίο τον γοητεύει και ταυτόχρονα τον πλημμυρίζει αγωνία και φόβο απέναντι στο άγνωστο.

Το έργο αποτελείται από τρία ευδιάκριτα μέρη καθένα από τα οποία ξεκινά με μια φράση-κλειδί κάποιου επιφανούς συγγραφέα που δίνει στίγμα για τη θεματική της ενότητας. Στα δύο πρώτα μέρη, που είναι ίδιας περίπου έκτασης, πλέκεται ο μυθιστορηματικός ιστός σε παρόν και παρελθόν αντίστοιχα, ενώ στο τρίτο που είναι συνοπτικότερο, συνδέονται οι δυο προηγούμενες ενότητες, κλείνουν οι μυθιστορηματικοί κύκλοι και ολοκληρώνεται η πλοκή η οποία διαδραματίζεται σε δυο χρονικές περιόδους με απόσταση 3.000 ετών η μια απ’ την άλλη.

Στην πρώτη ενότητα γνωρίζουμε τη συγγραφέα και αρχαιολόγο Αίθρα Μπάξερ και τον εραστή της αρχαιολόγο Κορνήλιο Μπλεκ, πάνω σε μια τραγική συγκυρία. Είναι η στιγμή που η Αίθρα έχει χάσει τον τρίχρονο γιο της και έχει υποστεί την κατάρα της μητέρας της Ιφιγένειας, μόλις της ανακοίνωσε την επιθυμία της να διαλύσει τον γάμο της και να ζήσει με τον αγαπημένο της. Ο θάνατος του παιδιού την καταρρακώνει και αποφασίζει να επιβάλλει στον εαυτό της μια επώδυνη αυτοτιμωρία απομακρύνοντας από τη ζωή της τον Κορνήλιο. Εκείνος όμως δεν παραιτείται απ’ την αγάπη  της, αλλά προσπαθεί να τη σώσει από το ψυχικό της τέλμα παραχωρώντας της τη θέση του στις ανασκαφές της Άντριαν Μάγιορ, διάσημης ανθρωποαρχαιολόγου (πραγματικό πρόσωπο), η οποία προσπαθεί να αποδείξει ότι οι Αμαζόνες υπήρξαν πραγματικά. Μια καταλυτική συγκυρία συμβάλλει ώστε η Αίθρα να αποδεχτεί την πρόταση, να ταξιδέψει ως τα Αλτάια όρη και να συμμετέχει σε αυτή την έρευνα που αποτελούσε και δική της νεανική επιθυμία, καταλήγοντας να ανακαλύψει παράλληλα ένα μυστικό χαμένο στα βάθη των αιώνων για την ύπαρξή της. Από αυτό το σημείο κι έπειτα, η μία έκπληξη διαδέχεται την άλλη και ο αναγνώστης βρίσκεται μονίμως απέναντι σε αινίγματα, διλήμματα και γρίφους που τον κρατούν σε εγρήγορση.

Σε αντίθεση με το άκρως τριτοπρόσωπο, ρεαλιστικό, στιβαρό πρώτο μέρος του βιβλίου, το γεμάτο ιστορικές αναφορές και πληροφορίες, άγνωστες στον αναγνώστη και το μυστήριο που υφαίνεται με τη συνάντηση της Αίθρας με τη γυναίκα-ελάφι, στο δεύτερο μέρος τη σκυτάλη παίρνει η πρωτοπρόσωπη αφήγηση της Ιφιγένειας της μητέρας της που μας αποκαλύπτει την  ταυτότητά της μέσα από μια παραμυθένια ιστορία, διανθισμένη με ανθρωπόμορφους θεούς, μαγεμένα πλάσματα, αδιέξοδους έρωτες και διαχρονικούς φιλοσοφικούς προβληματισμούς που αναδύονται από τις λέξεις.

Το μεγάλο μου στοίχημα ήταν να «αναπνέουν» φυσικά και αβίαστα οι ήρωες του βιβλίου, να μη μοιάζουν χάρτινοι και εξιδανικευμένοι μιας και μιλάμε για ιέρειες, Αμαζόνες, πριγκίπισσες και βασιλείς, θεούς και θεές που παρεμβαίνουν και δολοπλοκούν στις ανθρώπινες ζωές, έχοντας επιρροές από το συγγραφικό σύμπαν της Madeline Miller στο Τραγούδι του Αχιλλέα και την Κίρκη.

Η μεγαλύτερη δυσκολία δε, ήταν να προβληθεί και να ψυχογραφηθεί η γυναίκα-ελάφι το σημαντικότερο σύμβολο του βιβλίου. Η σκηνή που ανασύρεται η μούμια της ιέρειας από τον τάφο, η συνάντηση της Αίθρας με τη γυναίκα-ελάφι, η στιγμή που εντοπίζει στην τωρινή της ζωή θαμμένο το αρχαίο της σώμα ή η ανακάλυψη της πραγματικής ταυτότητας της μητέρας της αποτελούν καίριες σκηνές για την λογοτεχνική απόδοση των οποίων απαιτήθηκε ιδιαίτερη μελέτη και μόχθος συγγραφικός.

Εμβληματικό εύρημα του βιβλίου αποτελεί ο απρόβλεπτος και κατ’ ουσίαν αδύνατος έρωτας ανάμεσα σε ένα ελάφι και έναν λύκο, αρχετυπικά σύμβολα που αντιπροσωπεύουν τα δύο φύλα και με τα οποία μου δόθηκε η ευκαιρία να προβάλλω μυθιστορηματικά την επίδραση του κοινωνικού και θρησκευτικού κατεστημένου στον διαχρονικό καθορισμό των έμφυλων ταυτοτήτων αλλά και την έννοια της μητρότητας με τη διττή σκοτεινή και φωτεινή εκδοχή της. Ωστόσο, δραπετεύοντας από την παγίδα των στερεοτύπων στόχος μου στο βιβλίο αυτό ήταν να επισημάνω ότι κάθε γυναίκα όπως και κάθε άντρας έχει δικαίωμα να ονειρεύεται, να δημιουργεί, να εκφράζεται και να υπάρχει όχι μόνο μέσα από τον γονεϊκό της ρόλο αλλά ακόμη και πέρα ή δίχως αυτόν. Χαρακτηριστικά ο Κορνήλιος Μπλεκ αναφέρει στην Αίθρα:

Έχεις μέσα σου μια συγγραφέα και μια επιστήμονα. Κάνε τους το χατίρι και άφησέ τες να ζήσουν, μετά τον θάνατο του γιου σου. Σκέψου, λοιπόν, συνετά αύριο, όταν πάρεις στα χέρια σου έναν φάκελο. Το χρειάζεσαι αυτό το σωσίβιο. Κάνε μου τη χάρη να το σκεφτείς και να ξαναβγείς στ’ ανοιχτά του κόσμου. Είσαι τόσα άλλα πράγματα ακόμα, Αίθρα, πέρα από μάνα, έχεις τόσους ακόμα εαυτούς, και είναι λάθος να τους καταδικάσεις σε μαρασμό.

Ενώ όμως το βιβλίο βασίζεται σε επιστημονικά, μυθολογικά και θρησκειολογικά δεδομένα και χρησιμοποιεί για την ανοικοδόμηση της πλοκής του άφθονα σύμβολα, διαβάζεται απνευστί. Αυτό ήταν το δεύτερο συγγραφικό μου στοίχημα παράλληλα με την εικονοπλασία που είχε υψηλό δείκτη δυσκολίας καθώς έπρεπε να ανασυστήσω την αρχαία Σκυθία του 1000 π.Χ. Τα όπλα, τα ρούχα, οι διατροφικές συνήθειες, ο τρόπος που ίππευαν, οι εξαρτήσεις των πολεμιστών  και τόσα άλλα είναι πληροφορίες που έπρεπε να αποτυπωθούν με ακρίβεια και να  ενταχθούν αρμονικά στο κείμενο για να αποδοθεί ορθά το μυθιστορηματικό πλαίσιο. Η βιβλιογραφία που μελέτησα προς αυτή την κατεύθυνση μου πρόσφερε τεράστια συγγραφική συγκίνηση και το ζητούμενο πάντα αίσθημα πληρότητας και ικανοποίησης που αισθάνεται κάθε συγγραφέας όταν είναι έντιμος απέναντι στους αναγνώστες του και τους χαρίζει ένα έργο πρωτότυπο και συνάμα «γήινο», ανθρώπινο και οικείο, δίνοντάς τους την ευκαιρία να ταξιδέψουν νοερά, να γνωρίσουν και να νιώσουν καινούρια ερεθίσματα και συναισθήματα.

Η κόκκινη μαγική κλωστή που φορούσαν για βέρα οι αρχαίοι Σκύθες, ο θρύλος της  γυναίκας-ελάφι στα Αλτάια όρη, το μαγικό νερό,  το βοτάνι του θανάτου και οι θυσίες των αρχαίων ιερειών είναι κάποια μόνο από τα στοιχεία που διεγείρουν τη σκέψη και τη φαντασία και ζυμώνονται με τις ιδέες και τους προβληματισμούς των ηρώων μου,  για την δημιουργία και τον χαρακτήρα των αρχαίων θεών, το ρόλο της μάνας, την συμπαντική μνήμη και τη μεταθανάτια ζωή.

Τελειώνοντας θα ήθελα να επισημάνω ότι με αυτό το βιβλίο θέλησα να εκφράσω τον σεβασμό μου στην Άντριαν Μάγιορ την κορυφαία ανθρωποαρχαιολόγο η οποία με αφοσίωση πάσχισε μια ολόκληρη ζωή να αποδείξει τον ιστορικό πυρήνα του μύθου των Αμαζόνων χαρίζοντάς μας τη δυνατότητα  να έρθουμε σε επαφή με παλιούς πολιτισμούς και να ανακαλύψουμε πόσο πολύ  οι έμφυλοι ρόλοι καθορίζονται από τις κοινωνικές και ιδεολογικές συνθήκες κάθε εποχής και ότι η βία οδηγεί πάντα στο σκοτάδι απ’ όποιο φύλο κι αν προέρχεται.

Ευελπιστώντας πως και αυτή τη φορά θα μπορέσω να επικοινωνήσω με τους αναγνώστες μου, θεωρώ πως η Ιέρεια με το τατουάζ ήταν για μένα ένα συναρπαστικό συγγραφικό ταξίδι που στο τέλος του συνάντησα τον εαυτό μου και ανερμήνευτες ως τώρα πτυχές του χαρακτήρα μου. Με αυτή την οπτική και προσέγγιση ευελπιστώ να συμβάλλω έστω και λίγο στην αυτογνωσία όσων θα θελήσουν να ασχοληθούν με το βιβλίο μου και να τους ταξιδέψω σε μια μακρινή αλλά γοητευτική εποχή, πετυχαίνοντας αυτό που ο Κάφκα εύστοχα έχει αναφέρει: Ένα βιβλίο πρέπει να είναι το τσεκούρι για την παγωμένη θάλασσα μέσα μας.

ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ

Ώρες ώρες μού έδινε την εντύπωση πως το κυνήγι ήταν μια δοκιμασία στην οποία υπέβαλλε τον εαυτό του για να ακονίζει και να συντηρεί τη σκληρότητά του. Μια σκληρότητα ενσωματωμένη στον χαρακτήρα του από τότε που ήταν παιδί και ακολουθούσε στο κυνήγι τον δικό του πατέρα. Μυούσε ήδη και τον Ορέστη στη μακάβρια ηδονή του φονιά, και εξοργιζόμουν όταν άκουγα τον μικρό να περιγράφει με θαυμασμό κάθε θανατερή λεπτομέρεια απ’ τις κοινές εξορμήσεις τους. Ο Αγαμέμνονας τον έπαιρνε καλικούτσα ώσπου να φτάσουν στο δάσος, τον απίθωνε σε μια πέτρα, όσο εκείνος κυνηγούσε, και, όταν πετύχαινε κάποιο θήραμα, έβαζε τον γιο του να τραβήξει το βέλος απ’ την πληγή, μαθαίνοντάς του να απολαμβάνει τον ξένο πόνο. Όπως του είχε διδάξει και ο δικός του πατέρας αυτή την αναγκαία, υποτίθεται, βαναυσότητα για έναν άντρα. Στο σπίτι θήραμα δεν έφερνε ποτέ όπως οι άλλοι κυνηγοί. Ο σκοπός του ήταν σαφής, το τραπέζι του πάντα πλουσιοπάροχο και ο φόνος μια περίσσια πολυτέλεια, την οποία μπορούσε να απολαμβάνει ατιμώρητα μόνο και μόνο επειδή ήταν βασιλιάς.

Δείτε περισσότερα για το βιβλίο και την συγγραφέα ΕΔΩ

..Λαγοκοιμήθηκε, και ανάμεσα στον ύπνο και στον ξύπνιο της νόμιζε πως ξεπρόβαλε στο δωμάτιο η παράξενη ελαφίνα που είδαν στον δρόμο τους.
Ένας άγριος άνεμος ανάδευε ξανά το τρίχωμά της, παρότι ο χώρος ήταν κλειστός σαν κονσέρβα.
Κοιτάζονταν ακίνητες. Το χρώμα των ματιών του ζώου είχε την κοβαλτένια απόχρωση των δικών της ματιών.
Όταν όμως η Αίθρα έκανενα το χαϊδέψει, εκείνο αποτραβήχτηκε και πήρε τη μορφή μιας γυναίκας με παράξενα, έγχρωμα τατουάζ.
Η φιγούρα ενός ελαφιού ξεχώριζε ανάμεσά τους...

Έπειτα από τον θάνατο του γιου της, η αρχαιολόγος και συγγραφέας Αίθρα Μπάξερ βυθίζεται στο ποτό και την κατάθλιψη.
Όταν όμως της γίνεται η πρόταση από την ανθρωποαρχαιολόγο Άντριαν Μάγιορ να συμμετέχει σε μια αρχαιολογική αποστολή
στα Αλτάια όρη προκειμένου να αποδειχτεί πως οι Αμαζόνες ήταν πρόσωπα υπαρκτά, αποφασίζει να ενδώσει.

Μια κόκκινη κλωστή, ο πίνακας Πληγωμένο ελάφι της Φρίντα Κάλο, το νερό απ’ την πηγή των ελαφιών και το βοτάνι του θανάτου, μαζί με μια πλειάδα ηρώων που αλληλεπιδρούν σε παρόν και παρελθόν με διπλές ταυτότητες, δημιουργούν έναν ισχυρό ιστό μυστηρίου, προσφέροντας ένα απίστευτο ταξίδι στον χρόνο.

Ένα βιβλίο για μια εποχή όπου τα όρια ήταν ρευστά ανάμεσα στην πραγματικότητα και τον θρύλο, την ιστορία και τον μύθο, τους ανθρώπους και τους θεούς.

ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ

Η Πασχαλία Τραυλού γεννήθηκε στην Τρίπολη Αρκαδίας και από νωρίς εκδήλωσε την αγάπη της για τη ζωγραφική, τη μουσική και τον γραπτό λόγο. Σπούδασε Κλασική Φιλολογία στη Φιλοσοφική Σχολή Αθηνών και παρακολούθησε μεταπτυχιακό πρόγραμμα για τη λατινική ποίηση Ορατίου και Βιργιλίου, ενώ την ίδια περίοδο δημοσίευσε τα πρώτα της διηγήματα σε τοπική εφημερίδα της Βέροιας. Ιδιαίτερα ευαισθητοποιημένη σε ζητήματα φύλου, ακολούθησε μεταπτυχιακές σπουδές στο Πανεπιστήμιο Αιγαίου με τίτλο «Φύλο και νέα εργασιακά και εκπαιδευτικά περιβάλλοντα στην κοινωνία της πληροφορίας», καθώς και στη Σχολή Εθνικής Ασφάλειας με τίτλο «Στρατηγική και πολιτική εθνικής ασφάλειας». Είναι μέλος της Εταιρίας Ελλήνων Λογοτεχνών. Ασχολείται με την παρουσίαση και κριτική βιβλίων στο diavasame.gr. Τα έργα της Με μπαλαντέρ τη μοναξιά, Ήθελα μόνο ένα αντίο, Η ματζίκα της αγάπης, Κλειδωμένο συρτάρι, Φτερά από μετάξι, Έστω μία φορά, Η Γυναίκα του φάρου, Οι εραστές της γραφής και Γυάλινος χρόνος κυκλοφορούν από τις εκδόσεις Ψυχογιός. Έχει βραβευτεί για τη λογοτεχνική της παρουσία από τον σύλλογο γυναικών «Εξάλειπτρον» το 2016, ενώ το βιβλίο της Φτερά από μετάξι ήταν υποψήφιο για το Βραβείο Αναγνωστών το 2008. Από τις εκδόσεις Διόπτρα κυκλοφορούν τα βιβλία της Φιλί στα μάτια, Το άγαλμα στη σοφίτα, μια πλήρως αναθεωρημένη έκδοση του μυθιστορήματος Τα ρόδα της σιωπής, η τριλογία της Στάχτης, (Θεοί από στάχτη, Άνθρωποι από στάχτη και Άγγελοι από στάχτη), H γιατρίνα, Σαντέ και λικέρ τριαντάφυλλο και Η Μήδεια δεν χόρεψε ποτέ.