ΣΟΦΗ ΘΕΟΔΩΡΙΔΟΥ ΓΙΑ ΤΟ "ΑΓΡΑΦΟΣ ΝΟΜΟΣ" ΑΠΟ ΤΙΣ ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΨΥΧΟΓΙΟΣ

 ΣΟΦΗ ΘΕΟΔΩΡΙΔΟΥ

για το "ΑΓΡΑΦΟΣ ΝΟΜΟΣ"

από τις εκδόσεις ΨΥΧΟΓΙΟΣ.

Από καιρό κάτι μέσα μου με παρακινούσε να ασχοληθώ πιο εμπεριστατωμένα με τη θέση της γυναίκας στην ελληνική κοινωνία του παρελθόντος, σε μια περίοδο που ο λόγος του άντρα έπρεπε να θεωρείται από τη γυναίκα ΑΓΡΑΦΟΣ ΝΟΜΟΣ. Είχα αγγίξει και σε άλλα μου βιβλία το συγκεκριμένο θέμα, μα θέλησα να εστιάσω περισσότερο σ’ αυτό και ν’ αναφερθώ στα όσα απίστευτα βίωσαν γυναίκες ηλικιωμένες, τις ιστορίες των οποίων είχα φροντίσει να καταγράψω. Όταν έκρινα, λοιπόν, ότι είχε φτάσει το πλήρωμα του χρόνου, άρχισα τη συγγραφή του. Έμπνευσή μου υπήρξε η πραγματική ζωή, οι ιστορίες που μου είχαν αφηγηθεί. Ως ιστορικό πλαίσιο επέλεξα τη μεταξική δικτατορία, τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, την Κατοχή και τον Εμφύλιο, καθώς θεωρώ ότι είναι περίοδοι έντονα δραματικές με πλήθος γεγονότων.

Τα γεγονότα επιδρούν πάνω στους ήρωές μου, άλλους τους συνθλίβουν, άλλους τους πεισμώνουν, αλλάζουν συχνά το πεπρωμένο τους, υπάρχουν όμως και οι περιπτώσεις όπου το πεπρωμένο τους το αλλάζουν οι δικές τους επιλογές.

 Κεντρική μου ηρωίδα είναι η Αιμιλία, η οποία ως νήπιο έχει βιώσει τους άγριους διωγμούς στον Πόντο, γι’ αυτό και κατατρύχεται από σκληρές μνήμες. Όταν γνωρίζει τον μουσικό και τραγουδοποιό Δάμο, αφήνουν την Αθήνα και φεύγουν για το χωριό του, το Δίλατο, όπου συμβιώνουν σλαβόφωνοι Έλληνες και πρόσφυγες, ώστε να παντρευτούν εκεί, ενώ ο Δάμος τής υπόσχεται ότι αργότερα θα στήσουν τη ζωή τους στη Σαλονίκη. Στο Δίλατο η Μελανία, μάνα του Δάμου, αντιμετωπίζει εχθρικά την πρωτευουσιάνα νύφη της, ενώ η κουνιάδα της Κατινούλα τη δέχεται με αγάπη. Από την άλλη, ο πεθερός της Σίμος, άντρας σκληρός και δύσκολος, την αντιμετωπίζει με αδιαφορία και απαξία, μια κι είναι γυναίκα.

Την επομένη, η Αιμιλία γνωρίζει τη χήρα Σόνια, διάσημη μοδίστρα νυφικών, και εντυπωσιάζεται από την προσωπικότητά της. Η Σόνια πιστεύει ότι οι γυναίκες υποδουλώνονται μέσα απ’ τον γάμο, γι’ αυτό και υποδέχεται τις μέλλουσες νύφες με τη σιβυλλική φράση «ακόμη μια».

Μία εβδομάδα μετά τον γάμο, ακολουθούν κάποια τραγικά γεγονότα που έχουν ως συνέπεια ο Δάμος να εγκαταλείψει την Αιμιλία με τους γονείς του και να φύγει για τη συμπρωτεύουσα, όπου βρίσκει δουλειά ως μπουζουξής. Εκείνη, κυριευμένη από λαθεμένο αίσθημα ευγνωμοσύνης, το δέχεται αναντίδραστα, ώσπου φθάνει ο Οκτώβρης του ’40 κι ο Δάμος, πριν φύγει για τον πόλεμο, της αποκαλύπτει κάτι που μέχρι τότε της κρατούσε μυστικό και την ικετεύει να τον συγχωρήσει. Την νύχτα που εκείνος φεύγει για τον πόλεμο συμβαίνει το αδιανόητο κι η Αιμιλία εγκαταλείπει το σπίτι των πεθερικών της και καταφεύγει σ’ αυτό της Σόνιας.

Ελπίζω να με συγχωρήσετε που δεν αποκαλύπτω περισσότερα. Θεωρώ ότι η μαγεία ενός μυθιστορήματος βρίσκεται στο άγνωρο που περιέχουν οι σελίδες του. Θα συμπεριλάβω όμως ένα μικρό απόσπασμα του βιβλίου, που δείχνει πώς σκέφτονταν ακόμη κι οι γυναίκες εκείνη την εποχή.

«Η βρομιάρα, η καλτάκα, η οροσπού!» την έβριζε με οργή στην Αιμιλία, τον μοναδικό άνθρωπο που μπροστά του εκφραζόταν ελεύθερα. «Σίγουρα τον περιτριγύριζε από καιρό με νάζια και κουνήματα», έριχνε τις ευθύνες στο δικό της φύλο, μπολιασμένη απ’ την ανατολίτικη νοοτροπία.

«Είναι άδικο να τα ρίχνεις όλα σ’ αυτήν», τόλμησε να παρατηρήσει η Αιμιλία μαλακά μια μέρα, θεωρώντας ότι είναι αμαρτία ακόμη κι οι ίδιες οι γυναίκες να ρίχνουν την ευθύνη στις ομόφυλές τους αντί στους άντρες. «Εκείνος δε φταίει καθόλου; Αυτός ήταν αρραβωνιασμένος μαζί σου, αυτός θα έπρεπε να σε νοιαστεί».

Σήκωσε πάνω της τα δακρυσμένα μάτια της με έκπληξη η Κατινούλα. «Τι να κάνει αυτός;» τη ρώτησε πνιχτά. «Άντρας είναι!»

 

Θα σας ομολογήσω τώρα πως τα συναισθήματά μου, κάθε φορά που τελειώνω ένα βιβλίο μου, κυμαίνονται μεταξύ χαράς που ένα νέο μου εγχείρημα ολοκληρώθηκε και θλίψης γιατί έφτασε η ώρα να αποχωριστώ τους ήρωές μου. Τη θλίψη μου όμως αυτή μαλακώνει η σκέψη πως θα ’ναι πάντα εκεί, μες στο βιβλίο, όταν πια θα έχει εκδοθεί, και πως αρκεί να ανατρέξω στις σελίδες του κάθε φορά που θα θελήσω να τους ανταμώσω, έχοντας ωστόσο την επίγνωση πως δε θα έχω πια τη δυνατότητα ν’ αλλάξω τη μοίρα τους, όπως συμβαίνει στη διάρκεια της συγγραφής του.

Κλείνοντας αυτό το κείμενο, θα ήθελα να σας ευχαριστήσω, ΑΦΟΥ μου δίνεται η δυνατότητα να επικοινωνήσω με τους αναγνώστες του blog σας. J 

Δείτε περισσότερα για το βιβλίο και την συγγραφέα ΕΔΩ

Μια μικρή επαρχία, όπου κυριαρχούν ο άντρας και η πεθερά. Κορίτσια, που από μικρά ονειρεύονται τον γάμο και εξελίσσονται σε γυναίκες καταπιεσμένες, εξουθενωμένες απ’ τη δουλειά και πικρόχολες. Σ’ αυτή την κοινωνία θα βρεθεί η Αιμιλία, αφήνοντας την πρωτεύουσα το 1937, όταν δέχεται να παντρευτεί τον μουσικό και τραγουδοποιό Δάμο. Στο χωριό του, όπου συμβιώνουν μετά την Ανταλλαγή ντόπιοι και πρόσφυγες, οι κάτοικοι στην πλειοψηφία τους θα την αντιμετωπίσουν με καχυποψία και θα την αποκαλέσουν «η Πρωτευουσιάνα». Εκεί θα γνωρίσει και θα δεθεί με τη Σόνια, τη διάσημη μοδίστρα νυφικών, την προδομένη απ’ τον αρραβωνιαστικό της Κατινούλα, τη νεαρή Αννίτα, που για μια νεανική αμυαλιά υποχρεώνεται να παντρευτεί έναν άντρα που δεν αγαπά, και τη Νίνα, που έχει τα κότσια να ζήσει τη ζωή της όπως θέλει.
Είναι μια εβδομάδα παντρεμένη, όταν η φωτιά, που αφάνισε τις αδελφές της στον Πόντο, της καταστρέφει ξανά τη ζωή. Ο Δάμος την εγκαταλείπει στους γονείς του και πηγαίνει στη Σαλονίκη. Ωστόσο, ο πόλεμος που θα έρθει θα αλλάξει τις ζωές όλων τους καταλυτικά και θ’ ανατρέψει πολλά κατεστημένα.

ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ

Η ΣΟΦΗ ΘΕΟΔΩΡΙΔΟΥ κατάγεται από την Αλμωπία, μια μικρή επαρχία του Νομού Πέλλας. Σπούδασε νηπιαγωγός στη Θεσσαλονίκη κι εγκαταστάθηκε κατόπιν στην περιοχή καταγωγής της, όπου διαμένει μέχρι σήμερα με την οικογένειά της. Λατρεύει τη ζωγραφική και τη λογοτεχνία, και πιστεύει πως η αγάπη της για την τελευταία την οδήγησε τελικά στη συγγραφή.

ΠΑΣΧΑΛΙΑ ΤΡΑΥΛΟΥ ΓΙΑ ΤΟ "Η ΙΕΡΕΙΑ ΜΕ ΤΟ ΤΑΤΟΥΑΖ" ΑΠΟ ΤΙΣ ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΔΙΟΠΤΡΑ

 ΠΑΣΧΑΛΙΑ ΤΡΑΥΛΟΥ

για το "Η ΙΕΡΕΙΑ ΜΕ ΤΟ ΤΑΤΟΥΑΖ"

από τις εκδόσεις ΔΙΟΠΤΡΑ.

Η ιέρεια με το τατουάζ ίσως να είναι το πιο πρωτότυπο βιβλίο μου καθώς αποτελεί συγκερασμό ποικίλων ερεθισμάτων και ετερόκλητης έμπνευσης. Θα τολμούσα να πω πως είναι το αποτέλεσμα ενός καταιγισμού πληροφοριών, συναισθημάτων, επινοήσεων και γεγονότων που έπρεπε να τα τιθασεύσω και να τα βάλω σε μια σειρά, ώστε να δημιουργήσω πλοκή και μηνύματα.

Βασικά δομικά συστατικά του βιβλίου με τα οποία φλέρταρα συγγραφικά για αρκετό καιρό αποτελούν αφενός ο μύθος των Αμαζόνων που δεν είναι εντέλει και τόσο μύθος αφού η αρχαιολογική σκαπάνη και η επίσημη ιστορία με τη βοήθεια της γενετικής έχουν πλέον αποδείξει πως αυτές οι αγέρωχες γυναίκες ήταν πρόσωπα υπαρκτά, αφετέρου η μούμια του Ουκόκ όπως έχει ονομαστεί η ιέρεια με τα τατουάζ που εντοπίστηκε στα Αλτάια όρη.  

Τα δύο αυτά δεδομένα απαιτούσαν απίστευτη δουλειά, έρευνα, σχεδιασμό, αρχιτεκτονική, σβήσιμο και ξαναγράψιμο τουλάχιστον τέσσερις φορές για να δώσουν σχήμα και πνοή στην ιστορία και τους ήρωες που έχουν την ιδιαιτερότητα να κινούνται σε δυο εποχές και να διαδραματίζουν ποικίλους αλλά αλληλένδετους ρόλους σε δύο χωροχρονικούς άξονες: το σύγχρονο παρόν και 3000 χρόνια πρωτύτερα, στην τωρινή Ελλάδα και την αρχαία Σκυθία.

Η ίδια η δομή του βιβλίου επιτρέπει στον αναγνώστη να αντιληφθεί πως δεν μιλάμε απλώς για ένα μυθιστόρημα κοινωνικό, ιστορικό ή ψυχογραφικό. Διαθέτει όλα αυτά τα στοιχεία αλλά επιπλέον έχει ένα έντονο συμβολιστικό προφίλ, ιδίως στο δεύτερο μέρος, που μοιάζει σε πρώτο επίπεδο με παραμύθι αλλά στην ουσία πρόκειται για ένα μύθο οικοδομημένο σε θρύλους, παραδόσεις και μύθους της αρχαίας Ελλάδας και της αρχαίας Σκυθίας και με κυρίαρχο στοιχείο την διαχρονική μάχη των δύο φύλων.

Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο δεν στάθηκα στην απλή αφήγηση ενός παραμυθιού αλλά θέλησα το συγγραφικό νυστέρι μου να προχωρήσει ακόμη βαθύτερα, σε διαχρονικές φιλοσοφικές αναζητήσεις και φεμινιστικές ανησυχίες ιδωμένες με πιο εξισορροπιστική ματιά, στον ρόλο της μητρότητας για τη διαμόρφωση της γυναικείας προσωπικότητας, στον τρόπο που γεννιούνται οι μύθοι και τι εντέλει αντιπροσωπεύουν διαχρονικά για τον άνθρωπο, στο αέναο ή μη της ανθρώπινης ύπαρξης. Θα τολμήσω να πω πως αυτό το βιβλίο είναι η συνισταμένη πολλών και ετερόκλητων προβληματισμών και ψυχικών κραδασμών μου που προκλήθηκαν από το ενδιαφέρον μου για τον άνθρωπο ως κέντρο ενός μυστηριώδους σύμπαντος το οποίο τον γοητεύει και ταυτόχρονα τον πλημμυρίζει αγωνία και φόβο απέναντι στο άγνωστο.

Το έργο αποτελείται από τρία ευδιάκριτα μέρη καθένα από τα οποία ξεκινά με μια φράση-κλειδί κάποιου επιφανούς συγγραφέα που δίνει στίγμα για τη θεματική της ενότητας. Στα δύο πρώτα μέρη, που είναι ίδιας περίπου έκτασης, πλέκεται ο μυθιστορηματικός ιστός σε παρόν και παρελθόν αντίστοιχα, ενώ στο τρίτο που είναι συνοπτικότερο, συνδέονται οι δυο προηγούμενες ενότητες, κλείνουν οι μυθιστορηματικοί κύκλοι και ολοκληρώνεται η πλοκή η οποία διαδραματίζεται σε δυο χρονικές περιόδους με απόσταση 3.000 ετών η μια απ’ την άλλη.

Στην πρώτη ενότητα γνωρίζουμε τη συγγραφέα και αρχαιολόγο Αίθρα Μπάξερ και τον εραστή της αρχαιολόγο Κορνήλιο Μπλεκ, πάνω σε μια τραγική συγκυρία. Είναι η στιγμή που η Αίθρα έχει χάσει τον τρίχρονο γιο της και έχει υποστεί την κατάρα της μητέρας της Ιφιγένειας, μόλις της ανακοίνωσε την επιθυμία της να διαλύσει τον γάμο της και να ζήσει με τον αγαπημένο της. Ο θάνατος του παιδιού την καταρρακώνει και αποφασίζει να επιβάλλει στον εαυτό της μια επώδυνη αυτοτιμωρία απομακρύνοντας από τη ζωή της τον Κορνήλιο. Εκείνος όμως δεν παραιτείται απ’ την αγάπη  της, αλλά προσπαθεί να τη σώσει από το ψυχικό της τέλμα παραχωρώντας της τη θέση του στις ανασκαφές της Άντριαν Μάγιορ, διάσημης ανθρωποαρχαιολόγου (πραγματικό πρόσωπο), η οποία προσπαθεί να αποδείξει ότι οι Αμαζόνες υπήρξαν πραγματικά. Μια καταλυτική συγκυρία συμβάλλει ώστε η Αίθρα να αποδεχτεί την πρόταση, να ταξιδέψει ως τα Αλτάια όρη και να συμμετέχει σε αυτή την έρευνα που αποτελούσε και δική της νεανική επιθυμία, καταλήγοντας να ανακαλύψει παράλληλα ένα μυστικό χαμένο στα βάθη των αιώνων για την ύπαρξή της. Από αυτό το σημείο κι έπειτα, η μία έκπληξη διαδέχεται την άλλη και ο αναγνώστης βρίσκεται μονίμως απέναντι σε αινίγματα, διλήμματα και γρίφους που τον κρατούν σε εγρήγορση.

Σε αντίθεση με το άκρως τριτοπρόσωπο, ρεαλιστικό, στιβαρό πρώτο μέρος του βιβλίου, το γεμάτο ιστορικές αναφορές και πληροφορίες, άγνωστες στον αναγνώστη και το μυστήριο που υφαίνεται με τη συνάντηση της Αίθρας με τη γυναίκα-ελάφι, στο δεύτερο μέρος τη σκυτάλη παίρνει η πρωτοπρόσωπη αφήγηση της Ιφιγένειας της μητέρας της που μας αποκαλύπτει την  ταυτότητά της μέσα από μια παραμυθένια ιστορία, διανθισμένη με ανθρωπόμορφους θεούς, μαγεμένα πλάσματα, αδιέξοδους έρωτες και διαχρονικούς φιλοσοφικούς προβληματισμούς που αναδύονται από τις λέξεις.

Το μεγάλο μου στοίχημα ήταν να «αναπνέουν» φυσικά και αβίαστα οι ήρωες του βιβλίου, να μη μοιάζουν χάρτινοι και εξιδανικευμένοι μιας και μιλάμε για ιέρειες, Αμαζόνες, πριγκίπισσες και βασιλείς, θεούς και θεές που παρεμβαίνουν και δολοπλοκούν στις ανθρώπινες ζωές, έχοντας επιρροές από το συγγραφικό σύμπαν της Madeline Miller στο Τραγούδι του Αχιλλέα και την Κίρκη.

Η μεγαλύτερη δυσκολία δε, ήταν να προβληθεί και να ψυχογραφηθεί η γυναίκα-ελάφι το σημαντικότερο σύμβολο του βιβλίου. Η σκηνή που ανασύρεται η μούμια της ιέρειας από τον τάφο, η συνάντηση της Αίθρας με τη γυναίκα-ελάφι, η στιγμή που εντοπίζει στην τωρινή της ζωή θαμμένο το αρχαίο της σώμα ή η ανακάλυψη της πραγματικής ταυτότητας της μητέρας της αποτελούν καίριες σκηνές για την λογοτεχνική απόδοση των οποίων απαιτήθηκε ιδιαίτερη μελέτη και μόχθος συγγραφικός.

Εμβληματικό εύρημα του βιβλίου αποτελεί ο απρόβλεπτος και κατ’ ουσίαν αδύνατος έρωτας ανάμεσα σε ένα ελάφι και έναν λύκο, αρχετυπικά σύμβολα που αντιπροσωπεύουν τα δύο φύλα και με τα οποία μου δόθηκε η ευκαιρία να προβάλλω μυθιστορηματικά την επίδραση του κοινωνικού και θρησκευτικού κατεστημένου στον διαχρονικό καθορισμό των έμφυλων ταυτοτήτων αλλά και την έννοια της μητρότητας με τη διττή σκοτεινή και φωτεινή εκδοχή της. Ωστόσο, δραπετεύοντας από την παγίδα των στερεοτύπων στόχος μου στο βιβλίο αυτό ήταν να επισημάνω ότι κάθε γυναίκα όπως και κάθε άντρας έχει δικαίωμα να ονειρεύεται, να δημιουργεί, να εκφράζεται και να υπάρχει όχι μόνο μέσα από τον γονεϊκό της ρόλο αλλά ακόμη και πέρα ή δίχως αυτόν. Χαρακτηριστικά ο Κορνήλιος Μπλεκ αναφέρει στην Αίθρα:

Έχεις μέσα σου μια συγγραφέα και μια επιστήμονα. Κάνε τους το χατίρι και άφησέ τες να ζήσουν, μετά τον θάνατο του γιου σου. Σκέψου, λοιπόν, συνετά αύριο, όταν πάρεις στα χέρια σου έναν φάκελο. Το χρειάζεσαι αυτό το σωσίβιο. Κάνε μου τη χάρη να το σκεφτείς και να ξαναβγείς στ’ ανοιχτά του κόσμου. Είσαι τόσα άλλα πράγματα ακόμα, Αίθρα, πέρα από μάνα, έχεις τόσους ακόμα εαυτούς, και είναι λάθος να τους καταδικάσεις σε μαρασμό.

Ενώ όμως το βιβλίο βασίζεται σε επιστημονικά, μυθολογικά και θρησκειολογικά δεδομένα και χρησιμοποιεί για την ανοικοδόμηση της πλοκής του άφθονα σύμβολα, διαβάζεται απνευστί. Αυτό ήταν το δεύτερο συγγραφικό μου στοίχημα παράλληλα με την εικονοπλασία που είχε υψηλό δείκτη δυσκολίας καθώς έπρεπε να ανασυστήσω την αρχαία Σκυθία του 1000 π.Χ. Τα όπλα, τα ρούχα, οι διατροφικές συνήθειες, ο τρόπος που ίππευαν, οι εξαρτήσεις των πολεμιστών  και τόσα άλλα είναι πληροφορίες που έπρεπε να αποτυπωθούν με ακρίβεια και να  ενταχθούν αρμονικά στο κείμενο για να αποδοθεί ορθά το μυθιστορηματικό πλαίσιο. Η βιβλιογραφία που μελέτησα προς αυτή την κατεύθυνση μου πρόσφερε τεράστια συγγραφική συγκίνηση και το ζητούμενο πάντα αίσθημα πληρότητας και ικανοποίησης που αισθάνεται κάθε συγγραφέας όταν είναι έντιμος απέναντι στους αναγνώστες του και τους χαρίζει ένα έργο πρωτότυπο και συνάμα «γήινο», ανθρώπινο και οικείο, δίνοντάς τους την ευκαιρία να ταξιδέψουν νοερά, να γνωρίσουν και να νιώσουν καινούρια ερεθίσματα και συναισθήματα.

Η κόκκινη μαγική κλωστή που φορούσαν για βέρα οι αρχαίοι Σκύθες, ο θρύλος της  γυναίκας-ελάφι στα Αλτάια όρη, το μαγικό νερό,  το βοτάνι του θανάτου και οι θυσίες των αρχαίων ιερειών είναι κάποια μόνο από τα στοιχεία που διεγείρουν τη σκέψη και τη φαντασία και ζυμώνονται με τις ιδέες και τους προβληματισμούς των ηρώων μου,  για την δημιουργία και τον χαρακτήρα των αρχαίων θεών, το ρόλο της μάνας, την συμπαντική μνήμη και τη μεταθανάτια ζωή.

Τελειώνοντας θα ήθελα να επισημάνω ότι με αυτό το βιβλίο θέλησα να εκφράσω τον σεβασμό μου στην Άντριαν Μάγιορ την κορυφαία ανθρωποαρχαιολόγο η οποία με αφοσίωση πάσχισε μια ολόκληρη ζωή να αποδείξει τον ιστορικό πυρήνα του μύθου των Αμαζόνων χαρίζοντάς μας τη δυνατότητα  να έρθουμε σε επαφή με παλιούς πολιτισμούς και να ανακαλύψουμε πόσο πολύ  οι έμφυλοι ρόλοι καθορίζονται από τις κοινωνικές και ιδεολογικές συνθήκες κάθε εποχής και ότι η βία οδηγεί πάντα στο σκοτάδι απ’ όποιο φύλο κι αν προέρχεται.

Ευελπιστώντας πως και αυτή τη φορά θα μπορέσω να επικοινωνήσω με τους αναγνώστες μου, θεωρώ πως η Ιέρεια με το τατουάζ ήταν για μένα ένα συναρπαστικό συγγραφικό ταξίδι που στο τέλος του συνάντησα τον εαυτό μου και ανερμήνευτες ως τώρα πτυχές του χαρακτήρα μου. Με αυτή την οπτική και προσέγγιση ευελπιστώ να συμβάλλω έστω και λίγο στην αυτογνωσία όσων θα θελήσουν να ασχοληθούν με το βιβλίο μου και να τους ταξιδέψω σε μια μακρινή αλλά γοητευτική εποχή, πετυχαίνοντας αυτό που ο Κάφκα εύστοχα έχει αναφέρει: Ένα βιβλίο πρέπει να είναι το τσεκούρι για την παγωμένη θάλασσα μέσα μας.

ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ

Ώρες ώρες μού έδινε την εντύπωση πως το κυνήγι ήταν μια δοκιμασία στην οποία υπέβαλλε τον εαυτό του για να ακονίζει και να συντηρεί τη σκληρότητά του. Μια σκληρότητα ενσωματωμένη στον χαρακτήρα του από τότε που ήταν παιδί και ακολουθούσε στο κυνήγι τον δικό του πατέρα. Μυούσε ήδη και τον Ορέστη στη μακάβρια ηδονή του φονιά, και εξοργιζόμουν όταν άκουγα τον μικρό να περιγράφει με θαυμασμό κάθε θανατερή λεπτομέρεια απ’ τις κοινές εξορμήσεις τους. Ο Αγαμέμνονας τον έπαιρνε καλικούτσα ώσπου να φτάσουν στο δάσος, τον απίθωνε σε μια πέτρα, όσο εκείνος κυνηγούσε, και, όταν πετύχαινε κάποιο θήραμα, έβαζε τον γιο του να τραβήξει το βέλος απ’ την πληγή, μαθαίνοντάς του να απολαμβάνει τον ξένο πόνο. Όπως του είχε διδάξει και ο δικός του πατέρας αυτή την αναγκαία, υποτίθεται, βαναυσότητα για έναν άντρα. Στο σπίτι θήραμα δεν έφερνε ποτέ όπως οι άλλοι κυνηγοί. Ο σκοπός του ήταν σαφής, το τραπέζι του πάντα πλουσιοπάροχο και ο φόνος μια περίσσια πολυτέλεια, την οποία μπορούσε να απολαμβάνει ατιμώρητα μόνο και μόνο επειδή ήταν βασιλιάς.

Δείτε περισσότερα για το βιβλίο και την συγγραφέα ΕΔΩ

..Λαγοκοιμήθηκε, και ανάμεσα στον ύπνο και στον ξύπνιο της νόμιζε πως ξεπρόβαλε στο δωμάτιο η παράξενη ελαφίνα που είδαν στον δρόμο τους.
Ένας άγριος άνεμος ανάδευε ξανά το τρίχωμά της, παρότι ο χώρος ήταν κλειστός σαν κονσέρβα.
Κοιτάζονταν ακίνητες. Το χρώμα των ματιών του ζώου είχε την κοβαλτένια απόχρωση των δικών της ματιών.
Όταν όμως η Αίθρα έκανενα το χαϊδέψει, εκείνο αποτραβήχτηκε και πήρε τη μορφή μιας γυναίκας με παράξενα, έγχρωμα τατουάζ.
Η φιγούρα ενός ελαφιού ξεχώριζε ανάμεσά τους...

Έπειτα από τον θάνατο του γιου της, η αρχαιολόγος και συγγραφέας Αίθρα Μπάξερ βυθίζεται στο ποτό και την κατάθλιψη.
Όταν όμως της γίνεται η πρόταση από την ανθρωποαρχαιολόγο Άντριαν Μάγιορ να συμμετέχει σε μια αρχαιολογική αποστολή
στα Αλτάια όρη προκειμένου να αποδειχτεί πως οι Αμαζόνες ήταν πρόσωπα υπαρκτά, αποφασίζει να ενδώσει.

Μια κόκκινη κλωστή, ο πίνακας Πληγωμένο ελάφι της Φρίντα Κάλο, το νερό απ’ την πηγή των ελαφιών και το βοτάνι του θανάτου, μαζί με μια πλειάδα ηρώων που αλληλεπιδρούν σε παρόν και παρελθόν με διπλές ταυτότητες, δημιουργούν έναν ισχυρό ιστό μυστηρίου, προσφέροντας ένα απίστευτο ταξίδι στον χρόνο.

Ένα βιβλίο για μια εποχή όπου τα όρια ήταν ρευστά ανάμεσα στην πραγματικότητα και τον θρύλο, την ιστορία και τον μύθο, τους ανθρώπους και τους θεούς.

ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ

Η Πασχαλία Τραυλού γεννήθηκε στην Τρίπολη Αρκαδίας και από νωρίς εκδήλωσε την αγάπη της για τη ζωγραφική, τη μουσική και τον γραπτό λόγο. Σπούδασε Κλασική Φιλολογία στη Φιλοσοφική Σχολή Αθηνών και παρακολούθησε μεταπτυχιακό πρόγραμμα για τη λατινική ποίηση Ορατίου και Βιργιλίου, ενώ την ίδια περίοδο δημοσίευσε τα πρώτα της διηγήματα σε τοπική εφημερίδα της Βέροιας. Ιδιαίτερα ευαισθητοποιημένη σε ζητήματα φύλου, ακολούθησε μεταπτυχιακές σπουδές στο Πανεπιστήμιο Αιγαίου με τίτλο «Φύλο και νέα εργασιακά και εκπαιδευτικά περιβάλλοντα στην κοινωνία της πληροφορίας», καθώς και στη Σχολή Εθνικής Ασφάλειας με τίτλο «Στρατηγική και πολιτική εθνικής ασφάλειας». Είναι μέλος της Εταιρίας Ελλήνων Λογοτεχνών. Ασχολείται με την παρουσίαση και κριτική βιβλίων στο diavasame.gr. Τα έργα της Με μπαλαντέρ τη μοναξιά, Ήθελα μόνο ένα αντίο, Η ματζίκα της αγάπης, Κλειδωμένο συρτάρι, Φτερά από μετάξι, Έστω μία φορά, Η Γυναίκα του φάρου, Οι εραστές της γραφής και Γυάλινος χρόνος κυκλοφορούν από τις εκδόσεις Ψυχογιός. Έχει βραβευτεί για τη λογοτεχνική της παρουσία από τον σύλλογο γυναικών «Εξάλειπτρον» το 2016, ενώ το βιβλίο της Φτερά από μετάξι ήταν υποψήφιο για το Βραβείο Αναγνωστών το 2008. Από τις εκδόσεις Διόπτρα κυκλοφορούν τα βιβλία της Φιλί στα μάτια, Το άγαλμα στη σοφίτα, μια πλήρως αναθεωρημένη έκδοση του μυθιστορήματος Τα ρόδα της σιωπής, η τριλογία της Στάχτης, (Θεοί από στάχτη, Άνθρωποι από στάχτη και Άγγελοι από στάχτη), H γιατρίνα, Σαντέ και λικέρ τριαντάφυλλο και Η Μήδεια δεν χόρεψε ποτέ.

ΓΙΩΡΓΟΣ Σ. ΠΟΛΙΤΗΣ ΓΙΑ ΤΟ "Ο ΕΠΙΣΚΕΠΤΗΣ" ΑΠΟ ΤΙΣ ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΨΥΧΟΓΙΟΣ

 ΓΙΩΡΓΟΣ Σ. ΠΟΛΙΤΗΣ

για το "Ο ΕΠΙΣΚΕΠΤΗΣ"

από τις εκδόσεις ΨΥΧΟΓΙΟΣ.

Τις περισσότερες φορές όταν ξεκινάω ένα μυθιστόρημα το κάνω έχοντας υπόψη μου μία εικόνα ένα συναίσθημα, ένα χαρακτήρα, μια γενική εικόνα του έργου. Κατά τη διάρκεια της συγγραφής του το πρωτόλειο αυτό σχέδιο ακολουθεί τους ήρωες.

Έτσι δημιουργήθηκε και αυτό το έργο: Ο Επισκέπτης.

Πρώτα δημιουργήθηκε σχέση της δούλας με τη κυρά και κατόπιν κτίστηκε ολόκληρη η οικογένεια, οπότε οι μεταξύ τους σχέσεις αυτόματα απετέλεσαν για εμένα την κύρια πρόκληση, αυτές, αλλά και η εξέλιξή τους μέσα στον χρόνο.

Οι άνθρωποι δεν μένουμε ίδιοι σε όλες τις εκφάνσεις της ζωής μας. Η καθημερινή μας εξέλιξη (σε όλα τα επίπεδα) από την πρώτη μέρα της γέννησής μας έως τον θάνατό μας, δημιουργεί νέες ανάγκες όποτε μεταβαλλόμενοι μεταξύ όλων των άλλων, νοιώθουμε την ανάγκη για σχέση πριν τον γάμο, για γάμο, αλλά κάποιοι κατά τη διάρκεια του γάμου.

Μπήκα στη διαδικασία λοιπόν –αφού το έργο είχε αποκτήσει πλέον πυξίδα-  και ανέλυσα ενδελεχώς τις σκέψεις των ηρώων, με αφορμή τις σχέσεις τους. Έψαξα να βρω δίνοντας μεγάλη σημασία στους κρυφούς λόγους που επέβαλαν τις δράσεις και τις αντιδράσεις τους.

Η ιστορία ξεκινά από τη δεκαετία του 1960 και ολοκληρώνεται είκοσι περίπου χρόνια μετά. Στο διάστημα αυτό οι ήρωες αλλάζουν θέσεις και γνώμες σύμφωνα με το πώς ερμηνεύουν την πραγματικότητα που τους αφορά.

Στο σημείο αυτό θα πρέπει να τονίσουμε ότι η πραγματικότητα του καθενός -όχι μόνο κάποιου μυθιστορηματικού προσώπου αλλά και ενός εκάστου ημών- σπάνια σχετίζεται με εκείνη που θα ονομάζαμε αντικειμενική, αφού η προσωπική αντίληψη περί της πραγματικότητας είναι αποτέλεσμα ερμηνείας των γεγονότων και όχι μιας μαθηματικής συνδιαλλαγής. (Δείτε πόσες διαφορές απόψεων υπάρχουν για το ίδιο γεγονός) Το πώς και γιατί συμβαίνει αυτό θα μας δοθεί η ευκαιρία κάποια στιγμή να αναλύσουμε.

Προσπάθησα να βρω συγγράφοντάς το μυθιστόρημα τη χρυσή τομή ώστε και η υπόθεση να εξελίσσεται με ενδιαφέρον αλλά και να εμβαθύνω αναλύοντας την ψυχολογική κατάσταση του κάθε ήρωα σύμφωνα με όσα συγκλονιστικά προέκυπταν στη ζωή του. Την αποκάλυψη μιας απιστίας για παράδειγμα, το πόνο ενός μεγάλου έρωτα, το κενό και τη μοναξιά μετά από μία σχέση.

…Ωστόσο το χειρότερο είναι πως το κακό δε σταματάει εκεί, το πάει παραπέρα, αφού μέσα από τη σχέση σαπίζει και το ίδιο το άτομο και αλλοτεύει την πάστα του, γίνεται μίζερο, κακό και γκρινιάρικο. Έπρεπε να το ξέρει η Μαριγώ, να το έχει μάθει τόσα χρόνια παντρεμένη, ότι το ισχυρό μέλος της σχέσης είναι πάντα εκείνο που ενδιαφέρεται λιγότερο. Δεν μπορεί καμία να τα βάλει με έναν αδιάφορο σύζυγο ή εραστή. Καμία. Ό,τι κι αν κάνει, το μόνο που μπορεί να πετύχει είναι μια ισοπαλία. Μια ισοπαλία για τα μάτια του κόσμου ή τα δικά της, την ίδια ώρα που θα ξέρει ότι ο ένας την απόκτησε αβίαστα, ενώ η άλλη με κόπους και χίλια βάσανα. Με δάκρυ και πόνο…

Κομβικό σημείο του έργου είναι η σχέση της δούλας με την κυρά. Η σχέση αυτή αποτελεί τον συνδετικό κρίκο ολόκληρου του μυθιστορήματος. Οι δύο πρωταγωνίστριες ενσαρκώνουν τον λόγο της λογικής.  

Μέσα στις σελίδες του βιβλίου γίνεται -με τρόπο έμμεσο- εμφανής η ανάγκη του ανθρώπου να ξεφύγει από νόμους, ηθικές και κανόνες. Τίποτα δεν δικαιολογώ αλλά και τίποτα δεν κατακρίνω. Ο αναγνώστης έχει όλα τα επιχειρήματα που χρειάζεται στα χέρια του ώστε να βγάλει τα δικά του συμπεράσματα, να κρίνει και κρίνοντας να αθωώσει ή να καταδικάσει. Και πράγματι θα έχει πολλές φορές την ευκαιρία να το κάνει με κάθε τρόπο διότι όλα όσα αναφέρονται δεν είναι προϊόντα φαντασίας που θα μπορούσαν ίσως κάποτε να συμβούν αλλά γεγονότα που εξελίσσονται σε συνθήκες που συμβαίνουν καθημερινά γύρω μας. Συναισθήματα που καλώς ή κακώς βιώνονται από μια μεγάλη μερίδα συνανθρώπων μας.

 …Του φάνηκε ότι τα μάτια της για μια στιγμή απόκτησαν δικό τους φως. Αυτό το διακριτικά κρυμμένο τους φως υπήρχε φαντάστηκε μονάχα για κείνον και ήταν σίγουρος πως ανάβλυζε πηγή κρυφή από κάπου βαθιά μέσα της, θαμπό, δειλό και εκπληκτικά ελπιδοφόρο. Από την ανάγκη του να μετέχει στη μυστική ομάδα εραστών που έχουν λάβει έγκριση, πηδούσε τα μεταξύ τους κεφάλαια με βιάση αλόγιστη, σαν αντιλόπη που, πανικόβλητη, τρέχει να σωθεί ή να προλάβει. Ήταν απόλυτα βέβαιος πως το έζησε τούτο το ζωογόνο φως της ως αντικείμενο της παρουσίας του δίπλα της. Ήταν τόσο σίγουρος γι’ αυτό όπως για τη μέρα της γέννησής του, ασχέτως αν την εικόνα του τη μέρα εκείνη αδυνατούσε να ανακαλέσει στη μνήμη του. Και είχε ο άνθρωπος να νιώσει τόσο άνετα με κάποια γυναίκα από τη μέρα που γεννήθηκε, από την πρώτη ώρα που θήλασε στο στήθος της μάνας του. Από τότε!

Το τέλος του έργου θεωρώ ότι είναι απρόβλεπτο. Η αλήθεια είναι ότι δεν το είχα σχεδιάσει έτσι εξαρχής αλλά με την εξέλιξη της συγγραφής –όπως και αρχικά είπα- κάθε φορά μου ερχόταν μια νέα ιδέα την οποία ενέτασσα μέσα στην υπόθεση ώστε το αποτέλεσμα να δικαιολογεί όλα όσα είχαν προηγηθεί.

Δείτε περισσότερα για το βιβλίο και τον συγγραφέα ΕΔΩ

Η Μαριγώ έφτασε στην εξώθυρα, έπιασε το χερούλι και το έστριψε. Όταν η πόρτα άνοιξε και είδε τον άντρα, ο τρόμος της έγινε πραγματικότητα.
«Εσύ;»
«Εγώ, ποιος ήθελες να ’ναι;»
«Τον σκότωσες… Φονιά, τον σκότωσες!»
Έκανε να τον χτυπήσει με τις γροθιές της προτού περάσει στο σπίτι της μέσα, που μύριζε φαγητό, αλλά δεν πρόλαβε…
Έπεσε λιπόθυμη καταγής.

Η Στασίνη είχε γονατίσει κατάχαμα. Είχε προσπαθήσει πολλές φορές να ξεκολλήσει τα λόγια από την κυρά της για να μάθει τα γεγονότα, αλλά πάντα εκείνη τα έκρυβε σαν να ήταν θησαυρός που ανήκε μονάχα στην ίδια.

Η σχέση των δύο γυναικών παράξενη στα μάτια πολλών, όχι, όμως, και σ’ αυτά της δούλης Στασίνης, που πρόσεχε και αγαπούσε αυτήν που τη διάταζε.

Η ιστορία μιας οικογένειας αρχίζει να ξεδιπλώνεται… Δύο αδερφές που μισήθηκαν και αγάπησαν τον ίδιο άντρα, ένας πατέρας που ανακάλυψε τον έρωτα μακριά από τη γυναίκα του, μια μάνα που επέστρεψε στην πρώτη της αγάπη, μια δολοφονία και, τέλος, μια δούλα με μια κυρά, μπλεγμένες οι δυο σε μια ιδιότυπη σχέση…

ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ

Ο ΓΙΩΡΓΟΣ Σ. ΠΟΛΙΤΗΣ γεννήθηκε στην Αθήνα το 1960. Σπούδασε  αρχιτεκτονική εσωτερικών χώρων και ζωγραφική, και αργότερα παρακολούθησε επί δύο χρόνια σειρά σεμιναρίων φιλοσοφίας, ψυχολογίας και πολιτικής οικονομίας στο Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών. Τα τελευταία χρόνια ασχολείται αποκλειστικά με τη συγγραφή μυθιστορηματικών και θεατρικών έργων, ενώ συγχρόνως αρθρογραφεί στον περιοδικό Τύπο και στο Διαδίκτυο. Παράλληλα διδάσκει δημιουργική γραφή (μυθιστορηματική και θεατρική) στο εργαστήρι θεατρικών σπουδών της AnasaArt. Μυθιστορήματα του ιδίου: Ήφαες, Αδελαή; (2011), 24 στιγμές ακραίου πάθους (2017), Το γράμμα που δεν διαβάστηκε ποτέ (2018). Θεατρικά έργα που ανέβηκαν σε θεατρικές σκηνές των Αθηνών: Κορίτσι Διαμάντι, Το Λαχείο.

ΜΑΓΔΑ ΠΑΠΑΔΗΜΗΤΡΙΟΥ-ΣΑΜΟΘΡΑΚΗ ΓΙΑ ΤΟ "ΠΑΤΡΙΔΑ ΞΕΝΗ" ΑΠΟ ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΑΠΑΡΣΙΣ

 ΜΑΓΔΑ ΠΑΠΑΔΗΜΗΤΡΙΟΥ-ΣΑΜΟΘΡΑΚΗ

για το "ΠΑΤΡΙΔΑ ΞΕΝΗ"

από τις εκδόσεις ΑΠΑΡΣΙΣ.

Γεια σας αγαπητοί αναγνώστες. Το τρίτο μου μυθιστόρημα «Πατρίδα ξένη» από τις εκδόσεις Άπαρσις, που κυκλοφόρησε τον Ιούνιο του 2021, ξεκίνησε να γράφεται πριν από πέντε χρόνια. Η αρχή της έμπνευσης ήταν ο θείος μου ο Γιώργος Παπαδημητρίου, ο οποίος με μπόλιασε με αρχές και ιδανικά. Μου είχε πει όταν ζούσε:  Τα λέω σε σένα για να τα μεταφέρεις στους νεότερους για να φρουρούν τη Δημοκρατία και να προφυλάσσουν την ελευθερία. Εάν όλους αυτούς που πέρασαν όλα αυτά τα βασανιστήρια και τα τόσα άλλα θύματα, το μέλλον  δεν τους ξεχάσει τότε οι θυσίες δεν έγιναν μάταιες.» Έζησε τα ανελέητα βασανιστήρια από τον Μανιαδάκη επί Μεταξά, αγωνίστηκε στον πόλεμο του 40, συνελήφθη από τους Γερμανούς, φυλακίστηκε, βασανίστηκε από τη Γκεστάπο, γλίτωσε το εκτελεστικό απόσπασμα με τη βοήθεια του Αρχιεπισκόπου Δαμασκηνού. Ήταν  σύνδεσμος του Δαμασκηνού και των Αντιστασιακών και στο δίκτυο που παρείχε στους Έλληνες Εβραίους πλαστές ταυτότητες για να διαφύγουν στο βουνό αλλά και στη Μέση Ανατολή. Ακολούθησαν στη διάρκεια της χούντας βασανιστήρια από την ΕΑΤ-ΕΣΑ και εξορίες Στην «Πατρίδα ξένη» πρωταγωνιστεί ο Γιώργος Παππάς, περσόνα του αγωνιστή της Δημοκρατίας και υπουργού του ΠΑΣΟΚ Γιώργου Δ. Παπαδημητρίου (1916-1999).Είναι ο μόνος αληθινός πρωταγωνιστής. Γιατί το έγραψα. Ήθελα να του κάνω ένα μνημόσυνο, του το όφειλα να μιλήσω για τη ζωή και τους αγώνες του, γιατί δεν τους γνώριζε το ευρύ αναγνωστικό κοινό, αφού δεν απασχόλησε τα ΜΜΕ. Εργαζόταν χωρίς να δίνει δικαιώματα και προτιμούσε να μιλά το έργο του.

Γράφοντας το μυθιστόρημα, ξετυλιγόταν το κουβάρι και ερχόντουσαν και άλλοι ήρωες να το εμπλουτίσουν. Το ότι βοηθούσε με πλαστές ταυτότητες τον ελληνικό εβραϊκό πληθυσμό, εμφανίστηκαν ο Ζαχαρίας και η Ελισάβετ ή Ελισεβά Ναχμίας, ο ταγματασφαλίτης χωροφύλακας Κοσμάς Ξυπολυτέας με τη γυναίκα του Ελευθερία, αγωνίστρια επί Κατοχής. Το ψηφιδωτό της πρωταγωνιστικής ομάδας, συμπλήρωσε ο νέος δικηγόρος Αλέξανδρος Ντούβας, πιστός στις ιδέες του Αρχειομαρξισμού. Το μυστικό του βιβλίου κρύβεται στο ερώτημα: Μαρία ή Μαριάμ; 

Το μυθιστόρημα εκτυλίσσεται μέσα από πέντε δεκαετίες του εικοστού αιώνα (1935-1975), οι ζωές τους βιώνουν την ιστορία της αλυσοδεμένης Ελλάδας που αγωνίζεται για την Εθνική Ανεξαρτησία της, χωρίς ντόπιους και ξένους προστάτες, κάτω από το μαύρο πέπλο του φασισμού  και του ναζισμού. Οι τόποι που εκτυλίσσεται είναι το Αγρίνιο, η Θεσσαλονίκη, η Αθήνα, το Άουσβιτς, το Κροστσιένκο.

Η έρευνα ήταν πολύχρονη, ακόμη και τη διάρκεια της συγγραφής, Οι εφημερίδες, τα βιβλία, οι ταινίες ήταν το δικό μου εργαστήρι όπου δημιουργούσα ψηφίδα με ψηφίδα το παζλ μέχρι να ολοκληρωθεί. Εκείνα τα χρόνια ανέβαινε συνεχώς το κόμμα της Χρυσής Αυγής και πείσμωνα περισσότερο να το τελειώσω ώστε να γνωρίσει ο αναγνώστης τα γεγονότα. Κονταροχτυπήθηκα, έκλαψα, θύμωσα, πείσμωσα, γέλασα με τις ευτυχισμένες στιγμές του. Δυστυχώς αυτές οι χαρούμενες στιγμές κρατούσαν λίγο γιατί οι θυελλώδεις εποχές της χώρας μας, με προκαλούσαν περισσότερο θυμό παρά λύτρωση. Δεν θα μπορούσα να το ολοκληρώσω αν δεν είχα την αμέριστη βοήθεια του συγγραφέα και φιλόλογου Λέοντα Ναρ που με καθοδήγησε και επιβεβαίωσε τα ιστορικά γεγονότα του εβραϊκού πληθυσμού της Θεσσαλονίκης. Ακόμη αμέριστη ήταν η βοήθεια της Γεωργίας Πανταζή που μέσα από το “Agriniomemories blogspot”που διαχειρίζεται, ανακάλυψα το παλιό Αγρίνιο, φωτογραφίες και αρθρογραφία, χρήσιμα για τη ροή του μυθιστορήματος.

«Ελισεβά, ας κρίνει η ιστορία τον αγώνα μας. Σταθήκαμε στα πόδια μας, βγήκαμε από τις στάχτες μας και ξαναγεννηθήκαμε. Εμείς δώσαμε ό,τι μπορούσαμε για την Ελλάδα, για τον Αγώνα. Τώρα που όλα τούτα τα φριχτά πέρασαν στο παρελθόν. Δυσκολεύομαι να μιλήσω για μίσος. Ποιους να τιμωρήσουμε; Τους κατακτητές ή τους δικούς μας; Όχι δεν ήταν Έλληνες αυτοί, φίδια ήταν. Μισούσαν τον κομμουνισμό και πήγαν με τον διάβολο προκειμένου να μας αφανίσουν. Τον υπηρέτησαν. Τον προσκύνησαν. Κερδοσκόπησαν εις βάρος μας. Δεν πρέπει να μείνουν τα εγγόνια μας στην άγνοια. Δεν πρέπει να τ’ αφήσουμε να ξεχάσουν όλα αυτά. Τα βιβλία μάλλον δεν θα γράψουν αυτή την προδοσία. Εμείς είμαστε όμως η Ιστορία. Όσοι ζήσαμε αυτόν τον εφιάλτη, δεν πρέπει να σιωπήσουμε. Το ημερολόγιο το έχω κρύψει στο συρτάρι της ντουλάπας. Κάτω από τα ρούχα. Πάρε το και συνέχισε το. Η μνήμη θα σώσει Ελισεβά τις επόμενες γενιές και είμαστε υπεύθυνοι απέναντι της. Ας φτάσουν στην Ιθάκη τους, ας είναι ελεύθερα άτομα αλλά όχι με λησμονιά».

 Γιατί να το διαβάσουν οι αναγνώστες, τι θα κερδίσουν. Αισιοδοξία, δύναμη, γνώση και κρίση και τέλος εκτίμηση για τα όσα κεκτημένα έχουν κρατήσει. Να οπλιστούν με αξίες και ιδανικά. Να καταλάβουν  πως: «Δεν είναι καιρός για θρήνους και μοιρολόγια. Χρειάζεται αγώνας». Έτσι έλεγε, έτσι μου είχε πει, αφήνοντάς με τα λόγια του ως πολιτική διαθήκη να μεταλαμπαδεύσω τους αγώνες του για να μη λησμονηθεί το αίμα και το αλυσόδεμα τόσων ανθρώπων, από τις μελλούμενες γενιές. Να αγωνίζονται για την εθνική ανεξαρτησία, τη Δημοκρατία, να διατηρήσουν το ήθος, το δικαίωμα της έκφρασης και της ψήφου. Πιστεύω πως θα πάρουν μαθήματα Δημοκρατίας και πως θα πρέπει να νιώσουν την Πατρίδα δική τους και όχι ξένη, όπως την ένιωθαν οι ήρωες του μυθιστορήματος. Κι αν δεν συγχωρήσουν, γιατί ούτε εγώ μπορώ, ας μη λησμονήσουν γιατί η ιστορία επαναλαμβάνεται. Θα τα καταφέρουμε να συνεχίσουμε τον αγώνα αυτών που θυσίασαν τη ζωή τους για την Δημοκρατία; Καλή ανάγνωση!

Ευχαριστώ πολύ Άννα Πατέρα για τη φιλοξενία και τη δυνατότητα επαφής που μου έδωσες με τους αναγνώστες.

Δείτε περισσότερα για το βιβλίο και την συγγραφέα ΕΔΩ

Πόσο ξένη είναι η πατρίδα για τους ήρωες του μυθιστορήματος «Πατρίδα ξένη»; Μέσα από πέντε δεκαετίες του εικοστού αιώνα (1935-1975), οι ζωές τους βιώνουν την ιστορία της αλυσοδεμένης Ελλάδας που αγωνίζεται για την Εθνική Ανεξαρτησία της, χωρίς ντόπιους και ξένους προστάτες, κάτω από το μαύρο πέπλο του φασισμού και του ναζισμού.
Τραγικές προσωπικές περιπέτειες που προξένησαν ο Δεύτερος Παγκόσμιος Πόλεμος, ο Εμφύλιος και η δικτατορία των συνταγματαρχών. Αγρίνιο, Θεσσαλονίκη, Αθήνα, Άουσβιτς, Κροστσιένκο οι τόποι, όπου διαδραματίζεται το μυθιστόρημα. Πρωταγωνιστεί ο Γιώργος Παππάς, περσόνα του αγωνιστή της Δημοκρατίας και υπουργού του ΠΑΣΟΚ Γιώργου Δ. Παπαδημητρίου (1916-1999).
Γύρω από αυτόν, περιστρέφονται οι Σεφαραδίτες Έλληνες Εβραίοι Ζαχαρίας και Ελισεβά Ναχμίας, καθώς κι ο ταγματασφαλίτης χωροφύλακας Κοσμάς Ξυπολυτέας με τη γυναίκα του Ελευθερία, αγωνίστρια επί Κατοχής. Το ψηφιδωτό της πρωταγωνιστικής ομάδας, συμπληρώνει ο νέος δικηγόρος Αλέξανδρος Ντούβας, πιστός στις ιδέες του Αρχειομαρξισμού. Αλλά, το μυστικό του βιβλίου κρύβεται στο ερώτημα: Μαρία ή Μαριάμ;
Η Ιστορία συναντά τη λογοτεχνία για να υφάνει το χαλί που θα πατήσουν πάνω του οι ερχόμενες γενιές. Θα τα καταφέρουν να συνεχίσουν τον αγώνα αυτών που θυσίασαν τη ζωή τους για την Δημοκρατία;

ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ

Γεννήθηκε στην Αθήνα τον Νοέμβριο του 1963 Εργάστηκε είκοσι επτά χρόνια στον ΟΤΕ. Ξεκίνησε να πειραματίζεται με τη συγγραφή από τα γυμνασιακά της χρόνια. Μαθήτευσε δίπλα στον Ποιητή, πολιτικό και πρεσβευτή της Unesco Γιάννη Κουτσοχέρα. Άρθρα της έχουν δημοσιευτεί σε έντυπες και ηλεκτρονικές εφημερίδες του νομού Πιερίας με πολιτιστικά θέματα. Σήμερα συνεργάζεται με την ηλεκτρονική ενημερωτική ιστοσελίδα e-pieria και είναι ανταποκρίτρια του Bookia στην Πιερία και Τήνο. Έχει βραβευτεί για το έργο της από τον Δήμο Κατερίνης, την Παναιτωλοακαρνανική Συνομοσπονδία και το Λογοτεχνικό περιοδικό Κέφαλος. Είναι παντρεμένη και έχει δυο παιδιά

 

Μέλος της Παγκόσμιας Ένωσης Ποιητών.

Ιδρυτικό μέλος της Ένωσης Συγγραφέων Πιερίας

Μέλος της Εστίας Πιερίδων Μουσών Πιερίας

Μέλος του PEN Greece

 

Έργα

 1«Χωρίς ταυτότητα» Ποίηση 1988

2.«Ιριδίσματα» Ποίηση 1990 εκδόσεις Γκοβόστη

3.«Ηώ» 1992 Ποίηση εκδόσεις Γκοβόστη.

4.«Το ταξίδι του Έρωτα από τον Όλυμπο στου Αιγαίου τα κύματα» Ποίηση  2008 από την Εκδοτική Όλυμπος.

5.«Καθρέφτης ψυχής» από τις εκδόσεις Άνεμος 2011

6.“Ζωή σε θαλασσοσταλιές” 2014 εκδόσεις Έναστρον

7.«Στο κόκκινο τ’ ουρανού» 2017 εκδόσεις Πνοή

8.Ποιητική συλλογή «Αντανακλάσεις» με την εικαστική Ματιά του Παναγιώτη Φτάρα-2019 –Αυτοέκδοση

9. «Πατρίδα Ξένη» μυθιστόρημα εκδόσεις Άπαρσις

 

Μεταφράστηκαν ποιήματα της στο ιταλικό πολιτιστικό έντυπο I Paesaggi Dell' Anima των εκδόσεων Edizioni Universum

Συμμετοχή με διήγημα στον συλλογικό τόμο «Διηγήματα Εγκλεισμού» και με ποίημα στο «Ημερολόγιο 2021» των εκδόσεων Άπαρσις Λογοτεχνικές εκδόσεις, μαρτυρίες και αφηγήσεις στην Πιερία (1918-2010).

Συμμετοχή με διήγημα στη συλλογική έκδοση «33 ιστορίες για το 1821» εκδόσεις GEMA 2022

ΑΝΝΑ ΓΑΛΑΝΟΥ ΓΙΑ ΤΟ "ΑΛΛΗ ΘΑΛΑΣΣΑ ΕΚΕΙ" ΑΠΟ ΤΙΣ ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΔΙΟΠΤΡΑ

 ΑΝΝΑ ΓΑΛΑΝΟΥ

για το "ΑΛΛΗ ΘΑΛΑΣΣΑ ΕΚΕΙ"

από τις εκδόσεις ΔΙΟΠΤΡΑ.

Άραγε την δική μας θάλασσά την φτιάχνουμε μόνοι μας; Κι όταν την φτιάξουμε βουτάμε αμέσως στα βαθιά;

Δεν είναι εύκολο να απλώσω κάμποσες λέξεις στο χαρτί προσπαθώντας να περιγράψω τα συναισθήματα που μου δημιούργησε η συγγραφή του βιβλίου «Άλλη θάλασσα εκεί», το πρώτο της διλογίας με τίτλο «Το τίμημα της Αλήθειας»

Όλα ξεκίνησαν τον Μάρτιο του 2021, όταν έκρινα πως είχε φθάσει η ώρα να συνεχίσω ένα μυθιστόρημα που είχα ξεκινήσει να γράφω το 2015 με τίτλο Φάτα Μοργκάνα. Ο ποιητής Νίκος Καββαδίας κυριαρχούσε στην ιστορία αυτή, όπως ακριβώς και τώρα. Αγαπημένος μου ποιητής που από τα χρόνια της εφηβείας μου, ταξίδευε την σκέψη μου στα πέρατα της οικουμένης.

Οι χαρακτήρες του βιβλίου προσιτοί και ανθρώπινοι στον αναγνώστη, τον πιάνουν εξαρχής από το χέρι και αρχίζουν να περπατούν μαζί του‧ με αργά βήματα, με ενσυναίσθηση, αγωνία και αγάπη. Μια δυνατή αγάπη που στην συνέχεια γίνεται άρνηση, πάθος, θυμός, καμιά φορά και απόγνωση. Όπως ακριβώς συμβαίνει και στην πραγματική ζωή κάθε φορά που κλείνουμε την πόρτα στην ρουτίνα της καθημερινότητας και αναζητούμε την αλήθεια της ψυχής μας.

Η Βασιλική, ο Διονύσης, η Κατερίνα, είναι οι ήρωες της ιστορίας. Τρεις διαφορετικοί άνθρωποι που τα βήματά τους συγκλίνουν και αποκλίνουν. Τρεις διαφορετικοί χαρακτήρες, με άλλη κουλτούρα, αφετηρίες και στόχους, κάποια στιγμή βρίσκονται να περπατούν μέσα στον ίδιο κύκλο.

 Τον κύκλο της ζωής. Κι έξω απ’ αυτό τον κύκλο βρίσκεται πάντα ο ποιητής… Εκείνος ταξιδεύει σε άλλες θάλασσες που αν και μοιάζουν να μην έχουν τέλος, πάντα φτάνουν στο λιμάνι τους. Κι αυτό το διαφορετικό κάθε φορά λιμάνι, είναι ο προορισμός όλων των ηρώων.

Ένας μεγάλος έρωτας έχει απλώσει για τα καλά τα πλοκάμια του στις καρδιές τους. Ένας βασανιστικός και ανομολόγητος έρωτας που τούς βασανίζει γιατί είναι τόσο δύσκολο να τον αποδεχτούν. Κι έτσι, βαδίζουν πάνω σ’ ένα τεντωμένο σκοινί και οι αποφάσεις που ωθούνται να πάρουν είναι παρακινδυνευμένες στο έπακρο. Αμέτρητα αδιέξοδα ελλοχεύουν γύρω τους, όμως κανείς τους δεν κάνει πίσω… Οι ισορροπίες γίνονται έωλες δικαιολογίες και μοιραία οι πορείες τους αλλάζουν ρότα.

Το ζητούμενο; Η ζωή! Η αληθινή ζωή, χωρίς ναυάγια, δάκρια και απογοητεύσεις.

Κάπως έτσι θα μπορούσα να περιγράψω το «Άλλη θάλασσα εκεί». Εσκεμμένα άφησα έξω από το συνοπτικό αυτό κείμενο, τα έντονα συναισθήματα που μου δημιούργησε η γραφή του. Στην πραγματικότητα, όμως, ούτε μια στιγμή δεν μπόρεσα να  ξεφύγω από την ένταση και την συγκίνηση που με κυρίευε σ’ όλη την διάρκεια της συγγραφής.

Αυτό, δεν μου συμβαίνει συχνά, κι όπως καλά γνωρίζουν οι αναγνώστες μου, αντιπαθώ το μελό. Εδώ όμως τα πράγματα ήταν διαφορετικά. Βίωσα ως το μεδούλι μου τα συναισθήματα των ηρώων, τόσο σαν Άννα, όσο και σαν συγγραφέας. Αυτό ήταν η μεγάλη έκπληξη για μένα.

Σας ευχαριστώ που διαβάσατε τούτη την μικρή εξομολόγηση και σας προσκαλώ να ταξιδέψετε κι εσείς σε μια Άλλη θάλασσα. Μια θάλασσα γεμάτη συναισθήματα. Όχι τυπικά, ούτε απλά συγγραφικά, αλλά συναισθήματα ψυχής.

Δείτε περισσότερα για το βιβλίο και την συγγραφέα ΕΔΩ

Βασιλική Τανάγρη ή Βάλια Κριεζή;

Η κεντρική ηρωίδα του βιβλίου έχει σοβαρούς λόγους να κρατά κρυφή την πραγματική της ταυτότητα.
Ελάχιστοι γνωρίζουν την καταγωγή της και τα μυστικά που κρύβει στη χάρτινη βαλίτσα της, όταν φτάνει στη μεταπολεμική Αθήνα στις αρχές της δεκαετίας του ’50.

Η Κατερίνα Τζάνα, από την άλλη, είναι μία από τις πιο πλούσιες αστές της πρωτεύουσας, που όλοι σπεύδουν να προλάβουν κάθε επιθυμία της.
Κι εκείνη χαμογελά, ερωτεύεται, πετά σαν πεταλούδα και παίζει… παίζει συνέχεια, κυρίως με τα αισθήματα.

Ο Διονύσης Μαλτέζος, ένας νέος άντρας που αναζητά την αλήθεια της ψυχής του, αποτελεί συνδετικό κρίκο για τις δύο γυναίκες.
Η Κατερίνα και η Βασιλική αντιπροσωπεύουν γι’ αυτόν τις διαφορετικές πλευρές της αγάπης, τις διαφορετικές πλευρές της ίδιας του της ύπαρξης.

Η συνάντηση και η γνωριμία του Διονύση με τον Νικόλα, τον «Μαραμπού», τον ποιητή της θάλασσας και των ωκεανών, οι συζητήσεις και η αλληλογραφία μαζί του, αλλάζουν την κοσμοθεωρία και τον ψυχισμό του.
Ο ρόλος του Νικόλα στη ζωή του αποδεικνύεται σημαντικός και καταλυτικός, καθώς παροτρύνει τον αδελφό του, όπως αποκαλεί τον Διονύση, ν’ ακολουθήσει την καρδιά του.

Γιατί κανένας έρωτας δεν είναι αμαρτία και η αλήθεια έχει πάντα το χρώμα της αγάπης.

Μη χάσετε το δεύτερο βιβλίο της διλογίας που κυκλοφορεί 8 Ιουνίου με τίτλο Λιμάνια ονείρων

ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ

Γεννήθηκα και μεγάλωσα στα Πεζά Ηρακλείου Κρήτης. Γράφω από νεαρή ηλικία και έχω ασχοληθεί με τα περισσότερα είδη του πεζού και έμμετρου λόγου: μυθιστοριογραφία, διηγήματα, ποίηση, παιδική λογοτεχνία, παραμύθια, στίχους, θεατρικά και δοκίμια. Για το έργο μου συνολικά, έχω τιμηθεί με πολλά πανελλήνια βραβεία και διακρίσεις. Από τις εκδόσεις Διόπτρα κυκλοφορούν τα τρία βιβλία της ιστορικής τριλογίας «Οι Δρόμοι της Καταιγίδας» –Θυσία, Εκδίκηση, Εξιλέωση–, καθώς και τα μυθιστορήματα Οι τρεις φωτιές, Στην Πόλη των λυγμών, Μαργκώ, Αντιμέτωποι με το χθες, Το παράπονό μου μια κραυγή, Όταν φεύγουν τα σύννεφα, Σμαράγδι στη βροχή, Τότε που τραγουδούσαν οι θεοί, καθώς και τρία παραμύθια από την παιδική σειρά Λόκο.