Η ΦΩΝΗ ΜΕΣΑ ΜΟΥ-ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΙΩΑΚΕΙΜΙΔΗΣ-ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΠΝΟΗ

ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΙΩΑΚΕΙΜΙΔΗΣ
για το "Η ΦΩΝΗ ΜΕΣΑ ΜΟΥ"
από τις εκδόσεις ΠΝΟΗ.

Αγαπημένο αναγνωστικό κοινό. Ξέρω πολύ καλά ότι δεν σας αρέσουν τα συνηθισμένα βιβλία. Γι’ αυτό κι εγώ επέλεξα μετά τη ζωή της γριάς βαλίτσας να γράψω τη μαρτυρία του Φίλλιπου. Μαρτυρία είναι και όχι μυθιστόρημα. Δηλαδή αληθινή ιστορία. Ο Φίλλιπος ζει ανάμεσά μας. Κυκλοφορεί στους δρόμους της πόλης. Δυστυχώς πάσχει από διπολική διαταραχή. Η έμπνευσή μου; Μα φυσικά ο ίδιος ο ήρωας. Τα λόγια του, οι αφηγήσεις του, τα δάκρυά του όταν μου εμπιστεύτηκε τα ημερολόγιά του. Η ώθηση είναι ότι καταπιάστηκα με κάτι πρωτότυπο. Τα πιο πολλά βιβλία μιλάνε για έρωτες, μίση και πάθη, εκδίκηση, φόνους. Αυτό το βιβλίο είναι μάθημα ζωής. Ο Φίλλιπος είναι ένα νέο παιδί. Γεμάτο όνειρα και φιλοδοξίες. Του αρέσει να χορεύει. Να αναπνέει τον καθαρό αέρα να κοιτάζει κατάματα τον ήλιο και να λέει «Καλημέρα!». Όταν το έγραφα αισθανόμουν μεγάλη ευθύνη για αυτό που πάω να κάνω. Πολλές φορές είπα μέσα μου «γιατί τόσος πόνος;». Τελικά τα κατάφερα. Τα καταφέραμε. Ο ήρωάς μου και εγώ. Στην αρχή του πρώτου κεφαλαίου γράφω «Το λάθος των ανθρώπων είναι ότι σκοτώνουν το σώμα ενώ πονάει η ψυχή».

Σας το προτείνω για πολλούς και διάφορους λόγους αλλά κυρίως επειδή πιστεύω ότι είναι ότι καλύτερο έχω γράψει μέχρι σήμερα. Σας ευχαριστώ πολύ για το χρόνο σας. 

Κωνσταντίνος Ιωακειμίδης, ετών 38.

Δείτε περισσότερα για το βιβλίο και την συγγραφέα ΕΔΩ

Μία; Μόνο μία;Μακάρι, Θεούλη μου, αν υπάρχεις και μ’ ακούς, μακάρι λέω, να ήταν μόνο μία. Αυτή η απαίσια, η μπάσα, η βραχνή, η υστερική, η άγνωστη και ταυτόχρονα τόσο γνώριμη φωνή, μακάρι να ήταν μόνο μία. Θα τη σκότωνα επί τόπου. Θα την είχα διώξει τώρα που μιλάμε. Σίγουρα όμως δεν πρόκειται για τη δική μου φωνή. Η δική μου είναι όμορφη, μελωδική. Κάνει και για ραδιόφωνο. Δυστυχώς δεν είναι μία. Είναι πάρα πολλές οι φωνές που με βασανίζουν τα βράδια –πάντα μετά τα μεσάνυχτα με επισκέπτονται, ξέρουν τι κάνουν– και παρ’ όλα τα χρόνια που έχουν περάσει, ακόμα άκρη δεν έχω βγάλει. Και τα χρόνια δεν είναι λίγα. Βρε λέτε να μην υπάρχει γιατρειά; Ποιος ξέρει…

Αυτό που ζω είναι για γέλια και για κλάματα. Η ζωή μου έχει μετατραπεί σε εφιάλτη ο οποίος μπερδεύεται με τους πραγματικούς εφιάλτες, αλλά σε κανέναν δεν το δείχνω, γιατί φοβάμαι. Αποφάσισα να τα εξομολογηθώ όμως. Όλα. Μεγάλη απόφαση πήρα, το ξέρω. Όχι για να το παίξω «ιστορία», τύπου «κοιτάξτε με, έχω αυτό και ξεχωρίζω», αλλά για έναν και μόνο λόγο. Να πείσω και τους υπόλοιπους που βρίσκονται στην ίδια κατάσταση μ’ εμένα ότι δεν είναι μόνοι.