SARA PROFETA ΓΙΑ ΤΟ "18 ΗΜΕΡΕΣ ΜΕΤΑ" ΑΠΟ ΤΙΣ ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΑΝΕΜΟΣ ΕΚΔΟΤΙΚΗ

 SARA PROFETA

για το "18 ΗΜΕΡΕΣ ΜΕΤΑ"

από τις εκδόσεις ΑΝΕΜΟΣ ΕΚΔΟΤΙΚΗ.

Το 18 μέρες μετά, είναι το πρώτο μου βιβλίο. Και σαν πρώτο γράφτηκε με πολύ πάθος! Γι’ αυτό και ολοκληρώθηκε σε σαράντα δυο ημέρες. Βέβαια διορθωνόταν μήνες ολόκληρους, αλλά δεν έχει σημασία. Αυτό που ήθελα να πω, αυτό που ξεχείλιζε, έμεινε ατόφιο.

Μιλάει για μια δυναμική γυναίκα που τολμά, που δεν φοβάται να ξεχωρίσει στον ανδροκρατούμενο κόσμο μας, που πατά γερά στα πόδια της. Όπλα της, η εξωστρέφεια, η αποφασιστικότητα, η παρορμητικότητα, ο ποτισμένος με μουσική και ισορροπημένος εσωτερικός της κόσμος φτιαγμένος από την αγάπη των γονιών της και τις φίλες της καρδιάς της.

Μιλάει για την αγάπη. Αυτήν που πολλοί ζούμε ή θα θέλαμε να ζήσουμε. Σε αυτήν την αγάπη δεν διστάζει να μπει ολόκληρη, να απορροφήσει τα πάντα να ζήσει ότι της δίνει στο μέγιστο. Και ζει ευτυχισμένη μέχρι που το πρελούδιο της ευτυχίας της, γίνεται ένα ρέκβιεμ ολέθρου.

Και έρχεται η φιλία να γίνει πατερίτσα σου. Να σε κρατήσει, να μη γίνεις χίλια κομμάτια ή αν έγινες, να τα κρατήσει ενωμένα, να μη σκορπίσουν, ώσπου κάποια στιγμή να βρεις το τρόπο να ξαναγίνεις μια ολόκληρη υπόσταση.

Τι χρειάζεται η ζωή για να είναι όμορφη; Αγάπη.

«Ακόμα και αν δεν έχεις τίποτε άλλο να αγαπήσεις, αγάπα τον εαυτό σου».

Πόσα αντέχει ένας άνθρωπος; Πόσο δυνατός είναι; Ακόμα και όταν είσαι σε ένα βαθύ πηγάδι, αναπνέεις, μιλάς. Ζεις όμως;

«Πρέπει... Το πρέπει στη ζωή μας έχει τόσες πολλές πτυχές. Και δε συνδέονται όλες με το «θέλω». Υπάρχουν «πρέπει» ανένδοτα, που δε σηκώνουν αντίρρηση. Πρέπει να είμαι δυνατή για τους άλλους. Πρέπει να δώσω και τη ζωή μου για τον αδελφό μου. Πρέπει να τιμήσω τον όρκο μου. Πρέπει να είμαι καλός άνθρωπος. Πρέπει να τα καταφέρω.

Τι γίνεται όμως με τα «πρέπει» του «θέλω»; Τι γίνεται όταν ένα πρέπει εξαρτάται από το αν θέλεις; Και ένα «θέλω» δεν ταιριάζει με τα «πρέπει»;

Είναι εκείνα τα σημεία της ζωής σου, που ανάλογα τι θα κάνεις, στο τέλος θα μετανιώσεις για όσες ευκαιρίες έχασες, για όσους δεσμούς φοβήθηκες να δημιουργήσεις και για όσες αποφάσεις άργησες να πάρεις».

 

Είναι μια μυθοπλασία που όμως πατάει πάνω σε αληθινά γεγονότα που είτε έχουν συμβεί είτε πρόκειται να συμβούν στις ζωές κάποιων. Και είναι ατέρμονη η επανάληψη.    Γραμμένο σε πρώτο πρόσωπο, με κυρίαρχους διαλόγους, ήταν ο πιο άμεσος τρόπος να μοιραστώ όλες τις σκέψεις και να επικεντρώσω σε ένα και μοναδικό πρόσωπο. Την Νικήτα.

Όταν ξεκίνησα να γράφω, δεν είχα φτιάξει την ιστορία στο μυαλό μου. Κυριολεκτικά δεν είχα ιδέα. Ούτε για τα πρόσωπα ούτε για την πλοκή. Ήθελα απλά να δώσω με χιούμορ, μια από τις εμπειρίες μου· τα δυο πρώτα κεφάλαια. Η μια σελίδα, γεννούσε την επόμενη και συνέχισα χωρίς καμία διακοπή να αφήνω τα πάντα επάνω τους.

Γέλασα και έκλαψα, τόσο πολύ, σκοτείνιασα και έλαμψα όπως ακριβώς και η Νικήτα. Και αυτό θεωρώ πως είναι ό,τι ομορφότερο. Να παρασύρεσαι από την ίδια την φανταστική δημιουργία σου. Για πολύ μεγάλο χρονικό διάστημα ζούσα μέσα από την ιστορία της. Και μέχρι και σήμερα, παρόλο που έχουν περάσει δέκα χρόνια, εξακολουθώ να αγαπώ αυτήν την γυναίκα, να την νιώθω ένα ξεχωριστό κομμάτι του εαυτού μου.

Αυτό το έχω πάθει με όλες τις ηρωίδες και ήρωες των βιβλίων μου. Έκανα νέους φίλους, τους έχω δίπλα μου, όμως η Νικήτα που έχει κάτι από την πραγματικότητά μου ξεχωρίζει.

Γεννήθηκα και μεγάλωσα στην Θεσσαλονίκη που με έφτιαξε, με έκανε να ονειρεύομαι θάλασσες και κόσμους. Ήμουν πάντα ανήσυχη, με έμφαση στην περιπέτεια και ανοιχτή σε κάθε τι νέο και διαφορετικό. Σε αυτό φταίει ίσως ότι διάβαζα πολύ από τότε που έμαθα ανάγνωση. Εγώ και ένα βιβλίο στα χέρια μου ήταν μια αυτονόητη εικόνα, στο τραπέζι -άπειρα τα βιβλία με λεκέδες φαγητών-, στο μπαλκόνι, στο κρεββάτι και ο μόνιμος καυγάς με την μαμά μου ήταν πως δεν θα ξυπνούσα το πρωί για το σχολείο· και αργότερα για την δουλειά, μεγάλος καημός.  Στα 10, έκανα σενάριο, μια ιστορία από τον «Μικρό καουμπόη» και παίξαμε το «θεατρικό» στο σπίτι μου, μπροστά σε ένα κοινό 12 παιδιών. Στα 16 μου, διαβάστηκε στην γιορτή του λυκείου μου, η διασκευή μου σε πεζογραφία του εκπληκτικού ποιήματος του Καβάφη, «Ιθάκη».

Ταξίδεψα πολύ, η δουλειά στον τουρισμό, μου άνοιξε τις μακρινές πόρτες και η αγάπη μου για τις μηχανές, τις διαφορετικές. Οι άνθρωποι έξω από αυτούς τις καθημερινότητάς σου, οι διαφορετικές κουλτούρες, λαοί, πόσο μα πόσο πολύ ανοίγουν τα μάτια του μυαλού και της ψυχής…

Μεγάλωσα πια. Είμαι μια τρισευτυχισμένη γιαγιά, χωρίς να είμαι γιαγιάκα, εξακολουθώ να καβαλάω την μηχανή μου και να τολμώ.

Έχω γράψει ένα μικρό διήγημα που περιέχεται στο βιβλίο «Στο Βαγόνι» από τις εκδόσεις Λογο_τυπο.

Και  άλλα δύο μυθιστορήματα, πάρα πολύ διαφορετικά μεταξύ τους, που έχουν μπει σε σειρά για έκδοση.

Ευχή μου είναι να καταφέρω να περάσω όλα όσα ένιωσα εγώ γράφοντας σε όποιον το διαβάσει.  Να απολαύσει το ταξίδι, όσο απόλαυσα εγώ την διαδρομή.

Δείτε περισσότερα για το βιβλίο και την συγγραφέα ΕΔΩ

Στη ζωή της τα δύσκολα είτε την κυνηγούσαν είτε τα κυνηγούσε συνειδητά. Και τα ξεπερνούσε πάντα, γιατί είχε μια δύναμη ανεξάντλητη, γιατί ήταν φτιαγμένη από φωτιά.

Γεννημένη μέσα στη μουσική, μια σύγχρονη αμαζόνα, μια γυναίκα ανεξάρτητη, δυναμική, ζωντανή, εξωστρεφής και με χιούμορ, έβαλε τους πιο δύσκολους στόχους, κατέκτησε το πιο ισχυρό αντρικό κάστρο και ξεχώρισε. Στη συνέχεια άφησε την καρδιά της να γεμίσει από μια αγάπη δίχως προηγούμενο, δίχως όρια, δίχως μέτρο, ζώντας ένα πρελούδιο ευτυχίας, τρέχοντας στα όρια μιας θύελλας, χωρίς να τη νοιάζει πού θα την πετάξει ή πώς θα την αφήσει όταν σταματήσει.

Ήταν η αγάπη του Μάρκου που έκανε τον κόσμο να γυρίζει. Δεν έβλεπε, δεν έδινε σημασία στα ίχνη που άφηνε στον δρόμο της ο όλεθρος, που την πλησίαζε ακάθεκτος.

Τότε άλλαξε, έγινε σκληρή, κυνική, σαρκαστική, κυνηγώντας την ευκαιριακή απόλαυση και κρατώντας θαμμένη εκείνη τη συναρπαστική γυναίκα που ήταν κάποτε, που είχε ένα έντονο «ζαμανφού» να κυματίζει στην κορυφή της, πιστεύοντας πως τα είχε καταφέρει, πως είχε επιβιώσει.

Από τον υπέροχο Μάρκο, στον μυστηριώδη Τζέιμς, 2.750 και 18 μέρες μετά δρόμος…

Με γραφή καθηλωτική, με πηγαίο χιούμορ και αυτοσαρκασμό, η συγγραφέας μάς παρασύρει στον συναρπαστικό κόσμο της ηρωίδας της, μιας γυναίκας που αξίζει να γνωρίσουμε.

ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ

Γεννήθηκα στη Θεσσαλονίκη και μεγάλωσα μοναχοπαίδι, από γονείς με ρίζες από την Ανδαλουσία και τη Φλώρινα.

Ξεκίνησα να γράφω μικρές ιστορίες και κάποιες από αυτές τις μοιραζόμουν με τις συμμαθήτριές μου από το Δημοτικό. Έγραφα όμως μόνο για εμένα.

Η δουλειά μου στον τουρισμό άνοιξε τους ορίζοντες της σκέψης μου. Ταξιδεύοντας, μαθαίνοντας τόπους και λαούς, έδωσα διέξοδο στο ανήσυχο και περιπετειώδες πνεύμα μου, διαμορφώνοντας έναν ιδιαίτερο εσωτερικό κόσμο, με χιούμορ και απόλυτα ελεύθερη σκέψη.

Τα τελευταία χρόνια ζω και δουλεύω στην Αθήνα, με τα δυο παιδιά και τα εγγόνια μου.

Αγαπάω τη θάλασσα και τον μόνο σύντροφο που δεν με άφησε ποτέ μόνη: τη μηχανή μου.