ΙΦΙΓΕΝΕΙΑ ΤΕΚΟΥ ΓΙΑ ΤΟ "ΣΧΕΔΟΝ ΛΕΥΚΗ" ΑΠΟ ΤΙΣ ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΨΥΧΟΓΙΟΣ

 ΙΦΙΓΕΝΕΙΑ ΤΕΚΟΥ

για το "ΣΧΕΔΟΝ ΛΕΥΚΗ"

από τις εκδόσεις ΨΥΧΟΓΙΟΣ.

Ο λόγος που επέλεξα να γράψω τη Σχεδόν Λευκή  είναι, πρωτίστως, επειδή  με συγκλόνισαν το σύνθετο ιστορικό πλαίσιο, οι μύθοι και η μοναδικότητα της ιδιόμορφης πραγματικότητας της Νοτίου Αφρικής  καθώς επίσης και οι μάχες που έδωσαν οι έγχρωμοι ενάντια στο απάνθρωπο απαρτχάιντ.  Το ίδιο συναίσθημα ένιωσα και για τον αγώνα που έδωσαν οι κάτοικοι της Μοζαμβίκης ενάντια στους αποικιοκράτες Πορτογάλους. Κατά τη διάρκεια της έρευνας που έκανα ένιωσα να γοητεύομαι ολοένα και περισσότερο με μέρη που δεν ήταν πατρίδα μου ασφαλώς και θυμήθηκα τα λόγια του συγγραφέα Κλάουντιο Μαγκρίς στο βιβλίο του «Ένα ατέλειωτο ταξίδι»: «Υπάρχουν τόποι που μαγεύουν γιατί φαίνονται εντελώς αντίθετοι και άλλοι που γοητεύουν γιατί, ήδη από την πρώτη φορά, αποδεικνύονται οικείοι, σχεδόν όπως ένας γενέθλιος τόπος».

Παρόλ’αυτά, δεν θα καταπιανόμουν  με μια μακρινή και άγνωστη στους περισσότερους από εμάς ήπειρο αν δεν ανακάλυπτα κομμάτια ελληνικής καρδιάς να χτυπούν εκεί, κυρίως Λημνιοί, Κασιώτες και Τσιριγώτες. Το γεγονός ότι μου δινόταν η δυνατότητα να συνδυάσω  το ξένο με το ελληνικό στοιχείο για να παρουσιάσω την κοινή μοίρα των ανθρώπων μπροστά στην αδικία, υπήρξε καταλυτικός για μένα παράγοντας.

Για να αποδώσω όσο πιο πιστά γίνεται την ατμόσφαιρα χρειάστηκε να  μελετήσω αρκετά βιβλία, να παρακολουθήσω βίντεο, και να συμβουλευτώ τους γονείς του σύζυγού μου που είχαν ζήσει τη δεκαετία του 60’ σε εκείνα τα μέρη ως οικονομικοί μετανάστες. Όσον αφορά τις δυσκολίες που συνάντησα γράφοντας ένα μυθιστόρημα που διαδραματίζεται σε μια ξένη ήπειρο με διαφορετικά ήθη και έθιμα από τα δικά μας, μπορώ να πω ότι δεν ήταν περισσότερες από εκείνες που συνάντησα όταν έγραψα Το καλό μπλε σερβίτσιο, αφού ούτε στη Σμύρνη του 1913 έχω ζήσει ώστε να είμαι απόλυτα ακριβής στις περιγραφές μου. Το μόνο όπλο που έχουμε οι δημιουργοί είναι η έρευνα, η κοινή λογική και η φαντασία μας.

Όσοι  επιλέξουν το μυθιστόρημα αυτό, θα παρακολουθήσουν τον δύσκολο αγώνα μιας μητέρας και μιας κόρης προς την πραγματική ελευθερία, την ισότητα,  τη δικαιοσύνη και, κατά προέκταση, προς την πραγματική αγάπη κάνοντας ένα  πέρασμα από τη Νότια Αφρική στη Μοζαμβίκη και τελικά στην ήρεμη  Λήμνο, λιμάνι απάγγειο της γυναίκας που ήταν η Ελπίδα, η  ΣΧΕΔΟΝ ΛΕΥΚΗ.

Και ένα απόσπασμα μέσα από το βιβλίο που αναφέρεται στην Μπάι, τη μητέρα της Ελπίδας, για να πάρετε μια μικρή γεύση:

«Θύμωνε. Πόσο θύμωνε που είχε γεννηθεί με το λάθος χρώμα! Ήταν σαν να έχεις έρθει στη ζωή με κάποιου είδους αναπηρία και εξαιτίας της διαπιστώνεις ότι τα πάντα είναι φτιαγμένα για τους άλλους, τους απόλυτα υγιείς. Και δεν ήταν ότι δεν προσπάθησε να αλλάξει χρώμα πηγαίνοντας με την πλευρά των νικητών. Όλα τα είχε δοκιμάσει, από το να τρίψει με αγριότητα το δέρμα της χρησιμοποιώντας το πιο σκληρό σφουγγάρι-το μόνο που κατάφερε ήταν να γδαρθεί και να ματώσει σε αρκετά σημεία-μέχρι να φτιάξει ένα πηχτό μείγμα της δικής της έμπνευσης με αλεύρι και νερό και να το απλώσει πάνω της.

Με αποτυχία στέφθηκαν και οι δυο ιδέες της, τουλάχιστον όμως δεν την είχε δει κανείς παστωμένη με αλεύρι σαν να ήταν ψάρι. Θα την περνούσαν για ανόητη ή τρελή ή ακόμα χειρότερα για μαύρη που απεχθάνεται το χρώμα της ίδια της φυλής της. Ούτε να το σκεφτεί δεν δεν τολμούσε να την κοιτάνε σαν διάβολο οι δικοί της άνθρωποι. Άλλαξε λοιπόν κατεύθυνση το πείσμα της και όλη αυτή η περίεργα έντονη ενέργεια μέσα της που τροφοδοτούνταν από ένα αίσθημα κατάφωρης αδικίας βρήκε διαφορετική διέξοδο. Αφού δεν μπορούσε να γίνει λευκή, τότε δεν είχε άλλη επιλογή από το να πάει κόντρα στον άνεμο προκειμένου να αλλάξει τη μοίρα της. Θα γινόταν έξυπνη, πολύ έξυπνη, θα διάβαζε εκατοντάδες βιβλία και με τη γνώση που θα της πρόσφεραν θα μπορούσε μια μέρα να αλλάξει ενδεχομένως και τη μοίρα των υπόλοιπων Μπαντού»

Δείτε περισσότερα για το βιβλίο και την συγγραφέα ΕΔΩ

ΝΟΤΙΑ ΑΦΡΙΚΗ 1936. Όταν η μητέρα της εννιάχρονης Μπάι πεθαίνει ξαφνικά, τα πάντα στη ζωή της ανατρέπονται και τα όνειρά της διαλύονται. Μοναδική της συντροφιά καθώς μεγαλώνει, η φίλη της, Νοματέμπα, δημιούργημα της φαντασίας και της απελπισίας της. Μαζί της αντιμετωπίζει τις προκλήσεις που προκύπτουν πολεμώντας το απαρτχάιντ, τις κοινωνικές ανισότητες και τις φυλετικές διακρίσεις και χαράζει μια δύσκολη πορεία διεκδικώντας μια θέση στη ζωή και στον έρωτα.
Αρκετά χρόνια αργότερα, στην πόλη Σάρπβιλ, γεννιέται η Ελπίδα, καρπός ενός μεγάλου, αλλά καταδικασμένου έρωτα. Η συνειδητοποίηση της διαφορετικότητάς της, μια και δεν είναι μαύρη, όπως η μητέρα της, αλλά... σχεδόν λευκή, τη σπρώχνει να αναζητήσει τον Λημνιό πατέρα της στη γειτονική Μοζαμβίκη.
Σε μια χώρα που σπαράζεται από τον πόλεμο προκειμένου να απαλλαγεί από τους Πορτογάλους αποικιοκράτες, ο δρόμος της Ελπίδας συναντιέται με αυτόν του Τομάς, ενός Πορτογάλου συγγραφέα και επαναστάτη. Οι δυο τους περνούν διά πυρός και σιδήρου ελπίζοντας να παραμείνουν ζωντανοί, ελεύθεροι και μαζί.
Μια συγκλονιστική ιστορία δύναμης και θάρρους για τους αγώνες των ανθρώπων που πάλεψαν να αλλάξουν τον κόσμο.

ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ

Η ΙΦΙΓΕΝΕΙΑ ΤΕΚΟΥ γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Αθήνα. Σπούδασε γαλλική φιλολογία στο Πανεπιστήμιο της Αθήνας και πήρε μεταπτυχιακό τίτλο από το Οικονομικό Πανεπιστήμιο Αθηνών στη Διοίκηση Επιχειρήσεων. Εργάστηκε ως διοικητική υπάλληλος για αρκετά χρόνια σε πολυεθνικές εταιρείες, ενώ πλέον κάνει μεταφράσεις και παραδίδει ιδιαίτερα μαθήματα σε παιδιά. Από τις Εκδόσεις ΨΥΧΟΓΙΟΣ κυκλοφορούν επίσης τα μυθιστορήματά της ΤΟ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ ΦΩΣ, Η ΜΟΙΡΑ ΤΗΣ ΠΗΝΕΛΟΠΗΣ, ΔΕΞΙ ΚΙΤΡΙΝΟ ΛΟΥΣΤΡΙΝΙ, ΤΟ ΚΑΛΟ ΜΠΛΕ ΣΕΡΒΙΤΣΙΟ, Ο ΑΝΤΡΑΣ ΜΕ ΤΙΣ ΚΟΥΚΛΕΣ, καθώς και το βιβλίο της για εφήβους YOLO – ΖΕΙΣ ΜΟΝΑΧΑ ΜΙΑ ΦΟΡΑ.