ΜΕ αρέσει το βιβλίο ΑΦΟΥ,ΜΕ είχε αρέσει πάρα πολύ το ένας Γιος του Α.Παλόμας και έσπευσα να αποκτήσω-διαβάσω το Μια μητέρα που κυκλοφόρησε πρόσφατα ΑΦΟΥ!!!
Βαρκελώνη παραμονή πρωτοχρονιάς και η Αμάλια μαζί με το γιο της ετοιμάζουν το γιορτινό τραπέζι για να υποδεχθούν με τα υπόλοιπα μέλη της οικογένειας το νέο χρόνο.7 καρέκλες και αντίστοιχα σερβίτσια για τα μέλη της οικογένειας,την Αμάλια,τον γιο της Φερ,την κόρη της Σύλβια,την κόρη της Έμμα και την σύντροφο της Όλγα και τέλος τον αδερφό της τον θείο Εντουάρντο.Όσο για την 7η καρέκλα και σερβίτσιο αυτή είναι "η καρέκλα των Απουσιών",για τους απόντες από αυτή τη βραδιά, για τη γιαγιά Εστέρ,τη Σάρα....
Και γύρω από αυτό το τραπέζι με έξυπνες εναλλαγές στο παρόν και το παρελθόν ο συγγραφέας μέσω εξομολογήσεων,αποκαλύψεων,παρεξηγήσεων,με γέλιο και με κλάμα μας παρουσιάζει τα μέλη αυτής της οικογένειας,τα κοινά ή αντίθετα χαρακτηριστικά τους,τα αισθήματα,τις σκέψεις ,τις πράξεις τους και μας χαρίζει ένα κοινωνικό μυθιστόρημα που μου προκάλεσε έντονη συγκίνηση αλλά και χαμόγελο με τις φοβερές ατάκες της πανέξυπνης θεωρώ Αμάλιας!!!
Ανακάλυψα να έχω μερικά κοινά χαρακτηριστικά με τους ήρωες,κοινές κάποιες σκέψεις και αντιδράσεις και σκέφτομαι να καθιερώσω κι εγώ την καρέκλα των απουσιών(αν και νομίζω άτυπα την έχω ήδη καθιερώσει ).
Πολλά τα αποσπάσματα που σημείωσα από αυτό το βιβλίο(το συνηθίζω όπως ξέρετε 😍)αλλά θα παραθέσω ένα με το οποίο ταυτίζομαι απόλυτα,ίσως γιατί κι εγώ λειτουργώ έτσι 😇.
"Σ'αντίθεση μ'εκείνη ,η μαμά μισεί τις αντιπαραθέσεις περισσότερο απ'οτιδήποτε.Πέρασε τη μισή της ζωή προσπαθώντας να κρατήσει τα πάντα σε τάξη,δίνοντας χίλιες ευκαιρίες σε ανθρώπους που δεν τις ζητούσαν και δεν τις άξιζαν,ελπίζοντας -ελπίζοντας-ότι τα πράγματα είναι και θα είναι πάντοτε καλύτερα απ'ότι φανταζόμαστε,μολονότι η πραγματικότητα δεν στάθηκε πάντοτε με το μέρος της και σχεδόν ποτέ δεν τη δικαίωσε."(σελ.57).
Θα μου επιτρέψετε να παραθέσω ακόμη μία παράγραφο που νομίζω ταυτιζόμαστε οι περισσότεροι που έχουμε χάσει τη μητέρα μας .
"Θα έδινα και τη ζωή μου για να μπορέσω να αγκαλιάσω τη μητέρα μου μία και μοναδική φορά,μία και μοναδική,και για να μπορέσω να της πω ότι τα κατάφερα,ότι βγήκα απ'αυτό που βγήκα και ότι μου λείπει το βλέμμα της για να ξέρω ότι το έκανα καλά.Θα έδινα ότι έχω και δεν έχω,κορίτσι μου " είπε με λυπημένη φωνή."Τα πάντα,εκτός από εσάς τους τρεις,επειδή χωρίς εσάς,χωρίς τ'αδέλφια σου και χωρίς εσένα,δεν θα μου απέμενε τίποτα να δώσω και τίποτα να περιμένω.Κι αυτό δεν θα το 'θελα' να ζω χωρίς τίποτα να περιμένω.Όχι" (σελ257).
Εγώ το λάτρεψα!!!!Εσείς;;;
Λίγα λόγια για το βιβλίο
«Ο πατέρας σου δεν είναι όλοι οι άνδρες του κόσμου, αγάπη μου» λέει δίχως να περιμένει την απάντησή μου. «Ούτε εγώ είμαι όλες οι γυναίκες. Κανείς δεν είναι όλος ο κόσμος και κανείς δεν επαναλαμβάνεται. Να μοιάζει, ναι, αυτό μπορεί να συμβεί. Να επαναλαμβάνεται, όμως, όχι. Κι αυτό είναι η ζωή, παιδί μου: να βρίσκεις αυτούς που μοιάζουν και ν’ αποφεύγεις αυτούς που επαναλαμβάνονται. Τα υπόλοιπα, είτε έρχονται είτε όχι. Είτε εμφανίζονται είτε όχι. Είτε πονούν είτε όχι. […] Εγώ συγχώρεσα τον σύζυγό μου. Τον πατέρα σας, όχι.»
Βαρκελώνη, 31η Δεκεμβρίου, δείπνο για την αλλαγή του χρόνου. Σε δημιουργική υπερένταση, η Αμάλια ετοιμάζει με τη βοήθεια του γιου της το γιορτινό τραπέζι εν αναμονή των υπολοίπων μελών της οικογένειας. Με την αγνή αφέλεια της άπειρης, ημιμαθούς και (φαινομενικά) ελαφρόμυαλης μεσογειακής μητέρας που έχει δει τη ζωή της να ανατρέπεται σε μεγάλη ηλικία (διαζύγιο, ομοφυλόφιλα παιδιά, άσωτος αδελφός, απώλειες), η Αμάλια ονειρεύεται μια νύχτα επανασύνδεσης γεμάτη «καλοσύνη και εμπιστοσύνη». Γύρω από το τραπέζι, οι παρεξηγήσεις, οι εσκεμμένες παρερμηνείες, οι αφόρητες αποκαλύψεις, οι ανατροπές, οι υπεκφυγές και τα υπονοούμενα, οι εκνευριστικές κοινοτοπίες, τα ζορισμένα χαμόγελα, οι δηλητηριώδεις ατάκες, οι στημένες παγίδες, οι αντιπάθειες και οι απορρίψεις πλέκονται μέσω μιας σπονδυλωτής αφήγησης με στιγμές μεγάλης συγκίνησης, ειλικρινών εξομολογήσεων και εκδηλώσεων ειλικρινούς αγάπης και αφοσίωσης μεταξύ ανθρώπων που μοιράζονται βιώματα και DNA.
Πολύ περισσότερο από ένα ακόμα μυθιστόρημα, το Μια μητέρα είναι μια εξαιρετική αφηγηματική άσκηση όπου καμία λεπτομέρεια δεν έχει αφεθεί στην τύχη. El Cultural
Βαρκελώνη, 31η Δεκεμβρίου, δείπνο για την αλλαγή του χρόνου. Σε δημιουργική υπερένταση, η Αμάλια ετοιμάζει με τη βοήθεια του γιου της το γιορτινό τραπέζι εν αναμονή των υπολοίπων μελών της οικογένειας. Με την αγνή αφέλεια της άπειρης, ημιμαθούς και (φαινομενικά) ελαφρόμυαλης μεσογειακής μητέρας που έχει δει τη ζωή της να ανατρέπεται σε μεγάλη ηλικία (διαζύγιο, ομοφυλόφιλα παιδιά, άσωτος αδελφός, απώλειες), η Αμάλια ονειρεύεται μια νύχτα επανασύνδεσης γεμάτη «καλοσύνη και εμπιστοσύνη». Γύρω από το τραπέζι, οι παρεξηγήσεις, οι εσκεμμένες παρερμηνείες, οι αφόρητες αποκαλύψεις, οι ανατροπές, οι υπεκφυγές και τα υπονοούμενα, οι εκνευριστικές κοινοτοπίες, τα ζορισμένα χαμόγελα, οι δηλητηριώδεις ατάκες, οι στημένες παγίδες, οι αντιπάθειες και οι απορρίψεις πλέκονται μέσω μιας σπονδυλωτής αφήγησης με στιγμές μεγάλης συγκίνησης, ειλικρινών εξομολογήσεων και εκδηλώσεων ειλικρινούς αγάπης και αφοσίωσης μεταξύ ανθρώπων που μοιράζονται βιώματα και DNA.
Πολύ περισσότερο από ένα ακόμα μυθιστόρημα, το Μια μητέρα είναι μια εξαιρετική αφηγηματική άσκηση όπου καμία λεπτομέρεια δεν έχει αφεθεί στην τύχη. El Cultural
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου