ΑΝΑΣΤΑΣΙΑ ΣΚΟΥΛΗ ΓΙΑ ΤΟ "ΣΙΛΒΕΡΕ'Ι'Κ" ΑΠΟ ΤΙΣ ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΠΗΓΗ

 ΑΝΑΣΤΑΣΙΑ ΣΚΟΥΛΗ 

για το "ΣΙΛΒΕΡΕ'Ι'Κ"

από τις εκδόσεις ΠΗΓΗ.

Το Σίλβερεϊκ είναι ένα βιβλίο που αφορά την ευαισθησία μιας ανθρώπινης ψυχής, κυριότερα, μιας παιδικής ψυχής. Θεωρώ πως είναι μια προέκτασή μου, καθώς ένα μέρος των συναισθημάτων που βιώνει ο κεντρικός ήρωας, ο δεκάχρονος Άλεν, είναι βασισμένο σε συναισθήματα που έζησα η ίδια κάποτε. Οι διάφορες σκέψεις που έκανα τη περίοδο που το έγραψα, αναμειγμένες με το πρόβλημα των ασυνόδευτων παιδιών στο μεταναστευτικό και κάμποσες άλλες απαίσιες ειδήσεις που μαθευόταν εκείνον τον καιρό, είναι αυτό που με ώθησε στο να το γράψω. Τα παιδιά είναι τα πιο αθώα πλάσματα και αξίζουν μόνο στοργή και αγάπη, ώστε να μεγαλώσουν σωστά. Το Σίλβερεϊκ, δείχνει ακριβώς το αντίθετο -ως ένα σημείο τουλάχιστον- και αυτό επειδή ήθελα να δείξω πόσο άσχημη είναι η παιδική κακοποίηση, η παιδική εκμετάλλευση, το trafficking, πράγματα που υπάρχουν παντού στην εποχή μας. Παρόλο το βαρύ κλίμα, στο Σίλβερεϊκ τονίζεται συχνά η ύπαρξη της ελπίδας ακόμη και στα πιο σκοτεινά μέρη, και το πόσο σημαντική είναι αυτή. 

Αν μπορούσα να περιγράψω το βιβλίο μου με μια πρόταση θα ήταν η εξής: Ένα εύθραυστο παιδί που δεν πιστεύει πως υπάρχει κάποιος στη Γη για να το αγαπήσει, μαθαίνει πώς είναι να σε αγαπούν και να αγαπάς. 

Απόσπασμα απ’ το βιβλίο:

  Τα πρησμένα μάτια του Άλεν σχεδόν τον πονούσαν καθώς τα έπλενε με το παγωμένο νερό του νιπτήρα. Στέγνωσε το πρόσωπό του με μια γκρι πετσέτα, αποφεύγοντας πάντα να κοιταχτεί στον καθρέφτη. Τι πρέπει να καταλάβω από τα χθεσινά; Κάποιες σγουρές τούφες των μαλλιών του, κολλούσαν στο βρεγμένο μέτωπό του. Εστίασε στις σταγόνες του νερού που έπεφταν στον γεμισμένο νιπτήρα. Έπρεπε να αναλύσει τα χθεσινά γεγονότα.

   Δεν είχε σταματήσει να είναι σκλάβος, δεν θα μπορούσε ποτέ να σταματήσει. Τόσο η Άβα όσο και η Αλσάττια, η Ντρίττα και οι υπηρέτριες, όλες τους ήταν πολύ πιο ανώτερες από εκείνον, κοινωνικά. Άνηκε στην χαμηλότερη κοινωνική τάξη που υπήρχε, οι σκλάβοι ήταν κατώτεροι και από τα ζώα στην Δεύτερη Ήπειρο. Ήταν αδιανόητο για κάποιον σαν εκείνον να ακούει τέτοιου είδους λέξεις. «Έχεις κάθε δικαίωμα να αγαπηθείς και να αγαπήσεις. Είσαι άνθρωπος», εκείνες οι φράσεις αντηχούσαν στα αυτιά του και δεν μπορούσε να τις πιστέψει. Αρνιόταν να τις καταλάβει. Φοβόταν πως άμα βασιζόταν σε εκείνες τις λέξεις, θα κατέληγε περισσότερο πληγωμένος και προδομένος. 

Πάντα αυτό φοβόταν, χωρίς εξαιρέσεις. Και ήταν αρκετά σίγουρος πως δεν θα του έβγαινε σε καλό η έλλειψη εμπιστοσύνης. 

Δείτε περισσότερα για το βιβλίο και την συγγραφέα ΕΔΩ

Στην πόλη της Σίλβερεϊκ, ένα αγόρι περιπλανιέται εγκαταλελειμμένο. Ο Άλεν, πέφτοντας στα χέρια του υποκόσμου, θα μάθει με τον πιο άσχημο τρόπο τη σκληρότητα των ανθρώπων και το βάρος που φέρουν τα συμφέροντα των ισχυρών. Έτσι, θα «εμπλουτιστεί» με τρομακτικές εμπειρίες και, ταυτόχρονα, θα γίνει μέλος μιας ιδιότυπης οικογένειας. Θα καταφέρει ο Άλεν να φτιάξει τη ζωή του ή θα τον στοιχειώνουν, για πάντα, τα φαντάσματα του παρελθόντος του;

ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ

Ονομάζομαι Αναστασία Σκούλη. Γεννήθηκα και κατοικώ στη Θεσσαλονίκη. Είμαι πρωτοετής φοιτήτρια στο τμήμα Ψηφιακών Μέσων και Επικοινωνίας στο ΤΕΙ της Καστοριάς. Ασχολούμαι με τη δημιουργική γραφή από τα παιδικά μου χρόνια, γράφοντας μικρές ιστοριούλες εμπνευσμένες από ταινίες και βιβλία φαντασίας. Τον πρώτο μου χρόνο στο Λύκειο, αποφάσισα να ασχοληθώ σοβαρά με τη συγγραφή και, έτσι, την επόμενη χρονιά ξεκίνησα να γράφω το πρώτο μου βιβλίο. Από μικρή είχα περισσότερο σαν όνειρο, παρά σαν σκοπό, να αφήσω το όνομά μου ως συγγραφέας και με ευχαριστεί αφάνταστα το ότι η επιθυμία μου θα πραγματοποιηθεί με το παρόν έργο.

ΜΙΑ ΜΗΤΕΡΑ-ΑΛΕΧΑΝΤΡΟ ΠΑΛΟΜΑΣ-ΕΚΔΟΣΕΙΣ OPERA

ΜΕ αρέσει το βιβλίο ΑΦΟΥ,ΜΕ είχε αρέσει πάρα πολύ το ένας Γιος του Α.Παλόμας και έσπευσα να αποκτήσω-διαβάσω το Μια μητέρα που κυκλοφόρησε πρόσφατα ΑΦΟΥ!!!

Βαρκελώνη παραμονή πρωτοχρονιάς και η Αμάλια μαζί με το γιο της ετοιμάζουν το γιορτινό τραπέζι για να υποδεχθούν με τα υπόλοιπα μέλη της οικογένειας το νέο χρόνο.7 καρέκλες και αντίστοιχα σερβίτσια για τα μέλη της οικογένειας,την Αμάλια,τον γιο της Φερ,την κόρη της Σύλβια,την κόρη της Έμμα και την σύντροφο της Όλγα και τέλος τον αδερφό της τον θείο Εντουάρντο.Όσο για την 7η καρέκλα και σερβίτσιο αυτή είναι "η καρέκλα των Απουσιών",για τους απόντες από αυτή τη βραδιά, για τη γιαγιά Εστέρ,τη Σάρα....

Και γύρω από αυτό το τραπέζι με έξυπνες εναλλαγές στο παρόν και το παρελθόν ο συγγραφέας μέσω εξομολογήσεων,αποκαλύψεων,παρεξηγήσεων,με γέλιο και με κλάμα μας παρουσιάζει τα μέλη αυτής της οικογένειας,τα κοινά ή αντίθετα χαρακτηριστικά τους,τα αισθήματα,τις σκέψεις ,τις πράξεις τους και μας χαρίζει ένα κοινωνικό μυθιστόρημα που μου προκάλεσε έντονη συγκίνηση αλλά και χαμόγελο με τις φοβερές ατάκες της πανέξυπνης θεωρώ Αμάλιας!!!

Ανακάλυψα να έχω μερικά κοινά χαρακτηριστικά με τους ήρωες,κοινές κάποιες σκέψεις και αντιδράσεις και σκέφτομαι να καθιερώσω κι εγώ την καρέκλα των απουσιών(αν και νομίζω άτυπα  την έχω ήδη καθιερώσει ).

Πολλά τα αποσπάσματα που σημείωσα από αυτό το βιβλίο(το συνηθίζω όπως ξέρετε 😍)αλλά θα παραθέσω ένα με το οποίο ταυτίζομαι απόλυτα,ίσως γιατί κι εγώ λειτουργώ έτσι 😇.

"Σ'αντίθεση μ'εκείνη ,η μαμά μισεί τις αντιπαραθέσεις περισσότερο απ'οτιδήποτε.Πέρασε τη μισή της ζωή προσπαθώντας να κρατήσει τα πάντα σε τάξη,δίνοντας χίλιες ευκαιρίες σε ανθρώπους που δεν τις ζητούσαν και δεν τις άξιζαν,ελπίζοντας -ελπίζοντας-ότι τα πράγματα είναι και θα είναι πάντοτε καλύτερα απ'ότι φανταζόμαστε,μολονότι η πραγματικότητα δεν στάθηκε πάντοτε με το μέρος της και σχεδόν ποτέ δεν τη δικαίωσε."(σελ.57).

Θα μου επιτρέψετε να παραθέσω ακόμη μία παράγραφο που νομίζω ταυτιζόμαστε οι περισσότεροι που έχουμε χάσει τη μητέρα μας .

"Θα έδινα και τη ζωή μου για να μπορέσω να αγκαλιάσω τη μητέρα μου μία και μοναδική φορά,μία και μοναδική,και για να μπορέσω να της πω ότι τα κατάφερα,ότι βγήκα απ'αυτό που βγήκα και ότι μου λείπει το βλέμμα της για να ξέρω ότι το έκανα καλά.Θα έδινα ότι έχω και δεν έχω,κορίτσι μου " είπε με λυπημένη φωνή."Τα πάντα,εκτός από εσάς τους τρεις,επειδή χωρίς εσάς,χωρίς τ'αδέλφια σου και χωρίς εσένα,δεν θα μου απέμενε τίποτα να δώσω και τίποτα να περιμένω.Κι αυτό δεν θα το 'θελα' να ζω χωρίς τίποτα να περιμένω.Όχι" (σελ257).

Εγώ το λάτρεψα!!!!Εσείς;;;

Λίγα λόγια για το βιβλίο

«Ο πατέρας σου δεν είναι όλοι οι άνδρες του κόσμου, αγάπη μου» λέει δίχως να περιμένει την απάντησή μου. «Ούτε εγώ είμαι όλες οι γυναίκες. Κανείς δεν είναι όλος ο κόσμος και κανείς δεν επαναλαμβάνεται. Να μοιάζει, ναι, αυτό μπορεί να συμβεί. Να επαναλαμβάνεται, όμως, όχι. Κι αυτό είναι η ζωή, παιδί μου: να βρίσκεις αυτούς που μοιάζουν και ν’ αποφεύγεις αυτούς που επαναλαμβάνονται. Τα υπόλοιπα, είτε έρχονται είτε όχι. Είτε εμφανίζονται είτε όχι. Είτε πονούν είτε όχι. […] Εγώ συγχώρεσα τον σύζυγό μου. Τον πατέρα σας, όχι.»


Βαρκελώνη, 31η Δεκεμβρίου, δείπνο για την αλλαγή του χρόνου. Σε δημιουργική υπερένταση, η Αμάλια ετοιμάζει με τη βοήθεια του γιου της το γιορτινό τραπέζι εν αναμονή των υπολοίπων μελών της οικογένειας. Με την αγνή αφέλεια της άπειρης, ημιμαθούς και (φαινομενικά) ελαφρόμυαλης μεσογειακής μητέρας που έχει δει τη ζωή της να ανατρέπεται σε μεγάλη ηλικία (διαζύγιο, ομοφυλόφιλα παιδιά, άσωτος αδελφός, απώλειες), η Αμάλια ονειρεύεται μια νύχτα επανασύνδεσης γεμάτη «καλοσύνη και εμπιστοσύνη». Γύρω από το τραπέζι, οι παρεξηγήσεις, οι εσκεμμένες παρερμηνείες, οι αφόρητες αποκαλύψεις, οι ανατροπές, οι υπεκφυγές και τα υπονοούμενα, οι εκνευριστικές κοινοτοπίες, τα ζορισμένα χαμόγελα, οι δηλητηριώδεις ατάκες, οι στημένες παγίδες, οι αντιπάθειες και οι απορρίψεις πλέκονται μέσω μιας σπονδυλωτής αφήγησης με στιγμές μεγάλης συγκίνησης, ειλικρινών εξομολογήσεων και εκδηλώσεων ειλικρινούς αγάπης και αφοσίωσης μεταξύ ανθρώπων που μοιράζονται βιώματα και DNA.


Πολύ περισσότερο από ένα ακόμα μυθιστόρημα, το Μια μητέρα είναι μια εξαιρετική αφηγηματική άσκηση όπου καμία λεπτομέρεια δεν έχει αφεθεί στην τύχη. El Cultural

ΜΑΡΙΑ ΦΟΥΣΤΑΛΙΕΡΑΚΗ ΓΙΑ ΤΟ "ΟΔΟΣ ΕΛΙΓΜΩΝ" ΑΠΟ ΤΙΣ ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΑΠΑΡΣΙΣ

 ΜΑΡΙΑ ΦΟΥΣΤΑΛΙΕΡΑΚΗ

για το "ΟΔΟΣ ΕΛΙΓΜΩΝ"

από εκδόσεις ΑΠΑΡΣΙΣ.

Ή Όδός Ελιγμών, ως τίτλος, γεννήθηκε ερήμην μου, αλλά όχι παρά τη θέλησή μου, τη στιγμή που πάρκαρα -πριν αρκετά χρόνια- σε έναν δρόμο των Ν. Μουδανιών Χαλκιδικής και η έφηβη -τότε- κόρη μου αναφώνησε με ενθουσιασμό: Αυτό είναι τίτλος βιβλίου! Όταν έφτασε η στιγμή να επιλέξω τίτλο για τη συλλογή των διηγημάτων μου, όλοι -εκδότης και λοιποί συνεργάτες- συμφωνήσαμε πως είναι ο πλέον ταιριαστός. Άλλωστε, η ζωή δεν είναι τίποτα άλλο παρά επιδέξιοι ελιγμοί και ατέλειωτοι κρυφοί λυγμοί. Δεν ήταν εύκολη απόφαση για μένα να εκδώσω βιβλίο και να εκτεθώ στη δημόσια κριτική των γραφομένων μου. Το αναγνωστικό μου επίπεδο είναι υψηλό -όλη μου τη ζωή διαβάζω φανατικά- και ειδικά τα αναγνώσματα της τελευταίας -τουλάχιστον- πενταετίας είναι μερικά από τα πιο "δύσκολα" κλασικά έργα, οπότε, όπως καταλαβαίνετε, ο δισταγμός μου πως ίσως η γραφή μου δεν είναι ικανή για τις προθήκες των βιβλιοπωλείων, ήταν τεράστιος. Ακόμα και σήμερα έρχονται στιγμές που έχω αμφιβολίες αν έκανα καλά ή μήπως έπρεπε να περιμένω να ωριμάσει κι άλλο η τεχνική μου στο γράψιμο, αλλά (παρα)μεγάλωσα, έφτασα αισίως τα 50 φέτος και οι αναβολές δεν θα είναι υπέρ μου από δω και πέρα. Οπλίστηκα, λοιπόν, με θάρρος, πήρα βαθιά ανάσα και έκανα το ντεμπούτο μου στην ελληνική πεζογραφία, φέτος τον Ιούνιο, με τις εκδόσεις Άπαρσις. Το βιβλίο μου Όδός Ελιγμών περιέχει 41+1 διηγήματα μικρής έως πολύ μικρής φόρμας. Το κάθε διήγημα είναι ένα συμπυκνωμένο μυθιστόρημα. -με την έννοια της προοπτικής- μια απαθανατισμένη φωτογραφική σκηνή από τη ζωή ενός (αντί) ήρωα -πάντα ανώνυμου γιατί λίγο ρόλο παίζει το όνομα στη ζωή- μέσα στην οποία σκηνή φιλοδοξώ πως έχω αποτυπώσει όλο τον ψυχισμό και την ουσία του εσώτερου εαυτού του. Τα θέματα που πραγματεύτηκα μέσω των ιστοριών μου είναι κάποια από τα ζητήματα που απασχολούν τον σύγχρονο άνθρωπο και ειδικά τον εγκλωβισμένο, μέσα στο τσιμέντο, αστό. Εκτός από τον έρωτα -που είχε έχει και θα έχει την πρωτοκαθεδρία σε κάθε εποχή- αποτυπώνω με σεβασμό και φροντίδα την ενδοοικογενειακή βία, την ανία ενός κακού γάμου μα και την ευλογία ενός αρμονικού, το καταλυτικό τρίτο πρόσωπο στις σχέσεις, την αυτοκτονία, την έκτρωση, τα γηρατειά, την εξασθένιση της μνήμης, την ψυχική ασθένεια, την άνιση μάχη με τα ναρκωτικά, τον ξενιτεμό, την αγωνία για το τι μέλλον κληροδοτούμε στα παιδιά μας, την αιώνια αγάπη μου για την ποίηση και πολλά ακόμα. Όλα τα συναισθήματα στις διηγήσεις μου είναι γενναιόδωρα, διάχυτα αλλά -κυρίως- υπαινικτικά. Βρίσκονται κρυμμένα επιμελώς κάτω από τις λέξεις γιατί δεν είμαι οπαδός της εύκολης συγκίνησης και των συναισθημάτων που θορυβούν για να τραβήξουν τη προσοχή του αναγνώστη. Οι ιστορίες μου είναι μικρές και έντονες, σαν δυνατά πολύχρωμα σφηνάκια και συμπυκνωμένες γιατί απεχθάνομαι να φλυαρώ και δεν με αφορά το παρελθόν και το μέλλον των ηρώων μου. Συναντηθήκαμε για μερικές στιγμές, ανταλλάξαμε μια θερμή γεμάτη αγάπη χειραψία, αποτύπωσα με ευλάβεια την ψυχή τους στο χαρτί και έπειτα, ο καθένας συνέχισε το δρόμο του, έχοντας αθωωθεί παμψηφεί από τις ενοχές της γνωριμίας.

Δείτε περισσότερα για το βιβλίο και την συγγραφέα ΕΔΩ

[Έτσι καθώς έπεφτα αργά αργά από την ταράτσα –μύθος

πως η πτώση είναι αστραπιαία–, είχα την ευκαιρία να δω

από ψηλά τη γειτονιά και τους ενοίκους, αυτούς για τους

οποίους ποτέ ως τώρα δεν είχα καν ενδιαφερθεί.

Στο ρετιρέ, που νόμιζα πως ήταν από χρόνια ακατοί-

κητο, είδα μια γάτα κι ένα καναρίνι να κυνηγιούνται μες

στις σκόνες. Δεν πρόλαβα να δω πολλά, μα δεν νομίζω

πως η γάτα ήταν πεινασμένη.

Ακριβώς στον αποκάτω όροφο είχαν απλωμένα ρούχα

κατά μήκος στα σκοινιά, μα δεν τα λέρωσα, ούτε τα

μπέρδεψα, πέρασα ανάμεσά τους με δεξιότητα διάσημης

μπαλαρίνας…]

ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ

Η Μαρία Φουσταλιεράκη γεννήθηκε στο Ρέθυμνο το 1970,
είναι μητέρα τριών παιδιών και ζει στη Θεσσαλονίκη.
Σπούδασε Ευρωπαϊκό Πολιτισμό στο Ελληνικό Ανοιχτό
Πανεπιστήμιο. Παρακολούθησε επιτυχώς τα εκπαιδευτικά
αντικείμενα του Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου
Αθηνών: Επιμέλεια - Διόρθωση Κειμένων, Θέματα φιλοσοφίας:
Ελευθερία και Ευημερία και Δημιουργική Ανάγνωση και
Γραφή της Πεζογραφίας. Εργάστηκε στον ιδιωτικό τομέα ως
υπάλληλος γραφείου. Μετέχει σε ομάδες λογοτεχνίας, είναι
ενεργό μέλος εθελοντικών και φιλανθρωπικών οργανώσεων και
φροντίζει αδέσποτες γάτες. Κείμενά της φιλοξενήθηκαν κατά
καιρούς σε ηλεκτρονικά λογοτεχνικά περιοδικά.
Μιλάει αγγλικά, γαλλικά και μαθαίνει περσικά στο Αριστοτέλειο
Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης με την ελπίδα να μπορέσει, μια μέρα,
να διαβάσει στο πρωτότυπο αρχαία περσική ποίηση.
Η συλλογή διηγημάτων Οδός Ελιγμών είναι η πρώτη της εμφάνιση
στην ελληνική πεζογραφία.
Ακόμα δεν έχει αποφασίσει τι θα γίνει όταν μεγαλώσει.

e-mail: maria.foustalieraki@gmail.com

ΜΑΡΙΑ ΚΥΡΙΑΖΗ ΓΙΑ ΤΟ "ΚΑΡΔΙΑ ΔΥΟ ΝΟΥΜΕΡΑ ΜΙΚΡΟΤΕΡΗ" ΑΠΟ ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΠΝΟΗ

ΜΑΡΙΑ ΚΥΡΙΑΖΗ
για το "ΚΑΡΔΙΑ ΔΥΟ ΝΟΥΜΕΡΑ ΜΙΚΡΟΤΕΡΗ"
από τις εκδόσεις ΠΝΟΗ.

Το «Καρδιά δυο νούμερα μικρότερη» είναι ένα βιβλίο εμπνευσμένο μέσα από τις ανθρώπινες σχέσεις, τον έρωτα, τα πάθη και την ομορφιά της ζωής. Αλλά και του άκρως αντίθετου, του ζόφου και της βρωμιάς που κρύβει ο ανθρώπινος νους, η ανθρώπινη ψυχή. Την απληστία, τη ματαιοδοξία και την ικανοποίηση των επιθυμιών και του Εγώ με όποιο κόστος και αν είναι αυτό. Η ηρωίδα του βιβλίου, η Αθηνά, θα γνωρίσει τον απόλυτο έρωτα στα μάτια του Άρη. Μια αγάπη ιδανική και σίγουρα παντοτινή. Όμως τίποτα δεν κρατάει για πάντα. Όταν αυτό το διαπιστώσει θα βρεθεί μετέωρη στο κενό, στο απόλυτο τίποτα, με την φλόγα του έρωτα να της κατακαίει τα σωθικά. Και από εκεί ξεκινάει η αντίστροφη μέτρηση. Λάθος επιλογές και άνθρωποι που κρύβουν καλά το αληθινό τους πρόσωπο θα τη ρίξουν βαθιά στην άβυσσο, στο βαθύ σκοτάδι, εκεί όπου έχει τις ρίζες του το κακό.

Απόσπασμα από το βιβλίο:

«Τίποτα δεν είναι όπως φαίνεται, κοπέλα μου…» Μια φράση που άκουγα συχνά από έναν ασθενή μου στο δωμάτιο 375. Πάντα μου έπιανε το χέρι στοργικά και με μάτια μεγάλα από φόβο μου το έσφιγγε για να εμπεδώσω καλά αυτά τα λόγια. Αλλά κανένας δεν λογάριαζε έναν ηλικιωμένο με Αλτσχάιμερ.

«Η πραγματική ζωή του καθενός δεν είναι αυτή η οποία ζει…» Η φωνή μου αντήχησε δυνατά μέσα στο μισοσκόταδο. «Σωστά;»

Δεν πήρα καμία απάντηση.

Ποτέ δεν συγκαταλεγόταν στα «πιστεύω» μου ότι οι άνθρωποι ήταν κατά βάση καλοί. Ήξερα από προσωπική πείρα ότι οι άνθρωποι ήταν κατά βάση εγωιστές και άσπλαχνοι.

Κοίταξα το παραθυράκι ψηλά στον τοίχο απέναντι μου. Πίσω από τα σκουριασμένα του κάγκελα διακρινόταν το ολόγιομο φεγγάρι. Ο χώρος σχεδόν άδειος τριγύρω μύριζε μούχλα και η υγρασία έκανε το δέρμα μου να κολλάει. Η λάμπα φθορισμού από πάνω μου τρεμόπαιξε και με δυσκολία κατάφερα ν’ αντικρίσω το βλέμμα του. Με κοίταξε με μάτια που πετούσαν φωτιές. Θυμός και φόβος μαζί. Χαμογέλασα. Πάλεψε να ελευθερωθεί μουγκρίζοντας, αλλά μάταια. Είχε αρχίσει να κοκκινίζει. Δυσκολευόταν να πάρει ανάσα. Με μια δρασκελιά βρέθηκα δίπλα του και τράβηξα το πανί από το στόμα του λίγο πιο έξω. Δεν ήθελα να πέθαινε από ασφυξία.

Το κορμί μου είχε γεμίσει ιδρώτα και κολλούσα ολόκληρη. Δεν ήταν εύκολο το να τον σύρω μέχρι εδώ.

«Λέω ό,τι τίποτα δεν είναι όπως φαίνεται τελικά… Έτσι;»

Άδειασα το περιεχόμενο του νεσεσέρ πάνω στο μοναδικό σιδερένιο τραπέζι και ετοίμασα σχολαστικά τα απαραίτητα. Στη συνέχεια πήρα άλλα τέσσερα δεματικά κι αφού τα ένωσα μεταξύ τους ακινητοποίησα το κεφάλι του στον σωλήνα του νερού που βρισκόταν πίσω από την καρέκλα του. Ξαναπλησίασα το τραπέζι. Σήκωσα τη σύριγγα ψηλά ελέγχοντας αν έχει  

τη σωστή ποσότητα και την πίεσα προς τα μέσα. Δυο τρεις σταγόνες εκτοξεύτηκαν στον αέρα.

«Τέλεια».

Όταν είδε τη σύριγγα άρχιζε να παλεύει περισσότερο για να απελευθερωθεί από τα δεσμά του.

Μάταια.

«Νομίζω πως είμαστε έτοιμοι» είπα και γύρισα προς το μέρος του.

[…]

Άναψα τον φακό του κινητού και φώτισα την αριστερή περιοχή του λαιμού του. Το αίμα μέσα στην αρτηρία του πάλλονταν γρήγορα. Δεν ήταν δύσκολο να την εντοπίσεις. Ειδικά σε έναν τόσο γυμνασμένο στερνοκλειδομαστοειδή.

Τρύπησα με προσοχή, ακριβώς πάνω σε θύλακα τρίχας και άδειασα όλο το διάλυμα. Απομάκρυνα με προσοχή τη βελόνα, έκανα μερικά βήματα πίσω και έμεινα εκεί φωτίζοντας το πρόσωπο του.

Περιμένοντας.

Τα λόγια εκείνου του ασθενή είχαν επαληθευτεί.

Οι περισσότεροι από αυτούς που γνωρίζεις έχουν δύο πρόσωπα. Αυτό που θέλουν να δείχνουν προς τα έξω και ένα άλλο, αυτό που προσπαθούν καλά να το κρύψουν, αλλά όσο και αν προσπαθούν κάποια στιγμή βγαίνει στην επιφάνεια. Και τότε όλα όσα πίστευες διαψεύδονται, η εικόνα που είχες καταστρέφεται και όλες οι ωραίες αναμνήσεις που έχεις ζήσει σε κάνουν να πονάς γιατί τίποτα δεν ήταν αληθινό.

Ή ήταν;

Κοίταξα ξανά το φεγγάρι και ύστερα για τελευταία φορά τα μάτια του.

είτε περισσότερα για το βιβλίο και την συγγραφέα ΕΔΩ

Η Αθηνά είναι μια νέα και όμορφη ανερχόμενη γιατρός. Κοντά του θα ζήσει τον απόλυτο έρωτα, θα αγγίξει την υπέρτατη ευτυχία. Όμως όλα τα ωραία κάποτε τελειώνουν. Όσο ξαφνικά μπήκε στη ζωή της, έτσι ξαφνικά ένα βράδυ θα φύγει από κοντά της. Η οδύνη γι’ αυτό που έχασε θα την οδηγήσει σε λανθασμένες επιλογές και σε ανθρώπους που θα την παρασύρουν στα πιο σκοτεινά και επικίνδυνα μονοπάτια της νύχτας. Όταν συνειδητοποιήσει το άσχημο παιχνίδι που της έπαιξε η μοίρα, θα είναι πια αργά. Πρέπει να εξαφανιστεί, για να σώσει τη ζωή τη δική της και των ανθρώπων που αγαπάει.

Το κακό όμως δεν επαναπαύεται. Ψάχνει, και θα βρει αυτό που τόσο ποθεί. Και τότε η Αθηνά θα έρθει αντιμέτωπη με τους χειρότερους εφιάλτες της.