ΤΟ ΔΑΚΡΥ ΤΗΣ ΑΦΡΟΔΙΤΗΣ-ΝΑΣΟΣ ΚΟΥΡΓΙΟΖΟΣ-ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΠΗΓΗ

ΝΑΣΟΣ ΚΟΥΡΓΙΟΖΟΣ
για το "ΤΟ ΔΑΚΡΥ ΤΗΣ ΑΦΡΟΔΙΤΗΣ"
από τις Πρότυπες εκδόσεις Πηγή.

Όταν εκδόθηκε το προηγούμενο μυθιστόρημά μου -το «Όλα θα πάνε καλά»- επειδή είχα εμπλακεί συναισθηματικά με την ιστορία σε βάθος, χρειάστηκα κάποιους μήνες να «καθαρίσω» για να αρχίσω να γράφω το επόμενο, πράγμα που δεν είχε συμβεί ξανά στο παρελθόν με τα άλλα μου βιβλία, τα οποία εκδόθηκαν με χρονική συνέπεια, σχεδόν ένα κάθε χρόνο. Η νέα ιστορία που θα ξεκινούσα να διηγηθώ και θα κατέληγε στον τίτλο «Το δάκρυ της Αφροδίτης» δεν χρειάστηκε βέβαια μόνο χρόνο «απεξάρτησης» από τον προκάτοχό της, αλλά και μια μακρά περίοδο ενασχόλησης με καθημερινή τριβή τεσσάρων χρόνων. Σε αυτό το διάβα άνθρωποι στη ζωή μου άλλαξαν. Λέω άνθρωποι κι όχι καταστάσεις γιατί οι άνθρωποι αλλάζουν τις καταστάσεις. Άνθρωποι που με ενέπνευσαν. Κάποιοι δίκαια μείνανε και κάποιοι δίκαια φύγανε. Όλοι όμως κάτι άφησαν. Άλλος έναν κόκκο λίθου κι άλλος έναν ογκόλιθο σαν αυτούς της πυραμίδας του Χέοπα 2,5 τόνων από ασβεστόλιθο και γρανίτη. Η κτίση του θέματος είχε δρομολογηθεί. Πετραδάκι-πετραδάκι ή ογκόλιθος-ογκόλιθος η αφήγηση χτιζόταν. Και σύμφωνα με το «αρχιτεκτονικό» πλάνο, αφού από πολύ παλιά ήθελα να διηγηθώ μια ιστορία που θα προτάσσει τη δύναμη της αγάπης και της ζωής. Τη δύναμη της αγάπης για ζωή.

    Αυτή η δύναμη αποδεικνύεται όταν όλα είναι ή μοιάζουν ιδεατά, στα εύκολα; Το αντίθετο! Αποδεικνύεται όταν δίνεις σε κάποιον περισσότερα από αυτά που περιμένεις να πάρεις. Κι αυτό στρώθηκα να γράψω. Μια ιστορία δύο ανθρώπων που γνωρίστηκαν στα δύσκολα. Μέσα σε αντικειμενικές αντιξοότητες. Γιατί ποια αντιξοότητα είναι πιο αντικειμενική από ένα πρόβλημα υγείας; Κι έτσι φτιάχτηκαν η Μιρέλλα κι ο Νικόμαχος. Αυτή που πάντα στην εκφορά του ονόματός της άκουγε «μοίρα έλα» κι αυτός που, όπως το όνομά του λέει, «φέρνει τη νίκη στη μάχη». Συμβολισμοί τα ονόματα. Ή οι ίδιοι αυτοί, οι άνθρωποι, σύμβολα.

    Και κάπου εδώ γεννάται το ερώτημα: Αλλάζει ο άνθρωπος; Προσωπικά πιστεύω αυτό που λέμε ‘ψυχή’ δεν αλλάζει. Ίσως να υποκύπτει σε κάτι ή να παρακινείται από κάτι προς το χειρότερο ή το καλύτερο, αλλά στο βάθος παραμένει ίδια. Είναι και γονιδιακό το θέμα. Έστω και στον βαθμό που συμβαίνει όμως κάτι τέτοιο, το βιβλίο ως ζωντανός οργανισμός που αντανακλά την ψυχή μου, έζησε μαζί με εμένα κι αυτό τις όποιες μου αλλαγές. Απώλεια αγαπημένου προσώπου από θάνατο, προδοσία της εμπιστοσύνης μου, διαψεύσεις, διαμονή σε άλλη χώρα, σπουδές σε υψηλό επίπεδο ξανά μετά από χρόνια… ζυμώσεις… ζυμώσεις... συμβολισμοί επί συμβολισμών… και μια γυναίκα, στο εξώφυλλο που εμπνεύστηκα, να θέλω να κρύβει ό,τι πιο όμορφο της χάρισε η φύση: Τα μάτια της και το στήθος της. Για να τα αφήνει στο πιο μαγικό πράγμα που μας χάρισε η φύση: Τη φαντασία. Για αυτά τα τρία που γράφει κάτω-κάτω στο ίδιο εξώφυλλο. Για τον ΕΡΩΤΑ, για το ΜΥΣΤΗΡΙΟ, για την ΠΕΡΙΠΛΑΝΗΣΗ…

    …Και την αποπλάνηση. Η Μιρέλλα είναι μια πολύ ελκυστική γυναίκα, που δεν χρειάζεται όμως τη θηλυκότητά της για να ελκύει. Το κάνει με τον χαρακτήρα της. Τυραννισμένος, καταβεβλημένος. Αλλά αληθινός και δοτικός. Όπως θα έπρεπε να είναι κάθε γυναίκας αλλά στις μέρες μας δεν είναι. Ο Νικόμαχος είναι ένας πολύ γοητευτικός άνδρας, που δεν χρειάζεται όμως την αρρενωπότητά του για να γοητεύει. Το κάνει με τον χαρακτήρα του. Αυτοσαρκαστικός, αυτοπιεστικός. Αλλά αληθινός και δοτικός. Όπως θα έπρεπε να είναι κάθε άνδρα αλλά στις μέρες μας δεν είναι.

    …

    ‘’Μη μου πεις ποτέ ψέματα κορίτσι μου’’.

    ‘’Μισώ τα ψέματα!’’.

    ‘’…’’

    ‘’Τι σκέφτεσαι;’’

    ‘’Τίποτα. Ελπίζω μόνο. Να μου λες αλήθεια.’’

Δείτε περισσότερα για το βιβλίο και τον συγγραφέα ΕΔΩ

Παραμονές Χριστουγέννων του 1991, όταν όλοι ανέμεναν να δρέψουν κάτι από την όποια χαρά των γιορτών σε έναν κόσμο που άλλαζε, θα ερχόταν αντιμέτωπη με τη μοίρα της, ένα κορίτσι τότε, πάνω στο άνθος της εφηβείας. Εκείνη ήταν και η πρώτη φορά που θ’ αναρωτιόταν αν η ηχητική εκφορά του ονόματός της είναι συμπτωματική: «Μιρέλλα»…

«Μοίρα έλα» τής φάνηκε για μια στιγμή να άκουσε και να είδε, σαν κάποιος να την καλεί υπόκωφα μπρος στον σπασμένο καθρέπτη και μες στο σκοτάδι…

Καμιά γιορτή δεν ξημέρωσε για το κορίτσι που θα μεγάλωνε απότομα μέσα σε μια μέρα. Δυόμιση δεκαετίες μετά, ώριμη γυναίκα πια, η μοίρα θα της έγνεφε ξανά, φέρνοντάς της κι όχι στερώντας της τώρα έναν άνθρωπο. Αυτόν που, μέσα απ’ το πρόβλημα υγείας του, με το δικό του όνομα «φέρνει τη νίκη στη μάχη».

«Μιρέλλα» και «Νικόμαχος»… Τυχαίοι οι συμβολισμοί; Ίσως ναι, ίσως όχι. Γιατί ποια επικαλούμενη μοίρα μπορεί να προδικάσει την πιο ευοίωνη τύχη; Όταν, μάλιστα, το ταξίδι προς αυτή, την τελευταία, εκχέει απ’ το βάθος φως…