ΑΝΤΙΓΟΝΗ ΖΟΓΚΑ
για το "ΠΑΛΜΙΤΑ"
από τις εκδόσεις ΨΥΧΟΓΙΟΣ.
Μα ποια είναι η Παλμίτα; Πού γεννήθηκε, και γιατί ονομάστηκε
έτσι; Πώς συνδέονται δύο ιστορίες που εξελίσσονται σε διαφορετικό χώρο και
χρόνο, και γιατί το τάνγκο χορεύεται από δύο;
Αλλά ας πιάσουμε τα πράγματα από την αρχή.
Η Παλμίτα είναι η καρδιά του φοίνικα. Λατρεύω τους φοίνικες,
γιατί είναι ένα δέντρο με ιδιαίτερα χαρακτηριστικά, που θυμίζει τη θάλασσα, τη
Μεσόγειο, τον κήπο της Εδέμ – δεν είναι τυχαίο που εμφανίζεται τόσες φορές στη
Βίβλο! Πρόκειται για ένα αρχαίο σύμβολο ανθεκτικότητας και θριάμβου. Με τις
ιδιαίτερες αυτές ιδιότητές του, ο φοίνικας ζει διακόσια χρόνια, αν δεν μπει
μέσα του το κόκκινο σαράκι και φτάσει μέχρι την καρδιά του και τη ροκανίσει,
αποτελειώνοντάς το.
Με αφορμή λοιπόν δύο ερωτικές ιστορίες που λαμβάνουν χώρα, η
μία στο Μπουένος Άιρες στη δεκαετία του ’70, λίγο πριν τη Χούντα, και η δεύτερη
στην Αθήνα, λίγο πριν την πανδημία, επινόησα δύο ζευγάρια πολύ διαφορετικών
ανθρώπων, που ερωτεύονται σφόδρα και αποφασίζουν να ζήσουν μαζί, μια ανάσα πριν
από δύο μεγάλες ιστορικές κρίσεις, που ανατρέπουν τον κόσμο τους. Ταυτόχρονα
όμως, πέρα από τη ζωή, αλλάζουν και οι ίδιοι οι ήρωες, που αρχίζουν σταδιακά να
αποκαλύπτονται: οι άνδρες μπορεί να μην είναι μόνο τρυφεροί, αλλά και βίαιοι,
οι γυναίκες μπορεί να μην είναι μόνο δυνατές, αλλά και ευάλωτες. Ο έρωτας μας
μεταμορφώνει, αλλά κανείς δεν ξέρει ποιο θα είναι το τελικό αποτέλεσμα.
Πάνω απ’ όλα, όμως, όσο έγραφα αυτό το βιβλίο, αναρωτιόμουν:
κατά πόσο οι πράξεις και οι σκέψεις μας είναι δικές μας; Μήπως πορευόμαστε
ακολουθώντας ένα συγκεκριμένο μοτίβο, μήπως αναπαράγουμε το πρότυπο των γονιών
μας, επαναλαμβάνοντας το πρώτο μοντέλο αγάπης που γνωρίσαμε στη ζωή μας; Και τί
μπορεί να μας βοηθήσει να το αντιληφθούμε, αν μια σχέση είναι βαθιά
δυσλειτουργική, για να σπάσουμε τις προγονικές αλυσίδες και να απελευθερωθούμε;
Για να επανέλθω όμως, στον συμβολισμό και τον τίτλο του
βιβλίου: όταν το έγραφα, στο μυαλό μου ο φοίνικας δεν συμβόλιζε μόνο το γνωστό
δέντρο. Συμβόλιζε και το μυθικό πουλί, που αναγεννάται από τις στάχτες του.
Παλμίτα, λοιπόν, είναι η κάθε γυναίκα που επιβιώνει από μια κακοποιητική σχέση
σώζοντας την πολύτιμη καρδιά της, για να μπορέσει να αναγεννηθεί θριαμβεύτρια
και κυρίαρχη της ζωής της.
Δείτε περισσότερα για το βιβλίο και την συγγραφέα ΕΔΩ |
ΑΘΗΝΑ, 2018. Λίγο πριν απ’ την πανδημία. Ένας άντρας και μια γυναίκα, σε μια εξομολόγηση εκ βαθέων.
Υπάρχει κεραυνοβόλος έρωτας; Κι αν ναι, από τι εξαρτάται; Από την τρέλα μιας μέρας, ή από το πεπρωμένο της καρδιάς, όπως τραγουδούν οι ποιητές του τάνγκο;
Δύο ερωτικές ιστορίες που στροβιλίζονται στον δικό τους ρυθμό, όσο οι άντρες και οι γυναίκες, με τα λάθη και τα πάθη που τους ενώνουν, τυλίγονται σε κόμπους πιο σφιχτούς από την αγάπη, πιο ισχυρούς από τον πόθο, πιο αέναους από τον θάνατο, καταραμένους σαν το διαγενεακό τραύμα, να επαναλαμβάνονται στο διηνεκές – μέχρι να καούν για να ξαναγεννηθούν.
ΓΙΑΤΙ ΤΟ ΤΑΝΓΚΟ ΧΟΡΕΥΕΤΑΙ ΑΠΟ ΔΥΟ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου