ΠΟΥ ΑΝΗΚΩ ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ-Γνωρίστε τη συγγραφέα του κ.Χρυσούλα Μελισσά-Χαλικιοπούλου και διεκδικήστε δύο αντίτυπα του βιβλίου ΑΦΟΥ!!!

Δηλώστε συμμετοχή για να κερδίσετε ένα αντίτυπο του βιβλίου ΕΔΩ

ΠΟΥ ΑΝΗΚΩ ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ της κ.Χρυσούλας Μελισσά-Χαλικιοπούλου από τις Εκδόσεις Μιχάλη Σιδέρη - Ekdoseis Michali Sideri!!!

Μέσα από μια σύγχρονη ιστορία παρουσιάζονται οι διαφορετικοί χαρακτήρες δύο παιδιών. Η Αννέτα είναι ένα μαύρο κορίτσι, υιοθετημένο από λευκούς γονείς. Με αυτούς αλλά και την υπόλοιπη οικογένειά της –παππού, γιαγιάδες και νονά– συζητά τα προβλήματα που αντιμετωπίζει. Αν και δεν βρίσκει πάντα λύσεις στις συμβουλές ή τις διδακτικές ιστορίες τους, αναγνωρίζει την αγάπη και την κατανόηση που της δείχνουν. Ο Βασίλης είναι ο συμμαθητής που την κακομεταχειριζόταν κρυφά και φανερά, αλλά γίνεται τελικά –χάρη στον έξυπνο και καλοσυνάτο τρόπο της– ένας πιστός φίλος. Έχει όμως κι αυτός τα δικά του προβλήματα, με το διαζύγιο των γονιών του. Η φιλία τους θα ανθίσει από την έκτη δημοτικού ως το τέλος του λυκείου, αλλά και θα δοκιμαστεί. Οι σκέψεις και η συμπεριφορά των παιδιών αλλάζουν μέσα από διάφορες εμπειρίες –όπως τα ταξίδια τους και η επαφή με άλλους πολιτισμούς και ανθρώπους, οι εφηβικοί τους έρωτες, οι αρρώστιες, που αγγίζουν ακόμα και τη νεαρή ηλικία– και επηρεάζονται από τη στάση των ενηλίκων. Φυσικά αλλάζουν κι αυτοί μαζί με τα παιδιά κι έτσι τίποτα (σχέσεις, φιλίες και έρωτες) δεν εξελίσσεται όπως αρχικά φαινόταν.
Στο βιβλίο αυτό η συγγραφέας κάνει ένα… παιχνίδι γύρω από τον τρόπο που σκέφτονται οι ενήλικες και τα παιδιά, καθώς αναπτύσσονται παράλληλα οι ζωές τους. Ο τρόπος γραφής της αλλάζει και στις δύο περιπτώσεις, όπως και από κεφάλαιο σε κεφάλαιο, ακολουθώντας με τρυφερότητα το πέρασμα των πρωταγωνιστών της στην ενηλικίωση.

Ποια όμως είναι η κ.Χρυσούλα Μελισσά-Χαλικιοπούλου;;Ας την γνωρίσουμε μέσω του βιογραφικού της και μερικών ερωτήσεων μου που με προθυμία δέχθηκε να απαντήσει και την ευχαριστώ πολύ!!!!

ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ
Η Χρυσούλα Μελισσά-Χαλικιοπούλου γεννήθηκε και με­γάλωσε στη Θεσσαλονίκη. Σπούδασε Ψυχολογία και μετά την εκπόνηση του διδακτορικού της στο ΕΚΠΑ, με υποτροφία του Ιδρύματος «Α. Ωνάσης», εργάστηκε ως ψυχολόγος στην ΕΛΕΠΑΑΠ και στο Κέντρο Παιδοψυχικής Υγιεινής του ΙΚΑ Θεσσαλονίκης. Παράλληλα δίδασκε στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο (ΤΕΦΑΑ), στη Σχολή Νηπιαγωγών και στην Παιδαγωγική Ακαδημία Θεσσαλονίκης. Από το 1991 ήταν Καθηγήτρια Ψυχολογίας στο Τμήμα Νοσηλευτικής του ΤΕΙ Θεσσαλονίκης, απ’ όπου πρόσφατα αφυπηρέτησε. Ζει στη Θεσσαλονίκη με τον άντρα της και τα δυο τους παιδιά.

ΕΡΩΤΗΣΗ:1)Σε ποια ηλικία ήταν η πρώτη επαφή σας με το βιβλίο; Θυμάστε το πρώτο βιβλίο που διαβάσατε;

Θυμάμαι τον εαυτό μου -αλλά όχι ηλικία!- να κρατά πολύχρωμα, εικονογραφημένα βιβλία. Πολλά ήταν με παιδικά ποιήματα, άλλα με παραμύθια ή χριστουγεννιάτικες ιστορίες (αρκετά μάλιστα γραμμένα στα αγγλικά, όπως το The Twelve Days of Christmas), με εκπληκτικές ζωγραφιές, κι εγώ δεν  χόρταινα να τα ξεφυλλίζω. Ακόμα κι όταν δεν καταλάβαινα το κείμενο,  το συμπλήρωνε η παιδική μου φαντασία. Μεγαλώνοντας, «αξιοποίησα» δεόντως την εποχή που το βιβλίο ήταν το πιο συχνό-και καλοδεχούμενο- δώρο για «τα μικρά», χαμένη με τις ώρες στις σελίδες από τα πιο γνωστά  βιβλία της κλασσικής, ελληνικής και ξένης, λογοτεχνίας. Τα παιδιά μου όμως δεν άντεχαν τις ρεαλιστικές και σκληρές περιγραφές του ζωικού βασιλείου στο ‘Κόκκινο Αλογάκι’ του Τζων Στάινμπεκ, προτιμούσαν την εκδοχή του Disney για το βιβλίο της Ζούγκλας του Ρ. Κίπλινκλ (και δεν τα αδικώ καθόλου), αδυνατούσαν να καταλάβουν το χιούμορ του Όσκαρ Ουάιλντ στο ‘Φάντασμα του Κάντερβιλ’, αλλά διάβαζαν σαγηνευμένα όλη τη σειρά από τα «Χρονικά της Νάρνια» του Κ. Σ. Λιούις. Λυπάμαι που ποτέ δεν έκλαψαν με τα βιβλία του Λουντέμη, αλλά τους συγκίνησαν οι ήρωες της Ζωρζ Σαρή και και της Άλκη Ζέη.     

ΕΡΩΤΗΣΗ:2) Έχετε συγκεκριμένη προτίμηση στα λογοτεχνικά σας αναγνώσματα;

Εξακολουθεί να μου αρέσει η ποίηση και το μυθιστόρημα, κυρίως το κοινωνικό, αν κι αντιπαθώ τις κατηγοριοποιήσεις, καθώς το μυθιστόρημα αυτό έχει και στοιχεία ιστορίας, ψυχολογίας, θρίλερ κλπ. Επειδή όμως μου αρέσει η ποικιλία, ενδιάμεσα διαβάζω διηγήματα, δοκίμια ή άλλα (πχ ένα καλό αστυνομικό μυθιστόρημα, που θα προτείνουν αγαπημένες φίλες,  φανατικές οπαδοί αυτής της λογοτεχνίας).  

ΕΡΩΤΗΣΗ:3)Θα μπορούσατε να μου πείτε μερικούς από τους αγαπημένους σας συγγραφείς ή σας ...βάζω δύσκολα;

Είναι τόσοι πολλοί, έλληνες και ξένοι, άνδρες και γυναίκες, και η… λίστα τους  συνεχώς αυξάνεται!!! Οπότε καλύτερα να τους παραλείψω, για να μη δυσαρεστήσω κανέναν.

ΕΡΩΤΗΣΗ:4)Τι αποτέλεσε το έναυσμα για να ξεκινήσετε να γράφετε;

Αν ανατρέξω στην παιδική και εφηβική μου ηλικία, το έναυσμα ήταν μάλλον μια μεγάλη λύπη ή ένα τραγικό(πραγματικό ή φανταστικό) γεγονός και λιγότερο η χαρά. Στην ενήλικη ζωή μου, το γράψιμο ήταν συνυφασμένο με την επιστημονική μου δραστηριότητα και πολλοί με προέτρεψαν να συνεχίσω να γράφω, αλλά πιο εκλαϊκευμένα βιβλία ψυχολογίας. Αυτό όμως δεν αποτελούσε ιδιαίτερη πρόκληση για μένα, καθώς υπάρχουν ήδη τέτοια βιβλία, σε πληθώρα εκδόσεων, και κάποια είναι εξαιρετικά. Θα έλεγα, λοιπόν, ότι το έναυσμα για τη λογοτεχνική μου πορεία ήταν και είναι διάφορα προσωπικά ή κοινωνικά θέματα που -συνειδητά ή ασυνείδητα- μας απασχολούν και συχνά γίνονται πηγές ψυχικών τραυμάτων, αλλά και ψυχικής ωρίμανσης. Προφανώς οι γνώσεις μου από το ψυχολογικό πεδίο διαχέονται διακριτικά και στα μυθιστορήματά μου.

   

ΕΡΩΤΗΣΗ:5)Πώς ξεκίνησε η συγγραφή του βιβλίου σας "Πού ανήκω επιτέλους;" και γιατί επιλέξατε αυτόν τον τίτλο και αυτό το εξώφυλλο;

Ξαναγυρνώ στην προηγούμενη ερώτησή σας. Το έναυσμα δόθηκε σε μια ημερίδα του Τμήματος Βρεφονηπιοκομίας, του ΤΕΙ Θεσσαλονίκης, γύρω από το σχολικό εκφοβισμό στην προσχολική ηλικία. Ακόμη κι εγώ που είμαι ειδική στο χώρο της ψυχικής υγείας, τρόμαξα καθώς συνειδητοποιούσα πόσο ελλιπείς είναι η έγκυρη ενημέρωση και η πρόληψη στο θέμα αυτό. Έτσι αποφάσισα να γράψω κάτι για να βοηθήσω τόσο τα παιδιά που πληγώνονται όσο κι αυτά που πληγώνουν. Άρχισα κάπου στο τέλος του 2007 με 2008, αλλά γρήγορα διαπίστωσα πόσο δύσκολο ήταν να εκφράσω κατάλληλα τις σκέψεις μου σε τόσο μικρά παιδιά. Έγραφα κι έσβηνα, χωρίς αποτέλεσμα. Όταν αποφάσισα να στραφώ στα μεγαλύτερα, η ιστορία μου πήρε σάρκα και οστά. Δυστυχώς τότε αρρώστησε μια πολύ καλή μου φίλη, οπότε το γράψιμο παραμελήθηκε για πολύ καιρό, ώσπου ήρθε το… πλήρωμα του χρόνου και στο τελικό κείμενο συσσωρεύτηκαν προσωπικές και… εθνικές εμπειρίες. 

Το μυθιστόρημα αρχίζει με την ηρωίδα μου, την Αννέτα, ως μαθήτρια της έκτης δημοτικού, δηλαδή έχει ήδη μπει στην ήβη, και τελειώνει με την αποφοίτησή της από το λύκειο. Η εφηβεία είναι η εποχή όπου κανείς αναζητά την ταυτότητά του, πράγμα όχι εύκολο, όπως νομίζουμε εμείς οι μεγάλοι. Για ένα μάλιστα μαύρο κορίτσι σαν την Αννέτα, υιοθετημένο από μια λευκή οικογένεια, υπάρχουν επιπλέον προκλήσεις, ειδικά όταν οι άλλοι δεν τις καταλαβαίνουν και την αφήνουν έκθετη και σε περιστατικά σχολικού εκφοβισμού. Ο τίτλος, λοιπόν, σχετίζεται με την ψυχολογία της εφηβείας και την έντονη ανάγκη των παιδιών να ανήκουν με ασφάλεια στις κοινωνικές τους ομάδες (συμμαθητές, φίλοι, οικογένεια κλπ). 

Το εξώφυλλο ήταν αποκλειστική ιδέα και φροντίδα των συνεργατών του εκδοτικού οίκου του Μιχάλη Σιδέρη και είχε μεγάλη αποδοχή. Προφανώς μας θυμίζει, ως κοινωνία εννοώ, κάποια πράγματα για τα οποία χρειάζεται να πάρουμε θέση και να τοποθετηθούμε με σεβασμό και καλοσύνη  απέναντι σε συνανθρώπους μας που διαφέρουν από μας. Εξωτερικά τουλάχιστον, γιατί άλλες ομοιότητες θα μπορούσαμε να βρούμε πολλές.

ΕΡΩΤΗΣΗ:6)Μια και είναι το πρώτο σας βιβλίο και δεν γνωρίζουμε τη γραφή σας,  τι πιστεύετε ότι προκαλεί τον αναγνώστη να σας διαβάσει, να σας γνωρίσει; Το εξώφυλλο; Το οπισθόφυλλο; Πείτε μου δυο λόγια για την ιστορία.....

Το εξώφυλλο είναι ένα ερέθισμα, το οποίο αν δεν έχει κανείς στερεότυπα και προκαταλήψεις, θα γίνει η πρώτη πρόκληση-πρόσκληση. Το οπισθόφυλλο είναι μια πιο ουσιαστική προσέγγιση, τουλάχιστον στο θέμα του βιβλίου. Όσο για τη γραφή… αυτό που μπορώ να πω είναι ότι κάνω ένα παιχνίδι γύρω από το πώς σκέφτονται οι ενήλικοι και τα παιδιά. Συνταιριάζω έτσι και το διαφορετικό λόγο και τις παράλληλες ζωές των ενηλίκων που ζουν δίπλα στους εφήβους. 

Οι αναγνώστες θα διαβάσουν για θέματα και καταστάσεις που ζούμε στη σύγχρονη κοινωνία, για συναισθήματα και σχέσεις όπως η φιλία, ο έρωτας, η υιοθεσία, το διαζύγιο, η χρόνια νόσος, ο σχολικός εκφοβισμός και άλλα, καθώς θα παρακολουθούν την εξελικτική πορεία προς την ενηλικίωση δύο παιδιών, της Αννέτας και του συμμαθητή της, του Βασίλη.

ΕΡΩΤΗΣΗ:7)Ποιον ήρωα ξεχωρίζετε από το έργο σας και γιατί;

Αγαπώ και τα δύο παιδιά-πρωταγωνιστές, γιατί το καθένα δίνει το δικό του ξεχωριστό αγώνα για να αντιμετωπίσει τα προβλήματα της ζωής του. Παίρνουν δύναμη ο ένας από τον άλλο και -παρά τις διαφορές τους- προβληματίζονται, μαθαίνουν και αλλάζουν συνεχώς. Επέλεξα ωστόσο την Αννέτα ως βασική ηρωίδα, για να δώσω ένα δυνατό πρότυπο στα κορίτσια της ηλικίας της. Αγαπημένη μου όμως ηρωίδα είναι η νονά της, που έχει και το ρόλο της αφηγήτριας στο χώρο των ενηλίκων, επειδή είναι μια σύγχρονη, ανεξάρτητη γυναίκα που χαίρεται τη ζωή και ξέρει πώς να συμπαρασταθεί στα παιδιά, αν και δεν έχει η ίδια δική της οικογένεια.  

ΕΡΩΤΗΣΗ:8) Ποια η χρησιμότητα των ερωτήσεων που έχετε προσθέσει στο τέλος του βιβλίου;

Είναι είκοσι ερωτήσεις για συζήτηση που μπορεί να γίνει είτε στην τάξη είτε σε μια παρέα. Προφανώς δεν είναι για σχολική εργασία(βλ. βαθμολογία). Ελπίζω να χρησιμοποιηθεί ως ένα θετικό εργαλείο από όσους εκπαιδευτικούς οργανώνουν λέσχες ανάγνωσης ή προτείνουν στους μαθητές τους ποικιλία αναγνωσμάτων, επειδή φιλοδοξούν να τους βοηθήσουν να αγαπήσουν το βιβλίο και μέσα από αυτό να προβληματιστούν για καταστάσεις που άλλοτε συνδέονται με τη ζωή τους και άλλοτε τις υπερβαίνουν. 

 ΕΡΩΤΗΣΗ:9)Το τελευταίο σας δημιούργημα κυκλοφόρησε πριν έξι περίπου μήνες, αλλά θα τολμήσω να ρωτήσω αν έχετε ήδη ξεκινήσει να προετοιμάζετε/γράφετε κάτι καινούριο; Μήπως έχετε και άλλες ανέκδοτες ιστορίες;

Το μυθιστόρημα «Μη μου λες το γιατί» κυκλοφόρησε το Φεβρουάριο του 2017 από τις εκδόσεις Δωδώνη και είναι έργο συλλογικής δουλειάς, καθώς έχει γραφτεί με άλλους δέκα φίλους. Προσπαθώ ακόμη να τελειώσω ένα μυθιστόρημα γύρω από τη ζωή πέντε οικογενειών, που ανήκουν σε ένα ευρύ κοινωνικό φάσμα. Είναι ένα ψυχογράφημα που αγγίζει παλιά και νέα κοινωνικά -και όχι μόνο- προβλήματα.

ΕΡΩΤΗΣΗ:10)Ποιο βιβλίο διαβάζετε αυτό το διάστημα;

Τα δοκίμια του Τζόναθαν Φράνζεν  «Ακόμα πιο μακριά» και το θεατρικό του Αλμπέρ Καμύ «Καλιγούλας» ενώ ψάχνω απεγνωσμένα στο χάος του γραφείου μου να βρω την «Άλωση της Κωνσταντίας» του Γιάννη Μακριδάκη, βιβλίο που αγόρασα στην Έκθεση Βιβλίου της ΔΕΘ και… ήταν στις προτεραιότητες μου!

ΕΡΩΤΗΣΗ:11)Θα ήθελα να μοιραστείτε με τους αναγνώστες του blog μας, τη φράση που σας εκφράζει, το τραγούδι που σας αντιπροσωπεύει και την αγαπημένη σας ταινία. Ίσως είναι περισσότερα από ένα, αλλά πείτε τα πρώτα που σας έρχονται στο μυαλό για το καθένα από αυτά.

Πάλι μου βάζετε δύσκολα. Πώς να μας αντιπροσωπεύει ένα μόνο πράγμα τόσο πολύπλοκοι που είμαστε; Νομίζω πως η φράση «ευτυχώς ο άνθρωπος αλλάζει» είναι κάτι που με εκφράζει (ελπίζω να το διαπιστώσουν και οι αναγνώστες του εφηβικού μου μυθιστορήματος) και μου αφήνει λίγη αισιοδοξία για το μέλλον μας. Αγαπώ από μικρή το τραγούδι του Bob Dylan ‘Blowin’ in the wind’ και από ταινία δεν έχω ιδέα, γιατί είναι πολλές οι αγαπημένες, κυρίως από τον… ένδοξο Γαλλικό και Ιταλικό κινηματογράφο παρελθόντων δεκαετιών. Για να μείνω όμως πιο κοντά στο πνεύμα του βιβλίου, επιλέγω το φιλμ του Stanley Kramer ‘Guess who’s coming to dinner ‘, επειδή παίζει καλά με τις προκαταλήψεις μας(που φυσικά νομίζουμε ότι δεν έχουμε), αλλά και για τους θρυλικούς ηθοποιούς(Σπένσερ, Χεπμπουρν, Πουατιέ) που πρωταγωνιστούν.