Την ίδια στιγμή, ο Κωνσταντίνος ζει μαζί με τη μικρότερη αδερφή του, προσπαθώντας να συνυπάρξει με τα σημάδια που άφησε ο νεκρός πατέρας τους στην ψυχή του, τα οποία όμως τον έχουν κάνει εσωστρεφή, ψυχρό και απόμακρο, ανίκανο να νιώσει οποιοδήποτε άλλο συναίσθημα εκτός από θυμό και οργή.
Οι ομοιότητες ανάμεσά τους πολλές. Όπως και οι διαφορές τους. Όμως, το κοινό τους όνειρο, ο χορός, στον οποίον είναι ολοκληρωτικά αφοσιωμένοι, είναι εκείνο που θα ενώσει τους δρόμους τους, «προκαλώντας» τους να δουν τι είναι αυτό που υπερτερεί.
Μία σχέση που ξεκινάει από μια μεγάλη και αναίτια κόντρα για να οδηγήσει σε ένα πάθος που με τη σειρά του θα εξελιχθεί σε έναν μεγάλο έρωτα.
«Μέχρι το τέλος του χρόνου» είχαν ορκιστεί ν αγαπιούνται. Ήταν το δικό τους «για πάντα». Ωστόσο, μια στιγμή θα είναι αρκετή για να γκρεμίσει όσα με κόπο έχτισαν. Αρκετή για να χωρίσουν οι δρόμοι τους, και να μετατραπεί η αγάπη τους σε μίσος. Κι όμως, όσοι είναι γραφτό να είναι μαζί, το πεπρωμένο τούς φέρνει κοντά, ενώ, μέσα από συμπτώσεις, βρίσκει πάντα τον τρόπο για να τους δοκιμάσει.
Άραγε, η αγάπη είναι αρκετή για να μας κάνει ν αλλάξουμε;
Άραγε, μπορεί ν αντέξει μέχρι το τέλος του χρόνου;
Μέχρι τότε ας γνωρίσουμε την συγγραφέα κ.Γιώτα Παπαδημακοπούλου μέσω του βιογραφικού της και μερικών ερωτήσεων μου που με προθυμία δέχθηκε να απαντήσει και την ευχαριστώ πολύ!!!!
Η Γιώτα Παπαδημακοπούλου γεννήθηκε στην Αθήνα το 1984 όπου και ζει μέχρι σήμερα μαζί με το σύζυγό της. Είναι η δημιουργός και διαχειρίστρια του site "Το μεγαλείο των τεχνών", το οποίο, στην αρχική του μορφή, ψηφίστηκε ως το καλύτερο blog για το 2012. Αρθρογραφεί σε ποικίλα ηλεκτρονικά έντυπα, ανάμεσα στα οποία και το culturenow.gr, στο οποίο υπογράφει με την ιδιότητα της βιβλιοκριτικού. Παράλληλα, συνεργάζεται με εκδοτικούς οίκους στην Ελλάδα αλλά και με πρακτορεία του εξωτερικού στο τμήμα αξιολόγησης βιβλίων προς έκδοση, ενώ απασχολείται και ως ραδιοφωνική παραγωγός. Ζει και αναπνέει για τη Λογοτεχνία... και για το γιο της.
ΕΡΩΤΗΣΗ:1)Σε ποια ηλικία ήταν η πρώτη επαφή σας με το βιβλίο; Θυμάστε το πρώτο βιβλίο που διαβάσατε;
Η πρώτη μου επαφή με το βιβλίο έγινε σε πολύ μικρή ηλικία, καθότι ήξερα να διαβάζω από τα 5 μου, και απ’ όσο μπορώ να θυμηθώ, το πρώτο βιβλίο που διάβασα ήταν το «Ταξίδι στο κέντρο της Γης» του Ιούλιου Βερν, από μια σειρά κλασσικών βιβλίων για παιδιά κι εφήβους που, για κάποιον αδιευκρίνιστο λόγο, οι γονείς μου μού αγόρασαν λίγο μετά που ξεκίνησα να μιλάω. Μπορεί να ήταν κι ένστικτο, ποιος ξέρει! Το πρώτο, όμως, ελληνικό βιβλίο που διάβασα –και που ξαναδιάβασα αργότερα- ήταν «Τα λόγια της πλώρης» του Καρκαβίτσα, σε μια υπέροχη, κλασσική δερματόδετη έκδοση, που ακόμα έχω στην κατοχή μου (ή πιο απλά, την «έκλεψα» από το πατρικό μου).
ΕΡΩΤΗΣΗ:2)Έχετε συγκεκριμένη προτίμηση στα λογοτεχνικά σας αναγνώσματα;
Σίγουρα έχω προτιμήσεις, δεν κάνω, όμως, διακρίσεις. Μπορώ να διαβάσω κάθε λογοτεχνικό είδος, και να το απολαύσω εξίσου με αυτά που αγαπώ λίγο περισσότερο, και να εκτιμήσω την αξία του. Αλλά, αν θέλω να είμαι ειλικρινής, έχω μια λίγο μεγαλύτερη αγάπη στο καλό αστυνομικό μυθιστόρημα –ή και στα ψυχολογικά θρίλερ, όχι απαραίτητα στα αμιγώς αστυνομικά-, και κυρίως στο ρομαντικό και κοινωνικό μυθιστόρημα. Γενικά, έχω μια προτίμηση στα βιβλία που είναι ανθρωποκεντρικά και που πέραν μιας τυχόν πρωτότυπης ιστορίας, έχουν, κυρίως, να παρουσιάσουν ενδιαφέροντα ψυχογραφήματα και εμβαθύνουν στον ψυχισμό των ηρώων τους, επιτρέποντας και στον ίδιο τον αναγνώστη μια πιο ενδοσκοπική ανάλυση χαρακτήρων και καταστάσεων.
ΕΡΩΤΗΣΗ:3)Θα μπορούσατε να μου πείτε μερικούς από τους αγαπημένους σας συγγραφείς ή σας ...βάζω δύσκολα;
Αυτή είναι μια ερώτηση που πάντα θα είναι δύσκολο ν’ απαντηθεί. Χα, χα, χα… Ωστόσο, μένοντας πιστή στη συνηθισμένη μου απάντηση, όταν ρωτούμαι πάνω στο θέμα, θα πω πως αγαπώ ανυπέρβλητα την καυστικότητα, την εκκεντρικότητα και την οξυδέρκεια του Oscar Wilde, θαυμάζω την δυναμική και την μαγεία της αφήγησης του Victor Hugo, την φιλοσοφία και την εμβάθυνση στα σκοτεινά άδυτα της ανθρώπινης ψυχής του Fyodor Dostoyevsky, την τρυφερότητα και την αλήθεια της δύσκολης αγάπης που εκφράζουν η Jane Austen και η Emily Bronte, έστω κι αν τοποθετούνται σε μιαν άλλη εποχή. Από Έλληνες συγγραφείς θαυμάζω απεριόριστα πολλά μεγάλα ονόματα, όπως ο Νίκος Καζαντζάκης, ο Γρηγόριος Ξενόπουλος, ο Στρατής Μυριβίλης, ο Κώστας Βάρναλης, ο Ηλίας Βενέζης, ο Γεώργιος Βιζυηνός και τόσοι άλλοι, που αδυνατώ να τους αναφέρω όλους. Αν πάμε σε πιο σύγχρονους συγγραφείς, λατρεύω –και ζηλεύω- την πένα του φίλου Πολυχρόνη Κουτσάκη, ενώ ξεχωρίζω και τον Γιάννη Καλπούζο, και όσον αφορά ξένους συγγραφείς, θαυμάζω και λατρεύω απελπιστικά την Cassandra Clare και την J.K. Rowling, αλλά και της Tabitha Suzuma και Colleen Hoover, οι οποίες υπηρετούν κι ένα λογοτεχνικό είδος που είναι πιο κοντά στο δικό μου.
ΕΡΩΤΗΣΗ:4)Τι αποτέλεσε το έναυσμα για να ξεκινήσετε να γράφετε;
Θα μπορούσα να σου απαντήσω πως ήταν μια εσωτερική ανάγκη, αλλά εκτός από κλισέ, δεν ξέρω και κατά πόσο ισχύει. Στην πραγματικότητα, θα έλεγα πως όλο αυτό το θέμα της συγγραφής προέκυψε τυχαία. Ανέκαθεν είναι μια έφεση στο γράψιμο, μου άρεσε να εξωτερικεύω με τον τρόπο αυτό σκέψεις και συναισθήματα, αλλά ποτέ δεν είχε περάσει από το μυαλό μου η πιθανότητα να το εξελίξω μ’ αυτόν τον τρόπο. Ωστόσο, όσον αφορά το πρώτο μου βιβλίο, η ιστορία υπήρχε από καιρό στο μυαλό μου –και στην καρδιά μου-, και όταν έφτασε ο κατάλληλος καιρός –γιατί μόνο εκείνος ξέρει πότε έρχεται- και η ιδέα ωρίμασε μέσα μου, ξεκίνησα το γράψιμο. Βέβαια, αρχική μου πρόθεση δεν ήταν να είναι τόσο ογκώδης η ιστορία αυτή, αλλά κάποια πράγματα δεν τα προγραμματίζεις, απλά έρχονται, εξού και το αποτέλεσμα.
ΕΡΩΤΗΣΗ:5)Πώς ξεκίνησε η συγγραφή του βιβλίου σας ''Μέχρι το τέλος του χρόνου''; Γιατί επιλέξατε αυτόν τον τίτλο και αυτό το εξώφυλλο;
Η ιστορία του «Μέχρι το τέλος του χρόνου» υπήρχε στο μυαλό μου εδώ και αρκετά χρόνια, τουλάχιστον ως γενική ιδέα. Το να αναπτυχθεί η ιδέα αυτή δε κάτι περισσότερο ήρθε εντελώς φυσικά, τόσο που σχεδόν δεν το κατάλαβα ούτε εγώ η ίδια. Πήρε μια τροπή που ούτε καν φανταζόμουν και εξελίχθηκε σε κάτι περισσότερο απ’ αυτό που είχα αρχικά κατά νου, πράγμα που, σε προσωπικό πάντα επίπεδο, με ικανοποιεί στον απόλυτο βαθμό γιατί θεωρώ πως είναι ένα βιβλίο, και μια ιστορία, που με έκανε να κοιτάξω βαθιά μέσα μου και να παραδεχτώ αρκετές προσωπικές μου αλήθειες, ή και να τις κατανοήσω καλύτερα. Ο τίτλος ήρθε από μόνος του όταν είχα πλέον φτάσει, περίπου, στο τέλος της πρώτης ενότητας του βιβλίου –καθώς αυτό χωρίζεται σε τρεις περιόδους. Αποτελεί μια αρκετά σημαντική, φράση «κλειδί», όχι μόνο στην αφήγησή μου, αλλά και στη σύνδεση και στη σχέση ανάμεσα στους ήρωές μου. Όπως αναφέρεται και στην περίληψη στο οπισθόφυλλο του βιβλίου, είναι το δικό τους «για πάντα», και το «πάντα» μπορεί να έχει πολλά πρόσωπα και να ερμηνευτεί με χίλιους τρόπους. Όσο για το εξώφυλλο… αν και οι δικοί μου πρωταγωνιστές είναι λιγότερο ξανθοί, ήταν έρωτας με την πρώτη ματιά. Θεωρώ πως ταιριάζει με την προσωπική μου αισθητική, αλλά και με του βιβλίου, ενώ εκφράζει όλα τα συναισθήματα που κρύβονται μέσα στις σελίδες του βιβλίου. Είναι ρομαντικό, αλλά όχι μελό, είναι μελαγχολικό, αλλά όχι καταθλιπτικό, εκπέμπει αρκετό πάθος αλλά με μια συγκρατημένη διάθεση. Πολύ απλά, για μένα, ήταν η ιδανική επιλογή, και ελπίζω ν’ αρέσει και σε ‘σας!
ΕΡΩΤΗΣΗ:6)Ποιον ήρωα ξεχωρίζετε από τα έργα σας και γιατί;
Νομίζω πως ξεχωρίζω αρκετά την Ιόλη και τον Στέφανο από το «Όταν ξέρεις ν’ αγαπάς» και αυτό γιατί η πρώτη κάνει μια μεγάλη υπέρβαση που χρειάζεται μεγαλείο και καθαρότητα ψυχής, κάτι που διαθέτει και την ζηλεύω γι’ αυτό, και γιατί ο δεύτερος βρίσκει το θάρρος να συγχωρήσει τον εαυτό του και να βρει τη δύναμη που απαιτείται για να σηκωθείς όταν έχεις πέσει κάτω, ώστε να συνεχίσεις να πορεύεσαι με μεγαλύτερη δύναμη από πριν. Με απλά λόγια, είναι ένας χαρακτήρας με μεγάλη δυναμική αλλά και πολύ ισχυρή εξέλιξη, και δεν μπορώ να μην τον θαυμάζω γι’ αυτό. Ωστόσο, δεν μπορώ να μην ξεχωρίσω την Κρυσταλλία –με την οποία οι φίλες μου λένε πως μοιάζω τρομακτικά, ίσως γι’ αυτό και να της έχω τόση αδυναμία- και τον Κωνσταντίνο, ίσως επειδή θεωρώ πως είναι οι πιο ενδιαφέροντες χαρακτήρες με τους οποίους έχω «δουλέψει», αλλά και οι πιο ρεαλιστικοί –σύμφωνα με τα δικά μου πρότυπα ρεαλισμού, πάντοτε. Είναι χαρακτήρες πολύπλευροι, πολυδιάστατοι, αρκετά σκοτεινοί, καθόλου εύκολοι στον χειρισμό ή στην προσαρμοστικότητά τους μέσα στις καταστάσεις, εγωκεντρικοί και με πολλά προσωπικά τραύματα κι εγωισμούς, μα παράλληλα, γεμάτοι πάθος, δυναμισμό, σκληρή ειλικρίνεια, μα και εξελίξιμοι μέσα στην πορεία της ζωή τους, γι’ αυτό και τόσο γοητευτικοί και οικείοι. Τώρα, αν είναι ικανοί ν’ αλλάξουν… αυτό θα το ανακαλύψετε μόνοι σας.
ΕΡΩΤΗΣΗ:7)Υπάρχει κάποιο έργο σας που σας δυσκόλεψε στην ολοκλήρωση του;
Σίγουρα με δυσκόλεψε αρκετά το «Όταν ξέρεις ν’ αγαπάς», καθώς απαιτούσε αρκετή έρευνα σε ότι έχει να κάνει με το ιατρικό κομμάτι –σε ό,τι αφορά την οροθετικότητα-, αλλά και στο νομικό του πλαίσιο –σε ό,τι αφορά τις υιοθεσίες. Από ΄κει κι έπειτα, έστω κι αν ακουστεί παράξενο, με δυσκόλεψε σε αρκετά σημεία και η συγγραφή του «Μέχρι του τέλους του χρόνου» καθώς επηρεάστηκα συναισθηματικά πολλές φορές και σε μεγάλο βαθμό. Γενικότερα, προσπαθώ να είμαι αποστασιοποιημένη απ’ αυτά που γράφω, ώστε να είμαι περισσότερο αντικειμενική απέναντι σ’ αυτά που θέλω να πω και να εκφράσω, όμως στην προκειμένη περίπτωση δεν τα κατάφερα και πολύ καλά. Βέβαια, το γεγονός πως η συγκεκριμένη ιστορία έχει πολλά δικά μου κομμάτια, ίσως και να έπαιξε το ρόλο της σ’ αυτό. Οπότε, απόλυτα αντικειμενική απέναντι στις καταστάσεις μπορεί να μην έχω υπάρξει στην προκειμένη, ωστόσο, έχω υπάρξει απόλυτα ειλικρινής. Παρ’ όλα ταύτα, η συναισθηματική διαχείριση των εκάστοτε καταστάσεων, αποδείχτηκε δύσκολη.
ΕΡΩΤΗΣΗ:8)Λαμβάνετε μηνύματα με απόψεις αναγνωστών; Πόσο σας επηρεάζουν οι παρατηρήσεις τους;
Πολύ συχνά, γεγονός που με χαροποιεί εξαιρετικά, αφού συνήθως, για να μπει κάποιος στη διαδικασία να επικοινωνήσει μαζί σου, έχει κάτι καλό και όμορφο να σου πει. Ωστόσο, πάντα υπάρχουν και οι αρνητικές κριτικές –τις οποίες, συνήθως, τις βλέπεις αλλού, δεν σου έρχονται με προσωπικό μήνυμα. Σε κάθε περίπτωση, όμως, θετικές ή αρνητικές, οι κριτικές και τα σχόλια των αναγνωστών πάντα σε προβληματίζουν σ’ έναν βαθμό, βάζοντάς σε στη διαδικασία να σκεφτείς τι θα μπορούσες να κάνει ς για να βελτιωθείς στο μέλλον. Δεν θα έλεγα, όμως, πως με επηρεάζουν σε τόσο μεγάλο βαθμό, είτε με θετικό είτε με αρνητικό πρόσημο. Θεωρώ πως πρέπει να είσαι προσγειωμένος, όσο μπορείς, και προσηλωμένος στον προσωπικό σου στόχο.
ΕΡΩΤΗΣΗ:9)Τελικά, συγγραφέας γεννιέσαι ή γίνεσαι;
Πιθανότατα να ισχύουν και τα δύο σε κάποιο βαθμό. Το ταλέντο είναι κάτι το έμφυτο, και αυτό δεν μπορεί να το αμφισβητήσει κανείς, όμως, όσο ταλέντο κι αν έχεις, αν δεν το καλλιεργήσεις και δεν το εξελίξεις, δεν μπορείς και να το αξιοποιήσεις στο έπακρο. Για να γράφεις καλά, πρέπει να διαβάζεις πολύ και πολλά διαφορετικά είδη, έτσι ώστε να διευρύνεις τους ορίζοντές σου, αλλά και για να «μελετάς» ύφη και τεχνικές που ίσως να μην γνώριζες και που θα μπορούσες να αξιοποιήσεις στο μέλλον.
ΕΡΩΤΗΣΗ:10)Το τελευταίο σας δημιούργημα μόλις κυκλοφόρησε, αλλά θα τολμήσω να ρωτήσω αν έχετε ήδη ξεκινήσει να προετοιμάζετε/γράφετε κάτι καινούριο? Μήπως έχετε και άλλες ανέκδοτες ιστορίες;
Έχω ξεκινήσει, προ πολλού, να γράφω το επόμενο βιβλίο μου –το οποίο μπορώ να σας αποκαλύψω πως, κατά κάποιον τρόπο, συνδέεται με το «Μέχρι το τέλος του χρόνου»-, αλλά η αλήθεια είναι πως δεν έχω καταφέρει να βρω χρόνο να το ολοκληρώσω, παρά που δεν μου έχει απομείνει και πολύ. Όσον αφορά άλλες ιστορίες… πάντα υπάρχουν στο μυαλό μου, και είναι και αρκετές, αλλά θεωρώ πως η κάθε μία απ’ αυτές πρέπει να έρθει δυνατά στην επιφάνεια όταν θα έχω και τον απαραίτητο χρόνο να τους αφιερώσω.
ΕΡΩΤΗΣΗ:11)Ποιο βιβλίο διαβάζετε αυτό το διάστημα;
Αυτή είναι μία ερώτηση που δεν μπορώ να απαντήσω με απόλυτη ακρίβεια καθώς, λόγω δουλειάς, σχεδόν κάθε μέρα με βρίσκει να διαβάζω και κάτι νέο. Αυτό που μπορώ να πω είναι πως στα σχέδια της επόμενης βδομάδας είναι το να διαβάσω το «Ο κακός λύκος» της Nele Neuhaus, που είναι και από τις αγαπημένες μου συγγραφείς.
ΕΡΩΤΗΣΗ:12)Θα ήθελα να μοιραστείτε με τους αναγνώστες του blog μας, τη φράση που σας εκφράζει, το τραγούδι που σας αντιπροσωπεύει και την αγαπημένη σας ταινία. Ίσως είναι περισσότερα από ένα, αλλά πείτε τα πρώτα που σας έρχονται στο μυαλό για το καθένα από αυτά…
Η φράση που με εκφράζει θα έλεγα πως είναι το «Κάνε την κάθε μέρα ν’ αξίζει» -είναι και ένα από τα πολλά τατουάζ μου-, το τραγούδι που με αντιπροσωπεύει –για κάποιο μυστήριο λόγο- ίσως να είναι το «Runaway» των Bon Jovi, ενώ η αγαπημένη μου ταινία «Ο Τιτανικός» γιατί είναι η πρώτη μου συγκλονιστική κινηματογραφική εμπειρία, μα και γιατί ο Cameron αποδεικνύει περίτρανα με το έργο του αυτό τι σημαίνει να μεταφέρεις τη μεγαλειώδη ικανότητά του, σε όλους τους τομείς, στη μεγάλη οθόνη, τρίβοντάς το στα μούτρα όσων σε αμφισβητούν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου