και οι ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΨΥΧΟΓΙΟΣ - PSICHOGIOS PUBLICATIONS
σας προσκαλούν στην παρουσίαση του νέου βιβλίου
της Σοφίας Βόικου στο χώρο του βιβλιοπωλείου.
Για το βιβλίο θα μιλήσει η φιλόλογος Χρυσάνθη Παλάζη
ενώ αποσπάσματα θα διαβάσει η ηθοποιός Μαρία Ανθίδου.
Βενετία. Ένα βιβλιοπωλείο διαφορετικό από τα συνηθισμένα. Ένα βιβλιοπωλείο όπου επιλέγεις βιβλία με βάση το άρωμα που αναδίνουν και με τη βοήθεια της μικρής Ιρένε, που δεν ξέρει να διαβάζει. Ένας κόσμος σαγηνευτικός, από αμέτρητες εκδόσεις, σπάνιες και νέες, που τις παραδίδει τα μεσάνυχτα ένας μαυροφορεμένος άντρας με τη γόνδολά του.
Ο Ρωμανός, ο Έλληνας με το αιρετικό αίμα, κυνηγάει με πάθος παλιά χειρόγραφα και περγαμηνές, ενώ παρασύρει σ’ έναν καταστροφικό έρωτα την όμορφη Ελιζαμπέτα. Πίσω από τις μισάνοιχτες γρίλιες ενός διάσημου πορνείου, η Σινιόρα κινεί αόρατα νήματα και επεμβαίνει στις ζωές των ανθρώπων.
Όταν η παλίρροια πλησιάζει και το νερό στη λιμνοθάλασσα φουσκώνει, η πόλη δακρύζει για να ξεπλύνει μια μεγάλη αμαρτία που βαραίνει στις πλάτες ενόχων και αθώων.
Ένα μυθιστόρημα-εξερεύνηση στον μυστηριώδη κόσμο των ανθρώπινων σχέσεων με φόντο την ατμοσφαιρική και ερωτική Βενετία.
Μέχρι τότε ας γνωρίσουμε την συγγραφέα κ.Σοφία Βόικου μέσω του βιογραφικού της και μερικών ερωτήσεων μου που με προθυμία δέχθηκε να απαντήσει και την ευχαριστώ πολύ!!!!
Η ΣΟΦΙΑ ΒΟΪΚΟΥ γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη. Σπούδασε γαλλική φιλολογία στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης και έκανε μεταπτυχιακές σπουδές στο Πανεπιστήμιο Sophia Antipolis της Νίκαιας, στη Γαλλία, στον τομέα της Επικοινωνίας και του Πολιτισμού των χωρών της Μεσογείου. Σπούδασε επίσης Ιστορία της Τέχνης στην École du Louvre στη Γαλλία. Έχει διδάξει Θεωρία της Επικοινωνίας και Ιστορία της Τέχνης στην ιδιωτική εκπαίδευση, ενώ για χρόνια διατηρούσε μόνιμη στήλη για τα εικαστικά δρώμενα σε διάφορα πολιτιστικά περιοδικά της Θεσσαλονίκης. Έχει ασχοληθεί με τη μετάφραση βιβλίων και έχει γράψει δύο παραμύθια για παιδιά, ενώ από το 1997 δραστηριοποιείται επαγγελματικά στον χώρο της διαφήμισης και επικοινωνίας. Έχοντας περάσει από τη θέση της κειμενογράφου, και καταλήγοντας διευθύντρια δημιουργικού, πολλές διαφημιστικές καμπάνιες φέρουν την υπογραφή της. Μιλάει αγγλικά, γαλλικά και ισπανικά. Είναι παντρεμένη και έχει δύο παιδιά. Από τις Εκδόσεις ΨΥΧΟΓΙΟΣ κυκλοφορούν τα μυθιστορήματά της ΤΟ ΚΟΚΚΙΝΟ ΣΗΜΑΔΙ, ΤΟ ΤΑΞΙΔΙ ΤΗΣ ΦΩΤΙΑΣ, ΠΙΚΡΟ ΓΛΥΚΟ ΛΕΜΟΝΙ, ΣΤΗ ΣΚΙΑ ΤΟΥ ΑΥΓΕΡΙΝΟΥ, ΤΟ ΜΥΣΤΙΚΟ ΤΗΣ ΚΑΤΑΙΓΙΔΑΣ, ΨΙΘΥΡΟΙ ΤΟΥ ΒΑΡΔΑΡΗ και Η ΠΟΛΗ ΠΟΥ ΔΑΚΡΥΖΕΙ.
1)Σε ποια ηλικία ήταν η πρώτη επαφή σας με το βιβλίο. Θυμάστε το πρώτο βιβλίο που διαβάσατε;
Διαβάζω από τότε που έμαθα να διαβάζω...δηλαδή από το νηπιαγωγείο...σίγουρα τα πρώατ βιβλία που διάβασα ήταν παραμύθια,μικρά οικονομικά παραμύθια που η μητέρα μου,μου αγόραζε κατα κόρον.Δεν μπορώ να φέρω στην μνήμη μου ποιο ήταν το πρώτο βιβλίο-βιβλίο που διάβασα,μπορώ όμως να θυμηθώ τα δύο βιβλία που όταν ήμουν παιδί διάβαζα ξανά και ξανά .Ήταν "Οι ατυχίες της Σοφίας" της Κόμισσας Ντε Σεγκύρ(λόγω κοινού ονόματος με την ηρωίδα)και ο "Τρελαντώνης" της Πηνελόπης Δέλτα.Ήθελα πολύ να ήμουν στην παρέα του.
2)Έχετε συγκεκριμένη προτίμηση στα λογοτεχνικά σας αναγνώσματα;
Αν και διαβάζω σχεδόν όλα τα είδη,έχω αδιαμφισβήτητα μια προτίμηση στα ιστορικά μυθιστορήματα (και ως συγγραφέας και ως αναγνώστρια).Λατρεύω την ιστορία και τις ιστορίες!
3)Θα μπορούσατε να μου πείτε μερικούς από τους αγαπημένους σας συγγραφείς ή σας ...βάζω δύσκολα;
Αγαπώ πολύ τους Γάλλους συγγραφείς.Ουγκώ,Σταντάλ,Καμύ,Σαιντ-Εξυπερύ.Ταιριάζουν στην ιδιοσυγκρασία μου.Από Έλληνες,αν και θεωρώ κορυφαίο τον Καζαντζάκη,αγαπώ περισσότερο τον Τσίρκα.
4)Θα δανειστώ την παρακάτω φράση από το οπισθόφυλλο του νέου σας βιβλίου "Η πόλη που δακρύζει":
«Λυπάμαι… Τα βιβλία με άρωμα ευτυχίας είναι σπάνια. Ο σινιόρε Φραντσέσκο λέει πως είναι τόσο σπάνια που πρέπει να πληρώσεις μια περιουσία για να τα αγοράσεις. Εγώ, πάλι, λέω πως, για να σου αποκαλυφθεί ένα βιβλίο ευτυχίας, πρέπει πρώτα να έχεις περάσει από όλα τα αρώματα. Να διαβάσεις πολλά… αλλιώς πώς θα καταλάβεις πως αυτό που κρατάς είναι ευτυχία;»
και θα ρωτήσω Πως καταλαβαίνετε ότι ένα βιβλίο που κρατάτε είναι ευτυχία;;;
Όταν ξεχνιέμαι μαζί του...όταν οι λέξεις του γίνονται εικόνες στο μυαλό μου ...όταν δεν το παρατάω εύκολα στο κομοδίνο...
5)Τι αποτέλεσε το έναυσμα για να ξεκινήσετε να γράφετε;
Εντάξει πάντα έγραφα αλλά ήταν κείμενα για προσωπική χρήση.Δεν είχα σκεφτεί πως θα γινόμουν ποτέ συγγραφέας.Υπήρξε όμως μια περίοδος που ήμουν πολύ πιεσμένη και στον επαγγελματικό και στον οικογενειακό τομέα.Έπρεπε να βρω μια διέξοδο χωρίς να λείπω από το σπίτι.Έτσι,ξεκίνησε η συγγραφή του "Κόκκινου σημαδιού",σαν μια διέξοδος φυγής.Στην αρχή,δεν είχα πιστέψει πως θα γινόταν ποτέ βιβλίο,όμως τελικά όχι μόνο έγινε αλλά αγαπήθηκε κιόλας.Τα υπόλοιπα είναι ιστορία.
6)Πως ξεκίνησε η συγγραφή του βιβλίου σας ''H πόλη που δακρύζει'' γιατί επιλέξατε αυτόν τον τίτλο και αυτό το εξώφυλλο;
Ή ιδέα ξεπήδησε μετά από ένα ταξίδι στη Βενετία. Ή Βενετία είναι μια πόλη που στην κυριολεξία με μάγεψε. Με σημάδεψαν οι δονήσεις της, είχα την αίσθηση πως έχω ζήσει μια ολόκληρη ζωή στο παρελθόν εκεί, κινούμουν με άνεση στα σοκάκια της. Σε μία από τις βόλτες μου, έπεσα σ’ένα βιβλιοπωλείο σ’ένα απόμερο κανάλι. Εκεί για πρώτη φορά, συναντήθηκα στη φαντασία μου με τη μικρή Ιρένε. Οταν επέστρεψα στην Ελλάδα, μετά από λίγο καιρό, άφησα στην άκρη το μυθιστόρημα που έγραφα και καταπιάστηκα με την Ιρένε.Οποιος έχει περπατήσει τη νύχτα στη Βενετία θα έχει παρατηρήσει ένα εντυπωσιακό φαινόμενο. Ή λιμνοθάλασσα φουσκώνει λόγω της παλίρροιας και το νερό κατακλύζει τις πλατείες της. Το νερό αναβλύζει σε κάθε σημείο της. Οταν το είδα η πρώτη φράση που μου ήρθε ήταν ‘Η πόλη δακρύζει’. Οπότε η πόλη δακρύζει στο βιβλίο γιατί με τα δάκρυα της προσπαθεί να ξεπλύνει τις αμαρτίες που βαραίνουν τους ώμους ενόχων και αθώων.
7)Υπάρχει κάτι διαφορετικό σε αυτό το βιβλίο από τα προηγούμενα;;
Στη θεματολογία είναι σίγουρα διαφορετικό. «Ή πόλη που δακρύζει» δεν είναι ιστορικό μυθιστόρημα. Θεωρώ πως είναι ένα μυθιστόρημα ατμοσφαιρικό και βιβλιοφιλικό. Ενα μυθιστόρημα που μιλάει για τα μικρά αλλά στην πραγματικότητα τα πιο σημαντικά πράγματα της ζωής. Το θεωρώ το πιο ώριμο μυθιστόρημά μου.
8)Ποιον ήρωα ξεχωρίζετε από τα έργα σας και γιατί;
Ολοι είναι τόσο διαφορετικοί και τόσο αγαπημένοι! Θα τολμήσω όμως να πω τη μικρή Ιρένε, την ηρωίδα από την «Πόλη που δακρύζει». Είναι ένα οχτάχρονο κορίτσι που ζει με τον παππού της, το σινιόρε Φραντσέσκο και στην ουσία ‘κρατάει’ το βιβλιοπωλείο. Είναι ένα ιδιαίτερο πλάσμα και δεν είναι δυνατόν να μην την αγαπήσεις. Γιατί; Αααα… δεν θα σας κάνω spoiler… θα σας αφήσω να το ανακαλύψετε μόνοι σας και να μου πείτε αν συμφωνείτε μαζί μου.
9)Υπάρχει κάποιο έργο σας που σας δυσκόλεψε στην ολοκλήρωση του;
Ναι. Αναμφισβήτητα το «Στη σκιά του Αυγερινού». Ή Τερέζα με ταλαιπώρησε πάρα πολύ τόσο κατά τη διάρκεια της συγγραφής όσο και μετά την ολοκλήρωση του βιβλίου. Ήταν μία ηρωίδα που επηρέασε πάρα πολύ την ψυχολογία μου και δυσκολεύτηκα να ξεφύγω από το πνιγηρό ώρες – ώρες σφιχταγκάλιασμά της. Θεώρησα πως οι γύρω της δεν την κατάλαβαν ποτέ. Ήταν μια χαρισματική γυναίκα στερημένη από αγάπη. Λυπήθηκα που οι περισσότεροι αναγνώστες τη θεώρησαν ένα εγωιστικό πλάσμα.
10)Έχετε σκεφτεί τη μεταφορά κάποιου βιβλίου σας στη μικρή ή στη μεγάλη οθόνη;(Προσωπικά πιστεύω θα ήταν μαγικό να δω να "ζωντανεύουν" η Εζρά,η Ζοζεφίν ή η Αργυρώ ή η Τερέζα και ο Άγγελος...)
Θεωρώ πως όλα τα βιβλία μου θα μπορούσαν να γίνουν ταινίες. Δεν είναι βιβλία γεμάτα εσωτερικές σκηνές ή ψυχογραφήματα οπότε πιστεύω πως είναι σχετικά εύκολη η μεταφορά τους στη μεγάλη οθόνη. Υπάρχει όμως ένα πρόβλημα. Για να γίνουν ωραίες ταινίες θα χρειαζόταν ένας μεγάλος προϋπολογισμός (πολλοί ηθοποιοί, απίστευτα εξωτερικά γυρίσματα, πανάκριβα σκηνικά) οπότε μάλλον το Hollywood δεν μας ακούει. Εάν όμως είχα να επιλέξω σε ποιο βιβλίο μου θα ήθελα να δω στην οθόνη, μάλλον το «Πικρό γλυκό λεμόνι» θα ψήφιζα.
11)Λαμβάνετε μηνύματα με απόψεις αναγνωστών;Πόσο σας επηρεάζουν οι παρατηρήσεις τους?
Ναι, λαμβάνω… και στην αρχή ήταν μια μεγάλη έκπληξη γιατί ποτέ δεν φανταζόμουν πως οι αναγνώστες θα ήθελαν να επικοινωνήσουν μαζί μου και όχι μόνο να διαβάσουν τα βιβλία μου. Τώρα… εάν με επηρεάζουν οι παρατηρήσεις τους; Χμχμχμ… να είμαι ειλικρινής; Μάλλον όχι. Σαφώς χαίρομαι όταν ακούω θετικά σχόλια, αναρωτιέμαι γιατί όταν είναι αρνητικά, αλλά μέχρι εκεί. Οταν γράφεις, γράφεις πρωτίστως για τον εαυτό σου και μετά για όλους τους άλλους και είναι σίγουρο πως δεν είναι δυνατόν να αρέσουν όλα σε όλους.
12)Τελικά, συγγραφέας γεννιέσαι ή γίνεσαι;
Είναι ένας συνδυασμός και των δύο. Προφανώς υπάρχει ένα ταλέντο, από την άλλη το ταλέντο δεν αρκεί. Πρέπει να διαβάζεις λογοτεχνία και να έχεις μεγάλη αυτοπειθαρχία για να στρωθείς και να γράψεις ένα μυθιστόρημα.
13)Το τελευταίο σας δημιούργημα κυκλοφόρησε πριν ελάχιστες μέρες,αλλά θα τολμήσω να ρωτήσω αν έχετε ήδη ξεκινήσει να προετοιμάζετε/γράφετε κάτι καινούριο? Μήπως έχετε και άλλες ανέκδοτες ιστορίες?
Ακόμα βρίσκομαι υπό την επήρεια της μικρής Ιρένε. Βολτάρω στα κανάλια της Βενετίας, συχνάζω στο βιβλιοπωλείο του σινιόρε Φραντσέσκο, πίνω τον καφέ μου στης Ρομπέρτα. Οταν έρθει η ώρα της έμπνευσης (που ποτέ δεν ξέρω πότε έρχεται αυτή η ώρα) θα στρωθώ και θα γράψω… Και ναι, στο συρτάρι μου υπάρχουν πολλές ανέκδοτες ιστορίες, αλλά θα μείνουν ανέκδοτες. Δεν σημαίνει πως όλα όσα γράφονται πρέπει να εκδίδονται κιόλας.
14)Ποιο βιβλίο διαβάζετε αυτό το διάστημα;
Μόλις ξεκίνησα το «Αϊλίν» της Οτέσα Μόσφεγκ, εκδόσεις Ψυχογιός.
15)Θα ήθελα να μοιραστείτε με τους αναγνώστες του blog μας, τη φράση που σας εκφράζει, το τραγούδι που σας αντιπροσωπεύει και την αγαπημένη σας ταινία. Ίσως είναι περισσότερα από ένα, αλλά πείτε τα πρώτα που σας έρχονται στο μυαλό για το καθένα από αυτά…
Φράση: «Αύριο ξημερώνει μια νέα μέρα» της Σκάρλετ Ο’Χάρα από το βιβλίο ‘Οσα παίρνει ο άνεμος’ της Μάργκαρετ Μίτσελ ή όταν όλα πάνε στραβά λέω ‘κι αυτό θα περάσει’ και ως δια μαγείας, κάποια στιγμή περνάνε.
Τραγούδι: «Je ne regreTe rien» της Edith Piaf (και ως τραγούδι αλλά και ως στάση ζωής) και πιάνω πολλές φορές τον εαυτό μου να σιγοτραγουδάει (αν και είμαι εντελώς παράφωνη) το “Je ne veux pas travailler” των Pink Marbni (ιδίως τις Δευτέρες πρωί…)
Ταινία: Δεν βλέπω πολλές ταινίες, ούτε στην τηλεόραση ούτε στον κινηματογράφο. Ωστόσο μου αρέσουν πολύ οι ρομαντικές κομεντί. Είναι ανάλαφρες, με χαλαρώνουν από την ένταση της μέρας και πάντα όταν τελειώνουν μένω μ’ένα χαμόγελο στα χείλη.
Τραγούδι: «Je ne regreTe rien» της Edith Piaf (και ως τραγούδι αλλά και ως στάση ζωής) και πιάνω πολλές φορές τον εαυτό μου να σιγοτραγουδάει (αν και είμαι εντελώς παράφωνη) το “Je ne veux pas travailler” των Pink Marbni (ιδίως τις Δευτέρες πρωί…)
Ταινία: Δεν βλέπω πολλές ταινίες, ούτε στην τηλεόραση ούτε στον κινηματογράφο. Ωστόσο μου αρέσουν πολύ οι ρομαντικές κομεντί. Είναι ανάλαφρες, με χαλαρώνουν από την ένταση της μέρας και πάντα όταν τελειώνουν μένω μ’ένα χαμόγελο στα χείλη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου