ΗΘΕΛΑ ΜΟΝΟ ΝΑ ΜΕ ΑΓΑΠΗΣΕΙΣ-ΦΑΝΗ ΚΕΧΑΓΙΑ-ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΕΞΗ

ΦΑΝΗ ΚΕΧΑΓΙΑ
για το "ΗΘΕΛΑ ΜΟΝΟ ΝΑ ΜΕ ΑΓΑΠΗΣΕΙΣ|
από εκδόσεις ΕΞΗ.

«Ήθελα μόνο να με αγαπήσεις»

Φανή Κεχαγιά

Κοντά πέντε χρόνια γραφόταν το «Ήθελα μόνο να με αγαπήσεις». Κατά διαστήματα, κυρίως καλοκαίρια που ο χρόνος κυλάει νωχελικά και άφθονος. Οι ήρωές του, όμως, ολόγλυφοι και έμψυχοι, ωρίμαζαν και μετασχηματίζονταν ατελεύτητα.

Κάποιες φορές διεκδικούσαν το μερτικό τους από τον χρόνο μου ουρλιάζοντας. Υπήρχαν μέρες που σιγοψιθύριζαν λόγια διστακτικά και ακατάληπτα που πάλευα να αποκωδικοποιήσω, άλλες βουβαίνονταν εντελώς διεκδικώντας το δικαίωμά τους στη σιωπή. Στην εσωτερική μετάλλαξη. Συχνά άλλαξαν γνώμες, τερτίπια, παλινδρόμησαν στις αποφάσεις τους, τα συναισθήματά τους κλυδωνίστηκαν και αυτοακυρώθηκαν. (Το έχουν αυτό το χούι οι λογοτεχνικοί ήρωες να κάνουν του κεφαλιού τους. Εσύ τους βάζεις εδώ, αυτοί αλλού βρίσκονται. Τους λες προχώρα, αυτοί μουλαρώνουν. Τους λες στάσου, σου βγάζουν τη γλώσσα και σου γυρνάνε την πλάτη τρέχοντας. Λες μη μιλάς και κελαηδάνε, ενίοτε στριγκά και παράφωνα. Τους λες πες κάτι και μουγκαίνονται.)

Κάποιος με ρώτησε ποιον από τους ήρωες του «Ήθελα μόνο να με αγαπήσεις» αγαπάω περισσότερο. Κανέναν. Περισσότερο κανέναν. Όλους τους αγαπώ εξίσου. Όλους.

Μανούσος, Μαριζάνα, Λουκρετσία, Ζωή, Ματέι, Μανόλο, Ράντα, Γιωργής, Χαριστός, Νίκωνας, Μάνια, Στάμος, μάνα, Αλέξανδρος, άντρας με το μπλε μπουφάν, Γλυκομανωλάκης, ένα κορίτσι και ένα αγόρι. Κι άλλοι μικρότεροι, Ανέζα, Ρέινα, Μάρκος, Θοδωρής. Με καθέναν από αυτούς συνομίλησα, τσακώθηκα, διεκδίκησα, εκνευρίστηκα, συμφιλιώθηκα. Έχασα ύπνους, κοιμήθηκα και ξύπνησα. Κοντά πέντε χρόνια. Κοντά πεντάχρονη κυοφορία. Ποια μάνα μπορεί να διαχωρίσει τα παιδιά της; Ίσως… ίσως μια τρυφερότητα -ένα τσικ μόνο- παραπάνω τρέφω προς τους αδικημένους. Αυτούς που –διεκδίκησαν ή τους φόρτωσα;- το ρούχο του κακού. (Όχι, δε θα πω ποιοι είναι.)

Ναι, είναι μια ιστορία αγάπης το «Ήθελα μόνο να με αγαπήσεις». Και να ήθελε να κρυφτεί για αλλιώτικη, ο τίτλος το φωνάζει. Κακά τα ψέματα, όλα γι’ αυτήν την Κυρία γίνονται. Την Αγάπη. Την ερωτική πρωτίστως. Αλλά και για τις άλλες. Τη μητρική, τη φιλική, του μαθητή προς το δάσκαλο, του δάσκαλου προς τον μαθητή, την αγάπη για τη γνώση, τη δουλειά, την αλήθεια, τον εαυτό. 

Είναι μια ιστορία αγάπης που ξεκινάει ανορθόδοξα –και ποια αγάπη έρχεται ορθή;- στη Ραγούζα του 18ου αιώνα και ανορθόδοξα καταλήγει στο περίπου σήμερα. Σκαλώνει στη Θεσσαλονίκη, πετάγεται στην Αθήνα, καταφεύγει στην Κρήτη, κρύβεται στο Άγιο Όρος. Σκοντάφτει, πέφτει, ξανασηκώνεται, σέρνεται υπόγεια, εκδικείται, τιμωρεί και ορθώνεται αγέρωχη.

Αν λυτρώνει μόνο δεν μπορώ να πω. Δεν είναι που δεν θέλω, είναι που δεν ξέρω. Ακόμη και σήμερα που τόσες φορές ξενύχτησα με το βιβλίο, γράφοντάς το, αλλάζοντάς το, σβήνοντας, προσθέτοντας, διαβάζοντάς το, ακόμη και τώρα που ξέρω κάθε σπιθαμή αυτής της αγάπης με τα πολλά πρόσωπα –και προσωπεία-, ακόμη και τώρα, λοιπόν, δεν μπορώ να αποφασίσω αν αυτή η αγάπη τελικά λύτρωσε ή στοίχειωσε τους ήρωες. Ίσως ο αναγνώστης καταφέρει να το διακρίνει καλύτερα από τη συγγραφέα, τρέφω μεγάλη εκτίμηση στη διεισδυτική δύναμη του αναγνώστη.

Το «Ήθελα μόνο να με αγαπήσεις» κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Έξη πρόσφατα, τον Νοέμβριο του 2018.

Έχει μέσα του τόπους, έχει εποχές, έχει φαγητά και αρώματα, έχει κρασιά, έχει ρακές, έχει κατάρα, έχει διλήμματα και ερωτηματικά, έχει προδοσία, έχει εκδίκηση, μένος και μανία, έχει αγάπη.

Έχει Ερωτόκριτο, έχει Πλωτίνο, έχει Κική Δημουλά, έχει Κώστα Καρυωτάκη, έχει Χόρχε Μπουκάι, έχει Διονύσιο Σολωμό, έχει Αλέξανδρο Παπαδιαμάντη.

Αλίμονο, έχει και μπόλικη Φανή Κεχαγιά.

Είναι το πρώτο μου συγγραφικό παιδί και είναι ακόμη μωρό, μόλις άρχισε να μπουσουλάει. Όπως κάθε μάνα, νοιάζομαι γι’ αυτό και ανησυχώ, εύχομαι να το δω να περπατάει, να ενηλικιώνεται, ονειρεύομαι να θεριέψει και να προκόψει, να ανοίξει τα φτερά του και να πετάξει σε ουρανούς ψηλούς, ας είναι και μακριά από εμένα.

Αυτό λέω εγώ αγάπη.

Τώρα έμαθα παράκαιρα αγάπη τι θα πει. Μα όσο κι αν με πονάει το «παράκαιρα», άλλο τόσο περήφανος κι ευγνώμων αισθάνομαι για το «έμαθα αγάπη».

Αγάπη πάει να πει ανοίγω χέρια φτερούγες να χωρέσω τον άλλον. Όχι για να τον κλείσω. Για να τον κάνω να αισθανθεί τις φτερούγες μου δικές του να πετάξει όποτε θέλει. Ας είναι και μακριά.

Αγάπη πάει να πει συν-χωρώ, που πάει να πει χωράω μαζί με τον άλλο. Όχι πάνω στον άλλο, όχι κάτω από τον άλλο. Μαζί η μαγική λέξη. Μαζί.

Αγάπη πάει να πει δύναμη κι ας μην είναι ο άλλος εκεί να σου γυρίσει πίσω την αγάπη στα ίσα, ας είσαι μόνο εσύ που αξιώθηκες να αγαπάς.

Αγάπη πάει να πει δίνω, δίνω, δίνω. Χωρίς ανταπόδοση.

Αγάπη πάει να πει νιώθω ο πλουσιότερος άνθρωπος στον κόσμο κι όλος ο κόσμος είναι όμορφος και καλός κι εγώ παλεύω να γίνω καλύτερος γι’ αυτόν που αγαπάω.

[…]

Τα λόγια μου παντού θα τα βρίσκεις. Θα τα σκορπάω όπου μπορώ για να σε βρίσκουν. Για να τα βρίσκεις. Στον αέρα της άνοιξης. Στα κοχύλια. Στο βρεγμένο χώμα, κάτω από μια άχαρη πέτρα, στην πρωινή δροσιά, στον ερχομό των χελιδονιών. Στα ρυάκια της νεροποντής, στην αστραπή, στον καπνό της καμινάδας, στο βογγητό μιας σανίδας, στα πυρακτωμένα πλατανόφυλλα του φθινοπώρου. Στην κοιμισμένη ανάσα του Μάνου, στο γέλιο του που είναι εσύ. Σε μαντήλια που θα πετάω στη θάλασσα να σου ταξιδεύουν απαλά μηνύματα, σε κορδέλες που θα δένω σε κλαδιά δέντρων. Σε γράμματα που θα κλείνω σε μπουκάλια και θα αφήνω στα ποτάμια για να βρούνε θάλασσες. Σε γράμματα που θα κλείνω σε φακέλους χωρίς όνομα και διεύθυνση και θα σταυρώνω να σε βρουν. Σε γράμματα που θα αφήνω απ’ όπου υποψιάζομαι πως θα περάσεις σε λίγο ή αύριο, μεθαύριο, τι σημασία έχει ο χρόνος; Θα τα στερεώνω σε παγκάκια, σε ξένα γραμματοκιβώτια θα τα ρίχνω, σε υπαίθριες βρύσες. Θα τα δένω με σχοινιά, με λαστιχάκια, θα τα αφήνω να πετάνε στον αέρα από το ανοιχτό παράθυρο του αυτοκινήτου, από το κατάστρωμα των πλοίων. Σε κορμούς δέντρων θα τα σκαλίζω, σε περβάζια παραθύρων, σε καραβίσιες κουπαστές να ταξιδεύουν, στα καφάσια των ψαράδων. Με κάρβουνο θα τα γρατσουνάω σε βότσαλα, θα τα σκαρώνω μαντινάδες, στα αμπέλια που μεγαλώνω για χάρη σου θα τα ψιθυρίζω, να σου τα φέρνουν οι αέρηδες να σου γαργαλάνε το αυτί όπου κι αν βρίσκεσαι.

(αποσπάσματα από το «Ήθελα μόνο να με αγαπήσεις»)

Δείτε περισσότερα για το βιβλίο και την συγγραφέα ΕΔΩ

Το μπουκάλι σπάει με θόρυβο ταράζοντας τη θαλασσινή γαλήνη. Τέσσερα φύλλα χαρτιού ανασαίνουν ελεύθερα μετά από τον εγκλεισμό στη φυλακή τους. Το κουβάρι αρχίζει να ξετυλίγεται…

Ντουμπρόβνικ, 1787

Το μόνο που ήθελε η Μαριζάνα ήταν να παντρευτεί τον Ματέι. Εκείνη του χάρισε την καρδιά της και αυτός την πρόδωσε, αποφασίζοντας να παντρευτεί την κοκκινομάλλα με τα σμαραγδένια μάτια. Η γυναίκα στη σπηλιά της λίμνης, όμως, μπορούσε να κάνει το όνειρό της πραγματικότητα και να της χαρίσει την πολυπόθητη εκδίκηση.

Θεσσαλονίκη, 2008
Όταν η Ζωή γνώρισε τον Μανούσο, οι ψυχές τους ενώθηκαν, σαν από μαγεία. Ο Μανούσος ήταν ο άντρας της ζωής της και αυτή η κοκκινομάλλα που θα του έκλεβε την καρδιά για πάντα. Ωστόσο, η μοίρα είχε αποφασίσει προ πολλού να τους οδηγήσει σε άλλα, κρυφά μονοπάτια.
Μόλις η Ζωή αντίκρισε στο παλιό μπαούλο τη φωτογραφία της γιαγιάς και της προγιαγιάς της, ένιωσε έναν αδιόρατο φόβο. Ήταν ολόιδιες με εκείνη. Και όλες είχαν μία κοινή μοίρα, προαποφασισμένη λες από τη γέννησή τους… Η Ζωή έρχεται αντιμέτωπη με το παρελθόν, με μια ζωή που δεν έζησε, μα την κυνηγά για να την εκδικηθεί.

Η ιστορία ενός έρωτα εκρηκτικού, παθιασμένου, ολοκληρωτικού, που έμελλε να σημαδέψει την ύπαρξή τους.