Βιβλιο

Βιβλιο
ΜΕ αρέσει το βιβλίο ΑΦΟΥ!!! και η αγάπη μου αυτή με ώθησε στη δημιουργία αυτού του ιστολογίου όπου θα μοιράζομαι την αγάπη μου αυτή παρουσιάζοντας σας τις απόψεις μου για τα βιβλία που με ταξιδεύουν καθώς και προτάσεις ,νέες κυκλοφορίες καθιερωμένων και πρωτοεμφανιζόμενων συγγραφέων καθώς και βιβλιοπαρουσιάσεις στην πόλη μου Θεσσαλονίκη ΑΦΟΥ !!!

Τετάρτη 6 Ιουνίου 2018

ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ ΤΟΥ ΒΙΒΛΙΟΥ "Ο ΧΡΟΝΟΣ ΕΙΝΑΙ ΑΝΑΠΝΟΕΣ" ΤΗΣ κ.ΧΑΡΟΥΛΑΣ ΑΠΟΣΤΟΛΙΔΟΥ ΑΦΟΥ!!!


 
Σε μια όμορφη αλλά και γεμάτη συγκίνηση ατμόσφαιρα πραγματοποιήθηκε την Παρασκευή 1 Ιουνίου 2018 στο Δημαρχείο Θεσσαλονίκης η παρουσίαση του βιβλίου "Ο χρόνος είναι Αναπνοές" της κ.  Χαρούλα Αποστολίδου που κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις Βάρφη!!

Για το βιβλίο και τη συγγραφέα μίλησαν ο κ.Γιάννης Καλλιαρέκος -ιστορικός,η κ.Νανά Μιμιλίδου-κοινωνιολόγως/σχολική σύμβουλος και η συγγραφέας κ.Μαίρη Κόντζογλου.

Η ανάγνωση των αποσπασμάτων με τέχνη και ήθος καθώς και η δραματοποίηση από τους ταλαντούχους ηθοποιούς υπό τις σκηνοθετικές οδηγίες της συγγραφέως και με τη συνοδεία του κεμεντζέ και του πιάνου μας καθήλωσαν και μας συγκίνησαν!!!



Συγκίνηση προκάλεσε και το Φωτογραφικό αρχείο του 1937!!!


Σας παραθέτω παρακάτω την ομιλία της κ.Μαίρη Κόντζογλου- Τσιαχτσίρη 
στην παρουσίαση και την ευχαριστώ πάρα πολύ που ΜΕ την παραχώρησε για το άρθρο αυτό ΑΦΟΥ!!!

Είμαι ιδιαίτερα χαρούμενη που μου δίνεται σήμερα η ευκαιρία να καλωσορίσω μαζί σας το βιβλίο της Χαρούλας και να πω δυο λόγια για αυτό. 
Πρώτα όμως θα μου επιτρέψετε να πω κάτι για την δημιουργό. 
Τίποτα το πρωτότυπο ασφαλώς, πιστεύω πως λίγο πολύ την ίδια άποψη έχουμε όλοι για την Χαρούλα , αυτό το προικισμένο και γενναίο κορίτσι που αγαπάει τον άνθρωπο και την τέχνη.
Και σας διαβεβαιώνω πως διάλεξα προσεκτικά τις λέξεις κορίτσι, προικισμένο, γενναίο, άνθρωπος, τέχνη.  
Με τη Χαρούλα δεν είμαστε κολλητές, θεωρώ λοιπόν πως τα λεγόμενα μου είναι σχεδόν αντικειμενικά όμως, και παρά το γεγονός πως δεν βλεπόμαστε τακτικά, η σχέση μας έχει ουσία και έχει βάθος. 
Γιατί η Χαρούλα μόνο έτσι ζει,  με την ουσία και σε βάθος. 
Κατά συνέπεια, το βιβλίο που έγραψε δεν θα μπορούσε παρά μόνο να έχει βάθος και ουσία. 
Και αφού μιλάω για την ‘ουσία’, θέλω να πω και κάτι τελευταίο για τον Γεράσιμο, τον σύντροφο στις διαδρομές της ψυχής και της έμπνευσης, όπως λέει και η ίδια στο βιβλίο που του το αφιερώνει.  Δεν ξέρω πώς  θα ήταν ο καθένας τους αν δεν είχαν συναντηθεί, είναι αξιοθαύμαστο και συγκινητικό όμως το πώς είναι μαζί και σας χαίρομαι γι’αυτό.
«Ο χρόνος είναι αναπνοές»,  λοιπόν. 
ΘΑ ΤΟ ΠΩ ΟΣΟ ΠΙΟ ΣΥΜΠΥΚΝΩΜΕΝΑ ΜΠΟΡΩ για εξοικονόμηση χρόνου. 
Ένα πολυδιάστατο κοινωνικό μυθιστόρημα που σκιαγραφεί μέσα από τις ζωές των νοσούντων από φυματίωση την Ελλάδα του μεσοπολέμου.

Για να μιλήσει κανείς αναλυτικά γι’αυτό το βιβλίο, χρειάζεται πολλές ώρες.  Για να πει για την πρωτότυπη δομή, τη γλώσσα, τους ήρωες, την αναπαράσταση της εποχής, για τα κοινωνικά και πολιτικά θέματα που αγγίζει, για τα συναισθήματα που προκαλεί όταν αναφέρεται στην  εγκατάλειψη, την ορφάνια, την απόρριψη, την προσφυγιά, την μετανάστευση , την αρρώστια, την υγεία, τον ρατσισμό, τον σεξισμό, τον βιασμό των συνειδήσεων των αντιφρονούντων αλλά και στο μεγαλείο της ανθρώπινης ψυχής, στη θυσία και την αυτοθυσία, στις υψηλές αξίες, στους ανθρώπους με τα μεγάλα ιδανικά και τα δυνατά συναισθήματα.  
Στο δεκάλεπτο λοιπόν της εξουσίας που μου δίνεται – έχω ήδη ξοδέψει τα 3’ – θα μιλήσω έτσι, σκόρπια, γι’αυτά που με συγκίνησαν σαν αναγνώστρια. 
Το βιβλίο βουτάει στον πυθμένα της ψυχής των ηρώων και στο παρελθόν τους και  περιδιαβαίνει σε όλο το πλάτος της κοινωνικής και πολιτικής κατάστασης της εποχής.
Έτσι , αφ ενός  έχει άρτιους χαρακτήρες, όπως συνηθίζουμε να λέμε, αφού φτάνει στα κατάβαθα της ψυχής τους, αφετέρου βλέπουμε τα ιστορικά γεγονότα από την μικρασιατική καταστροφή και μετά μέσα από τον αντίκτυπο που έχουν στις ζωές των ηρώων.  

Το μυθιστόρημα είναι αποτέλεσμα μιας τεράστιας έρευνας που αφορά: τη φυματίωση και την εξάπλωσή της, τις συνθήκες διαβίωσης,  θεραπείας κλπ.  Έρευνα που αφορά επίσης τις συνθήκες κάτω από τις οποίες προσφύγεψαν οι Πόντιοι ήρωες, έρευνα των κοινωνικών συνθηκών που επικρατούσαν στον ντόπιο πληθυσμό της περιοχής της Φλώρινας, έρευνα των κοινωνικών και πολιτικών συνθηκών που επικρατούσαν στη μικρή κοινωνία του Ασβεστοχωρίου.  

Η γλώσσα του βιβλίου είναι η απλή , σωστή ασφαλώς και ρέουσα ελληνική γλώσσα, διανθισμένη από τις ντοπιολαλιές των ηρώων. Τα ποντιακά – συγκλονιστική η σκηνή  που ο ήρωας λέει στον δάσκαλό του πως μετέφρασε την εισαγωγή της  ‘Οδύσσειας’ στα ποντιακά-  είναι η μια από αυτές, η άλλη είναι τα ντόπια των γηγενών πληθυσμών της Φλώρινας και της περιοχής. Εξαιτίας αυτών των ντοπιολαλιών κυρίως το κείμενο διέπεται από μελωδικότητα. 

Για μένα κεντρικό θέμα του βιβλίου είναι ο ρατσισμός.  Υποθέτω πως η Χαρούλα δεν ξεκίνησε έτσι να γράφει το θεατρικό, θέλω να πω έγραψε για τη φυματίωση και ο ρατσισμός ήρθε σαν φυσικό επακόλουθο ή εξ αρχής πήγαιναν παράλληλα. Και στο θεατρικό έργο υπάρχουν σημεία που αγανακτείς, αλλά στο βιβλίο καθώς ο δημιουργός έχει χρόνο και χώρο να απλωθεί και να εμβαθύνει, ο ρατσισμός των υγειών προς τους άρρωστους – επίτηδες χρησιμοποιώ αυτές τις λέξεις για να φανεί η σκληρότητα- είναι τρομακτικός. Αλλά δεν είναι ο μοναδικός, υπάρχει και ο ρατσισμός απέναντι στον ξένο – ναι, λέγεται και αλλιώς - ,  απέναντι στην απροστάτευτη γυναίκα, στον κοινωνικά απόβλητο,  στον αριστερό, στον διαφορετικό. 

Το βιβλίο «Ο χρόνος είναι αναπνοές» μπορεί να είναι και μια αλληγορία. 

Οι νοσηλευόμενοι στο Σανατόριο ασθενείς μπορεί να είναι «της γης οι κολασμένοι» – φτωχοί, πρόσφυγες,  ασθενείς, όσοι διώκονταν λόγω πολιτικών φρονημάτων. 
Το Σανατόριο είναι το λοιμοκαθαρτήριο των προσφύγων, η Λέρος των διαφορετικών, ο Άη Στράτης των εξορισμένων.
Το Ασβεστοχώρι  είναι η Ελλάδα, όλοι εμείς οι ‘κανονικοί’
Ο πόθος για την ίαση είναι ο πόθος της Λευτεριάς , ο πόθος για τη ζωή. 

«Ο χρόνος είναι αναπνοές»  σε μια πρώτη ανάγνωση είναι ένα κοινωνικό μυθιστόρημα που διαπραγματεύεται ένα κοινωνικό θέμα: την ασθένεια και την επίδραση της στο άτομο και την κοινωνία.
Σε μια δεύτερη ανάγνωση σαφώς είναι ένα πολιτικό μυθιστόρημα. 

Επειδή στα βιβλία ο κάθε αναγνώστης ανάλογα με τις προσλαμβάνουσες του -  μνήμες, συναισθήματα, γνωστικό επίπεδο,- ανακαλύπτει  διαφορετικά πράγματα, καταλήγει σε διαφορετικό συμπεράσματα, καταθέτω πως εγώ, επηρεασμένη και από την θεατρική παράσταση,  το εισέπραξα σαν ένα μυθιστόρημα – καλειδοσκόπιο μιας γενιάς, μιας εποχής, μιας συνθήκης, μιας κατάστασης. 
Κι αν το τοποθετούσαμε χρονικά στο σήμερα – γιατί πολλοί κατηγορούν το ιστορικό μυθιστόρημα, λες και ξέρουμε όλοι την ιστορία, λες και τη διδαχθήκαμε ποτέ σωστά, λες και διαβάσαμε ποτέ και ‘για την άλλη πλευρά’ - , αν το τοποθετούσαμε στο σήμερα πάλι τα ίδια θα έλεγα. 
Και σήμερα ο αποκλεισμός είναι ένα μεγάλο θέμα, και σήμερα υπάρχουν πρόσφυγες, και σήμερα ο ρατσισμός, όσο πάει και γίνεται χειρότερος. 
Μια ακόμη κουβέντα. Αγαπημένος μου ήρωας ο Φάκας. Ένας άρτια σκιαγραφημένος αρνητικός ήρωας που ανατέλλει, μεσουρανεί και δύει, κατά τη διάρκεια της αφήγησης, ενώ προλαβαίνει να μετανοήσει, να γίνει λίγο καλύτερος άνθρωπος – η μεταστροφή του ήρωα είναι δομικό στοιχείο ενός μυθιστορήματος. 

Εξαιρετική σκηνή του βιβλίου που αναδεικνύει την άρτια λογοτεχνικότητα του κειμένου και την παλλόμενη από ευαισθησία ψυχή της δημιουργού, η παρακάτω:

« Βρισκόμαστε στη μεγάλη τραπεζαρία του Σανατορίου. Έχουν τραβήξει τα τραπέζια στην άκρη. Στη βορεινή πλευρά έχει στηθεί η ορχήστρα. Είναι η μανδολινάτα του ραδιοφωνικού σταθμού της Θεσσαλονίκης και, ακριβώς, δίπλα, η χορωδία. Η  ορχήστρα ξεκινά με κάποια ελαφριά εμβατήρια, ενώ, στη συνέχεια, μαζί με τη χορωδία ταξιδεύουν ασθενείς και προσωπικό σε τόπους εξωτικούς, σε ανεκπλήρωτους και απαγορευμένους έρωτες, σε λιμάνια και θάλασσες μακρινές. Οι ασθενείς τραγουδούν, όσο μπορούν. Χορεύουν, όσο μπορούν. Γελούν, όσο μπορούν. Με τις πιζάμες και τα φανελάκια, δεν ήταν, βλέπεις, υποχρεωτικό το επίσημο ένδυμα. Με παλιόρουχα ξεφτισμένα, με σώβρακα ξεχειλωμένα, με ξεπατωμένες παντόφλες αλλά και ξυπόλυτοι,  ακολουθούν τα βήματα του ταγκό, που ακούγεται τώρα. Με τα πρόσωπα  αναμμένα, τα μάτια κόκκινα… τους βλέπω τη μια να χορεύουν και την άλλη να στέκονται , να περνούν το χέρι στο μέτωπο  και να θερμομετρά ο ένας τον άλλο… 

Χαρούλα σ’ευχαριστώ για πολλά. 


Για αυτή την περιγραφή σε χιλιοευχαριστώ!!!
ΜΑΙΡΗ ΚΟΝΤΖΟΓΛΟΥ



Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου