για το "ΣΤΗ ΓΗ ΤΗΣ ΑΙΩΝΙΑΣ ΘΛΙΨΗΣ"
από τις εκδόσεις ΠΝΟΗ.
Γεια σου, φίλε αναγνώστη.
Μου ζητήθηκε να γράψω ένα μικρό γράμμα, να μιλήσω για το βιβλίο. Σε ποιόν; Σ’ εμένα! Τον —κόντρα στις προφανείς προβλέψεις— πιο ανίκανο άνθρωπο στον κόσμο να μιλήσει γι’ αυτό. Θα προσπαθήσω, όμως.
Καταρχάς, όταν με ρωτούν για την αρχική πηγή έμπνευσης του βιβλίου ή «περί τίνος πρόκειται», τραυλίζω, αδυνατώ να απαντήσω. Μια αρχική έμπνευση προσφέρει καθημερινά η παρατήρηση των ανθρώπων, των κοινωνικών αλληλεπιδράσεών τους, και του ίδιου μας του εαυτού. Βέβαια, θεωρώ πως αυθεντική πρωτογενή έμπνευση συνιστά ο πόνος, η μοναξιά, η αναζήτηση κάποιου ανώτερου νοήματος, η απώλεια, το δυσβάσταχτο άχθος της ύπαρξης, εν γένει. Κάπως έτσι προέκυψε το βιβλίο, αλλά κι η ενασχόλησή μου με τη συγγραφή. Στην ουσία του, είναι ένα βιβλίο για την ίδια τη ζωή, για τη ματαιότητα που τη διέπει —και το πόσο βασανιστική είναι αυτή η συνειδητοποίηση, αυτός ο αρχέγονος φόβος. Για το πόσο αποκαρδιωτικό είναι το να μην μπορείς να ξεφύγεις από τον ίδιο σου τον εαυτό, από αυτό που σε ανάγκασαν οι συνθήκες να γίνεις, από τη μοίρα σου· όσο κι αν προσπαθήσεις. Κάπου εκεί κρύβεται όμως και το μεγαλείο της ανθρώπινης ψυχής, που μάχεται και θα μάχεται αέναα κόντρα σε όλους και όλα. Ακόμη κι όταν η παρτίδα μοιάζει εξαρχής χαμένη. Όλοι οι χαρακτήρες του βιβλίου έχουν λόγο ύπαρξης, τίποτα δε γράφτηκε τυχαία ή διεκπεραιωτικά. Ωστόσο, κεντρικοί ήρωες είναι ο Παύλος, ο Ιάσονας κι η Μαριάννα. Όλοι τους έρμαια της μοίρας, δεν επέλεξαν να είναι αυτό που είναι. Ίσως οι δύο πρώτοι να εκπροσωπούν δυο πόλους, ο ένας τον ρομαντισμό κι άλλος τον ωμό ρεαλισμό, την κυνικότητα και τη σοφία που προκύπτει σαν απόσταγμα της περιπλάνησης σε αυτόν τον κόσμο με τα χρόνια. Η Μαριάννα, από την άλλη, μοιάζει να ισορροπεί ανάμεσά τους, και ανάμεσα στους κόσμους τους… Ξέρεις, είναι πολύ δύσκολο να γράφεις. Δε σου εγγυάται κανείς πως δεν είσαι απλά ένας θλιβερός ατάλαντος τύπος, τον οποίο δεν θα ενδιαφερθεί απολύτως κανένας να εκδώσει ή να διαβάσει. Όταν έγραφα το βιβλίο βρισκόμουν σε απόγνωση. Οι περισσότερες μέρες ήταν αποτυχημένες, μίζερες και επώδυνες· κάποιες ελάχιστες ήταν λυτρωτικές. Ίσως γι’ αυτές να άξιζε αυτό το ταξίδι. Με ρώτησαν γιατί θα σου πρότεινα το βιβλίο… Θα στο «πρότεινα» (ενοχλητική φράση, δε βρίσκεις;) αν έχεις χάσει κάτι ή κάποιον δικό σου για πάντα... Αν αισθάνεσαι ολομόναχος σ’ αυτόν τον κόσμο κι έχεις ανάγκη να «επικοινωνήσεις», να μάθεις ότι δεν είσαι ο μόνος που νιώθει έτσι, ο μόνος «μόνος». Αν η ζωή σε τρομάζει και σε συναρπάζει ταυτόχρονα. Αν θες να διαβάσεις κάτι αληθινό, που δε γράφτηκε απλά για να γραφτεί. Αυτά αρκούν, νομίζω. Άλλωστε κι εγώ δεν αγαπώ παρά μονάχα όσα έχουν γραφτεί με αίμα...
«…καταλάγιασε κάπως την αυτοκαταστροφική οργή μου και τη θέση της πήρε μια παραλυτική θλίψη. Παρήγγειλα ένα ακόμη ποτό, διπλό, και βυθίστηκα στη δίνη της. Δεν ήταν ξένη. Γνωριζόμασταν πολύ καλά. Ήμασταν παλιοί φίλοι – αν μπορούσε να ονομάσει κανείς αυτή την αρρωστημένη σχέση «φιλία». Ήταν πάντα εκεί, και όσες μάχες κι αν κέρδιζα, κάθε φορά που τα έβαζα μαζί της, εκείνη νικούσε θριαμβευτικά τον πόλεμο στο τέλος. Αισθάνθηκα τη θηλιά της να τυλίγει ξανά τον λαιμό μου και τον κόμπο στο στήθος να στενεύει, σφίγγοντας την καρδιά μου. «Τι ανόητος», ψέλλισα ξανά στον εαυτό μου· για λίγο πίστεψα πως υπήρχε το οποιοδήποτε νόημα σ’ αυτόν τον κόσμο». |
| Δείτε περισσότερα για το βιβλίο και τον συγγραφέα ΕΔΩ |
Ο Ιάσονας και οι φίλοι του πασχίζουν να επιβιώσουν σε μια Αθήνα που μαστίζεται από λιμό. Στην προσπάθειά τους να βρουν τροφή πέφτουν σε ενέδρα, με αποτέλεσμα να χάσει τους συντρόφους του. Ο ίδιος καταφέρνει να διαφύγει και κάνει σκοπό της ζωής του να πάρει εκδίκηση. Στην πορεία γνωρίζει έναν μυστηριώδη ξένο που θα αλλάξει όλα όσα νόμιζε πως ήξερε, καθώς και τον έρωτα της ζωής του. Μέσα από ζωντανές περιγραφές, αναδρομές στο παρελθόν και αλλεπάλληλες ανατροπές, ξετυλίγεται μαεστρικά μια αλληλουχία γεγονότων η οποία οδηγεί την πλοκή προς μία κορύφωση που έχει χτιστεί από την πρώτη κιόλας σελίδα.
Πρόκειται για μια ιστορία για τις ιδέες, τον έρωτα, την αγάπη, την ελευθερία, τη νομοτέλεια που διέπει τον κόσμο και την αναζήτηση του νοήματος της ύπαρξης. Οι κεντρικοί χαρακτήρες μοιάζουν παγιδευμένοι σε μια σκακιστική παρτίδα στον χωροχρόνο, και μας κάνουν να αναρωτιόμαστε κατά πόσον μπορούμε να ελέγξουμε τη ζωή και τη μοίρα μας. Ένα αλληγορικό αστικό μυθιστόρημα, ένα σκοτεινό παραμύθι, που ακροβατεί ανάμεσα στον ωμό ρεαλισμό της καθημερινότητας και τον ρομαντισμό μιας άλλης εποχής, εμπνευσμένο από την κλασική λογοτεχνία. Ένα βιβλίο γι’ αυτούς που έχουν χάσει κάτι δικό τους για πάντα, για όσους έχουν την ανάγκη να αισθανθούν. Ένα βιβλίο για τους μοναχικούς νοσταλγούς του επέκεινα…
«Δεν είμαστε τίποτε άλλο παρά δέντρα που στέκουν αγέρωχα, μονάχα μέχρι να τα κατακρεουργήσει ο αδυσώπητος πέλεκυς της ζωής, με τρόπο που μόνο εκείνη ξέρει. Κι αν τύχει και σταθούμε τυχεροί, και πέσουμε σε χέρια εργατικά, ίσως τότε, τουλάχιστον, προκύψει κάτι όμορφο απ’ αυτή την τόσο αναπάντεχη τραγωδία…»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου