ΤΟΝΙΑ ΚΥΡΙΦΙΔΗ ΓΙΑ ΤΟ "Η ΤΑΞΗ ΤΟΥ'82" ΑΠΟ ΤΙΣ ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΜΙΧΑΛΗ ΣΙΔΕΡΗ

ΤΟΝΙΑ ΚΥΡΙΦΙΔΗ
για το "Η ΤΑΞΗ  ΤΟΥ '82"
από τις εκδόσεις ΜΙΧΑΛΗ ΣΙΔΕΡΗ.













« Ποιος ή ποια δεν αναρωτήθηκε: «ποτέ ήμουν 17 και πότε πήγα 50...plus!» Και ποιος δεν θα ´θελε να παγώσει το χρόνο, να πατήσει ένα κουμπί και να γυρίσει πίσω σε εκείνα τα χρόνια της ξεγνοιασιάς. Να ζήσει πάλι την εφηβεία, μ´ όλες τις δυσκολίες της, να κάνει σχέδια για το μέλλον, να προετοιμάσει το έδαφος για την επαγγελματική του αποκατάσταση, να χτίσει καριέρα, να φτιάξει οικογένεια... Εγώ πάντως πολλές φορές, αναπολώντας το παρελθόν, αισθάνομαι σαν να μην πέρασε μια μέρα! Ξεφυλλίζοντας τις σελίδες το νεανικών μου χρόνων, το μυαλό μου γεμίζει εικόνες, συναισθήματα, μυρωδιές, φωνές και μουσικές. Νιώθω πως είμαι και πάλι παιδί. Μα όταν ανοίγω τα μάτια και όταν κοιτιέμαι στον καθρέφτη, αντιλαμβάνομαι πως ο καιρός έχει περάσει ανεπιστρεπτί. Και έχει αφήσει τα σημάδια του και στο μυαλό και στην ψυχή και στο σώμα. Και αναζητώ, με νοσταλγία, εκείνο το κορίτσι, το ντροπαλό, το συνεσταλμένο, το μαζεμένο που μόλις έχει τελειώσει το σχολείο και κάνει σχέδια για το μέλλον. Σαν μεγάλωσα λοιπόν και παντρεύτηκα, ονειρευόμουν να έχω ένα εξοχικό. Όχι πολύ μακριά απ’ την Αθήνα, για να μπορώ να πηγαίνω και να είναι κοντά στη θάλασσα. Να ανοίγω το παράθυρο και να μυρίζω την αλμύρα της. Να ακούω το μουρμουρητό της. Να αφουγκράζομαι την αντάρα της. Τα πράγματα όμως ήρθαν έτσι που δεν τα κατάφερα. Κι έμεινα με το όνειρο ανεκπλήρωτο και σφηνωμένο στο πίσω μέρος του μυαλού μου. Αυτή η ανάγκη αναζωπυρώθηκε ξανά όταν πριν 12 περίπου χρόνια άρχισαν οι ετήσιες συναντήσεις με τις συμμαθήτριές μου. Τα «κορίτσια» της τάξης του ´82! Και ήμασταν αρκετές. Και μιλάγαμε πολύ. Και όλες μαζί. Χαμός! Οχλαγωγία! «Αχ και να ‘χα ένα εξοχικό!» Σκεφτόμουν και πάλι. Και ΑΦΟΥ εξοχικό δεν έφτιαξα, αποφάσισα να γράψω ένα βιβλίο... Στο τελευταίο reunion μαζευτήκαμε καμμία δεκαριά γυναίκες. Πιο λίγες από κάθε άλλη φορά... «Τόσες θα καλέσω κι εγώ στο φανταστικό εξοχικό μου. Για να μπορέσουμε να βγάλουμε άκρη. Για να προλάβουν να μιλήσουν όλες. Και θα γελάσουμε και θα διασκεδάσουμε και θα τα πιούμε.» Έτσι μου ήρθε λοιπόν η ιδέα να γράψω αυτή την ιστορία. Για 10 γυναίκες, εντελώς διαφορετικές μεταξύ τους. Με διαφορετική πορεία η καθεμία. Με αλλιώτικα βιώματα. Μα με έναν κοινό παρονομαστή. Την ηλικία τους και την αποφοίτησή τους από το ίδιο σχολείο το καλοκαίρι του 1982. Σε αυτή την επανένωση οι 10 αυτές γυναίκες καλούνται να ξετυλίξουν το κουβάρι της ζωής τους και να αποκαλύψουν κρυφές πτυχές του εαυτού τους. Και στο τέλος να συστηθούν ξανά. Αυτή η συνάντηση θα τα ‘χει όλα. Χαρές, γέλια, κλάματα, εξομολογήσεις, καυγάδες, παρεξηγήσεις, συγγνώμες, συμβουλές, λόγια αγάπης και συμπαράστασης που, ας μην γελιόμαστε, όλοι μας έχουμε ανάγκη. Σε αυτήν όμως τη συγκέντρωση θα δώσουν όλες τους και μια υπόσχεση. Πως δεν θα χαθούν ξανά. Πως η καθεμία ξεχωριστά θα βρίσκεται εκεί για τις άλλες. Όλες για μία και μία για όλες! Έτσι αυτή η διαφορετική εκδρομή θα αφήσει το στίγμα της ανεξίτηλο στις καρδιές των 10 αυτών γυναικών. Και ένα είναι το σίγουρο. Πως κάποιες απ’ αυτές δεν θα είναι ίδιες ξανά... Ολοκληρώνοντας θα ήθελα να πω να μην αφήνουμε τα χρόνια να περνούν ανεκμετάλλευτα. Γιατί όσο κι αν προσπαθούμε να τα φυλακίσουμε, αυτά βρίσκουν πάντα τρόπο να δραπετεύουν. Οι δείκτες του ρολογιού ακάθεκτοι διανύουν το ταξίδι τους. Ένα ταξίδι δίχως επιστροφή! Και στο τέλος τι μένει; Αναμνήσεις! Γλυκές μα και πίκρες. Αλλά είναι δικές μας. Ας τις αγαπήσουμε! Ο ρόλος τους είναι να μας συντροφεύουν και όχι να μας στοιχειώνουν! Η ζωή κυλάει γρήγορα και πρέπει να βιαστούμε, να την προλάβουμε και να την ζήσουμε μέχρι την τελευταία της ανάσα! Ευχή και επιθυμία μου είναι, όσοι και όσες αποφασίσουν να διαβάσουν αυτό το βιβλίο, να βρουν μέσα στις σελίδες του κομμάτια από τη δική τους ζωή που θα ξυπνήσουν μνήμες των δικών τους εφηβικών και νεανικών χρόνων. Μνήμες που σίγουρα έχουν μείνει χαραγμένες σε κάποια γωνιά του μυαλού τους!»

Δείτε περισσότερα για τo βιβλίο και την συγγραφέα ΕΔΩ

Μία παρέα δέκα γυναικών, συμμαθήτριες από το Λύκειο, αποφασίζουν να περάσουν την ετήσια συνάντηση της τάξης τους, πηγαίνοντας εκδρομή στο εξοχικό σπίτι της μίας από
αυτές. Σε αυτή την ξεχωριστή συνάντηση, η καθεμία τους θα ξετυλίξει το κουβάρι της ζωής της, ξεκινώντας από την εποχή της αποφοίτησης έως την τωρινή τους επανένωση, μετρώντας τριάντα πέντε χρόνια εμπειριών.
Θα συστηθούν και πάλι μεταξύ τους.
Θα μιλήσουν για λάθη… για πάθη… Θα ζητήσουν συγνώμη.
Θα αναζητήσουν λύσεις. Θα ακούσουν συμβουλές.
Θα επαναπροσδιορίσουν τη στάση τους σε σχέση με ορισμένα άτομα που τις πλήγωσαν βαθιά. Και στο τέλος, κάνοντας την αυτοκριτική τους, θα έρθουν αντιμέτωπες με τους
δαίμονές τους.
Κάποιες, θα καταφέρουν να τους πολεμήσουν και κάποιες άλλες, απλώς θα συμβιβαστούν.
Μέσα στις δύο μέρες που έχουν στη διάθεσή τους, εκτός από αναπολήσεις, θα βρουν χρόνο για να διασκεδάσουν, να γελάσουν, να κλάψουν…
Να θυμώσουν και να μαλώσουν, μα στο τέλος να μονοιάσουν.
Θα μπορέσουν να ξεφύγουν από την καθημερινότητά τους.
Θα νιώσουν και πάλι έφηβες.
Το σίγουρο πάντως είναι πως μετά από αυτή την εκδρομή, κάποιες από αυτές δεν θα είναι ίδιες ξανά…

«Τι θα ήταν το παρελθόν μας εάν δεν είχαμε τις αναμνήσεις να μας το θυμίζουν; Και τι θα είναι το μέλλον μας αν σταματήσουμε να κάνουμε όνειρα…»