Προδημοσίευση Η ΥΦΑΝΤΡΑ ΤΗΣ ΠΟΛΗΣ της κ.ΒΑΣΙΛΙΚΗ ΔΙΑΜΑΝΤΗ εκδόσεις Πηγή-Κυκλοφορεί 5 Δεκεμβρίου

ΤΟ ΟΠΙΣΘΟΦΥΛΛΟ ΤΟΥ ΒΙΒΛΙΟΥ

Αήθης έρωτας χαρακτηρίστηκε και πολεμήθηκε άγρια από την Ιστορία. Ο καμβάς του υφάνθηκε περίτεχνα από μια μυστηριώδη Υφάντρα της Κωνσταντινούπολης. «…Οι μορφές όλων ζωντάνευαν πάνω στο εξαίσιο υφαντό, κάθε παράσταση και μια ζωή, κάθε κομμάτι και μια καινούρια ιστορία…»
      Πρωταγωνίστρια η Λυδία, μουσουλμάνα γεννημένη σε μια περιοχή της Μικράς Ασίας, μια δύσκολη εποχή που οι πατρίδες «άλλαζαν χέρια». Η ζωή της καθορίζεται από το όνομα και την καταγωγή της· δέσμια μιας δύσκολης αποστολής, σφιχτοδεμένη στον ιστό της Υφάντρας, σαν την «Ιφιγένεια» καλείται να θυσιαστεί… Στην ίδια παράσταση και ο όμορφος Ξανθιώτης Άγγελος, γεννημένος μια μαύρη εποχή που η Ιστορία «άλλαζε σελίδα».
      Ενώνονται οι δυο τους εξαίσια στο ίδιο υφαντό, ταξιδευτές και γητευτές του ανέφικτου, ονειρευτές και ερωτευμένοι, μέσα από διωγμούς, θανάτους, μυστικά και αποκαλύψεις. Ο έρωτας είναι τρελός, ποτέ δεν μπήκε σε καλούπια. Μεγαλούργησε για άλλη μια φορά και άνοιξε δρόμο στα απάτητα, ταγός και φωτοδότης της ζωής, μπροστάρης και οδηγητής. Ζωντάνεψε στο Βόσπορο, θέριεψε στη γέφυρα του Γαλατά, έστησε χορό στο Πέραν και στη Ψωμαθειά. Τόλμησε και σήκωσε ανάστημα στην Ιστορία!
Στις 6 Σεπτεμβρίου του 1955 όμως η Υφάντρα άλλαξε σχέδιο στο υφαντό…

   Μπορεί η αγάπη να σκίσει όλα τα υφαντά και ν’ αφανίσει την Υφάντρα;
Μπορεί μια ζωή να ολοκληρωθεί μέσα από μια άδικη θυσία;

" Και πώς ν’ αφήσεις τη ζωή σου και να φύγεις; Και τι να πάρεις μαζί σου φεύγοντας; Οι αναμνήσεις και οι μνήμες σε γυρνάνε πάντα πίσω, στα σημάδια που άφησες απ’ όπου πέρασες, στο σπόρο που έσπειρες με διάθεση να ριζώσεις. Δεν κόβεται η γης για να την κουβαλήσεις, δεν ξεκολλάνε οι δρόμοι που περπάτησες, οι τοίχοι του σπιτιού σου που άκουσαν όλα σου τα μυστικά. Εκεί που γέλασες, εκεί που έκλαψες κι εκεί που αγάπησες. Εκεί που έδωσες το πρώτο σου φιλί, εκεί που παντρεύτηκες και εκεί που βάφτισες το παιδί σου. Όλα τ’ αφήνεις πίσω σου. Κι αν δεν είναι αυτά πατρίδα τότε τι είναι; Φεύγεις και κουβαλάς μόνο τις μνήμες σου, για να μη σ’ αφήνουν να ησυχάσεις και να τραβούν τα βήματά σου πάντα εκεί. Να ορίζουν τα όνειρά σου, ελπίζοντας πως θα ξαναγυρίσεις, πως θα ξαναβρείς ότι έχασες, πως θα ξαναζήσεις ότι δεν πρόλαβες, πως θα τελειώσεις ότι άφησες στη μέση και θα τα συνεχίσεις όλα από κει που τα σταμάτησες φεύγοντας. Μα η ζωή δεν βάζει όπισθεν ποτέ. Μπροστά πηγαίνει πάντα και στα καλά και στα κακά. Κι εκεί που χάνεις μια πατρίδα, σε σπρώχνει ν’ αποχτήσεις μια καινούρια. Και σε ριζώνει αλλού. Έτσι είναι ο άνθρωπος και εκτός απ’ το Θεό κανένας άλλος δεν μπορεί να τον αλλάξει..."