ΒΑΓΓΕΛΗΣ ΜΑΡΓΙΩΡΗΣ ΓΙΑ ΤΟ "ΟΜΟΡΦΗ ΠΟΛΗ" ΑΠΟ ΤΙΣ ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΜΙΝΩΑΣ

 ΒΑΓΓΕΛΗΣ ΜΑΡΓΙΩΡΗΣ

για το "ΟΜΟΡΦΗ ΠΟΛΗ"

από τις εκδόσεις ΜΙΝΩΑΣ.

Μοναδικέ μου φίλε Κώστα,

Σε παραξενεύει ίσως η προσφώνηση, αλλά καθώς είσαι πλέον ο μοναδικός άνθρωπος στη ζωή μου, τη βρίσκω μάλλον επιτυχημένη. To the point, που θα έλεγε και ο -μέγιστος των ηλιθίων- προϊστάμενος στη δουλειά. Θα σου μιλήσω άλλη φορά γι αυτόν όμως. Τώρα θέλω να σου πω τα δυσάρεστα για εμένα νέα και θα στα πω δίχως περιστροφές. Πέθανε η μητέρα μου Κώστα… Το μόνο παρήγορο ήταν πως δε βασανίστηκε, δεν υπέφερε καθόλου. Έγινε την προηγούμενη εβδομάδα, στον ύπνο της. Τώρα που σου γράφω έχω τελειώσει με τα περισσότερα διαδικαστικά, αυτά ίσως με βασάνισαν περισσότερο κι από τη θλίψη που βίωνα εξ αιτίας της απώλειας. Ας είναι… Ο Θεός να αναπαύει την ψυχή της.

Χθες βράδυ μάζεψα το δωμάτιό της. Βρήκα αρκετά πράγματα, αλλά με διαφορά το κορυφαίο είναι το ημερολόγιο της. Δεν μπόρεσα να αντισταθώ στον πειρασμό, το διάβασα. Όλο! Το συμπέρασμα που έβγαλα ήταν πως αναμφίβολα αποτελούσα μια πηγή έμπνευσης για τη μητέρα. Τόσο η ζωή που είχα όσο και η εμφάνιση κι ο χαρακτήρας μου, αποτελούσαν για εκείνη θέμα αστείρευτο. Να ομολογήσω πως δεν περίμενα να αποτελεί το σώμα μου αφορμή σχολιασμού. Για παράδειγμα στα σχολικά μου χρόνια, έγραφε πόσο φοβόταν για εμένα έτσι αγύμναστος που ήμουν. Αν θα μπορούσα να υπερασπιστώ τον εαυτό μου από τίποτα αλήτες, αν θα μπορούσα να αρέσω στα κορίτσια. Αστείο πραγματικά το τελευταίο, λες και δεν ήξερε… Εντάξει όχι στα σίγουρα, αλλά πάντα είχε μια υποψία για το τι ακριβώς «χρήση» είχα πάντα κατά νου για τις γυναίκες. Προφανώς η μητέρα δεν ξεπέρασε το γεγονός πως ούτε όμορφος υπήρξα ποτέ, ούτε εξωστρεφής, κοινωνικά αποδεκτός. Πρέπει να ήμουν για αυτήν μια πολύ θλιβερή πηγή έμπνευσης. Τι να αισθανόταν άραγε κάθε που έγραφε μια παράγραφο στο ημερολόγιο, που πρόσθετε μια επιπλέον σελίδα από σκέψεις και γεγονότα; Να μπορούσε να αισθανθεί όπως εγώ; Δύσκολο πράγμα η ενσυναίσθηση, δεν την είχε κι αναπτυγμένη ποτέ της… Εγώ πάντως αν πρέπει να σκεφτώ ένα συναίσθημα δικό της, αυτό θα ήταν η λύτρωση. Τόσα πράγματα να τα κρατάς στο κεφάλι σου, τόσες ιδέες, απόψεις, εκδοχές, θα ήταν αφόρητο. Τουλάχιστον έγραφε την ιστορία της όπως την αντιλαμβανόταν και θα ηρεμούσε. Μιλούσε και για τον εαυτό της κάπου κάπου!

Η ίδια έγραφε, σαν αυτοκριτική ένα πράγμα, πως καταπιάστηκε με εμένα στο δικό της ημερολόγιο από τύψεις. Αναγνώριζε πως ο τρόπος που με μεγάλωσε-ξέρεις για τον πατέρα και τον θείο μου- δεν ήταν κι ο πλέον ενδεδειγμένος. Ούτε και μετά θα προσθέσω εγώ που μου άλλαζε σχολεία και που με έτρεχε στους γιατρούς. Τον θυμάσαι τον τελευταίο; Ήθελε να με ταΐσει ένα ντουλάπι χάπια. Ευτυχώς το κατάλαβε κι η ίδια κάποια στιγμή πως αυτή η αντιμετώπιση δεν θα έβγαινε σε καλό και τον απομάκρυνε.

Από το ημερολόγιο φυσικά δεν θα μπορούσες να απουσιάζεις εσύ! Είμαστε δύο οι βασικοί πρωταγωνιστές της ζωής της όλοι κι όλοι. Αφιερώνει αρκετές σελίδες  για να σε περιγράψει. Δυστυχώς δεν χαλαλίζει ούτε μια καλή κουβέντα. Ακόμη και που σε λέει ψηλό και όμορφο το λέει ειρωνικά, σαν κατηγορία. Πού να ήξερε και για τον χαρακτήρα σου, τις συνήθειες σου, πως ήσουνα μπροστάρης σε όλους εκείνους τους φόνους. Αν ήξερε στα σίγουρα τι είχες μέσα σου, δε θα σε είχε διώξει. Θα σε είχε στείλει φυλακή! Πάντως κι έτσι, στην άγνοιά της, σε θεωρούσε μέχρι τέλους τη χειρότερη δυνατή επιρροή για εμένα (ίσως και να ήσουν). Δεν σε ήθελε με τίποτα να κάνεις παρέα μαζί μου. Εμείς μεγαλώναμε μαζί κι εκείνης της μεγάλωνε η απέχθεια. Ίσως δεν θα έπρεπε να στα λέω αυτά, αλλά έτσι κι αλλιώς το τετελεσμένο του θανάτου της σου στερεί κάθε δυνατότητα αντίδρασης. Πάντως τώρα που το σκέφτομαι, αποτελούσαμε φοβερό δίδυμο. Εγώ ο χοντρός κι άσχημος, εσύ ο ψηλός κι όμορφος. Εγώ ο εσωστρεφής, εσύ ο εξωστρεφής. Ό, τι δεν είχα εγώ το είχες εσύ κι ανάποδα. Εγώ ο προσεκτικός, εσύ ο τσαπατσούλης. Εγώ ο συγκροτημένος, εσύ ο συναισθηματικά σκορπισμένος. Νομίζω πως μου λείπεις Κώστα… Θα έδινα τα πάντα να σε είχα δίπλα μου αυτές τις ώρες. Ίσως τώρα που έφυγε η μητέρα να το σκεφτόσουν να γυρίσεις. Λέω ίσως… Αν πάντως θελήσεις να έρθεις θα φυλάξω το ημερολόγιο να το διαβάσεις κι εσύ. Η μητέρα γράφει με έναν δικό της τρόπο που θα τον βρεις ενδιαφέροντα. Δεν είναι μια γραμμική αφήγηση γεγονότων, πάει πιο μακριά από αυτό. Νομίζω πως περισσότερο μέσα σε εκείνες τις σελίδες ψάχνει να με ανακαλύψει και να με περιγράψει στον κόσμο και στον εαυτό της. Να καταλάβει τα γιατί, να αναλύσει τις αιτίες. Υποθέτω πως γι’ αυτό και οι αναδρομές στο γραπτό της. Προσπαθούσε να εξηγήσει τη συμπεριφορά του σήμερα με αναγωγή στο παρελθόν, στις ρίζες του προβλήματος. Αν το ημερολόγιο της μητέρας ήταν βιβλίο θα ήταν μάλλον ψυχολογικό θρίλερ με μια ισχυρή δόση αστυνομικού! Φαντάζεσαι να το είχε εκδώσει; Να άφηνε τον κόσμο να ανοίξει την κόκκινη πόρτα και να δει τι γινόταν σπίτι μας; Μπααα, θα πέθαινε την ίδια ώρα από ντροπή μάλλον. Η καημένη η μητέρα… Της ήταν αρκετά τα προβλήματα που της δημιουργούσα εγώ, δεν θα άντεχε περισσότερα…

Κλείνω εδώ το γράμμα μου γι αυτήν την εβδομάδα. Δεν είμαι σίγουρος πως θα αντέξω πολύ ακόμη σε αυτήν την μονομερή επαφή που έχουμε. Τώρα που έμεινα μόνος στο σπίτι, νομίζω πως έχω ανάγκη την παρουσία σου όσο ποτέ άλλοτε. Σκέψου κι εσύ πως άλλαξαν οι συνθήκες, αλλά όχι κι εγώ. Παραμένω ο φίλος που θα σε έχει πάντα ανάγκη. Παραμένεις ο άνθρωπος που υπάρχεις χάρη σε εμένα. Κάνουμε καλό δίδυμο, μην το ξεχνάς…

 

Με εκτίμηση ο μοναδικός σου φίλος,

Κλέων Αδαμόπουλος   

Δείτε περισσότερα για το βιβλίο και τον συγγραφέα ΕΔΩ 

Πίσω από την κόκκινη πόρτα βρίσκεται ο κόσμος του κυρίου Αδαμόπουλου, το δικό του υποφωτισμένο άβατο
όπου το παρελθόν είναι κυρίαρχο και οικείο.

Έξω στον δρόμο τα πάντα –αυτοκίνητα, κόσμος, υποχρεωτικές συναναστροφές– είναι θορυβώδη και ενοχλητικά.

Οι άλλοι πιστεύουν πως η πόλη τους είναι όμορφη, γεμάτη ζωή και ενέργεια.

Στην Όμορφη Πόλη ο κύριος Αδαμόπουλος είναι μόνος και αυτή η κατάσταση είναι ιδανική. Στην εργασία του, όμως, ο κύριος Αδαμόπουλος είναι παραγκωνισμένος.

Και αυτή είναι μια κατάσταση για την οποία μπορεί και να σκότωνε για να την αλλάξει…

Ποιος είναι πραγματικά ο κύριος Αδαμόπουλος;

Ακολουθώντας ένα ιδιότυπο και πρωτότυπο μοτίβο, ο Βαγγέλης Μαργιωρής διεισδύει στον ψυχικό κόσμο
ενός ταραγμένου μυαλού και οδηγεί την ανάγνωση σε μονοπάτια απροσπέλαστα και σκοτεινά.

ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ

Ο Βαγγέλης Μαργιωρής γεννήθηκε τον Οκτώβριο του 1973 στη Σάμο, μετακόμισε μικρός και έκτοτε κατοικεί στην Αθήνα. Αν και σπούδασε λογιστική, δεν χάθηκε στους αριθμούς, αλλά αντίθετα δηλώνει ορκισμένος οπαδός της λογοτεχνίας.

Σήμερα παραμένει πιστός αναγνώστης, ενώ παράλληλα δημιουργεί τους δικούς του κόσμους στις δικές του ιστορίες.

Δύο από αυτές κυκλοφορούν ήδη.