Ο ΣΙΜΟΣ ΚΕΡΑΣΙΔΗΣ ΔΙΑΒΑΖΕΙ "ΤΡΥΦΕΡΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ" ΤΗΣ ΦΡΙΝΤΑΣ ΜΗΤΣΙΟΥ ΑΦΟΥ!!!

"Τέλειωσα την ανάγνωση της συλλογής διηγημάτων με τίτλο "Τρυφερή Επανάσταση" της συγγραφέα και παλιάς φίλης Φρίντας Μήτσιου, εκδόσεις ΠΝΟΗ, και ομολογώ ότι ενθουσιάστηκα με τα θέματα που καταπιάνεται και με τον αριστοτεχνικό τρόπο που τα διοχετεύει στον αναγνώστη. Εκείνο που μου έκανε ιδιαίτερη εντύπωση είναι ότι, αντίθετα με τον χειμαρρώδη προφορικό της λόγο που καταπλήσσει και μαγεύει τον συνομιλητή της, ο γραπτός της λόγος είναι εντελώς αφαιρετικός και άκρως περιεκτικός, ένα μεγάλο προτέρημα που το βρίσκεις μόνο στους μεγάλους καταξιωμένους λογοτέχνες. "Η επίσκεψη", "ο αυλητής του τρίτου". "το ξύπνημα", "η τελευταία παραγγελία", "η τελική αυλαία", για να αναφέρω μερικά από τα δεκαπέντε διηγήματα της Φρίντας, είναι θέματα εντελώς διαφορετικά μεταξύ τους και ταξιδεύουν τον αναγνώστη με το λογοτεχνικό τρένο και τον λιτό τρόπο γραφής της Φρίντας σε καθημερινά γεγονότα και προβλήματα της εποχής. Πρόκειται για ένα θαυμάσιο λογοτέχνημα που πρέπει να επιδιώξουν να προμηθευτούν οι λάτρεις του καλού βιβλίου. Φρίντα, αξίζεις ένα μεγάλο "μπράβο" γι' αυτόν σου τον λογοτεχνικό άθλο."

Ένας ψεύτικος Άγιος Βασίλης βρίσκει μέσα στα μάτια του παιδιού που τον κοιτάζουν με εμπιστοσύνη τη χαμένη του αθωότητα. Κάπου ανάμεσα σε γυναίκες που ξεχνούν εκείνους που ξέρουν ν αγαπούν, θαμπωμένες από τα φώτα ενός σκιρτήματος που ξεφουσκώνει σαν μπαλόνι μέχρι ν αποχωρήσει από τη σκηνή ο προδομένος σύντροφος. Ένας κόσμος αφυδατωμένος, που η φλογέρα ενός ηλικιωμένου αρκεί για να ξυπνήσει βιώματα και συγκινήσεις, καθώς τα σπίτια γίνονται άφιλα κτίρια και τα γέρικα χέρια μάλλον ανεπιθύμητα.
Πίσω από τα κάγκελα μιας μακρινής φυλακής όπου ένας δάσκαλος ελπίζει να φωτίσει με μια ακτίνα ανθρωπιάς την γκρίζα καθημερινότητα των κρατουμένων. Κάπου, όπου η ταυτότητα ενός αγοριού υφίσταται την κριτική μιας στενόμυαλης κοινωνίας που τον θάβει πριν πεθάνει και ξεχνά να τον καμαρώσει στη λαμπρή μα μοναχική πορεία του. Ένας κόσμος όπου άνθρωποι ξεκινούν ταξίδι μεγάλο, με σκοπό όχι να λάβουν περιουσίες που δικαιωματικά τους ανήκουν, μα να πουν το στερνό αντίο.
Ένας κόσμος. Ο κόσμος μας. Άνθρωποι διαφορετικοί, που όμως έζησαν και ζουν, γοητεύουν, συγκινούν και οδηγούν τον αναγνώστη στα δύσβατα μονοπάτια της αυτογνωσίας.