ΑΡΤΕΜΙΣ ΠΑΠΑΝΔΡΕΟΥ ΓΙΑ ΤΟ "ΙΣΚΙΟΙ ΣΤΟ ΦΩΣ" ΑΠΟ ΤΙΣ ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΜΙΧΑΛΗ ΣΙΔΕΡΗ

ΑΡΤΕΜΙΣ ΠΑΠΑΝΔΡΕΟΥ
για το "ΙΣΚΙΟΙ ΣΤΟ ΦΩΣ"
από τις εκδόσεις ΜΙΧΑΛΗ ΣΙΔΕΡΗ.

Όταν γράφω ένα βιβλίο, πέρα από την γλαφυρή γραφή και την γρήγορη ροή της ιστορίας που έχω σκαρφιστεί, θέλω να περνώ μηνύματα μέσα από το κείμενο. Μηνύματα αθόρυβα, κρυμμένα μέσα στις φράσεις, που δεν έχουν στόχο τον εντυπωσιασμό. Μηνύματα «εύπεπτα» κατά την ανάγνωση, ριζούλες που βλασταίνουν στην ψυχή και δημιουργούν συναισθήματα και προβληματισμούς.

 Στο συγκεκριμένο βιβλίο στόχος ήταν να μιλήσω για  την γυναίκα και την δύναμή της. Για την γυναίκα εκείνη που βιώνει «ίσκιους» μέσα σ’ ένα γάμο, που νιώθει φυλακισμένη, μπερδεμένη, υποταγμένη σε λάθος λογική, που μηδενίζει καθημερινά τη ζωή και την προσωπικότητά της. Κι αυτό γιατί ο φόβος τής έχει κλείσει το διακόπτη της νόησης. Την έχει μετατρέψει σε ένα άτολμο ον.  Κι όμως, αυτή η γυναίκα, αυτό το ανθρώπινο κουρέλι, έχει τόση δύναμη μέσα της που, πραγματικά, θα τρόμαζε, αν την γνώριζε.

Εμείς οι γυναίκες είμαστε περίεργα πλάσματα. Θεωρούμε κάποιες φορές πως η ζωή μας έχει αδικήσει. Ίσως και να το έχει κάνει. Μα αυτό που πρέπει να σκεφτόμαστε πάντα, είναι πως μόνο εμείς έχουμε τη δύναμη να τα αλλάξουμε όλα, αν το θελήσουμε, εάν συντρέχει λόγος να το κάνουμε. Η δύναμη λοιπόν για να πετύχουμε τα πάντα βρίσκεται μέσα μας. Ίσως, κάποιες φορές, σε λανθάνουσα κατάσταση. Ίσως ναρκωμένη. Μια σπίθα χρειαζόμαστε για ν’ ανάψουμε τον πυρσό που θα φωτίσει το διάβα της ζωής μας. Στο χέρι μας είναι. Στο μυαλό μας. Εμείς καθορίζουμε τη ζωή μας. Εμείς και την πορεία της. Φτάνει να έχουμε ή ν’ αποκτούμε με το πέρασμα του χρόνου αυτοεκτίμηση. Αυτή η λέξη είναι το κλειδί για να πάμε τη ζωή  μας πιο πέρα. Δεν είμαστε το ασθενές φύλλο. Είμαστε το δυνατό. Μπορούμε να κάνουμε θαύματα. Και για να το πετύχουμε πρέπει να προσπαθήσουμε χωρίς μοιρολατρία να αδράξουμε τη ζωή μας. Με τσαγανό, με στόχους και όραμα. Να βλέπουμε σαν πρόκληση τις δυσκολίες. Είναι σχολείο. Μας διδάσκουν. Μας δυναμώνουν. Μας ατσαλώνουν. Κι ας έχουμε πονέσει. Κι ας  έχουμε γεμίσει πληγές. Αυτές, όταν θα γιάνουν, θα μας γεμίσουν αυτοπεποίθηση πως καταφέραμε όσα δεν τολμούσαμε ούτε να αναλογιστούμε. 

Τέσσερις οι βασικοί ήρωες του βιβλίου. Πρωταγωνίστρια η Μελίνα. Μια γυναίκα που μόλις έχει διαβεί το κατώφλι των σαράντα χρόνων, μια γυναίκα όμορφη, που έθαψε τα όνειρά της για έναν γάμο που σχεδόν της επέβαλλαν, που υποτάχτηκε με το χρόνο σε μια λογική που δεν της άρμοζε, που επέτρεψε σε λάθος άνθρωπο να ανοιγοκλείνει την ψυχή της με τα κλειδιά του εαυτού της που η ίδια, ερήμην της,  χάρισε…. Μια γυναίκα που σε μια στιγμή απόλυτης ερήμωσης συναισθημάτων προσπάθησε να ξεγλιστρήσει απ’ αυτό τον κόσμο…. Όμως, η ζωή είχε υφάνει άλλα σχέδια για κείνη. Κι εδώ έρχεται η δεύτερη ηρωίδα της ιστορίας. Η Μελπομένη. Ηλικιωμένη γυναίκα, που γίνεται ο φύλακας άγγελος της Μελίνας και αλλάζει τη ρότα της…

Υπέρμετρος εγωισμός, θυμός, οργή και κυριαρχία, κάποιες από τις λέξεις που συνθέτουν τον χαρακτήρα του τρίτου ήρωα, του Ανδρέα. Ένας ζωντανός εφιάλτης που δεν βάζει όριο πουθενά…

Ακριβώς στο άλλο άκρο κινείται ο τέταρτος ήρωας του βιβλίου, ο Κωνσταντίνος, ένας άνδρας που είναι …ο «ευσεβής» πόθος κάθε γυναίκας…

Δεν θέλω να πω περισσότερα γιατί θα προδώσω μυστικά. Το μόνο που θα προσθέσω είναι πως οι σελίδες του βιβλίου κατακλύζονται από αγωνία που κρατά τον αναγνώστη καθηλωμένο ως την τελευταία του σελίδα, αλλά και από αγάπη, από έρωτα, από δοτικότητα και προσφορά, από εικόνες και συναισθήματα που τυλίγουν τους ήρωες και κατά ένα μαγικό τρόπο μεταφέρονται μέσα από τα μάτια που διαβάζουν στην επιδερμίδα που ριγεί, στην ψυχή που σφίγγεται… στο χαμόγελο, αλλά και στο δάκρυ.

Οι «Ίσκιοι στο φως» είναι ένα βιβλίο ρεαλιστικό, αλλά το στοιχείο που επικρατεί είναι εκείνο της αισιοδοξίας. Δεν ήταν σκοπός μου να γράψω για δύσκολα που να δημιουργήσουν μια μιζέρια στον αναγνώστη. Ο σκοπός μου ήταν να συνθέσω την ψυχική εκείνη ανάταση που χρειάζεται, ώστε να του δημιουργηθεί η σπίθα μέσα του. Να ψάξει εσωτερικά, να δουλέψει με τον εαυτό του, να βρει λάθη και σωστά, να τα αξιολογήσει και να πάει ένα βήμα παρακάτω τη ζωή του. Τόσο η γυναίκα αναγνώστρια, όσο και ο άνδρας.

 Υπάρχει μια φράση στο κείμενο. Μια φράση που έχω γράψει για την ηρωίδα μου:   «Γιατί ν’ αφήνω τη ζωή μου να κρυώνει στο πούσι του νου μου, αφού έχω ήλιους που μου τη ζεσταίνουν;» (σελ.336) Το μήνυμα είναι κανένας άνθρωπος, καμιά γυναίκα εν προκειμένω, να μην υπομένει στωικά μια μοίρα που δεν της αξίζει. Καμιά γυναίκα να μην καταδυναστεύεται από έναν άνδρα ανάξιό της, έναν άνδρα που δεν την σέβεται, που δεν την υπολογίζει, που τη θεωρεί res (πράγμα). Η ζωή που μας χαρίστηκε με τη γέννησή μας ήταν από μόνη της μια μεγάλη ευλογία. Αλλά είναι σύντομη. Ένα μικρό πέρασμα. Ας αφήσουμε το αποτύπωμά μας με όποιο τρόπο θεωρούμε καλύτερο. Ας βάλουμε στόχους. Ας διεκδικήσουμε όνειρα. Ας παλέψουμε για αυτά. Έχουμε τόσα όμορφα πράγματα να κάνουμε από το να καθόμαστε μοιρολατρικά και να αναθεματίζουμε την κακή μας την τύχη. Και το πιο σημαντικό. Την τύχη μας την ορίζουμε εμείς. Εμείς κρατάμε τα ηνία μας. Εμείς οδηγούμε το άρμα της ζωής μας. Στο χέρι μας είναι να φωτίσουμε τον πυρσό της ζωής μας και να οδηγούμαστε πάντα εκεί όπου υπάρχει το φως.

Σας ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΘΕΡΜΑ για την φιλοξενία.

Δείτε περισσότερα για το βιβλίο και την συγγραφέα ΕΔΩ

Ο φόβος της σκιάς του την είχε γραπώσει στα νύχια του. Η λογική της, στην αρχή, αντιστεκόταν σθεναρά. Όμως η αντίδραση έγινε θυμός, ο θυμός ενοχή και η ενοχή απόγνωση που θόλωσε το βλέμμα. Η απελπισία είχε τυλίξει γύρω της ένα μαύρο σεντόνι και στραγγάλιζε κάθε κύτταρο του μυαλού της. Μα, μέσα της, η ψυχή σάλπιζε ελευθερία. Μια απόλυτη στιγμή παράνοιας την έφερε αντιμέτωπη με την ψυχρή ανάσα του θανάτου. Το επεδίωξε. Τότε, όμως, η ζωή όρισε τους δείχτες του ρολογιού της να κινηθούν αντίστροφα. Μηδένισε το κοντέρ της. Και πήρε να μετρά από την αρχή. Με καινούργια νήματα στον αργαλειό της, με νέα υφάδια και στημόνια ξεκίνησε να υφαίνει όνειρα, να υφαίνει χαρά, έρωτα, δημιουργία… Ξεκίνησε να τη ντύνει, επιτέλους, με χρώματα…
Οι ίσκιοι που την κυνηγούν, όμως, θ’ αφήσουν την ψυχή της να λιαστεί στο φως; Ή μήπως θα γίνουν χειρότεροι κι από εφιάλτες;

ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ

Η Άρτεμις Παπανδρέου γεννήθηκε και μεγάλωσε στον Βόλο. Έζησε ευτυχισμένα παιδικά χρόνια σε μια οικογένεια που της εμφύσησε την αγάπη για τα γράμματα, την εντιμότητα και το δίκαιο. Η αγάπη για τη συγγραφή συνυπήρχε με την αρχή της ζωής της, αφού κατάγεται από λογοτεχνική οικογένεια. Στόχος της ήταν το Πανεπιστήμιο αφού, εκτός από την πρόοδό της, οι εκθέσεις της πάντα διακρίνονταν για το ύφος και τον λόγο τους. Όμως, ο έρωτας την κράτησε πίσω, καθώς ο γάμος και το πρώτο παιδί ήρθαν νωρίς. Έτσι οι περγαμηνές και τα πτυχία έμειναν ανεκπλήρωτες επιθυμίες στο πίσω μέρος του μυαλού της.
Σήμερα εργάζεται στην πόλη του Βόλου, στην τεχνική εταιρεία που έχουν ιδρύσει, από κοινού, με τον σύζυγό της και μοιράζει τον χρόνο της ανάμεσα στα γραφεία, στις τεχνικές υπηρεσίες, στην αγάπη των παιδιών και των δυο μικρών εγγονιών της, αλλά και στη συγγραφή μυθιστορημάτων. Από τον Μάρτη του 2018 δραστηριοποιείται ως Γραμματέας του φιλανθρωπικού Σωματείου «Ελληνική Μέριμνα Βόλου» που αποτελεί καταφύγιο για την κακοποιημένη γυναίκα, τη μάνα και το παιδί σε κίνδυνο.