Το κόκκινο της σκουριάς τού έδωσε τη γλύκα, την πλάνη της αμαρτίας.
Και έτσι, καθώς τίποτα δεν υπάρχει ατόφιο, ούτε χρώμα ούτε χαρά, μα ούτε και λύπη, όλοι σταλάξαμε λίγη σκουριά στη ζωή μας.
Σκουριά και χρυσάφι είναι όλα."
Με τη λογοτεχνική της γραφή από ατόφιο χρυσάφι,(ρεαλιστική,ρομαντική,με πινελιές εύστοχου χιούμορ που τόσο λατρεύω)χωρίς ίχνος σκουριάς η κ.Κόντζογλου με .... πήρε από το χέρι και μαζί με την οικογένεια Αγγελή Βαμβακά "βίωσα" σημαντικά ιστορικά γεγονότα όπως την καταστροφή των Ψαρών,την έλευση του Όθωνα στην Ελλάδα,το πρώτο Σύνταγμα,την εξέγερση το 1862 κατά της Βασιλείας κ.α, έμαθα στοιχεία που δεν γνώριζα κι είχα την αίσθηση πως τα "ζούσα" κι εγώ,ήμουν παρούσα,συμμετείχα με κάποιο τρόπο....
Όπως ακριβώς παρακολουθούσα τη ζωή των μελών της πρωταγωνίστριας οικογένειας Βαμβακά και αφουγκραζόμουν-έβλεπα-άκουγα-ένιωθα όσα ο καθένας βίωνε,σκεφτόταν,αισθανόταν,έπρατε...
Συγκλονιστική η περιγραφή της μάχης των Ψαρών,είχα την αίσθηση πως ήμουν στο πλάι του Αγγελή,της Αυγουστίνας κι έκανα δικά μου τα συναισθήματα τους.....
Μαγική η περιγραφή του αμπελιού,του σταφυλιού,του Ποτού:
"'Ενα αμπέλι γιομάτο βαριά τσαμπιά, η γλύκα τρέχει από τις χρυσαφένιες ρώγες.Τις ρώγες μιας γυναίκας ....
Τα μπερδεύω κάπως...
Ένα αμπέλι,μια γυναίκα κι ο τρυγητής.
Το αμπέλι είναι η ζωή.
Η γυναίκα ο έρωτας.
Ο τρυγητής είμαι εγώ που άρπαξα κάθε ευκαιρία..."(σελ.256)
"'Οταν είχαμε παρουσιάσει για πρώτη φορά το Ποτό με είχαν ρωτήσει ποια γεύση ήθελα να του δώσω."Τη γεύση του έρωτα στην αρχή,της αμαρτίας στο τέλος"....
...Γιατί η πρώτη γουλιά είναι πάντα ένα ξάφνιασμα,όπως ξάφνιασμα είναι κι ο έρωτας ,όσες φορές κι αν τον έχεις νιώσει.Μια αμυδρή,ανήσυχη γλύκα που όλο δυναμώνει.όπως ακριβώς νιώθεις όταν ερωτεύεσαι και δεν μπορείς να συνειδητοποιήσεις τι είναι αυτό το ευχάριστο που σου συμβαίνει.
Σιγά σιγά ανακαλύπτεις πράγματα.Σε λίγα δευτερόλεπτα σκάνε στο στόμα σου κι άλλες γεύσεις,εκλύονται πολλά αρώματα.Μοσχάτο,σταφύλι,δαμάσκηνα,γλυκόριζα,βρεγμένο ξύλο,ακριβός καπνός...Και σε κατακλύζουν συναισθήματα,εμπειρίες,αναμνήσεις,απολαύσεις πρωτόγνωρες.
Στη δεύτερη γουλιά όλα δυναμώνουν,γίνονται απανωτές εκρήξεις στον ουρανίσκο,στο αίμα κυκλοφορεί μια φλόγα που μόνο στα δευτερόλεπτα της ύψιστης ηδονής αισθάνεσαι,πειρατής ο έρωτας,κουρσεύει τις αισθήσεις και αιχμαλωτίζει τον άνθρωπο.
Στην τρίτη...Στην τρίτη ξέρεις πως θα είσαι για πάντα αφοσιωμένος σ'αυτό το Ποτό,όπως και στον έρωτα πάντα θα αποζητάς αυτό που σε βγάζει από τον εαυτό σου.'Ετσι ποτέ δεν ησυχάζεις,δεν ηρεμείς,το θέλεις πάλι και πάλι όπως την αμαρτία.Που όσο κι αν την απωθείς,δεν μπορείς να ξεχάσεις πόση γλύκα έχει"(σελ.98-99).
Και παραφράζοντας την παραπάνω(αγαπημένη για εμένα παράγραφο)θα περιγράψω πως εγώ "είδα" το Νεγρεπόντε.Η πρώτη γουλιά,οι πρώτες σελίδες ξάφνιασμα!!Γροθιά στο στομάχι η περιγραφή της μάχης των Ψαρών μέσω του Αγγελή.Γλύκα ο έρωτας-η βαθιά αγάπη Τερέζας-Αγγελή,φλόγα ο έρωτας της Βικτωρίας για τον Αντώνη(σα να είδα χθες στη θάλασσα το άσπρο μαντίλι της).Κι όσο προχωρά η ανάγνωση σε κατακλύζουν συναισθήματα,εμπειρίες,αναμνήσεις...Με την περιγραφή του αμπελιού ξύπνησαν μνήμες παιδικές μια και ο παππούς μου είχε αμπέλια,και θυμήθηκα τη διαδικασία του τρύγου,το άρωμα του μούστου,τη γεύση του γλυκού κρασιού....Θαύμασα όσα κατάφερε ο πρόσφυγας Αγγελής,ένιωσα την αγάπη της Αυγουστίνας για το Ζέφυρο,χάρηκα που ξανασυνάντησα μαζί με τον Αντώνη τον Πρόδρομο Χατζηαβράμογλου και ξύπνησαν υπέροχες αναμνήσεις,θαύμασα την Τερέζα για το δυναμισμό της, για το πως αγκάλιασε τα παιδιά του Αγγελή,κι ένιωσα τον κεραυνοβόλο έρωτα της Αυγουστίνας για.......
ωχ μάλλον αρχίζω και παρασύρομαι και θα κάνω αποκαλύψεις που δεν θα έπρεπε!!!
Σταματώ εδώ με τον προτροπή να τα ανακαλύψετε μόνοι σας διαβάζοντας το εξαιρετικό αυτό βιβλίο που για μένα είναι στις κορυφαίες θέσεις της λίστας μου με τα βιβλία που κυκλοφόρησαν το 2020.
Ένα βιβλίο από ατόφιο χρυσάφι:λογοτεχνική γραφή,αριστοτεχνικά πλεγμένη ιστορία-μυθοπλασία,που θα το απολαύσετε σελίδα-σελίδα,γουλιά-γουλιά.Κι αν στάλαζα λίγη σκουριά μέσα θα ήταν το γεγονός πως πρέπει να περιμένω μέχρι τον Οκτώβριο για τη συνέχεια.....
Ευχαριστώ Μαίρη για το υπέροχο ταξίδι στην από το ατόφιο χρυσάφι λογοτεχνία,στο χρόνο,το χώρο(Νεγρεπόντε,Αθήνα,Πειραιά),την Ιστορία,τις αισθήσεις,τα συναισθήματα!!!
ΤΟ ΟΠΙΣΘΟΦΥΛΛΟ ΤΟΥ ΒΙΒΛΙΟΥ
Το πρώτο μέρος της διλογίας: "Σκουριά και χρυσάφι"
Τα Ψαρά και η θυσία των κλεισμένων στο γενοβέζικο Κάστρο. Το ενετικό Νεγρεπόντε, η Χαλκίδα με τα «τρελά νερά», που είναι πια ελληνική. Ο Πειραιάς ανερχόμενο λιμάνι και εμπορικό κέντρο. Η Αθήνα, υπό τη σκιά του Παρθενώνα, πρωτεύουσα του βασιλείου.
Σ’ αυτά τα μέρη και στη φωτιά των γεγονότων του πολυτάραχου 19ου αιώνα θα ζήσουν τα μέλη της οικογένειας του Αγγελή Βαμβακά, επιζώντα της καταστροφής των Ψαρών.
Ο γιος του Αντώνης, με σύμμαχο την ετεροθαλή αδελφή του Αυγουστίνα, αγαπημένη Δεσποινίδα των Τιμών της Αμαλίας, θα αλλάξει τη μοίρα της πολυμελούς οικογένειας, δημιουργώντας «το καλύτερο ποτό του κόσμου».
Οι Βαυαροί βασιλιάδες και οι οπλαρχηγοί του ’21, οι Φαναριώτες, οι πολιτικοί·βασιλόφρονες και αντιφρονούντες·, οι εφοπλιστές, οι έμποροι, οι εργάτες και οι ξωμάχοι, στο οικογενειακό αυτό έπος, θα γίνουν η φιλοσοφική λίθος που μετατρέπει τα πάντα σε χρυσάφι, για να γεννηθεί ένα ποτό εξίσου πολύτιμο.
Χρυσάφι ατόφιο που, κατά λάθος –αλλά μπορεί και εσκεμμένα–, μέσα του έπεσε λίγη σκουριά.
Το κόκκινο της σκουριάς τού έδωσε τη γλύκα, την πλάνη της αμαρτίας.
Και έτσι, καθώς τίποτα δεν υπάρχει ατόφιο, ούτε χρώμα ούτε χαρά, μα ούτε και λύπη, όλοι σταλάξαμε λίγη σκουριά στη ζωή μας.
Σκουριά και χρυσάφι είναι όλα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου