ΧΑΡΗΣ ΜΑΥΡΟΣ-ΟΙ ΑΓΑΠΕΣ ΔΕΝ ΚΗΔΕΥΟΝΤΑΙ ΤΙΣ ΤΡΙΤΕΣ-ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΣΑΒΒΑΛΑΣ

'Ένα ύμνος στην παράφορη καρμική αγάπη,στην αγάπη που αγγίζει το όριο της παράνοιας,στην αγάπη που φτάνει ένα βήμα πριν τον θάνατο''

διαβάσα στο τέλος της περίληψης του οπισθόφυλλου του βιβλίου και ήμουν έτοιμη να διαβάσω για μια μεγάλη αγάπη!!! Και ναι αυτό είναι το κεντρικό θέμα του βιβλίου του κ.Χάρη Μαύρου.Η παράφορη αγάπη που αναπτύσσεται ανάμεσα στην Ανθή μια παντρεμένη , με δύο παιδιά, γυναίκα κοντά στα πενήντα και τον Στέφανο τον εικοσιπεντάχρονο ανιψιό του άντρα της.Αλλά δεν είναι μόνο αυτό.....Είναι ένα υπέροχο ψυχογράφημα πολλών ηρώων διαφορετικού φύλου και ηλικίας!!!Ένα ψυχογράφημα στην Ελλάδα του σήμερα,της ανέχειας,της κρίσης οικονομικής αλλά και συναισθημάτων.Και παρακολουθώντας τη ζωή,τις σκέψεις,τα συναισθήματα,τις πράξεις των ηρώων του κ.Μαύρου μου έρχονται στο μυαλό σκέψεις δικές μου,καταστάσεις ή προβλήματα που κλήθηκα να αντιμετωπίσω εγώ ή κοντινά μου πρόσωπα.Και ταυτόχρονα πολλοί προβληματισμοί για τις σχέσεις ή τις πράξεις των ηρώων σύμφωνα με τα βιώματα,την ηλικία που σιγά-σιγά καθώς αποκαλύπτονται,αναλύονται ξεκαθαρίζουν,καταλαβαίνω τις πράξεις τους χωρίς να σημαίνει ότι τις δικαιολογώ...Όταν ξεκίνησα να το διαβάζω έβαζα σελιδοδείκτες στις σελίδες με αποσπάσματα/σκέψεις που με εντυπωσίαζαν αλλά σύντομα το σταμάτησα ...κάθε σελίδα και μια αποκάλυψη,μια υπέροχη ανάλυση,μια υπέροχη σκέψη...

Για την ειλικρίνεια:"Αποφασίζω να είμαι ειλικρινής.Με τον εαυτό μου,μ'εκείνη.Η ειλικρίνεια πάντα σε βάζει σε λιγότερους μπελάδες.Συντομεύει,ακόμα κι αν ο σύντομος δρόμος οδηγεί σε αδιέξοδο."

Για την ''εικόνα'' μας σήμερα:" Έχω τον φορητό υπολογιστή στην αγκαλιά μου και πότε χαζεύω αγγελίες,πότε χάνομαι μέσα στα κοινωνικά δίκτυα παρατηρώντας τις ζωές των άλλων.Άραγε είναι τόσο ευτυχισμένοι,τόσο όμορφοι,τόσο ευλογημένοι όσο προφασίζονται πως είναι;Είναι τα ρούχα,τα κινητά και οι τσάντες τους τόσο ακριβά όσο διατυμπανίζουν πως είναι;Τα ντοκουμέντα της χαρούμενης ζωής τους είναι αρκετά για να με πείσουν πως υπάρχει ένα παράλληλο,ηλεκτρονικό σύμπαν,όπου όλοι οι άνθρωποι διασκεδάζουν,φιλοσοφούν,δεν μαλώνουν,αγαπιούνται,λάμπουν βερνικωμένοι με φωτογραφικά φίλτρα που έχουν ονομασίες εποχών.Φίλτρο ''χειμώνας'' και αυτομάτως η εικόνα σου γίνεται πιο μπλε,πιο ψυχρή,πιο καθηλωτική. Γιατί η άνοιξη που είναι έξω από το παράθυρο μου δε φιλτράρει το σκοτάδι στα πρόσωπα μας;Γιατί δεν είμαστε πραγματικά χαρούμενοι;"

Κι ένα από τα πιο αγαπημένα μου για τη μητέρα:"Αυτό μου έμεινε από τη μαμά,η σοφία που είχε χωρίς να έχει κάποια ιδιαίτερη μόρφωση.Εκείνη η σοφία που δεν κατοικεί σε πτυχία και χαρτιά,αλλά συνεχίζει να υπάρχει και μετά τον θάνατο του ανθρώπου που την έχει.Κάθε της φράση κάτι σήμαινε.Κάθε χάδι της είχε αξία.

ήταν υπέροχη μαμά.Όχι μόνο γιατί μας προστάτευε από την οργή του πατέρα,αλλά γιατί είχε υπομονή.Δε νομίζω πως υπάρχει μεγαλύτερο προσόν για ένα γονιό από αυτό.Είχε υπομονή.Να μας δείξει τη θετική πλευρά του κόσμου,να δεχτεί τις αταξίες μας και να συζητήσει ώρες ολόκληρες για το πώς θα μπορούσαμε να τις διορθώσουμε. Ποτέ δε μας τιμώρησε,ποτέ δε μας στέρησε κάτι που μπορούσε να μας προσφέρει.Και ξέρεις;Ως παιδί που ήμουν θα μπορούσα να το θεωρήσω αυτό αδυναμία και να την εκμεταλλευτώ.Έτσι δε γίνεται συνήθως;Τα παιδιά να γίνονται μικροί βάρβαροι,όταν μυριστούν την καλοσύνη που δίνεται απλόχερα;Δεν το έκανα όμως.Είχε τη μαγική ιδιότητα να προκαλεί τον σεβασμό χωρίς να τον επιβάλλει."

Αλλά και για τόσα άλλα όπως η φιλία..η αγάπη(ερωτική,φιλική,αδερφική...)...η παραμονή σ'ένα γάμο από αγάπη ή συμφέρον....ο/η σωστός/η ή λάθος σύζυγος,πατέρας,μητέρα,φίλος ,η αίσθηση της παντοδυναμίας που καταρέει πολύ εύκολα και ...και ...και ....Θα ήθελε πολύ χρόνο και πολλά αποσπάσματα ώστε να σας παραθέσω αυτά που με εντυπωσίασαν οπότε προτιμώ να σας προτείνω ανεπιφύλακτα να τα ανακαλύψετε μόνοι σας...

ΤΟ ΟΠΙΣΘΟΦΥΛΛΟ ΤΟΥ ΒΙΒΛΙΟΥ

Βράδυ Δευτέρας. Ο ένας απέναντι στον άλλον, παγωμένες εκφράσεις, τη στιγμή που η κρύα κάννη ενός όπλου ανάμεσά τους προκαλεί αμφιβολίες αν η Τρίτη θα ξημερώσει και για τους δύο.
Κάποτε, τα λιγοστά βράδια που έμεναν μαζί ξημέρωναν αλλιώς. Τα κορμιά τους μπλέκονταν μεταξύ τους και οι καυτές ανάσες τους μύρωναν τον έρωτά τους. Δεν υπήρχε καμιά θέση για πόνο και αμφιβολία. Η αγκαλιά τους ήταν ο πιο ασφαλής τόπος του κόσμου.
Εκείνη μια γυναίκα παντρεμένη, με δύο παιδιά, λίγο πριν τα πενήντα της χρόνια. Ένας γάμος χωρίς το χάδι του έρωτα πια, παρά μόνο με συμβιβασμούς και τεράστια οικονομικά προβλήματα, που την είχαν οδηγήσει στο όριο της φτώχειας.
Εκείνος μόλις είκοσι πέντε, άνεργος, αναγκασμένος να ζει με τη μικρή –παράξενη– αδελφή του και έναν πατέρα που γνωρίζει καλά πώς να τους δυναστεύει, μέσω της οικονομικής του κυριαρχίας.

Ένας ύμνος στην παράφορη καρμική αγάπη, στην αγάπη που αγγίζει το όριο της παράνοιας, στην αγάπη που φτάνει ένα βήμα πριν τον θάνατο.