ΑΝΤΡΗ ΑΝΤΩΝΙΟΥ ΓΙΑ ΤΟ "ΣΤΟΝ ΔΡΟΜΟ ΓΙΑ ΤΟ ΣΠΙΤΙ" ΑΠΟ ΤΙΣ ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΨΥΧΟΓΙΟΣ

 ΑΝΤΡΗ ΑΝΤΩΝΙΟΥ 

για το "ΣΤΟΝ ΔΡΟΜΟ ΓΙΑ ΤΟ ΣΠΙΤΙ"

από τις εκδόσεις ΨΥΧΟΓΙΟΣ.

Η επικαιρότητα ήταν η αφορμή για να εμπνευστώ και να γράψω το τελευταίο μου βιβλίο με τίτλο «Στον δρόμο για το σπίτι». Ήταν Φλεβάρης του 2022 και οι εικόνες από την εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία ήταν συγκλονιστικές∙ οι βομβαρδισμοί, οι καταστροφές, οι πρόσφυγες.

Πιο πολύ με επηρέασε μια φωτογραφία στο διαδίκτυο με Ουκρανούς πρόσφυγες που κρατούσαν λίγα από τα υπάρχοντά τους μέσα σε βαλίτσες και περίμεναν κάποιο μέσο μαζικής μεταφοράς για να φύγουν από την πατρίδα τους. Στο μυαλό μου ήρθε αυτομάτως η εικόνα των Ελληνοκυπρίων, με τις δικές τους βιαστικά φτιαγμένες βαλίτσες, στον δρόμο της προσφυγιάς κατά τη διάρκεια της τουρκικής εισβολής του 1974.

Σε συζητήσεις που άκουγα γύρω μου, διαπίστωνα πως οι εικόνες στην τηλεόραση από τη ρωσική εισβολή στην Ουκρανία είχαν ξυπνήσει σε πολλούς Ελληνοκύπριους-ειδικά ανθρώπους που έζησαν τα γεγονότα του 1974-έντονα συναισθήματα. Θλίψη για τα όσα είχαν βιώσει τότε, ανυπόφορη νοσταλγία για τα κατεχόμενα χωριά και τις πόλεις τους, στενοχώρια για αυτούς τους καινούριους πρόσφυγες που έβλεπαν τώρα στις ειδήσεις.

Με την καρδιά μου πλημμυρισμένη με συναισθήματα και τον νου μου γεμάτο σκέψεις βρήκα για άλλη μια φορά διέξοδο στο χαρτί. Πήρα ένα σημειωματάριο και ξεκίνησα να γράφω. Άρχισα από τις δικές μου εμπειρίες ως παιδί και εγγόνι προσφύγων της τουρκικής εισβολής. Έγραψα για το πώς ήταν η κατάσταση στην Κύπρο όταν ήμουν παιδί. Όταν το τραύμα του ’74 ήταν ιδιαίτερα νωπό, όταν η πληγή ήταν βαθιά και αιμορραγούσα.

Κάποια στιγμή συνειδητοποίησα πως η ιστορία που έγραφα έσπασε τα σύνορα της Κύπρου και πήγε να συναντήσει παιδιά από άλλες χώρες, παιδιά που χρειάστηκε να εγκαταλείψουν τη δική τους πατρίδα και να αναζητήσουν καταφύγιο σε κάποια γη ξένη.

Δεν ήξερα πώς να τιτλοφορήσω το βιβλίο. Όποιον τίτλο και να σκεφτόμουν δε μου φαινόταν αρκετά καλός, αρκετά αντιπροσωπευτικός του κειμένου. Μέχρι που γράφοντας το κεφάλαιο «Στον δρόμο για το σπίτι», ένιωσα πως, εκτός από τίτλος του συγκεκριμένου κεφαλαίου, η φράση αυτή ήταν και ο ιδανικός τίτλος για το βιβλίο.

            Φέτος το καλοκαίρι συμπληρώνονται πενήντα χρόνια από την τουρκική εισβολή του 1974. Φέτος τον Ιούλη κλείνουν πενήντα χρόνια από τότε που εμείς οι Ελληνοκύπριοι δεν μπορούμε να πάρουμε τον δρόμο για το σπίτι…

Δείτε περισσότερα για το βιβλίο και την συγγραφέα  ΕΔΩ

Ένα κορίτσι σ’ ένα νησί. Το νησί είναι περιτριγυρισμένο από γαλάζιες ακτές και χρυσαφένιες παραλίες∙ όμως το κορίτσι δε γίνεται να πλατσουρίσει σε όλες τις θάλασσές του ούτε να παίξει σε κάθε του αμμουδιά. Γιατί κάποιο καλοκαίρι τα νερά του νησιού ξέβρασαν καράβια εχθρικά, κι από τότε η ζωή των κατοίκων του γκρεμίστηκε σαν χωμάτινο κάστρο στο κύμα.
Το κορίτσι θα μάθει από νωρίς στη ζωή του τι σημαίνουν οι λέξεις προσφυγιά, οδοφράγματα, εγκλωβισμένοι, αγνοούμενοι, συρματοπλέγματα, κατοχή. Λέξεις που ακούει συχνά στην τηλεόραση, μαθαίνει καθημερινά στο σχολείο, μα πάνω απ’ όλα αισθάνεται στην καρδιά του βαθιά.
Το κορίτσι θα μεγαλώσει και θα γνωρίσει παιδιά που εγκατέλειψαν τη δική τους πατρίδα για να σωθούν. Ξέρει από πρώτο χέρι τι χρειάζονται τα παιδιά αυτά∙ ό,τι χρειάζεται κάθε άνθρωπος που ξαφνικά γίνεται πρόσφυγας. Ασφάλεια, ειρήνη, αγάπη, ελπίδα, αποδοχή. Μέχρι να βγάλει ρίζες στο χώμα όπου βρέθηκε αναγκαστικά, μέχρι να μπορέσει μια μέρα να το νιώσει για σπίτι.

ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ

Η Άντρη Αντωνίου γεννήθηκε στη Λάρνακα το 1980. Αποφοίτησε από το Τμήμα Επιστημών της Αγωγής του Πανεπιστημίου Κύπρου και εργάζεται ως δασκάλα.

Έχει τιμηθεί τέσσερις φορές με το Κρατικό Βραβείο Λογοτεχνίας Κύπρου για Μεγάλα Παιδιά και Εφήβους και έχει βραβευτεί τρεις φορές από τη Γυναικεία Λογοτεχνική Συντροφιά.

Περισσότερες πληροφορίες για τη συγγραφέα και τα βιβλία της μπορείτε να βρείτε στη διεύθυνση https://antriantoniou.com/