ΝΙΚΟΣ ΓΚΙΚΑΣ ΓΙΑ ΤΟ "Η ΔΙΑΘΗΚΗ ΤΟΥ ΔΟΛΟΦΟΝΟΥ" ΑΠΟ ΤΙΣ ΕΚΔΟΣΕΙΣ BELL.

ΝΙΚΟΣ ΓΚΙΚΑΣ
για το "Η ΔΙΑΘΗΚΗ ΤΟΥ ΔΟΛΟΦΟΝΟΥ"
από τις εκδόσεις BELL.

Ο ΠΡΟΛΟΓΟΣ, Η ΣΕΛΙΔΑ ΠΟΥ ΔΕΝ ΤΥΠΩΘΗΚΕ

«Αθήνα, (στο μέλλον)

Ποιος γονιός θα ρίσκαρε τη ζωή του για να σώσει το παιδί του;

«Σχεδόν όλοι», θα απαντούσατε οι περισσότεροι.

Ποιος όμως θα συμφωνούσε να πεθάνει αυτοκτονώντας, δίχως εξηγήσεις; Πιθανόν κάποιος με κλονισμένη ψυχική υγεία ή εκείνος που θα ήθελε να κρατήσει κάτι μυστικό. Ένα έγκλημα ίσως;

Μπορεί μια τέτοια εικασία να χρησιμεύσει για τη λύση αυτού του μυστηρίου; Μην απορήσετε, όμως μυστήριο δε φαντάζει μόνο ό,τι δεν εξηγείται με τη λογική και με τις αισθήσεις ή αυτό που τις ξεγελά με ένα τρικ. Σε αυτό το μυστήριο άλλωστε δεν υπάρχουν φαντάσματα, πνεύματα, όντα υπερφυσικά ή οφθαλμαπάτες. Ο δολοφόνος έχει σάρκα και οστά. Δεν υπάρχει ούτε μαγεία, αν και ποτέ δεν πίστεψα στη δύναμή της.

Ψάχνοντας να καταλάβετε τι συνέβη, θα δείτε όσα είδα κι εγώ: θα δείτε το έγκλημα να συμβαίνει. Κάπου εκεί θα αρχίσετε να αναρωτιέστε. Καμιά φορά τυχαίνει να κατανοείς αυτό που βλέπεις, να είσαι σίγουρος, να πιστεύεις πως μπορείς να το εξηγήσεις, κι όλος ο κόσμος γύρω σου να το αρνείται. Είναι κι αυτό ένα μυστήριο: να έχεις δίκιο και εσύ και όλοι οι άλλοι, ακόμα κι αν διαφωνείτε μεταξύ σας για κάτι τόσο ξεκάθαρο και συγκεκριμένο όσο ο θάνατος ενός ανθρώπου. Είναι ενοχλητικό να έχουν εξαπατηθεί όλοι από μια πλεκτάνη που δε θα αποδειχτεί ποτέ. Περισσότερο ενοχλητικό είναι όταν μέρος της πλεκτάνης είναι ακόμα κι εκείνος που προσπαθεί να την ξεδιαλύνει.

Πέρα από όλα τούτα, φεύγω ενοχλημένος, αφού μυστήριο για μένα παρέμεινε το να παραιτείται κάποιος από τη ζωή όσο εύκολα πιάστηκε στον ιστό μιας ελπίδας για να ζήσει.

Είμαι σίγουρος πως, φτάνοντας στα μισά της ιστορίας, αρκετοί θα πιστέψετε πως γνωρίζετε, έστω, ποιος είναι το θύμα της δολοφονίας. Αναρωτιέμαι με ποιον τρόπο μπορώ να σας πείσω να μην το κάνετε. Και εδώ θα πέσετε έξω.

Έκανα την προσπάθειά μου. Η δική μου σειρά πέρασε. Έρχεται η δική σας σειρά. Αυτή είναι η κληρονομιά σας. Γραμμένη μέσα σε μια διαθήκη. Στη Διαθήκη του Δολοφόνου.

Με εκτίμηση κι αδιαφορία πια,

Αστυνόμος Άρης Δριμός»

Δείτε περισσότερα για το βιβλίο και τον συγγραφέα ΕΔΩ

Τι θα θυσίαζες για ένα τέλειο έγκλημα; Ίσως τη ζωή σου;

«Όσον αφορά το θάνατό μου, οφείλω να ενημερώσω άπαντες, και ιδιαίτερα τους εκπροσώπους της αστυνομίας που θα εμπλακούν στις έρευνες για τα αίτιά του, πως προήλθε από κατάποση ισχυρής δόσης υδροκυανίου, το οποίο κατανάλωσα κατόπιν απόφασής μου και εν γνώσει των συνεπειών.

»…προαναγγέλλω ρητώς και υπευθύνως το θάνατο του γαμπρού μου Άνθιμου Χυδά, συζύγου της κόρης μου Αλίκης, εντός των επομένων δώδεκα ωρών. Αίτιο του θανάτου του θα είναι η καρδιακή ανακοπή. Η σύλληψη, ο σχεδιασμός και η εκτέλεση της πράξης αυτής οφείλονται αποκλειστικά σε δική μου πρωτοβουλία και δράση».

Με αυτά τα λόγια ο καθηγητής Οδυσσέας Βερνής εξηγεί τον ήσυχο θάνατό του και προετοιμάζει τους συγγενείς, τους φίλους και εκείνον που θα τον ακολουθήσει στον άλλο κόσμο. Το σχέδιό του να δολοφονήσει τον εκδότη Άνθιμο Χυδά δεν πρόκειται να συναντήσει κάποιο εμπόδιο. Είναι τόσο σίγουρος, που αποχαιρετά το ακροατήριο της διαθήκης του απευθύνοντας έναν μακάβριο χαιρετισμό στο γαμπρό του: «Εις το επανιδείν»• είναι ο χαιρετισμός του νεκρού προς τον μελλοθάνατο.

Ο αστυνόμος Άρης Δριμός καλείται να λύσει την υπόθεση, την τελευταία της καριέρας του και της ζωής του. Ο θάνατος στέκεται απέναντί του και τον περιμένει το ίδιο σίγουρος. Η ανίατη ασθένεια και το χαμένο παρελθόν της ζωής του τον σπρώχνουν στο ίδιο βέβαιο μέλλον, σε ένα αργό ταξίδι απόγνωσης και απελπισίας.

Γίνεται ο χαμός ενός ανθρώπου να γεννά πόνο και συνάμα ελπίδα; Μπορεί κάποιος να προσφέρει με το θάνατό του όσα δεν μπόρεσε μια ολόκληρη ζωή; Ο Δριμός έχει πια λίγο χρόνο για να απαντήσει, λιγότερο ίσως απ’ όσον απαιτεί η ασύλληπτη αλήθεια• η αλήθεια της Διαθήκης του Δολοφόνου.