ΜΕΧΡΙ ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ-ΓΙΩΤΑ ΠΑΠΑΔΗΜΑΚΟΠΟΥΛΟΥ-ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΜΑΤΙ

"Το να ξέρουμε το δικό μας σκοτάδι είναι η καλύτερη μέθοδος για να διαχειριστούμε το σκοτάδι των άλλων".

Μ'αυτή τη φράση του Carl Jung ξεκινά στο εισαγωγικό σημείωμα το μυθιστόρημα της η κ.Παπαδημακοπούλου,κι είναι βαθύ το σκοτάδι που κυριαρχεί στις ψυχές της Κρυσταλλίας και του Κωνσταντίνου, του πρωταγωνιστικού της ζευγαριού,όταν αυτοί θα πρωτοσυναντηθούν στη σχολή χορού που επιλέγουν να φοιτήσουν προκειμένου να διεκδικήσουν μια υποτροφία σε πανεπιστήμια της Αγγλίας.Τα δικά της σκοτάδια προέκυψαν από τον τραγικό χαμό της μητέρας της,τα δικά του από σημάδια που του άφησε η συμπεριφορά του νεκρού πλέον πατέρα του.Πολλά τα κοινά  στα σκοτάδια τους αλλά επίσης  κοινή   και μια μεγάλη τους αγάπη,ο χορός στον οποίο είναι αφοσιωμένοι και οι δύο!!!Τι θα γίνει όταν συναντηθούν??Πρώτα θα έρθει η ..αντιπάθεια,μετά η....συμπάθεια,μετά ένα μεγάλος έρωτας και στη συνέχεια οι όρκοι ότι θα  αγαπιούνται "Μέχρι το τέλος του χρόνου".Θα είναι η αγάπη τους δυνατή ώστε να αντέξει μέχρι το τέλος του χρόνου ή οι πληγές  που κρύβονται στα σκοτάδια τους θα ξαναβγούν στο φως και η αγάπη τους θα μετατραπεί σε μίσος??Άλλωστε δεν λένε πως η αγάπη απέχει ελάχιστα από το μίσος??Από την Ελλάδα στην Αγγλία και από εκεί στην Νέα Υόρκη θα τους οδηγήσει η αγάπη τους για το χορό και μαζί τους θα ταξιδέψουμε και εμείς και θα βρεθούμε σε σχολές χορού,πανεπιστήμια και θεατρικές σκηνές!!Με ξεχωριστό τρόπο η συγγραφέας μας κάνει συνταξιδιώτες τους,θεατές σε μοναδικές σκηνές χορού και μας δημιουργεί την αίσθηση πως μπροστά στα μάτια μας διαδραματίζονται όλα:χορογραφίες,σκηνές γεμάτες ένταση,πάθος,έρωτα,αγάπης,μίσους και τόσες άλλες....και τις ζούμε κι εμείς στο έπακρο!!!!(Να μην ξεχάσω να αναφέρω πως λατρεύω όλα τα τραγούδια που αναφέρονται και ακόμα ηχούν στο μυαλό μου!!!).
Πόνεσα,δάκρυσα,χάρηκα μαζί τους και τους αγάπησα και τους δύο με τα ελαττώματα και τα προτερήματα τους!!Όπως αγάπησα και τη Μαρίνα αδελφή του Κωνσταντίνου και τον αδερφικό του φίλο Σωτήρη συμπρωταγωνιστές στην ιστορία αλλά με καθοριστικό ρόλο στη ζωή και τις αποφάσεις τους!!Και αν και ήταν ένα πολυσέλιδο μυθιστόρημα δεν με κούρασε καθόλου(σε αντίθεση με τα χέρια μου 😊) αλλά οφείλω να ομολογήσω πως θα ήθελα κι άλλο και να τους συναντήσω κάποια χρόνια αργότερα....και να δω πως εξελίχθηκε η ζωή τους!!!
Πολλά τα αποσπάσματα που λάτρεψα εκτός από τα τραγούδια και μοιράζομαι μαζί σας ένα από αυτά:
"Αγάπη είναι να δίνεσαι χωρίς να ζητάς ανταλλάγματα.Αγάπη είναι να είσαι στο πλευρό του άλλου και να τον στηρίζεις ακόμα κι αν διαφωνείς με τις αποφάσεις του.Αγάπη είναι να τον καταλαβαίνεις,να πονάς όταν πονάει ,να επουλώνεις τις πληγές του και όχι να δημιουργείς νέες.Αγάπη είναι να να μη σε νοιάζει να είσαι πάνω από τον άλλον αλλά δίπλα του.Δίνεσαι σε αυτήν ακόμα κι αν είναι να σε διαλύσει.Δεν σε νοιάζει,δεν υπολογίζεις τίποτα.Γιατί,ακόμα κι αν χαθείς μια μέρα εξαιτίας της,θα ξέρεις πως άξιζε,γιατί όσα ένιωσες ήταν αληθινά και τα βίωσες σε όλη τους την ένταση...." (σελ.518)

ΤΟ ΟΠΙΣΘΟΦΥΛΛΟ ΤΟΥ ΒΙΒΛΙΟΥ
Η Κρυσταλλία, έχοντας χάσει με τραγικό τρόπο τη μητέρα της όταν ήταν παιδί, έχει περάσει τα τελευταία έξι χρόνια της ζωής της απομονωμένη από τους ανθρώπους. Ζει στο δικό της μικρόκοσμο, όπου τα συναισθήματα δεν χωράνε, αφού μόνο πόνο και δυστυχία μπορούν να φέρουν.
Την ίδια στιγμή, ο Κωνσταντίνος ζει μαζί με τη μικρότερη αδερφή του, προσπαθώντας να συνυπάρξει με τα σημάδια που άφησε ο νεκρός πατέρας τους στην ψυχή του, τα οποία όμως τον έχουν κάνει εσωστρεφή, ψυχρό και απόμακρο, ανίκανο να νιώσει οποιοδήποτε άλλο συναίσθημα εκτός από θυμό και οργή.

Οι ομοιότητες ανάμεσά τους πολλές. Όπως και οι διαφορές τους. Όμως, το κοινό τους όνειρο, ο χορός, στον οποίον είναι ολοκληρωτικά αφοσιωμένοι, είναι εκείνο που θα ενώσει τους δρόμους τους, «προκαλώντας» τους να δουν τι είναι αυτό που υπερτερεί.
Μία σχέση που ξεκινάει από μια μεγάλη και αναίτια κόντρα για να οδηγήσει σε ένα πάθος που με τη σειρά του θα εξελιχθεί σε έναν μεγάλο έρωτα.
«Μέχρι το τέλος του χρόνου» είχαν ορκιστεί ν αγαπιούνται. Ήταν το δικό τους «για πάντα». Ωστόσο, μια στιγμή θα είναι αρκετή για να γκρεμίσει όσα με κόπο έχτισαν. Αρκετή για να χωρίσουν οι δρόμοι τους, και να μετατραπεί η αγάπη τους σε μίσος. Κι όμως, όσοι είναι γραφτό να είναι μαζί, το πεπρωμένο τούς φέρνει κοντά, ενώ, μέσα από συμπτώσεις, βρίσκει πάντα τον τρόπο για να τους δοκιμάσει.

Άραγε, η αγάπη είναι αρκετή για να μας κάνει ν αλλάξουμε;
Άραγε, μπορεί ν αντέξει μέχρι το τέλος του χρόνου;