"Είναι ένα βιβλίο που γράφτηκε για να αποδοθεί τουλάχιστον σε ψυχικό επίπεδο η αίσθηση πως το δίκαιο θα βρίσκει πάντα τρόπο να φωνάζει την παρουσία του. " ΧΑΡΗΣ ΜΑΥΡΟΣ ΑΦΟΥ!!!

1. 📖 Για τον Τίτλο και την Έμπνευση

• ​Μετά από έξι χρόνια αποχής από τα συγγραφικά δρώμενα, ποια ήταν η πρώτη ιδέα που σας ώθησε να γράψετε  αυτό το βιβλίο;

Το έργο αυτό είναι προϊόν πραγματικής τραυματικής εμπειρίας που είχα στον συγγραφικό χώρο, δηλαδή να δω το οπισθόφυλλο έργου μου  (λίγο πριν εκδοθεί)  να κοσμεί το έργο αλλού συγγραφέα. Αποτελεί ουσιαστικά μια μορφή θεραπείας, έναν τρόπο να απαντήσω σε αυτό που μου συνέβη μέσα απ’ την τέχνη που αγαπώ κι απ’ την οποία έπρεπε να αποστασιοποιηθώ για λίγο καιρό για να βρω εμένα.

• ​Ο τίτλος, "Άγρια ένστικτα ήρεμων ζώων", είναι πολύ παραστατικός. Τι ακριβώς συμβολίζει αυτή η αντίθεση για εσάς και ποια είναι η σχέση του με την κεντρική θεματική του βιβλίου;

Πέρα απ’ το γεγονός ότι κάθε κεφάλαιο αποτελεί αναφορά σε ένα ήρεμο ζώο, όπως το ελάφι, η γάτα ή ο σκύλος και υπό ποιες συνθήκες αυτά τα ζώα λειτουργούν ενστικτωδώς για να προστατευτούν, τα “ήρεμα ζώα" αντιπροσωπεύουν την εξωτερική εμφάνιση του πρωταγωνιστή — τη φαινομενική του ηρεμία, παθητικότητα, ή ακόμα και την αδυναμία μπροστά στην αδικία (την κλοπή του έργου).Τα «άγρια ένστικτα» συμβολίζουν την εσωτερική, πρωτόγονη αντίδραση που βρίσκεται θαμμένη κάτω από την επιφάνεια. Είναι η ανάγκη για δικαιοσύνη, η οργή για την προδοσία και η απόφαση για εκδίκηση. Συνοπτικά, ο τίτλος λειτουργεί ως πρόβλεψη και συμπύκνωση του κεντρικού μηνύματος: Μην υποτιμάς ποτέ την κρυφή δύναμη και την ικανότητα για αντίδραση εκείνων που φαίνονται εξωτερικά ήρεμοι ή ακίνδυνοι.

• ​Ανάμεσα στα "άγρια ένστικτα" και στα "ήρεμα ζώα" πού βρίσκεται ο σύγχρονος άνθρωπος κατά τη γνώμη σας;

Θα αναφερθώ στον σύγχρονο άνθρωπο μιας δυτικής κοινωνίας, γιατί αυτός αποτελεί το βασικό στοιχείο αναφοράς μας. Ο πολιτισμένος άνθρωπος είναι το ήρεμο ζώο, γιατί οφείλει στον εαυτό του να επιβιώσει. Απ’ την άλλη πλευρά όσοι έχουν πραγματικά άγρια ένστικτα συντηρούν τον πολιτισμό, όσο αυτός εξυπηρετεί τα συμφέροντά τους.

2. 👥 Για τους Χαρακτήρες και την Πλοκή

• ​Υπάρχει ένας χαρακτήρας που φέρει το μεγαλύτερο βάρος αυτής της αντιπαράθεσης (άγριο/ήρεμο); Ποιος είναι και πώς τον αναπτύξατε;

Ξεκάθαρα, αυτός είναι ο Θεοχάρης, ο συγγραφέας του οποίου το έργο κλάπηκε. Ένας άνθρωπος φαινομενικά ήρεμος που ζει μια φιλήσυχη ζωή μέχρι τη στιγμή που αποφασίζει να εκδικηθεί για αυτό που του συνέβη, καθιστώντας μας θεατές σε ένα κουβάρι παθολογίας που ξετυλίσσεται με ανατροπές που μας αφήνουν κυριολεκτικά έκπληκτους.

• ​Οι χαρακτήρες σας είναι περισσότερο θύματα των ενστίκτων τους ή δημιουργοί της ηρεμίας (ή της αναταραχής) τους;

Είναι εξίσου θύματα και δημιουργοί, όπως συμβαίνει και στην πραγματική ζωή. Στο συγκεκριμένο έργο δεν υπάρχει άσπρο και μαύρο, όπως και στα περισσότερα έργα μου. Παντού γίνεται αναφορά σε φως και σε σκοτάδι που συνυπάρχουν· σε επιλογή  αλλά και σε μια μορφή πεπρωμένου που υφαίνεται σταδιακά, σε τυχαία γεγονότα που ωστόσο οδηγούν σε γραμμικές πορείες

• ​Ποια είναι η πιο δύσκολη σκηνή που γράψατε και γιατί; Αφορούσε το "άγριο" ή το "ήρεμο" κομμάτι;

Θα χρησιμοποιούσα τη φράση « περισσότερο φορτισμένη συναισθηματικά» κι όχι τη λέξη «δύσκολη», γιατί όλο το έργο ήταν απαιτητικό ως προς τη γραφή του. Η σκηνή αυτή δεν είναι άλλη απ’ την τυχαία συνάντηση του Θεοχάρη με έναν αδέσποτο σκύλο. Ένας ήρωας βυθισμένος στην παθολογία να συναντά την αποδοχή και την αγάπη χωρίς επικρίσεις, χωρίς ερωτήσεις και συμβουλές. Τα αδέσποτα ζώα στις πόλεις δεν επέλεξαν να ζουν έτσι. Και παρά το γεγονός πως ο άνθρωπος είναι η αιτία της κατάστασης στην οποία έχουν περιέλθει μπορούν να δείξουν απίστευτη ενσυναίσθηση και τρυφερότητα, ακόμα και σε έναν περαστικό· κάτι απ’ το οποίο απομακρυνόμαστε ολοένα και περισσότερο εμείς ως είδος.

• ​Υπάρχουν βιογραφικά στοιχεία ή πραγματικά γεγονότα που ενέπνευσαν κάποιον από τους χαρακτήρες ή την πλοκή;

Πολλοί αναγνώστες, εξαιτίας και του γεγονότος πως έχω αναφερθεί πολύ συχνά στο πραγματικό περιστατικό λογοκλοπής που ήταν η αιτία έμπνευσης αυτού του βιβλίου, θα σπεύσουν να ταυτίσουν τον χαρακτήρα του Θεοχάρη με τον δικό μου. Ωστόσο, ο χαρακτήρας του Θεοχάρη είναι απ’ τους πιο δουλεμένους μου χαρακτήρες σε όλη τη συγγραφική μου πορεία· συμβουλεύτηκα ψυχολόγο ώστε να χτίσω ένα πειστικό προφίλ ψυχοπαθολογίας και φυσικά η ζωή του είναι προϊόν μυθοπλασίας. 

🌍 3. Για τη Φιλοσοφία και τα Μηνύματα

• ​Το βιβλίο διερευνά την ανθρώπινη φύση. Πιστεύετε ότι τα "ένστικτα" τελικά υπερισχύουν της "λογικής" και της "κοινωνικής μάσκας";

Πιστεύω ότι τα ένστικτα πάντα θα μας άγουν και πάντα θα βρίσκουμε τρόπο να τα ντύνουμε με τις προβιές της ηθικής και των πολιτισμένων τρόπων.

 

• ​Ποια είναι η ηθική διάσταση του βιβλίου; Υπάρχει κάποιο μήνυμα που θέλετε να πάρει ο αναγνώστης για την εσωτερική του πάλη;

Να μην ανέχεται την αδικία που λαμβάνει χώρα εις βάρος του, εις βάρος των πιο αδύναμων από εκείνον, να προσπαθεί να μην αδικεί και δη όποιον θεωρεί εύκολο στόχο. Δεν έχει ιδέα το μέγεθος της παθολογίας που μπορεί να κρύβεται πίσω από μια φαινομενικά ακίνδυνη παρουσία.

• ​Αν έπρεπε να περιγράψετε το βιβλίο με μία μόνο λέξη, ποια θα ήταν αυτή, και γιατί;

Θα χρησιμοποιούσα τη λέξη «δικαιοσύνη», γιατί είναι ένα βιβλίο που γράφτηκε για να αποδοθεί τουλάχιστον σε ψυχικό επίπεδο η αίσθηση πως το δίκαιο θα βρίσκει πάντα τρόπο να φωνάζει την παρουσία του.

​✍️ 4. Για τη Συγγραφική Διαδικασία

• ​Πώς ήταν η διαδικασία της έρευνας για το βιβλίο, δεδομένου του ψυχολογικού και ενδεχομένως του βιολογικού του υπόβαθρου;

Όπως έχω πει πέρα απ’ τη δική μου έρευνα σε σχετική βιβλιογραφία ψυχολογίας, με βοήθησε πολύ με τις τοποθετήσεις της η κυρία Χράντα Μαρία Κυριακή που είναι ψυχολόγος, ώστε τελικά οι ήρωες μου να είναι άρτια δομημένοι. Στο κομμάτι της βιολογίας, όπως πολύ σωστά αναφέρετε, έπρεπε να μελετήσω πολύ τις συμπεριφορές συγκεκριμένων ζώων και να τις αποδώσω με λογοτεχνικό τρόπο στη συνέχεια για να μη γίνει μια στείρα απόδοση πληροφοριών χωρίς κανένα ενδιαφέρον.

• ​Τι προκλήσεις αντιμετωπίσατε κατά τη συγγραφή ενός τόσο απαιτητικού θεματικά έργου;

Η βασικότερη πρόκληση ήταν να μη θυματοποιήσω τον χαρακτήρα του Θεοχάρη, να μην αγιοποιηθεί λόγω της κλοπής που υπέστη κι εκείνος απ’ τον χαρακτήρα του Μάριου.

📚 5. Ερωτήσεις Κλεισίματος

• ​Ποια αντίδραση αναγνώστη θα σας έκανε να νιώσετε ότι το βιβλίο σας πέτυχε τον σκοπό του;

Νομίζω πως είχα την τύχη να έχω ήδη αυτήν την αντίδραση κι όχι μόνο μία φορά: Το γεγονός πως το βιβλίο αυτό κατάφερε να συγκινήσει, να προκαλέσει δάκρυα και προβληματισμό για το πού βρισκόμαστε πλέον ως άνθρωποι.

• ​Ποιο ζώο (άγριο ή ήρεμο) θα επιλέγατε ως έμβλημα του βιβλίου και γιατί;
• 
  
• Το ελάφι, το οποίο εξάλλου μπήκε και στο εξώφυλλο του βιβλίου. 
• Το ελάφι συμβολίζει τη δική μας προβολή πάνω σε αυτό το ζώο της ανάγκης μας για αθωότητα (μεγάλα μάτια, λεπτά πόδια, γλυκιά έκφραση), ωστόσο είναι ένα πολύ πιο ενδιαφέρον πλάσμα απ’ αυτό που μπορούμε να αντιληφθούμε. Ήρεμο φαινομενικά, αλλά όπως όλα τα ζώα, πάντα θα βρίσκει τον τρόπο να ελίσσεται και να μεταμορφώνεται, προκειμένου να επιβιώσει.
• 
  
  
  
  
• 
  
  

ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ

Ο Χάρης Μαύρος απωθείται από τα βιογραφικά σημειώματα. Πιστεύει πως οι λέξεις πρέπει να λειτουργούν ως ανασκαφείς, επίδεσμοι κι αιχμηρά δόρατα. Αυτό είναι το τέταρτο κατά σειρά έργο του που εκδίδεται. Επικοινωνία: mavroscharis@gmail.com Προσωπικό blog: www.onlinegreekbook.wordpress.com Έργα του: Μέχρι {τις} τέσσερις, Θεσσαλονίκη, 2015 Οι αγάπες δεν κηδεύονται τις Τρίτες, Αθήνα, 2016 Το παιχνίδι των στερήσεων, Αθήνα, 2019

Η φαινομενικά ήσυχη ζωή ενός άσημου συγγραφέα συντρίβεται, όταν εκείνος μαθαίνει πως η τελευταία, ανέκδοτη ιδέα του κυκλοφορεί –ελαφρώς παραποιημένη– με το όνομα κάποιου άλλου, γνωρίζοντας μάλιστα τεράστια εκδοτική επιτυχία.
Σε μια απελπισμένη –και σκοτεινά ποιητική– πράξη αυτοδικίας, ο πραγματικός δημιουργός αντεπιτίθεται: διεισδύει στη ζωή του σφετεριστή, και σταδιακά την υποκλέπτει. Δεν τον ενδιαφέρει να πάρει τη φήμη που έχασε πίσω· θέλει να του δείξει πώς είναι να σου αφαιρούν την ίδια σου την ταυτότητα.
Όταν οι δύο άντρες συναντιούνται, ο δρόμος για την αποκάλυψη της αλήθειας μετατρέπεται σε ένα ψυχολογικό παιχνίδι, όπου η επιβίωση κρέμεται από μια κλωστή.
Πόσο γρήγορα μπορεί να καταρρεύσει μια ολόκληρη ζωή;
Πόσο μακριά θα έφτανες για να αποκαταστήσεις την αλήθειά σου, αν κάποιος την είχε αλλοιώσει; Να βρεις το δίκιο σου σε μια χώρα που επικρατεί η ανομία κι η ατιμωρησία;
Κι αν, τελικά, είσαι εσύ εκείνος που ανακαλύπτει πως η ήρεμη ζωή στην οποία εισέβαλες ήταν εξαρχής διαταραγμένη, πόσο αργά είναι για να ξεφύγεις;
Μια καταβύθιση στον σκοτεινό ναρκισσισμό της δημιουργίας, στην κρυφή παθολογία που φωλιάζει στις πιο ήσυχες ζωές και στην αμείλικτη δύναμη του έρωτα που –ενάντια σε κάθε λογική– επιμένει να επιβιώνει.

 

ΕΥΑΓΓΕΛΙΑ ΕΥΣΤΑΘΙΟΥ ΓΙΑ ΤΟ "Μ' ΑΛΛΑ ΛΟΓΙΑ Σ' ΑΓΑΠΩ" ΑΠΟ ΤΙΣ ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΜΙΝΩΑΣ

 ΕΥΑΓΓΕΛΙΑ ΕΥΣΤΑΘΙΟΥ

για το "Μ' ΑΛΛΑ ΛΟΓΙΑ Σ'ΑΓΑΠΩ"

από τις ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΜΙΝΩΑΣ.

Η ιδέα για το Μ’ Άλλα Λόγια Σ΄Αγαπώ γεννήθηκε στο μυαλό μου πολλά χρόνια πριν, από την επίσκεψή μου σε ένα τσίρκο. Ένα νεαρό ζευγάρι ακροβατών αιχμαλώτισε την προσοχή μου και έγιναν σχεδόν αυτοστιγμεί οι γονείς του ήρωά μου, Ραμός Ζάρντος. Αποκεί κι έπειτα η μία ιδέα έφερνε την άλλη, μέχρι που χτίστηκε λέξη λέξη ο βασικός σκελετός του βιβλίου.

Οι κοινωνικές διαφορές ανάμεσα στους ανθρώπους και το πώς μπορούν αυτές να καθορίσουν τις μεταξύ τους σχέσεις, την ευημερία τους ή την ανέλιξή της, είναι το κεντρικό θέμα του βιβλίου. Έτσι, από τη μια πλευρά έχουμε τους δύο πρωταγωνιστικούς ήρωες, τον Ραμός και τη Ρωξάνη, δυο ορφανά παιδιά που αγωνίζονται να ξεχωρίσουν ενώ ανατρέφονται μέσα σε ένα ορφανοτροφείο και από την άλλη τους πλούσιους και ισχυρούς του περίγυρού τους που μπορούν με μία λέξη μονάχα να χτίσουν ή να γκρεμίσουν ζωές.

Ο Ραμός είναι πεισματάρης, δυναμικός, δίκαιος και φιλόδοξος. Η Ρωξάνη είναι ταλαντούχα, ονειροπόλα, γεμάτη πάθος, ένα ρομαντικό πλάσμα που δεν εγκαταλείπει τα όνειρά της.

Αυτό το βιβλίο είναι ίσως το πιο τρυφερό από όλα όσα έχω γράψει. Αγάπησα πολύ αυτούς τους ήρωες και κατά τη διάρκεια της συγγραφής του έγινα κι εγώ ένα ονειροπόλο πλάσμα με τη δύναμη να πιστεύω πως  πάντα σε κάθε αναμέτρηση με το σκοτάδι, νικητήριο είναι το φως.

Η επανέκδοση του βιβλίου μου με γέμισε ανείπωτη χαρά, γιατί μου δόθηκε η ευκαιρία να βελτιώσω, να προσθέσω, να διορθώσω, να  αλλάξω και να διαμορφώσω κάποια σημεία, ώστε δεκαοχτώ χρόνια μετά, με σύγχρονη ματιά πια, η ιστορία των δύο αυτών παιδιών, να έχει ξανά την ευκαιρία να διεκδικήσει την αγάπη από τη νέα γενιά αναγνωστών.

Η φράση που στάθηκα και στέκομαι ακόμη είναι η εξής: «Έτσι να είσαι. Νικητής και ευτυχισμένος. Με τη δύναμη να κυνηγάς τα ωραία που υπάρχουν μπροστά προσπερνώντας τα ωραία που έμειναν πίσω».

Αυτό το βιβλίο είναι γεμάτο ανατροπές και συναισθήματα, δράση, περιπέτεια και πολλές τρυφερές στιγμές. Ταξίδεψα σε χίλιους ουρανούς γράφοντάς το και ελπίζω στους ίδιους να ταξιδέψετε κι εσείς διαβάζοντάς το.

Σας ευχαριστώ πολύ,

Με αγάπη και εκτίμηση,

Ευαγγελία Ευσταθίου

Δείτε περισσότερα για το βιβλίο και την συγγραφέα ΕΔΩ

Δύο παιδιά με παρελθόν που τα κατατρέχει γνωρίζονται σε ένα ίδρυμα για ανήλικους ανεπιθύμητους από την κοινωνία, που από πολύ νωρίς αγωνίζονται σκληρά απλώς για να επιβιώσουν.

Εκείνος, ο Ραμός, νόθος καρπός της ένωσης ενός Ούγγρου τσιγγάνου ακροβάτη με μια Ελληνίδα αριστοκράτισσα, γυρεύει εκδίκηση για τους βιολογικούς του γονείς, που τον παράτησαν, ωθώντας τον έτσι σε μια οδυνηρή μοίρα.

Εκείνη, η Ρωξάνη, ορφανή από πολύ τρυφερή ηλικία, έχει άσβεστη τη δίψα να πετύχει στη ζωή και να ξεχωρίσει με το ταλέντο της στη μουσική.
Παρά τις αντίξοες συνθήκες μέσα στις οποίες μεγαλώνουν, οι δυο τους ορκίζονται να μη χωρίσουν ποτέ και κάνουν όνειρα για ένα λαμπρό μέλλον.

Καθώς τα χρόνια περνούν, η αγάπη και οι ελπίδες τους ότι θα τα καταφέρουν δυναμώνουν. Κι ενώ η Ρωξάνη, γεμάτη αισιοδοξία, προσπαθεί να πιστέψει στις όμορφες μέρες που είναι μπροστά, ο Ραμός σκαλίζει το παρελθόν και αναζητά απαντήσεις ξυπνώντας θανάσιμους κινδύνους.
Η πύλη της Εδέμ μοιάζει απλησίαστη γι’ αυτούς. Κι ας κρατούν στα χέρια τους το μόνο ικανό να την ανοίξει κλειδί.
Την αγάπη.

ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ

Η Ευαγγελία Ευσταθίου γεννήθηκε και μεγάλωσε στον Πειραιά. Σπούδασε στο Παιδαγωγικό Τμήμα Δημοτικής Εκπαίδευσης του Πανεπιστημίου Αθηνών και εργάζεται ως δασκάλα στη δημόσια εκπαίδευση.

Η αγάπη της για το βιβλίο την έστρεψε από πολύ νωρίς στη συγγραφή, πρώτα παραμυθιών και αργότερα διηγημάτων.

Το πρώτο της μυθιστόρημα, Προσωπικές στιγμές (2001), κέρδισε αμέσως την αγάπη των αναγνωστών. Ακολούθησαν τα μυθιστορήματα Πέτρινοι κύκνοι (2004), Μ’ άλλα λόγια σ’ αγαπώ (2007), Αν τον άνεμο ρωτήσεις (2010), Μετά την καταιγίδα (2011), Το γυάλινο ρόδο (2012), Βαθύ βελούδινο σκοτάδι (2013), Ψίθυροι στις φλόγες (2014), Οι δεσμώτες των σκιών (2015), Πριν χαθεί η νύχτα (2016), Όχθες και κύματα (2017), Αόρατο νήμα (2018) και Το ξίφος (2021), όπως επίσης το παραμύθι Όταν η Νύχτα έχασε την Αυγή (2019), όλα από τις εκδόσεις Λιβάνη.

Εκτός από τη συγγραφή, ασχολείται με τη ζωγραφική και το κολάζ. Γνωρίζει αγγλικά και ιταλικά.
Έχει μια κόρη, έναν γιο και ένα ζωη­ρό τζακ ράσελ, τη Λούνα.

ΜΑΡΙΛΕΝΑ ΠΑΠΠΑ ΓΙΑ ΤΟ "ΜΙΑ ΤΥΧΑΙΑ ΣΥΝΑΝΤΗΣΗ ΜΕ ΤΟΝ ΕΝΤ ΜΠΕΓΚΕΛΣ" ΑΠΟ ΤΙΣ ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΑΓΓΕΛΑΚΗ

 ΜΑΡΙΛΕΝΑ ΠΑΠΠΑ

για το "ΜΙΑ ΤΥΧΑΙΑ ΣΥΝΑΝΤΗΣΗ ΜΕ ΤΟΝ ΕΝΤ ΜΠΕΓΚΕΛΣ"

από τις εκδόσεις ΑΓΓΕΛΑΚΗ.

Τις προάλλες δώσαμε ραντεβού και περπατήσαμε στο κέντρο με μία φίλη μου δημοσιογράφο. «Ποιος είναι ο Εντ Μπέγκελς» με ρώτησε. Το βλέμμα μου εστίασε σε μία κυρία απέναντι που εκείνη τη στιγμή έδινε το κουλούρι της σε έναν άστεγο. «Να κάτι τέτοιο, μία μικρή πράξη αγάπης που μπορεί να αλλάξει τη ζωή κάποιου άλλου», της είπα. Περπατήσαμε την Πανεπιστημίου και συζητήσαμε για το νέο της βιβλίο, τη ζωή και την ανάγκη μας να πιστέψουμε στο καλό. Την άκουσα με ανακούφιση να μου λέει ότι το νέο μου βιβλίο, Μία τυχαία συνάντηση με τον Εντ Μπέγκελς, είναι εντελώς διαφορετικό από οτιδήποτε άλλο έχω γράψει. Η γραφή μου είναι εντελώς διαφορετική. Σα να πέρασε από το σκοτάδι στο φως. Τι άλλαξε;

 

Αλήθεια ήταν αυτό! Είναι λες και γύρισα σελίδα στη ζωή μου. Μετά από τις νουβέλες μου «Το τελευταίο εμπόδιο»  & «Η μέρα του καρναβαλιού» που μιλούσαν για τις πιο σκοτεινές πτυχές της ανθρώπινης φύσης, ένιωθα άδεια. Έκανα κύκλους γύρω από τον παλιό μου εαυτό, σκεφτόμουν ότι ίσως δεν θα έγραφα ξανά. Δεν ήταν αλήθεια, απλώς έπρεπε να αποσυνδεθώ από το παρελθόν, να αποδεχθώ την αλλαγή και το φως και να συνεχίσω. Έτσι τον περασμένο Φεβρουάριο άρχισα να γράφω και πάλι. Ξεκίνησε φυσικά, σα να περίμενα χρόνια να γράψω αυτό το βιβλίο και σα να ήξερα κάθε σελίδα του απ' έξω. Το προηγούμενο βράδυ είχε προηγηθεί η επίσκεψη ενός θείου του άντρα μου (του θείου Λάκη). Κι έτσι όπως μας έλεγε διάφορες θεωρίες μου ήρθε η ιδέα κι όλα κούμπωσαν! Είχα βγει στο φως. Είχαν επίσης προηγηθεί κι άλλα δύο στοιχεία που με έκαναν να σκεφτώ αυτήν την ιστορία: α) Κάθε πρωί γύρω στις 6 έρχεται στη γειτονιά μου ένα ασθενοφόρο που παραλαμβάνει μία κυρία που πάσχει από την ίδια ασθένεια με τον ήρωά μου και την πηγαίνει για αιμοκάθαρση. Στη διάρκεια της εγκυμοσύνης μου κοιμόμουν με τα παντζούρια σηκωμένα οπότε από το παράθυρό μου έβλεπα το φως του ασθενοφόρου να αναβοσβήνει σιωπηλά και προσπαθούσα να φανταστώ τα συναισθήματα αυτής της γυναίκας. Ρώτησα για εκείνη και μετά άρχισα να φτιάχνω ιστορίες στο μυαλό μου. β) Κάποτε πριν πολλά χρόνια είχα δει στον ύπνο μου ότι δούλευα σε ένα ορφανοτροφείο κάπου στην Αμερική. Το όνειρο ήταν τόσο ρεαλιστικό που αυτή η εικόνα χαράχθηκε μέσα μου σαν ανάμνηση. ιστορία να πει! Έτσι λοιπόν αυτά τα τρία κομμάτια κούμπωσαν μαζί και ο κεντρικός μου ήρωας είναι νεφροπαθής, μένει σε ένα ορφανοτροφείο και ενθουσιάζεται με τις ιστορίες του θείου Λάκη. Μέσα στις οποίες εμφανίζεται για πρώτη φορά κι ο Εντ Μπέγκελς.

 

Και παρόλο που το βιβλίο καταπιάνεται με πολύ σκληρά θέματα όπως η αντιμετώπιση μίας σοβαρής ασθένειας, ο θάνατος, η βία, ο ρατσισμός, η μοναξιά κι ο σύγχρονος τρόπος ζωής, αυτή η ιστορία έχει όντως μέσα της φως.

 

Ίσως γιατί ακόμα και τις περιόδους που έψαχνα τον εαυτό μου, που παρασυρόμουν από όλα τα μπερδεμένα κουβάρια που με τραβούσαν όλο και πιο κάτω, με έναν τρόπο έβρισκα πάντα το δρόμο μου προς το φως. Ακόμα κι αν η διαδρομή μου έμοιαζε με ένα σκοτεινό τούνελ. Κι αυτό το φως ήταν οι άνθρωποι που είχα επιλέξει, η συγγραφή, η ανάγκη μου για δημιουργία. Πέρασα μια δεκαετία αρκετά δύσκολη, αλλά πολύ ενδιαφέρουσα. Γνώρισα κι επέλεξα όλους τους λάθος ανθρώπους, άλλαξα 13 δουλειές, κυνήγησα τα όνειρά μου, απογοητεύτηκα κι απέτυχα χιλιάδες φορές. Τελικά κατέληξα ότι αυτή η δεκαετία ήταν ένα ταξίδι αυτογνωσίας. Ανάμεσα σε αυτό που μου είπαν ότι είναι η ζωή, σε αυτό που νόμιζα ότι ήταν και σε αυτό που τελικά είναι. Όλες οι σκοτεινές μου σκέψεις αποτυπώθηκαν στις δύο προηγούμενες  νουβέλες, όμως σε αυτό το βιβλίο αποφάσισα να μιλήσω για το καλό. Αυτό που με οδήγησε στο σήμερα.

 Ένιωθα όμορφα όταν έγραφα αυτό το βιβλίο. Διένυα τον 6ο μήνα της εγκυμοσύνης μου και στ' αλήθεια I was feeling good! Ίσως γι’ αυτό έχει αυτήν την αισιοδοξία, τη λιακάδα, αυτό το συναίσθημα του feel good! Ήθελα και θέλω πολύ να διαβαστεί από όσους περισσότερους γίνεται - σίγουρα και για εγωιστικούς λόγους- αλλά στ' αλήθεια πιστεύω ότι είναι μία όμορφη ιστορία που σε βοηθάει να επανεκτιμήσεις τη ζωή σου. Νιώθω όμορφα, νιώθω ενθουσιασμό κι ανησυχία να πάει καλά! Νιώθω ότι είναι το όχημα για να βρεθούμε με ανθρώπους και να μιλήσουμε για όσα μας απασχολούν. Και να πιστέψουμε σε μικρά θαύματα όπως στο τέλος του βιβλίου μου…

 ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ

Ήταν μια πολύ όμορφη βραδιά, όπως όλες οι βραδιές που περνάς με τους ανθρώπους αγαπάς. Όταν πια κοίταξα το ρολόι μου έδειχνε μεσάνυχτα. Ήταν Χριστούγεννα. Τα μικρά μας είχαν αποκοιμηθεί στον καναπέ κι εγώ σηκώθηκα και κατευθύνθηκα προς τον θείο Λάκη.

«Είναι μεσάνυχτα», του είπα. «Και ξέρεις ότι τα μεσάνυχτα γίνονται θαύματα», του ψιθύρισα συνωμοτικά.

«Κοίτα απ’ έξω», μου είπε. «Χιονίζει. Στο χρωστούσα αυτό, μικρέ».

Κοίταξα απ’ έξω τις λεπτές νιφάδες από χιόνι που έπεφταν απαλά στο έδαφος. Έτσι απλά κι αθόρυβα συμβαίνουν τα θαύματα, σκέφτηκα.

Δείτε περισσότερα για το βιβλίο και την συγγραφέα ΕΔΩ

Η ζωή του δεκατετράχρονου Άθαν ενώνεται μ’ εκείνη του θείου Λάκη, της κυρίας Βένιας,  της κυρίας Μαίρης, του διευθυντή του σχολείου του, του γιατρού του κι όλων των παιδιών που ζουν στο ίδιο ορφανοτροφείο. Ο έφηβος δεν χορταίνει να ακούει τις απίθανες ιστορίες του θείου Λάκη κάθε φορά που τον πηγαινοφέρνει στο νοσοκομείο για αιμοκάθαρση.

Μία τυχαία συνάντηση του θείου με τον Εντ Μπέγκελς χρόνια πριν πάνω σε ένα καράβι στη μέση του πουθενά θα γίνει ο βασικός άξονας για μία σειρά αναπάντεχων γεγονότων που θα αναδείξουν την πίστη, τη φιλία, τον σύγχρονο τρόπο ζωής, τη μοναξιά, την απώλεια και τη διαφορετικότητα. Οι ζωές των ηρώων του βιβλίου θα δοκιμαστούν, θ’ αλλάξουν και τελικά θα νικήσουν.

Υπάρχει στ’ αλήθεια ο Εντ Μπέγκελς; Μέσα από τη συγκινητική, την αστεία, την τρυφερή και την γκρίζα πλευρά της ζωής, καθένας απ’ αυτούς θα κληθεί να δώσει τη δική του απάντηση.

ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ

Η Μαριλένα Παππά γεννήθηκε στην Αθήνα το 1988, σπούδασε Δημόσια Διοίκηση στο Πάντειο Πανεπιστήμιο και Επικοινωνία & Δημοσιογραφία και εργάζεται στον χώρο της επικοινωνίας τα τελευταία χρόνια. Έχει εκδώσει ποιητικές συλλογές, νουβέλες, διηγήματα και βιβλία για παιδιά. Το βιβλίο της «Ο πλανήτης που χαμογελά» κυκλοφόρησε το 2021 στα Αγγλικά, ενώ έχει διασκευαστεί και ως θεατρικό έργο.

ΜΑΡΙΑ ΜΑΤΣΟΥΚΑ ΓΙΑ ΤΟ "ΑΠΟΠΛΑΝΗΣΗ" ΑΠΟ ΤΙΣ ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΚΑΚΤΟΣ

 ΜΑΡΙΑ ΜΑΤΣΟΥΚΑ 

για το "ΑΠΟΠΛΑΝΗΣΗ"

από τις εκδόσεις ΚΑΚΤΟΣ.

Ή ιδέα του βιβλίου ήρθε ένα πρωινό που περπατούσα στο κέντρο της Αθήνας.

Τα φρεσκοπλυμένα απλωμένα ρούχα των μεταναστών στα κάγκελα των πεζοδρομίων για να στεγνώσουν ήταν κάτι το οποίο με συγκλόνισε.

Οι συγκεκριμένοι άνθρωποι κάθονταν στα σκαλάκια μιας πολυκατοικίας και κάτι  περίμεναν …Ήταν όλοι νέοι άντρες από είκοσι μέχρι σαράντα ετών.

Σκέφτηκα αμέσως πόσο τραγικό είναι να μην έχεις πατρίδα, χαρτιά, νομιμότητα, οικογένεια .

Πόσο σκληρό είναι το να πρέπει να περιμένεις στωικά κάποιον άγνωστο να έρθει να σε διαλέξει για να σου δώσει ένα μεροκάματο, αν είσαι τυχερός φυσικά και σε διαλέξει…

 

Το επόμενο βράδυ πήγαμε σε ένα γνωστό μπαρ των νοτίων προαστίων.

Άνθρωποι με το ίδιο χρώμα – ξένοι όπως και οι μετανάστες που είχα δει - διασκέδαζαν δίπλα μας, έπιναν ακριβά ποτά φορούσαν ακριβά ρούχα και τους συνόδευαν ακριβές γυναίκες.

Σκέφτηκα την τεράστια αντίθεση.

Το μυαλό μου κόλλησε κ όλο το βράδυ τους παρατηρούσα και σύγκρινα.

Η ιστορία μου είχε ξεκινήσει να χτίζεται.

Είχα τον ήρωα μου, Ο ήρωας μου ήταν  ο Τζόσουα.  Όταν επέστρεψα σπίτι ξεκίνησα να ψάχνω στο διαδίκτυο.

Το επόμενο πρωί ξεκίνησα να γράφω.

Είχα και τις ηρωίδες μου . Οι οποίες  ήταν εκείνες που θα καθόριζαν το μέλλον του Τζόσουα.

Η Ελένη είναι γήινη, πάντα υπήρξε το καλό κορίτσι. Δίχως εκρήξεις στην προσωπικότητα της είχε διαλέξει μια ήρεμη ζωή. Παντρεύτηκε τον μεγάλο της έρωτα ο οποίος όμως την  κακοποιούσε για χρόνια με την αδιαφορία του.

Ή Στεφάνια είναι ένα πλάσμα σκοτεινό, μοιάζει μονίμως να περπατά σε τεντωμένο σκοινί. Είναι ακραία, μεγαλομανής,  επικίνδυνη μα και σαγηνευτική.

Η Μόνικα είναι κακομαθημένη, όμορφη ,  απαιτητική. 

Φαινομενικά τα έχει όλα, ζει μια παραμυθένια ζωή την οποία εμείς οι κοινοί θνητοί την παρακολουθούμε μόνο  στις ταινίες και στα περιοδικά.

Συμβαίνουν πολλά στους ήρωες μου τα οποία δεν μπορώ να αποκαλύψω.

Όμως μπορώ να πω ότι είναι το βιβλίο με το οποίο είμαι πιο συναισθηματικά δεμένη. Πέρασα άπειρα ξενύχτια για να το γράψω,  οι ήρωες ερχόντουσαν στον ύπνο μου κυριολεκτικά και μου μιλούσαν. Κατά την διάρκεια της ανάγνωσης συμβαίνουν γεγονότα τα οποία  θα σας κάνουν να ουρλιάζετε από την έκπληξη της ανατροπής.

Έγραψα ένα βιβλίο  σαν αυτά που μου αρέσει να διαβάζω.  

Έχει μυστήριο, αγωνία, είναι ερωτικό και έχει στοιχειά  ψυχολογικού θρίλερ και ανατροπές  στην εξέλιξη της υπόθεσης και φυσικά είναι κοινωνικό όπως και τα δύο προηγούμενα  βιβλία μου ήταν κοινωνικά.

Είναι ευκολοδιάβαστο μυθιστόρημα  όμως είναι πολυεπίπεδο  και σε ταρακουνάει, έχει βάθος. Εγώ γενικά γράφω βιβλία τα οποία μπορούν να τα διαβάσουν όλοι και αυτό μου αρέσει, το  να μπορούν δηλαδή  να με διαβάσουν όλοι. Δεν γράφω δυσνόητα θέλω να γίνομαι κατανοητή, θέλω οι λέξεις μου να μην είναι περιττές. Δεν κάνω εκπτώσεις στη γραφή μου ούτε βάζω στολίδια για εντυπωσιασμό. Ότι γράφω είναι ζυγισμένο λέξη λέξη και μελετημένο και επίσης είναι ρεαλιστικό!

Λατρεύω τον ρεαλισμό, ίσως και για αυτό να μην μπορώ καθόλου να διαβάσω βιβλία ή να παρακολουθήσω σε ταινίες ή σήριαλ πράγματα τα οποία δεν είναι πιστευτά ή είναι πρόχειρες λύσεις για να «δέσουν» κάποια γεγονότα. Ξενερώνω απίστευτα και νιώθω εξαπατημένη όταν μου συμβαίνει.

Εγώ δεν τα κάνω αυτά. Δεν αφήνω ερωτηματικά στην πλοκή, όλα δικαιολογούνται και όλα αιτιολογούνται, ακόμα και τα πιο ακραία γεγονότα στις ιστορίες μου μπορούν να συμβούν και στην πραγματικότητα.

Άλλωστε η ιστορία του Τζόσουα βασίζεται σε πραγματικό γεγονός.

Καθώς έψαχνα εκείνο το βράδυ λοιπόν, διάβασα στο διαδίκτυο για την αληθινή ιστορία ενός μετανάστη ο οποίος φιλοξενούταν σε μια δομή εδώ στην Ελλάδα.

Ήταν πρότυπο, είχε μάθει τέλεια ελληνικά, ήταν ο καλύτερος μαθητής, ευγενικός , εργατικός όλοι τον λάτρευαν, οι καθηγητές του, οι άνθρωποι της δομής οι Έλληνες στους οποίους έκανε μεροκάματα. Ζήτησαν λοιπόν άσυλο εκείνος και οι καθηγητές του από την Ελληνική κυβέρνηση η οποία το αρνήθηκε. Έκτοτε ο συγκεκριμένος άνθρωπος αγνοείτε.

Το τι του συνέβη  κάνεις δεν ξέρει. Εγώ λοιπόν πήρα αυτό το κομμάτι της ζωής του και το έδωσα στον Τζόσουα. Ουσιαστικά η ιστορία του ξεκινάει με τον Τζόσουα να το έχει σκάσει από την δομή για να μην συλληφθεί και απελαθεί και  να έχει έρθει στην Κυψέλη κάνοντας χίλιες δουλειές για να επιβιώσει. Από μεροκάματα σε οικοδομές μέχρι τον ζιγκολό  σε Ελληνίδες με σκοπό να μαζέψει χρήματα για να βγάλει χαρτιά  και να φύγει από την Ελλάδα, ώσπου μπαίνουν αυτές οι τρεις γυναίκες που προανέφερα στη ζωή του και τα ανατρέπουν όλα.

Για να κλείσω να πω ότι είναι ένα βιβλίο που δεν απευθύνεται μόνο στο γυναικείο κοινό αλλά και στο αντρικό κοινό. Δεν είναι αυτό που λέμε γυναικεία λογοτεχνία.  Όχι σε καμία περίπτωση δεν είναι κάτι τέτοιο… Είναι ένα λογοτεχνικό ταξίδι που σπάει τα στερεότυπα, είναι άγριο, σαγηνευτικό και αληθινό.

Καλή ανάγνωση σε όλους όσους διαβάσουν την Αποπλάνηση, θα χαρώ  να γράψουν την ειλικρινή κριτική τους αλλά και να μου στείλουν προσωπικό μήνυμα αν το επιθυμούν.

Σας ευχαριστώ πολύ Άννα  που μου δώσατε την ευκαιρία  να μοιραστώ μαζί σας τις σκέψεις και τα συναισθήματα μου.

 

Απόσπασμα

 

 «Τζόσουα, και οι δυο είμαστε θύματα της μοίρας. Εσύ, αν είχες γεννηθεί σε μια ειρηνική χώρα, δεν θα ήσουν σε αυτή τη θέση που είσαι σήμερα, κι εγώ, αν είχα γεννηθεί από καλούς γονείς, επίσης δεν θα ήμουν στη θέση που βρίσκομαι»… Δεν ήξερα τι να της απαντήσω. Περίμενα να δω πού το πάει.

«Άκου, μπορεί να είμαι αλήτισσα, όμως είμαι έξυπνη, έχω αντίληψη των πραγμάτων γύρω μου. Έχω τ’αυτιά μου ανοιχτά και τις κεραίες μου τεντωμένες για να βρω την ευκαιρία. Ναι, Τζόσουα, δεν χρειάζεσαι μόνο εσύ μια ευκαιρία σε αυτόν τον κόσμο για να σωθείς. Χρειάζομαι κι εγώ». Η βροχή είχε ξεκινήσει να μειώνεται, ισχνές σταγόνες έπεφταν αραιά, ο ρυθμικός χορός τους είχε σταματήσει. Κοίταξα τη Στεφανία, με κοιτούσε κι εκείνη, οι φλέβες στα χέρια της διαγράφονταν, είχε ένταση. Μπορούσα να διακρίνω ότι ήταν έξυπνη, το βλέμμα της έβγαζε σπίθες. Μιλούσε ωραία, περιέγραφε τα γεγονότα της ζωής της αποστασιοποιημένα, μα, όταν σε κάποια σημεία της διήγησης της η φωνή της ράγισε, δεν το άφησε να φανεί, δεν κλαψούρισε. Ήταν περήφανη. Μου άρεσε αυτό σ’ εκείνη.

Ήταν δυνατή σαν κι εμένα κατά κάποιον τρόπο, όμως εξακολουθούσα να μην καταλαβαίνω πού το πήγαινε.

«Στεφανία, τι θες από μένα;»

«Με είπες με το όνομά μου… Αυτό, να ξέρεις, είναι καλή αρχή για τη φιλία μας».

«Δεν θέλω να έχω καμία φιλία μαζί σου, πίστεψέ με, έχω αρκετά προβλήματα ήδη, δεν χρειάζομαι επιπλέον».

Η Στεφανία σηκώθηκε απότομα, έφυγε και γύρισε αμέσως με ένα κουτάκι κόκα κόλα.

«Θες;» με ρώτησε. Της ένευσα αρνητικά. Με κάρφωσε με το βλέμμα της, ήταν σοβαρή η έκφρασή της, μα ύστερα γέλασε και έπεσε με φόρα στην πολυθρόνα απέναντί μου.

Άναψε τσιγάρο, παρατήρησα τα νύχια της. Ήταν φαγωμένα στις άκρες, νύχια παιδιού. «Έχεις δίκιο να μη θες καμία επαφή μαζί μου, ούτε κι εγώ θα ήθελα, αν ήμουν στη θέση σου, μα άκουσέ με. Ίσως, αν συνεργαστούμε, να βρούμε τη λύση μαζί».

«Να συνεργαστούμε; Τι λες, κορίτσι μου; Πας καλά;»

 «Λοιπόν, Τζόσουα, άκουσέ με. Όπως σου είπα, είμαι έξυπνος άνθρωπος κι ας έχω φερθεί άσχημα στον εαυτό μου. Επίσης είμαι παρατηρητική. Τα βλέπω και τα αντιλαμβάνομαι όλα. Ξέρω τι κάνεις, ξέρω πώς τα βγάζεις πέρα. Σε βλέπω να γυρνάς εξαντλημένος από τη μία και την άλλη τα πρωινά. Περπατάς σαν σκιά μέσα από τα μικρά σοκάκια, για να μη δώσεις δικαιώματα και εκθέσεις τις κυρίες που προσφέρεις τις υπηρεσίες σου. Κι εγώ σαν κι εσένα σκιά είμαι, κρυμμένη, να βλέπω τα πάντα και να έρχομαι αντιμέτωπη μονίμως με τους δαίμονές μου. Τζόσουα, είσαι χαρισματικός. Είσαι όμορφος, η εξωτική σου ομορφιά κόβει την ανάσα κυριολεκτικά, και δεν είναι μόνο αυτό. Έχεις ποιότητα, έχεις κάτι το ανώτερο από τους άλλους. Μη με κοιτάς έτσι, δεν σου την πέφτω. Δεν είσαι του γούστου μου, μην το πάρεις προσωπικά, δεν θέλω να σε προσβάλω, αλλά πάντα μου άρεσαν οι ξανθοί με γαλάζια μάτια. Ανακουφίστηκες, βλέπω. Χαίρομαι γι’ αυτό. Επίσης είσαι έξυπνος, έχεις καταφέρει και μιλάς εξαιρετικά Ελληνικά, αυτό δείχνει ότι είσαι και επίμονος…

Και στη λαϊκή σε είχα πετύχει ένα πρωινό.

Εσύ ούτε καν με είδες φυσικά, εγώ όμως σε είδα και είδα όλες εκείνες τις γυναίκες που έκαναν σαν λυσσασμένες για πάρτη σου, καθώς συνωστίζονταν γύρω από τον πάγκο που δούλευες. Η ιδέα ξεκίνησε να χτίζεται στο μυαλό μου και οι συγκυρίες τα έφεραν έτσι ώστε να έχω ένα σχέδιο να σου παρουσιάσω».

Είχα μείνει άφωνος να την ακούω.

«Είμαι κορίτσι της γύρας, είμαι αλητάκι, τα είπα και πριν αυτά, όμως παράλληλα είμαι έξυπνη και φιλόδοξη.

Ψάχνω συνεχώς την ευκαιρία για να βγω από αυτή τη μιζέρια που ζω. Και όπως λένε, όποιος γυρίζει, μυρίζει…» Άναψε τσιγάρο, το πέμπτο κατά σειρά. Με είχε παρασύρει και την παρακολουθούσα με πραγματικό ενδιαφέρον. Ήμουν σίγουρος ότι είχε κάψει τον εγκέφαλό της από τα πολλά ναρκωτικά και ότι ζούσε σε ένα σύμπαν φαντασιώσεων.

Ανυπομονούσα όμως να ακούσω τι γύρευε επιτέλους από μένα, μου είχε εξάψει την περιέργεια, έτσι και αλλιώς δεν είχα τίποτα καλύτερο να κάνω εκείνο το βροχερό πρωινό.

Δείτε περισσότερα για το βιβλίο και την συγγραφέα ΕΔΩ

Ο Τζόσουα είναι ένας άντρας όμορφος, ευγενικός, έντιμος και φιλομαθής. Έχει όλα τα προσόντα που χρειάζεται ένας άνθρωπος για να διαπρέψει, υπάρχει όμως ένα τεράστιο εμπόδιο.
Ο Τζόσουα είναι παράνομος μετανάστης.
Κρυμμένος στα στενά της Ομόνοιας και της Κυψέλης, κάνει ό,τι μπορεί για να επιβιώσει.

Οι τρεις Ελληνίδες γυναίκες που θα συναντήσει στον δρόμο του είναι εκείνες που θα αλλάξουν και θα καθορίσουν την πορεία της ζωής του για πάντα.
Η Ελένη είναι γεμάτη αγάπη. Ο Τζόσουα θα την ερωτευτεί με όλη του την ψυχή. Θα τολμήσει να ονειρευτεί μαζί της τη δημιουργία οικογένειας και όλα όσα πάντα επιθυμούσε.
Η Στεφανία είναι επικίνδυνη. Σκληραγωγημένη, κυνική και χειριστική, θα προσπαθήσει να τον παρασύρει στον κόσμο της παρανομίας, προτείνοντάς του μια ακραία συνεργασία.
Η Μόνικα είναι μια κακομαθημένη κοσμική. Ζει προκλητική ζωή και φαινομενικά τα έχει όλα. Είναι πλούσια και ελκυστική, όμως, ο άσχημος χαρακτήρας της κάνει τους πάντες να απομακρύνονται γρήγορα από κοντά της. Η Μόνικα ωστόσο έχει στην κατοχή της κάτι πολύτιμο το οποίο όλοι αναζητούν…

Ένας εγκληματικός ιστός υφαίνεται, γεμάτος μυστικά, σκοτεινά κίνητρα και ερωτισμό, όπου θύτες και θύματα αλλάζουν ρόλους μέσα σε μια πολύβουη και πολύχρωμη Αθήνα που καταβροχθίζει τους αδύναμους και ευνοεί τους δυνατούς. Σε ποια κατηγορία ανήκει τελικά ο Τζόσουα; Ποια θα είναι η μοίρα του;

ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ

Η Μαρία Ματσούκα ζει στην Αθήνα. Σπούδασε σκηνοθεσία κινηματογράφου και εργάστηκε ως βοηθός παραγωγής και σκηνοθεσίας σε τηλεοπτικές και θεατρικές παραγωγές.

Είναι παντρεμένη και έχει έναν γιο, τον Ραφαέλλο. Είναι μαμά πλήρους απασχόλησης, όπως λέει με περηφάνια. Λατρεύει την οικογένειά της η οποία είναι πάντα η νούμερο ένα προτεραιότητά της. Οι ώρες που γράφει είναι το πρωί, όταν ο Ραφαέλλο είναι στο σχολείο, ή το βράδυ, όταν εκείνος κοιμάται.

Η Μαρία Ματσούκα στο αναγνωστικό κοινό εμφανίστηκε το 2021 με το λογοτεχνικό ψευδώνυμο Μαρία Μαρσέλου με την έκδοση δύο μυθιστορημάτων από τις Εκδόσεις Ψυχογιός: Όλα όσα ψιθυρίσαμε, 2021 και Επικίνδυνη, 2022.

Η Αποπλάνηση από τις Εκδόσεις Κάκτος είναι το τρίτο της μυθιστόρημα.