Είχα την τιμή και χαρά να παρουσιάσω την κ.Ελένη Γαληνού και το βιβλίο της στο αναγνωστικό της κοινό μέσω ερωτήσεων που τις έθεσα και με προθυμία απάντησε!!! |
| Η ΑΦΟΥδένια μας φωτογραφία!! |
Αθήνα 2016. Η Ροζαλία, μια ογδοντάχρονη γυναίκα, ζει μόνη σε μια παλιά μονοκατοικία στην Αθήνα. Ένα πρωί ανακαλύπτει στη ράχη της βιβλιοθήκης της ένα ξεφτισμένο ημερολόγιο. Από τον γραφικό χαρακτήρα αντιλαμβάνεται πως είναι δικό της, όμως αδυνατεί να θυμηθεί την ύπαρξή του. Καθώς το ξεφυλλίζει, εκπλήσσεται δυσάρεστα. Οι σκισμένες σελίδες, οι μουτζούρες και οι βίαια κομμένες φωτογραφίες δεν αρμόζουν στον ευγενικό της χαρακτήρα. Σε κάποια σελίδα συναντάει μια ζωγραφιά που της κινεί περισσότερο το ενδιαφέρον από τον περίεργο τρόπο που είναι κομμένη. Πασχίζει να βρει απάντηση, όμως παράλληλα νιώθει πως αυτή η λήθη την προστατεύει από κάτι σκοτεινό και απειλητικό.
Το βράδυ, καθώς πηγαίνει να κοιμηθεί κρατώντας το ημερολόγιο, ένα χαρτάκι θα γλιστρήσει από μέσα, όμως εκείνη δεν θα το δει. Είναι το κομμάτι που έλειπε από τη ζωγραφιά που τόσο την είχε προβληματίσει.
Το σκουριασμένο γρανάζι της μνήμης θα αρχίσει πάλι να γυρνάει και να φέρνει στο φως συγκλονιστικά γεγονότα, ανατρεπτικές αλήθειες, έρωτα, προδοσία, παιχνίδια της μοίρας και του μυαλού, που συντάραξαν τη ζωή της.
Ένα σκισμένο ημερολόγιο, μια παλιά ζωγραφιά και οι χτύποι ενός ρολογιού θα ενώσουν και τα τελευταία κομμάτια της ιστορίας της και με τον τρόπο τους θα αποκαλύψουν Όσα δεν έγιναν λέξεις.
Ποια όμως είναι η κ.Ελένη Γαληνού;;Ας την γνωρίσουμε μέσω του βιογραφικού της και των ερωτήσεων μου που με προθυμία δέχθηκε να απαντήσει και την ευχαριστώ πολύ!!!
Η Ελένη Γαληνού γεννήθηκε στην Αθήνα, κατάγεται από τη Μυτιλήνη και σήμερα κατοικεί στο Μαρούσι. Σπούδασε στη Σχολή Βακαλό Διακοσμητική και Γραφικές Τέχνες. Αρκετά νωρίς φιλοτέχνησε την πρώτη προσωπική σειρά χιουμοριστικών σκίτσων με γενικό τίτλο «Μπουρμπουλήθρες» και λίγα χρόνια αργότερα ακολούθησε η δεύτερη, με τίτλο «Έρυκα και Ριρίκος Πικουρίκος».
Τον Μάιο του 2007 πραγματοποίησε την πρώτη ατομική της έκθεση ζωγραφικής στο Κέντρο Τέχνης Πανταζίδης με θέμα «Σύννεφα».Με τη λογοτεχνία καταπιάνεται αρκετά χρόνια, κι επιθυμώντας να εμβαθύνει στην έννοια και την τεχνική του μυθιστορήματος, το 2007 παρακολούθησε μαθήματα δημιουργικής γραφής.
Έχει συμμετάσχει στο συλλογικό έργο Η πόλη φοβάται με το διήγημα «…για ένα τσιγάρο!» (2013).
Κυκλοφορούν ακόμη τα μυθιστορήματά της: Όταν στέρεψε η αντοχή (2013), Πέρα από τις κόκκινες γραμμές (2014), Ακόμη θυμάμαι (2015).
ΕΡΩΤΗΣΗ:1)Έχετε συγκεκριμένη προτίμηση στα λογοτεχνικά σας αναγνώσματα;
Όχι. Η αλήθεια είναι ότι μου αρέσει να διαβάζω πολλά και διαφορετικά είδη. Από έρευνες, ιστορικά βιβλία, μεταφυσικά, μέχρι κοινωνικά ή αστυνομικά μυθιστορήματα. Συνήθως, το κριτήριο για να επιλέξω ένα βιβλίο, είναι να μου τραβήξει το ενδιαφέρον το θέμα του, αν είναι για έρευνες ή ιστορικά. Αν είναι μυθιστόρημα, κοιτάζω την περίληψη από πίσω, ξεφυλλίζω τις πρώτες σελίδες και αποφασίζω. Πολλές φορές βέβαια, επιλέγω ένα βιβλίο, επειδή απλά και μόνο αγαπώ τη γραφή και το ύφος ενός συγγραφέα, οπότε ξέρω ότι πιθανότατα και αυτή η δουλειά του θα μου αρέσει.
ΕΡΩΤΗΣΗ:2)Θα μπορούσατε να μου πείτε μερικούς από τους αγαπημένους σας συγγραφείς ή σας ...βάζω δύσκολα;
Δύσκολο είναι, πραγματικά, γιατί δεν είναι ένας ή δύο οι αγαπημένοι μου συγγραφείς. Ο καθένας έχει τις αρετές του και τον επιλέγω για διαφορετικούς λόγους. Πχ. αγαπώ τον Richard Bach γιατί έχει μια μεταφυσική διάσταση στις ιστορίες του. Έχω διαβάσει όλα του τα βιβλία και δεν με απογοήτευσε κανένα. Αγαπώ πολύ τον Χαλίλ Γκιμπράν, γιατί έχει υπέροχη γραφή και φιλοσοφική διάθεση σε ότι γράφει. Επιλέγω και τον Dan Brown, γιατί λατρεύω τα γρήγορα βιβλία με πλούσια δράση και ανατροπές. Μου αρέσει όμως και ο Philipp Vandenberg επειδή μέσα από όλα τα μυθιστορήματά του πληροφορείσαι για πραγματικά ιστορικά γεγονότα που πάνω εκεί εκείνος έχει χτίσει τον μύθο του.
ΕΡΩΤΗΣΗ:3)Τι αποτέλεσε το έναυσμα για να ξεκινήσετε να γράφετε;
Από μικρή έγραφα ποιήματα, στίχους, μικρές ιστορίες και κείμενα, που κρατούσα για τον εαυτό μου. Κάποια στιγμή ένιωσα την ανάγκη να πω μια ιστορία με περισσότερα λόγια. Έτσι σε ώριμη πια ηλικία, ξεκίνησα την διαδρομή της συγγραφής που με κέρδισε αμέσως. Μαγεύτηκα από το πρώτο κιόλας μυθιστόρημα και κατάλαβα πως η πορεία σε αυτό το χώρο θα είναι μεγάλη. Νιώθω ότι μπορώ να εκφραστώ και να δώσω μέσα από τη λογοτεχνία. Μπορώ να μιλήσω για ανθρώπους, σχέσεις, ιδέες, συνήθειες, ανθρώπινα ή κοινωνικά προβλήματα, σωστές ή λανθασμένες συμπεριφορές, πράγματα που προσδοκούμε, που ονειρευόμαστε, που ποθούμε, που φοβόμαστε, ενώ συγχρόνως, μπορώ να πλάσω μια ιστορία με έντονη δράση και αγωνία που θα κεντρίσει το ενδιαφέρον του αναγνώστη μου και τελικά θα τον κερδίσει.
ΕΡΩΤΗΣΗ:4)Πως ξεκίνησε η συγγραφή του βιβλίου σας όσα δεν έγιναν λέξεις, γιατί επιλέξατε αυτόν τον τίτλο και αυτό το εξώφυλλο;
Η έμπνευση για αυτό το μυθιστόρημα, ξεκίνησαν από ένα πίνακα του Rene Magritte που ονομάζεται «Επικίνδυνες σχέσεις». Ο πίνακας απεικονίζει μια γυναίκα που κρατά μπροστά στο γυμνό της σώμα ένα καθρέφτη και μέσα του αντανακλάται η φιγούρα μιας άλλης γυναίκας, ολόιδιας, αλλά γυρισμένης πλάτη. Όταν είδα για πρώτη φορά αυτόν τον πίνακα, αναρωτήθηκα αν έβλεπα μία γυναίκα σε δύο διαφορετικές εκδοχές της ή δύο γυναίκες σε μία. Αυτή ήταν η βασική σκέψη που κέντρισε το μυαλό μου και έγινε αφορμή για να γραφτεί ένα ολόκληρο μυθιστόρημα.
Ο τίτλος, είναι η κεντρική ιδέα της ιστορίας μου. Θα διαβάσουμε στην τελευταία παράγραφο του βιβλίου: Ένα σκισμένο ημερολόγιο, μια παλιά ζωγραφιά και οι χτύποι ενός ρολογιού, θα ενώσουν τα τελευταία κομμάτια της ιστορίας και με τον τρόπο τους θα αποκαλύψουν, Όσα δεν έγιναν λέξεις.
Όσο για το εξώφυλλο, που το θεωρώ το πιο επιτυχημένο από όλα όσα είχα ως τώρα, το επέλεξα επειδή έχει φόντο την Μυτιλήνη, εκεί δηλαδή που διαδραματίζεται το σημαντικότερο κομμάτι της ιστορίας. Μπροστά, υπάρχει η άκρη από ένα κόκκινο φουστάνι μέσα στην ομίχλη. Η ηρωίδα συνηθίζει να φορά κόκκινα ρούχα και υπάρχει λόγος γι’ αυτό, που θα τον δούμε μέσα στο βιβλίο, και η ομίχλη, είναι ένα πέπλο μυστηρίου που υπάρχει από τις πρώτες κιόλας σελίδες, μαζί με την ομίχλη που σκεπάζει το μυαλό της ηρωίδας και το κράτα στην λήθη πάνω από μισό αιώνα.
ΕΡΩΤΗΣΗ:5).Ποιον ήρωα ξεχωρίζετε από τα έργα σας και γιατί?
Δύσκολη απάντηση. Δεν μπορώ να ξεχωρίσω κάποιον. Όλους λίγο πολύ, και κυρίως τους πρωταγωνιστές των μυθιστορημάτων μου, τους έχω πλάσει με δύναμη, φαντασία και έμπνευση προσπαθώντας να τους κάνω να δείχνουν διαφορετικοί. Για να φτιάξεις ένα χαρακτήρα και να τον κάνεις να δείχνει αληθινός, πρέπει να τον ενσαρκώσεις πρώτα σαν ρόλο. Τον βλέπεις σαν ηθοποιός, έρχεσαι πολύ κοντά, και χρειάζεται να μπεις καλά στο πετσί του, να νιώσεις όσο καλύτερα μπορείς τις αδυναμίες του, τις επιθυμίες του, τα προβλήματά του, να αφουγκραστείς τις κρυφές του σκέψεις, να μιμηθείς τις κινήσεις του, να μιλήσεις με τα δικά του λόγια. Βγαίνεις από τον ένα και να μπαίνεις στον άλλον για να βλέπεις την δική του ξεχωριστή αλήθεια. Έτσι, θέλεις δεν θέλεις τους ξεχωρίζεις και τους αγαπάς για την διαφορετικότητά τους. Ίσως κάποιους να τους αγαπήσεις περισσότερο. Προσωπικά, τους νιώθω όλους, σαν ανθρώπους που πέρασαν από τη ζωή μου και ζήσαμε μαζί ένα κομμάτι της ζωή και των προβλημάτων τους. Τους σκέφτομαι καμιά φορά, ακόμη κι όταν το μυθιστόρημα έχει τελειώσει, και είναι, σαν να υπάρχουν και να ζουν κάπου στον κόσμο.
ΕΡΩΤΗΣΗ:6)Σε όλα σου τα βιβλία συναντάμε ανατροπές, και στα περισσότερα, δεν είναι μόνο μία. Πιστεύεις ότι είναι δυνατό σημείο η ανατροπή σε ένα μυθιστόρημα;
Ναι. Πιστεύω ότι η ανατροπή είναι το πιο έξυπνο και το πιο δυνατό σημείο σε ένα μυθιστόρημα. Αν μάλιστα είναι καλά στημένη, έτσι ώστε η αλήθεια να τριγυρίζει μέσα στα πόδια του αναγνώστη κι όμως εκείνος να μην μπορεί να την διακρίνει, είναι η ιδανική. Εκεί που έχει στήσει μια Α πραγματικότητα, πετάγεται ξαφνικά κάτι απρόοπτο, που φέρνει τα πάνω κάτω, και μένει έκπληκτος να κοιτάζει τις γραμμές του βιβλίου που περιγράφουν μια διαφορετική αλήθεια. Κανονικά, θα έπρεπε να το είχε υποψιαστεί, όμως τελικά δεν μπόρεσε, γιατί τον παρέσυρε η ιστορία αλλού, μέχρι που ήρθε η αποκάλυψη και τον συγκλόνισε. Η ανατροπή θυμίζει παράθυρο που ανοίγει απότομα και εισβάλλει στο δωμάτιο παγωμένος αέρας. Ξαφνιάζεσαι, σοκάρεσαι! Η τράπουλα ξαφνικά μαζεύεται, ανακατεύεται και ξαναμοιράζεται με καινούργια δεδομένα και αυτό ανανεώνει το ενδιαφέρον του αναγνώστη. Πιστεύω πως οι ανατροπές, είναι ο βασικός λόγος που μια ιστορία εντυπώνεται στο μυαλό μας και μας κάνει να τη θυμάσαι για πολλά χρόνια. Προσωπικά, με συγκλονίζει και με καθηλώνει μια τέτοια εξέλιξη σε ένα βιβλίο, με κάνει να το ξεχωρίσω. Για αυτό με τη σειρά μου, σε όλα μου τα μυθιστορήματα, θέλω να έχω μία τουλάχιστον δυνατή ανατροπή, και θα σας αποκαλύψω ότι, στο ΟΣΑ ΔΕΝ ΕΓΙΝΑΝ ΛΕΞΕΙΣ, υπάρχουν αρκετές συγκλονιστικές ανατροπές με μία κυρίαρχη όλων.
ΕΡΩΤΗΣΗ:7)Υπάρχει κάποιο έργο σας που σας δυσκόλεψε στην ολοκλήρωση του?
Ναι. Όταν φτάνεις να γράψεις το τέλος σε μια ιστορίας σου, πρέπει να είναι τέτοιο, που θα ολοκληρώνει όσα έχεις ήδη πει, θα δίνει λύση, θα δικαιώνει το κοινό αίσθημα και παράλληλα, θα προσθέτει μια τελική δυνατή πινελιά που θα κάνει την ιστορία ακόμη πιο ενδιαφέρουσα. Προσπαθώ το τέλος των μυθιστορημάτων μου, να έχει ελπίδα για το αύριο. Ένα έξυπνο τέλος, μπορεί να αλλάξει όλη την πορεία όσων έχεις διαβάσει, μπορεί ξαφνικά να σε κάνει να αγαπήσεις και να ξεχωρίσεις το βιβλίο, αν όμως σε απογοητεύσει, χαλάει κι όλα τα προηγούμενα. Αν επίσης είναι προβλεπόμενο, καλό θα είναι, να υπάρχει κάποιο άλλο ενδιαφέρον σημείο για να κρατήσει τον αναγνώστη σε αγωνία. Δεν σας κρύβω, ότι αρκετές φορές, πριν φτάσω να κλείσω την κάθε ιστορία μου, αναρωτιέμαι τι θα μπορούσε να έχει όλα αυτά που προανέφερα, και συγχρόνως, να ανταποκρίνεται τους χαρακτήρες των ηρώων και στην ουσία της ιστορίας που έχω ήδη χτίσει. Εκεί είναι φορές που προβληματίζομαι, ιδίως όταν υπάρχουν διαφορετικές εκδοχές που θα μπορούσαν να γράψουν το τέλος, όμως σαν συγγραφέας, έχω το περιθώριο να επιλέξεις μόνο μία. Και αυτή θα πρέπει να είναι και η πιο συγκλονιστική.
Ερώτηση:8)Έχετε ήδη ξεκινήσει να προετοιμάζετε/γράφετε κάτι καινούριο?
Ακόμη όχι. Όμως αυτό που θα δώσω στον εκδότη μου σαν το επόμενο μυθιστόρημά μου, το έχω ήδη έτοιμο. Για την ακρίβεια αμφιταλαντεύομαι ανάμεσα σε δυο βιβλία, που έχω ήδη ολοκληρώσει, όμως ακόμη δεν έχω αποφασίσει ποιο τελικά θα επιλέξω. Το ένα μιλά για την καταστροφική μέθη που φέρνει ο εγωισμός και η αλαζονεία –κυρίως των ανδρών-, που μπορούν να σε σπρώξουν σε πολύ σοβαρά λάθη, σε ασύμφορες αποφάσεις και παράλληλα να σε κάνουν να βιώσεις βαθιά μοναξιά. Είναι μια δυνατή ιστορία με πολλές ανατροπές που πιστεύω ότι θα κάνει αίσθηση. Το άλλο, πραγματεύεται το λάθος που κάνουμε πολύ συχνά όλοι μας: να νομίζουμε, δίχως όμως να γνωρίζουμε πραγματικά τι έχει συμβεί. Σε αυτό το μυθιστόρημα, όλοι οι ήρωες νομίζουν κάτι διαφορετικό ο ένας για τον άλλον, όμως η αλήθεια καραδοκεί να τους εκπλήξει ανατρέποντας τις ζωές τους και να τους αποδείξει ότι, να νομίζεις δεν αρκεί.
Ερώτηση:9)Τελικά, συγγραφέας γεννιέσαι ή γίνεσαι;
Θα έλεγα και τα δύο. Για να ξεκινήσεις να γράφεις, σίγουρα χρειάζεται να έχεις ταλέντο στο γράψιμο και δυνατή φαντασία, όμως από εκεί κι έπειτα, υπάρχουν τρόποι να βελτιώσεις αυτό το ταλέντο και να το εξελίξεις μαθαίνοντας τα μυστικά της συγγραφής. Κάθε τέχνη έχει τα δικά της κρυφά μονοπάτια, και αντί να μπεις σε μια αβέβαιη περιπλάνηση δίχως χάρτη μέχρι να ανακαλύψεις πώς είναι το πιο σωστό να δουλεύεις, μπορείς απλά να μάθεις τη διαδρομή μέσα από κάποια μαθήματα, και με αυτόν τον τρόπο, να την κάνεις πιο συναρπαστική, να την απολαύσεις εσύ ο ίδιος, για να μπορέσεις με τη σειρά σου να την δώσεις με τέτοιο τρόπο, ώστε να την απολαύσουν και οι αναγνώστες σου.
Ερώτηση:10)Θα ήθελα να μοιραστείτε με τους αναγνώστες του blog μας, τη φράση που σας εκφράζει, το τραγούδι που σας αντιπροσωπεύει και την αγαπημένη σας ταινία. Ίσως είναι περισσότερα από ένα, αλλά πείτε τα πρώτα που σας έρχονται στο μυαλό για το καθένα από αυτά....
Θα επιλέξω αυτά που μου έρχονται πρώτα στο μυαλό δίχως να είναι αναγκαστικά και τα πιο αντιπροσωπευτικά. Σίγουρα όμως με εκφράζουν.
Φράση συγγραφέα που κυριολεκτικά την ζήλεψα και στάθηκα και την σκέφτηκα αρκετές φορές μετά: «Η περιορισμένη αγάπη ζητά την κατοχή του αγαπημένου, αλλά η απεριόριστη αγάπη, δεν ζητά παρά τον εαυτό της». Ανήκει στον αγαπημένο μου συγγραφέα Χαλίλ Γκιμπράν, και είναι απ’ το έργο του Τα σπασμένα φτερά.
Ένα απ’ τα πολύ αγαπημένα μου τραγούδια, είναι το «Όνειρο ήτανε», του Αλκίνοου Ιωαννίδη. Και μια από τις ταινίες που λατρεύω, και έχω δει σε όλες της τις εκδοχές, είναι το «Φάντασμα της όπερας».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου